Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐὰν δὲν εἶναι τίποτα ἐκεῖνο τὸ «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς» ἢ ἐκεῖνο τὸ (κάτι πρὶν τὸ πρῶτο «σῆμα» τοῦ ἐγκεφάλου), τότε γιατί τρέχουμε πανικόβλητοι νὰ βροῦμε χάπια τῆς «ἑπόμενης ἡμέρας», τὲστ ἐγκυμοσύνης καὶ νὰ κανονίσουμε «διακοπὴ κύησης», ὅπως εὐφημιστικὰ ἀποκαλοῦμε τὴν ἔκτρωση ἀντὶ νὰ τὴν ποῦμε διακοπὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου, δηλαδὴ φόνο;
Τί προσπαθοῦμε νὰ ἀποφύγουμε καὶ νὰ προλάβουμε, ἀφοῦ δὲν εἶναι τίποτα αὐτό;
Μήπως, τὴν ἴδια τὴ ζωὴ γιὰ νὰ μὴ μετασχηματιστεῖ σὲ κάτι ποὺ θὰ ἔχει εὐθύνες καὶ θὰ μᾶς βγάλει ἔξω ἀπὸ τὸ σχέδιο ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς γιὰ μιὰ ἀνέμελη ζωὴ ἀπολαύσεων ἢ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὰ κακὰ σχόλια καὶ τὴν καταδίκη μᾶς ἀπό τους γύρω μας ἢ γιὰ νὰ σταματήσουμε ἔγκαιρα τὴ συνείδησή μας γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐλέγξει;
Γιατί ἡ ἴδια ἡ πράξη μας καὶ ὁ ζῆλος ποὺ δείχνουμε στὸ νὰ τὰ προλάβουμε ὅλα αὐτὰ φανερώνει τὸ πὼς καὶ κάτι ὑπάρχει καὶ τὸ πὼς κάτι θέλουμε νὰ προλάβουμε!
Αὐτὸ τὸ «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς» ἢ ἐκεῖνο τὸ (κάτι πρὶν τὸ πρῶτο «σῆμα» τοῦ ἐγκεφάλου) κ.ἄ. δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ κάνει κι αὐτὸ ὄνειρα κάποτε γιὰ τὴ ζωή, νὰ σπουδάσει, νὰ ἐρωτευτεῖ, νὰ χαρεῖ, νὰ πονέσει, νὰ κλάψει, νὰ ἀπογοητευτεῖ, νὰ πέσει, νὰ σηκωθεῖ, νὰ δεῖ τὰ παιδιά του, τὰ ἐγγόνια του, νὰ δεῖ τὸ φῶς τοῦ Ἥλιου κ.ἄ. ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲ φερθήκαμε κάποτε μὲ σύνεση;
Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ βγεῖ ἕνας μεγάλος ἐπιστήμονας, ἕνας μεγάλος καλλιτέχνης, ἕνας μεγάλος εὐεργέτης, ἕνας μεγάλος Ἅγιος;
(Καὶ πράγματι, πολλὲς φορὲς βλέπουμε ἕνα παιδί, τὸ ὁποῖο ἔζησε ἐπειδὴ ἡ μητέρα του ἐπέλεξε νὰ τὸ κρατήσει, ἂν καὶ βρέθηκε σὲ πολὺ μεγάλο δίλημμα, νὰ προικίζεται μὲ ἐξαιρετικὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό, ὡς ἀνταμοιβὴ γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς μητέρας νὰ τὸ κρατήσει.
Κι αὐτὸ ἀπὸ μόνο του φανερώνει ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Δὲ θὰ ἀναφερθοῦμε, ὅμως, μὲ παραδείγματα, σὲ συγκεκριμένα ὀνόματα πολὺ γνωστῶν ἀνθρώπων στὴν κοινωνία μὲ τέτοια ἐξαιρετικὰ χαρίσματα, γιὰ λόγους σεβασμοῦ τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς).
Γιατί, μήπως τὸ παιδί σου ποὺ σοῦ γελάει καὶ σὲ κοιτᾷ στὰ μάτια μὲ ἐμπιστοσύνη δὲν πέρασε ἀπὸ αὐτὸ τὸ στάδιο ἐκείνου τοῦ «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο τὶκ τὰκ τῆς καρδιᾶς», ἀφήνοντας τὴ ζωὴ του πάνω σου μὲ ἐμπιστοσύνη ὡς κάτι αὐτονόητο, ἀκόμα κι ἂν ἐσὺ δὲν τὸ ἔβλεπες τότε νὰ στρέφεται πρὸς τὸ μέρος σου καὶ νά σου τὸ δείχνει μὲ κάποιο τρόπο;
Ἀλλὰ καὶ τί εἴδους ὑψηλῆς ποιότητας ἀγάπη εἶναι αὐτὴ πού, ἂν καὶ διατυμπανίζεται μὲ μεγάλα καὶ ὄμορφα λόγια, στίχους, τραγούδια, ρομαντισμούς, μηνύματα, πολύωρα τηλεφωνήματα, γλέντια, ὑποσχέσεις αἰώνιας ἀγάπης, δαχτυλίδια, δῶρα, φιλιά, ἡδονές, χαρὲς κ.ἄ. δὲ χωράει μέσα της τὸν καρπό της, ἀλλὰ ἀντίθετα τὸν φονεύει ὡς ἀνεπιθύμητο προϊόν;
Ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀγαπητικῆς μας δύναμης γιὰ τὸν ἄλλο, εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ μὴ δεχόμαστε νὰ χωρέσουμε μέσα στὴ σχέση μας μὲ αὐτὸν ποὺ λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε, ἐκεῖνο ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτήν;
Καὶ τοῦτο συμβαίνει, ἐπειδὴ ἔχουμε μπερδέψει τὴν ἔννοια τοῦ ἔρωτα καὶ τοῦ πόθου, μὲ αὐτὴν τῆς πραγματικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τὴν πρόθεση νὰ ξεφορτωθεῖ τοὺς «ἀνεπιθύμητους» καὶ «ἐνοχλητικοὺς» ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τίς δικές μας ἐπιλογὲς καὶ ἀπὸ τὴ δική μας εὐθύνη.
Θέλουμε τὴν ἡδονή, ἀλλὰ ὄχι τὴν εὐθύνη;
Στὴ μία περίπτωση, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, τὸ παίζουμε τολμηροὶ καὶ γενναῖοι, διεκδικῶντας μὲ καμάρι καὶ παλληκαριὰ τὴ δοκιμή, τὴν ἡδονὴ καὶ τίς «ἐμπειρίες» καὶ στὴν ἄλλη ἐνεργοῦμε σὰν δειλοὶ καὶ κρυβόμαστε ἢ φονεύουμε κάτι ποὺ θὰ ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπὸ ἐμᾶς;
Ἐπιθυμοῦμε διακαῶς νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸ πάθος, νὰ ζήσουμε ὁπωσδήποτε τὸ ὄνειρό μας ἔτσι ὅπως τὸ φανταζόμαστε καὶ ἔτσι ὅπως μᾶς τὸ διαφημίζει ὁ, χωρὶς δεσμεύσεις, εὐθύνες καὶ συνέπειες ποὺ θὰ μᾶς ἐκτροχιάζουν ἀπὸ ὅλο αὐτό, σύγχρονος τρόπος ζωῆς ποὺ προβάλλεται χωρὶς νὰ συντονιζόμαστε καθόλου μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ μὲ τὸ πῶς αὐτὴ λειτουργεῖ;
Ἀποδεικνύουμε διαρκῶς μὲ τίς πράξεις μας ὅτι δὲν ἔχουμε ἀληθινὴ ἀγάπη μέσα μας, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν ἐπιδιώκουμε κιόλας.
Γιατί ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπὸ αὐτοθυσία, γενναιότητα καὶ φιλότιμο, δὲν κάνει διακρίσεις καὶ δὲν καταδικάζει, ἀνάλογα μὲ τὴν περίσταση, σὲ θάνατο ἐκεῖνο ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτήν.
Καὶ τί εἴδους ἀγάπη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἡ μητέρα, ποὺ καλεῖται ἀπὸ τὴ φύση της νὰ εἶναι μητέρα, πληρώνει το γιατρό, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γιατρός, γιὰ νὰ δολοφονήσει τὸ παιδί της;
Γιατί, δὲν πρόκειται ἁπλὰ γιὰ φόνο, ἀλλὰ γιὰ δολοφονία, ἀφοῦ ἔχει πρόθεση καὶ σχέδιο, δηλαδὴ δόλο.
Ἀλλὰ καὶ τί εἴδους ἀνδρισμὸς εἶναι τὸ νὰ τὸ παίζει κάποιος μεγάλος, σπουδαῖος, ἐπιτυχημένος καὶ περιζήτητος ἄνδρας, ἀλλὰ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς εὐθύνης νὰ κρύβεται καὶ νὰ ἀφήνει ἀπροστάτευτη καὶ ἐκτεθειμένη μιὰ γυναῖκα νὰ τρέχει μέσα σὲ πανικὸ νὰ διαχειριστεῖ μόνη της μιὰ τόσο δύσκολη κατάσταση, σπρώχνοντάς την μὲ τὸν τρόπο του ἢ μὲ τὰ λόγια του ἢ ἀκόμα καὶ μὲ τὴ βία στὸ φόνο τοῦ παιδιοῦ τους;
Γιατί πάρα πολλὲς φορές, μιὰ ἔκτρωση ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι κάποιοι ἄνδρες εἶπαν πολλὰ ψέματα καὶ ἔδωσαν πάμπολλες ψεύτικες ὑποσχέσεις ἀγάπης γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ κομπλεξικὸ ἐγώ τους ἤ/καὶ γιὰ νὰ βροῦν μιὰ ἐφήμερη ἡδονή, ξεγελῶντας μιὰ γυναῖκα.
Καὶ ἐκεῖ ἡ προδομένη, πληγωμένη, σοκαρισμένη ἀπὸ τὴν ἀλήθεια ποὺ ἀποκαλύπτεται, καθὼς ἀντικρύζει γιὰ πρώτη φορὰ πίσω ἀπὸ τὴ μάσκα τὸ πραγματικὸ πρόσωπο αὐτοῦ ποὺ τῆς ἔδινε ὑποσχέσεις αἰώνιας ἀφοσίωσης, πανικόβλητη καὶ χωρὶς καμία στήριξη γυναῖκα παίρνει τὴν λάθος ἀπόφαση...
Καὶ μερικὲς φορὲς αὐτὸ τὸ πράττει, ἐπειδὴ νομίζει ὅτι ἔτσι τὸν ἐκδικεῖται καὶ ὅτι ἔτσι θὰ σβήσει ὅ,τι τὸν θυμίζει ἢ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐπειδὴ ἐπιδιώκει νὰ τὸν κρατήσει κοντά της, κάνοντας ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνος θέλει.
Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι πρὶν τὴν ἄμβλωση ὑπάρχει ἄμβλυνση τῆς ἀγαπητικῆς δύναμης καὶ τῆς συνείδησης τῶν ἀνθρώπων;
Κι αὐτὸ δείχνει τὴν ἔλλειψη παιδείας καὶ τὸν ἐκφυλισμὸ τοῦ ἀξιακοῦ κώδικα καὶ τοῦ κώδικα τιμῆς στὶς μέρες μας...
Γιὰ φόβο Θεοῦ ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας καὶ κάθε ἀρετῆς οὔτε λόγος...
Πολλοὶ θὰ ποῦν ὅτι ὑπάρχουν περιπτώσεις βιασμοῦ ἤ/καὶ αἱμομιξίας ποὺ δημιουργεῖ τεράστια τραύματα στὸν ἄνθρωπο.
Φυσικὰ καὶ ὄχι μόνο δὲ θὰ διαφωνήσουμε ὅτι ὁ βιασμὸς καὶ μάλιστα ὁ βιασμὸς καὶ ἡ αἱμομιξία μαζὶ εἶναι μέγιστα κακὰ ἐφάμιλλα μὲ τὴ δολοφονία, ἀλλὰ θὰ ποῦμε κιόλας ὅτι ἴσως εἶναι καὶ μεγαλύτερα κακά.
Δὲν εἶναι παράξενο καὶ πολὺ εἰρωνικό, ὅμως, τὸ ὅτι σὲ μιὰ ὑποτιθέμενη πολιτισμένη κοινωνία μὲ προσανατολισμὸ ποὺ ἔχει χαρακτῆρα, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι δίνει ἀξία καὶ προτεραιότητα στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου (μὲ τόσες κοινωνικὲς δομές, μὲ κοινωνικὰ ἱδρύματα, μὲ τόσες ἐπιστημονικὲς θεωρίες ποὺ προτείνουν διάφορες μεθόδους θεραπείας τῶν ψυχικῶν τραυμάτων, μὲ τόσους ἐξειδικευμένους ἐπιστήμονες, ὅπως εἶναι οἱ κοινωνικοὶ λειτουργοί, οἱ ψυχολόγοι, οἱ ψυχίατροι κ.ἄ. ποὺ μποροῦν νὰ δώσουν ψυχολογικὴ καὶ ὄχι μόνο στήριξη καὶ νὰ ἐπουλώσουν σὲ ἕνα βαθμὸ τέτοια τραύματα τῆς ψυχῆς), νὰ ἐπιλέγεται ὡς κύρια λύση ὁ διαμελισμὸς ἑνὸς ζωντανοῦ ἐμβρύου καὶ ἡ ἀφαίρεσή του κομμάτι κομμάτι ἀπὸ τὴ μήτρα τῆς μητέρας μὲ τὴ βοήθεια ἑνὸς «ἰατρικοῦ» ἐργαλείου ποὺ μοιάζει μὲ ἠλεκτρικὴ σκούπα, σὲ κάποιο χῶρο ποὺ καλεῖται, εὐφημιστικὰ ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται, ἰατρεῖο ἢ νοσοκομεῖο;
Κι ἂν δὲν μποροῦν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐπιστήμονες, θεσμοί, δομὲς καὶ φορεῖς νὰ φανοῦν χρήσιμοι σὲ αὐτὴν τὴ δύσκολη περίσταση, τότε μήπως φαίνεται ὅτι τελικὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀνεπάρκειά μας καὶ τὴν ἀδυναμία ὅλων αὐτῶν τῶν θεωριῶν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν μιὰ τόσο σημαντικὴ πρόκληση καὶ νὰ θεραπεύσουν τὰ ψυχικὰ τραύματα τῶν ἀνθρώπων;
Καί, μάλιστα, νὰ προτείνουν κι ἀπὸ πάνω καὶ τὴ δολοφονία ἑνὸς ἐμβρύου ποὺ θὰ κάνει μεγαλύτερη ζημιὰ στὴν ψυχὴ τῆς γυναίκας;
Τὸ νὰ σκοτώσουμε, πάλι, κάποιο ζωντανὸ ἀθῶο πλάσμα ποὺ ἔχει πλήρως προσδιορισμένη βιολογικὴ ταυτότητα ἀνθρώπου καὶ συνεπῶς καὶ προσωπικότητα, ξεχωριστὴ καὶ ἀνεξάρτητη ἀπὸ αὐτὸν ποὺ μᾶς προκάλεσε αὐτὸ τὸ κακό, τὸ ὁποῖο τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι τὸ νὰ ζήσει, ὄντως θὰ μᾶς δικαιώσει ἄραγε γιὰ αὐτὸ ποὺ μᾶς συνέβῃ, θὰ μᾶς ἀνακουφίσει καὶ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ τὸ διώξουμε ἀπὸ τὴ μνήμη μας;
Πόσο λογικὸ καὶ δίκαιο ἀκούγεται τὸ νὰ σκοτώνεις ἕναν ποὺ δὲ φταίει σὲ τίποτα γιὰ νὰ ξεπεράσεις τὸ κακὸ ποὺ σοῦ ἔκανε ἄλλος, ἐπειδὴ ἔχει μιὰ κάποια σύνδεση μὲ τὸν φταίχτη;
Θὰ μείνουμε τότε μὲ καθαρὴ συνείδηση καὶ θὰ συνεχίσουμε ἔτσι ἁπλᾶ τὴ ζωή μας, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἔχει κανένα ἀντίκτυπο μέσα μας;
Θὰ ποῦν ὁρισμένοι ἄλλοι ὅτι μιὰ ἔκτρωση γίνεται γιὰ τὸ καλὸ τῶν παιδιῶν ποὺ προβλέπεται νὰ βγοῦν μὲ κάποια σοβαρὴ ἀναπηρία ἢ κάποια σοβαρὴ ἀσθένεια, ἐπειδὴ ἔτσι δὲ θὰ βασανίζονται γιὰ μιὰ ζωή.
Δηλαδή, μὲ παρόμοια λογική, ἐὰν τύχει ἕνα ἀτύχημα σὲ κάποιον ἄνθρωπο τῆς οἰκογένειάς μας, γιὰ παράδειγμα στὸν ἄντρα μας ἢ στὴ γυναῖκα μας ἢ στὸ παιδί μας, καὶ μείνει ἀνάπηρος ἢ ἂν ἀρρωστήσει βαριὰ (ὅπως μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ ἕνα βρέφος ποὺ πάθει κάτι ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ τοῦ τοκετοῦ ἢ λίγο πιὸ πρίν, τὸ ὁποῖο «κάτι» θὰ τοῦ ἀφήσει ἀναπηρία), πρέπει νὰ τὸν σκοτώσουμε γιὰ νὰ μὴ βασανίζεται;
Προφανῶς, ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι τόσο τὸ νὰ μὴ βασανίζεται γιὰ μιὰ ζωὴ τὸ βρέφος ποὺ θὰ γεννηθεῖ, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν ντρέπονται καὶ νὰ μὴν βασανίζονται οἱ γονεῖς καὶ οἱ γύρω τους γιὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς τους.
Εἶναι ὄντως πολὺ δύσκολο καὶ μαρτυρικὸ νὰ ἀναλάβεις τέτοιον ἀγῶνα, ἀλλὰ μήπως ἡ σπουδαιότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀξίζει κάτι τέτοιο καὶ εἰδικὰ ἂν πιστεύεις πραγματικὰ στὴν ἀξία της;
Ἄραγε, ὅσο μικρότερο καὶ πιὸ ἀνυπεράσπιστο εἶναι τὸ θῦμα καὶ ὅσο λιγότερο ἔχουμε δεθεῖ μαζί του, τόσο πιὸ πολὺ εὔκολο εἶναι γιὰ ἐμᾶς νὰ μποροῦμε νὰ κρύψουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ τὴ συνείδησή μας τὸ πὼς δὲν πιστεύουμε καὶ τόσο πολὺ στὴν ἀξία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου;
Ἀλλὰ καὶ οἱ ὑπόλοιποι δείχνουμε συμπόνια καὶ κατανόηση στοὺς γονεῖς, μπαίνοντας στὴ δύσκολη θέση τους καὶ ἐνθαρρύνοντάς τους στὸ νὰ διαπράξουν το φόνο τοῦ παιδιοῦ τους καὶ δὲ δείχνουμε καμία κατανόηση καὶ καμία συμπόνια στὸ ἀθῶο καὶ ἀνυπεράσπιστο θῦμα;
Πρέπει, ὅμως, νὰ δοῦμε μὲ ἀριθμοὺς τὴν ἔκταση τοῦ φαινομένου γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ ποὺ συντελεῖται στὸν κόσμο.
Διαβάζουμε στὸ ἔνθετο τοῦ βιβλίου τῆς Βιολογίας Α' Λυκείου στὴ σελίδα 222:
«Σύμφωνα μὲ στοιχεῖα τῆς Ἑταιρείας Οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ στὴν Ἑλλάδα γίνονται 150.000 ἐκτρώσεις το χρόνο, ἐνῶ τὸ σύνολο τῶν τοκετῶν εἶναι 100.000. Μέσα σὲ 20 χρόνια οἱ ἐκτρώσεις ἔχουν διπλασιαστεῖ σὲ κοπέλες κάτω τῶν 18 ἐτῶν. Κάθε χρόνο γίνονται 10.000 τοκετοὶ ἀπὸ ἀνήλικες μητέρες»
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μόνο μὲ τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα, ποὺ μᾶς παραθέτει αὐτὸ τὸ σχετικὰ παλιὸ σχολικὸ βιβλίο καὶ μόνο στὴν Ἑλλάδα, πραγματοποιοῦνται κάθε χρόνο 150.000 ἐκτρώσεις!
Αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς ἰσοδυναμεῖ μὲ μιὰ πόλη μὲ ἀριθμὸ κατοίκων κάπου ἀνάμεσα στὸ Ἀγρίνιο καὶ τὴν Πάτρα!!!
Μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ κάθε χρόνο μὲ τὴν ἀπώλεια μιᾶς πόλης ποὺ ἔχει πάνω ἀπὸ 150.000 κατοίκους;
Κι αὐτὸ συμβαίνει μὲ τοὺς θανάτους ἀπὸ τίς ἐκτρώσεις στὴν πολιτισμένη Ἑλλάδα τοῦ σήμερα ποὺ ὑποτίθεται ὅτι τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ της εἶναι Χριστιανοί!
Νομίζω ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ δεχτοῦμε τοὺς ἀριθμοὺς τῶν θανάτων ποὺ βγαίνουν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο!
Κι ὅλα τὰ παραπάνω, ἐὰν δεχτοῦμε τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα, γιατί ἂν ρωτήσεις κατ᾿ ἰδίαν γυναικολόγους γιὰ τὰ ἀνεπίσημα ποὺ παίρνεις συνυπολογίζοντας τίς ἐκτρώσεις ποὺ γίνονται ἐντελῶς κρυφὰ σὲ ἰδιωτικὰ ἰατρεῖα, θὰ ἀκούσεις ὅτι ὁ ἀριθμὸς εἶναι ἀρκετὰ μεγαλύτερος.
Ἀλλὰ περιορίζοντας τὸ θέμα μόνο στὴν ἐθνικὴ γιὰ ἐμᾶς διάσταση, θὰ δοῦμε ὅτι ἔχουμε πολὺ μεγάλη εὐθύνη τόσο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάσταση, ὅσο καὶ γιὰ τὴ μελλοντική.
Ἡ δύναμη τῶν κρατῶν στὶς μέρες μας καθορίζεται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν κατοίκων του.
Ὅσο μεγαλύτερος εἶναι ὁ ἀριθμὸς αὐτός, τόσο πιὸ πολὺ σὲ ὑπολογίζουν.
Ποιός θὰ ὑπολόγιζε τὴν Τουρκία, ὅσο τὴν ὑπολογίζουν τώρα, ἐὰν αὐτὴ εἶχε μόνο ἑνάμιση ἑκατομμύριο πληθυσμό;
Τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μεγάλες δυνάμεις δείχνουν στὸν 21ο αἰῶνα ἀνοχὴ στὴν ἀπροκάλυπτη ἐπεκτατική της πολιτικὴ ποὺ μᾶς προβληματίζει σὲ τέτοιο βαθμὸ ὥστε νὰ δαπανᾶμε ἕνα τεράστιο μέρος τοῦ κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ τῆς χώρας μας γιὰ ἐξοπλισμούς, τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀξιοποιηθοῦν σὲ ἄλλους πολὺ σημαντικοὺς τομεῖς, ὅπως εἶναι ἡ ὑγεία ἢ παιδεία, ὀφείλεται κυρίως στὴ δύναμη ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ μεγάλο ἀριθμὸ τῶν κατοίκων της.
Μήπως, τελικὰ αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς ποὺ προώθησαν στοὺς Ἕλληνες τὰ σκοτεινὰ ξένα κέντρα ἀποφάσεων, ἀποσκοπεῖ στὴν εἰς βάθος χρόνου ἀποδυνάμωση καὶ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδας;
Μήπως, δηλαδὴ βάζοντας τοὺς Ἕλληνες νὰ ἔχουν σὰν κύριο στόχο νὰ διασκεδάζουν καὶ νὰ χαίρονται μέσα σὲ ἡδονές, μέθες καὶ κραιπάλες, ἐξολοθρεύοντας μὲ ἐθιστικὴ μανία ὅ,τι μπαίνει ἐμπόδιο σὲ αὐτό, διατηροῦν τὴν Ἑλλάδα ἀδύναμη καὶ ὑποταγμένη σὲ αὐτούς, μέχρι νὰ βροῦν κάποια στιγμὴ τὴν εὐκαιρία νὰ τὴν καταστρέψουν ὁλοκληρωτικά;
Γιατί ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται, ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, μετὰ τὸν στρῆνο, θὰ ἀκολουθήσει ὁ θρῆνος.
Ἐὰν θέλουμε νὰ συνυπολογίσουμε σὲ βάθος χρόνου στὸ γενικὸ πληθυσμὸ μιᾶς χώρας τοὺς νέους ἀνθρώπους ποὺ χάνονται κάθε στιγμή, οἱ ὁποῖοι θὰ εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ ἀναπαραχθοῦν, ἔτσι ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὸ πῶς θὰ ἐπηρέαζαν τὸν πληθυσμὸ στὴν περίπτωση ποὺ αὐτοὶ ζοῦσαν, δὲν θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μιὰ ἁπλὴ προσθήκη τους στὸ σύνολό του, γιατί πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἔδιναν ἕνα ὁλόκληρο γενεαλογικὸ δέντρο ἀπὸ ἀπογόνους.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι, ὅταν φονεύεις ἕνα ἔμβρυο, νὰ ξεριζώνεις ἕνα ὁλόκληρο γενεαλογικὸ δέντρο ἀπὸ τὸ μελλοντικὸ πληθυσμὸ τῆς πατρίδας σου κι ὄχι ἁπλὰ νὰ ἀφαιρεῖς ἕναν κάτοικο.
Καὶ τοῦτο τὸ λέμε ἐπειδή, ἂν θέλουμε νὰ βροῦμε τὸν πληθυσμὸ ποὺ θὰ εἴχαμε, στὴν περίπτωση ποὺ δὲν ὑπῆρχαν αὐτὲς οἱ πάνω ἀπὸ 150.000 ἐκτρώσεις τὸ χρόνο, δὲ θὰ πρέπει νὰ προσθέσουμε ἁπλᾶ πάνω ἀπὸ 150.000 σὲ κάθε χρόνο ποὺ πέρασε, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ δοῦμε ἀκόμα καὶ τὸ πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἔδιναν ἐπιπλέον ἀπογόνους, οἱ ὁποῖοι θὰ πρέπει νὰ συναριθμηθοῦν μὲ τὴ σειρά τους κι αὐτοὶ μέσα στὸ γενικὸ πληθυσμό.
Αὐτοὶ εἶναι ἐπιπλέον ἐργατικὸ δυναμικό, ἐπιστήμονες, ἐκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, ἔμποροι, ναυτικοί, στρατιῶτες, Ἅγιοι κ.ἄ.
Συνεπῶς, θὰ εἴχαμε πολὺ πιὸ ἰσχυρὴ χώρα.
Ἄρα, φαίνεται ὅτι ἐπιλέξαμε νὰ χορεύουμε καὶ νὰ γλεντᾶμε καὶ νὰ ρίχνουμε τὰ παιδιά μας, ἀπ᾿ τὸ νὰ λειτουργοῦμε μὲ σύνεση καὶ νὰ θωρακίζουμε τὴν πατρίδα μας.
Εἶναι δυνατὸν νὰ λὲς ὅτι εἶσαι πατριώτης καὶ ὅτι ἀγαπᾷς τὴ χώρα σου καὶ ταυτόχρονα νὰ πριονίζεις τὰ θεμέλιά της μὲ τίς ἐκτρώσεις;
Τελικά, φαίνεται ὅτι ἐπιλέγουμε νὰ προδίδουμε τὴ χώρα μας καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦμε τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ μᾶς προβάλλουν καὶ μᾶς ἐπιβάλλουν!
Ἀνταλλάξαμε κι ἐμεῖς τὸ χρυσό μας μὲ τὰ καθρεφτάκια τους!
Καὶ τώρα βλέπουμε τὰ ἀποτελέσματα καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἐμφανίζεται μπροστά μας στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας.
Ἄραγε, θὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε ἐγκαίρως καὶ θὰ σταματήσουμε πρὶν τὸν γκρεμὸ ἢ δὲ θὰ προλάβουμε νὰ καταλάβουμε τὸ τί καὶ τὸ πῶς ἔγινε;
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου