Επί τρία σχεδόν χρόνια, οι Νεοταξίτες έχουν γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, διαστρεβλώνοντας θεμελιώδεις αρχές της ιατρικής και της νομικής επιστήμης, αλλά η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, όπως και ο Σύλλογος Ελλήνων Ηθοποιών, ήσαν μέχρι σήμερα προκλητικά άφαντοι.
Σε μια έξυπνη-υγειονομική δικτατορία, η οποία εν Ελλάδι φούντωσε ευκολότερα, διότι όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε απλωθεί στο έδαφός της τεράστια ποσότητα κοπριάς, πολλοί εκ των κοινών θνητών προσδοκούσαν εναγωνίως από τους ανθρώπους της Διανόησης και της Τέχνης να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στο ιατροφασιστικό καθεστώς.
Εις μάτην!
Η περίπου τριετής εμπειρία του καμουφλαρισμένου υγειοναζισμού ήταν υπεραρκετή για να δούμε να φοριούνται οι μάσκες και ταυτοχρόνως να αποκαλύπτονται τα αληθινά πρόσωπα των νυν κυριολεκτικώς και πριν μεταφορικώς νοούμενων μασκοφόρων.
Αίφνης, εξαιτίας των όσων συνέβησαν στην υπόθεση Λιγνάδη, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ενοχλήθηκε και ζήτησε την παρέμβαση των κομμάτων (!), επειδή διαπομπεύθηκαν κάποια μέλη της, ενώ μίλησε για εκβιαστική παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης, υπενθυμίζοντας ότι ζούμε σε κράτος Δικαίου!
Αλήθεια τώρα;
Πού ήσασταν, κυρίες και κύριοι, καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν το κράτος Δικαίου γινόταν (και εξακολουθεί να γίνεται καθημερινά) ποδοπατημένη κουρελού από τον ανασκολοπισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της αξίας του ανθρώπου;
Πού ήσασταν, κυρίες και κύριοι, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να πετάξει στον δρόμο τους υγειονομικούς, ανταμείβοντάς τους με αυτόν τον... δίκαιο τρόπο για τον ηρωισμό που επέδειξαν στην αντιμετώπιση της πανδημίας;
Μήπως είστε δικαστές που ζηλέψατε την δόξα των ηθοποιών;
Υπάρχει, όμως, και το ανάστροφο φαινόμενο (αντιμετάθεση ρόλων): των ηθοποιών-δικαστών!1
Ο Σύλλογος Ελλήνων Ηθοποιών ενοχλήθηκε από την χορήγηση ανασταλτικού αποτελέσματος στην ασκηθείσα έφεση του κατά πλειοψηφίαν καταδικασθέντος Λιγνάδη για δύο βιασμούς σε βάρος ανηλίκων, εκδίδοντας ανακοίνωση που αναγιγνώσκεται στο τέλος των θεατρικών παραστάσεων.
Πέρα από το γεγονός ότι καθ’ υπέρβασιν του ρόλου τους, εκμεταλλεύονται την Τέχνη για να ελέγξουν την Δικαιοσύνη, οι ηθοποιοί-δικαστές κάνουν λόγο για «καταπάτηση του δικαιώματός τους στην αλήθεια, στο δίκαιο, στα σώματά μας και στην κοινή λογική».
Ελεύθερος ο Δ.Λ. σημαίνει, κατ’ αυτούς, ότι «ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είναι κλεισμένη στην φυλακή»!
Πού ήσασταν, αγαπητοί ηθοποιοί, επί τόσον καιρό που οι ιατροφασίστες διαστρέβλωναν (και διαστρεβλώνουν ακόμη) την αλήθεια και το δίκαιο, ασελγώντας συστηματικά πάνω στα σώματά μας, είτε με την υποχρεωτική μασκοφορία είτε με την εισαγωγή του βαμβακοφόρου στειλεού είτε με την θέσπιση του υποχρεωτικού τρυπήματος;
Πού ήσασταν, αγαπητοί ηθοποιοί, όταν οι ιατροφασίστες φυλάκισαν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία μέσα στα ιδιωτικά τους κελλιά, βαφτίζοντας την φυλάκιση λοκντάουν;
Πού ήσασταν, αγαπητοί ηθοποιοί, επί τόσον καιρό που ΒΙΑΣΤΗΣ της κοινής λογικής ΕΙΝΑΙ (πρβλ. το σύνθημα «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ» γραμμένο στο επαίσχυντο πανό που σηκώθηκε μέσα στο θέατρο της Επιδαύρου κατά την παράσταση «Πέρσες») ο Κ.Μ. και τα μέλη του κυβερνητικού Μάπετ Σόου, που έπεισαν τους τρομοκρατημένους πολίτες, μεταξύ των άλλων, ότι ο «αόρατος εχθρός» όρθιος κολλάει / καθιστός δεν κολλάει;
Πού ήσασταν, κύριοι ηθοποιοί, όταν σας ζήτησαν να παίξετε μόνο για εμβολιασμένους, συνυπογράφοντας την απάνθρωπη μεταχείριση των ανεμβολίαστων και αρνούμενοι να στηρίξετε τον δικό σας ηρωικό συνάδελφο, τον Άρη Σερβετάλη, που τόλμησε να αντισταθεί στην κτηνωδία της υγειονομικής δικτατορίας;
Αίφνης ανακαλύψατε κι εσείς ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη; Τα προηγούμενα χρόνια ήσαν όλα καλώς καμωμένα;
Φαίνεται, λοιπόν, ότι είστε πράγματι άριστοι «ηθοποιοί», αλλά υστερείτε σε ανθρωπιστικές αρχές και αξίες!
Επίσης, σε μια χώρα όπου σχεδόν άπαντες έκατσαν σούζα στους περίφημους «ειδικούς» της ιατρικής επιστήμης, εφαρμόζοντας με τυφλή εμπιστοσύνη όλα τα διεστραμμένα υγειονομικά μέτρα των ετών 2020-2022, τώρα οι ίδιοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αμφισβητούν τους ειδικούς της νομικής επιστήμης!
Πολύ περισσότερο, οι ηθοποιοί σφετερίζονται απροβλημάτιστα τον ρόλο του «ειδικού» και, παρότι αδαείς περί τα νομικά, εκφέρουν άποψη για τις δικαστικές αποφάσεις.
Και όχι μόνοι οι ηθοποιοί, αλλά και κάθε άσχετη τηλεπερσόνα, που έχει πάρει στα χέρια της μικρόφωνο για τις επιδόσεις και όχι για τις γνώσεις της, δεν αισχύνεται να ασκεί κριτική σε δικαστικές αποφάσεις!
Ο εν λόγω σφετερισμός δικαιολογείται τάχα, διότι, σύμφωνα με την ερμηνεία του ΣΕΗ, «οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού» και ως εκ τούτου «οφείλουν να είναι ευθυγραμμισμένες προς το κοινό περί Δικαίου αίσθημα»!
Άραγε, γνωρίζουν οι ηθοποιοί-δικαστές, καθώς και οι λοιποί θιασώτες αυτού του εξαιρετικά ολισθηρού επιχειρήματος, ότι και επί Χίτλερ είχε θεσπισθεί η τιμώρηση του δράστη με βάση το «υγιές αίσθημα του λαού» (Bestrafung nach gesundem Volksempfinden);
Μπορούν να μας απαντήσουν στο πολύ απλό ερώτημα με ποια κριτήρια θα προσδιορισθεί ειδικότερα το από την φύση του ομιχλώδες κοινό περί Δικαίου αίσθημα, που μπορεί να το επικαλείται σαν έννοια-λάστιχο οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, ανάλογα με τα συμφέροντά της;
Το κοινό περί Δικαίου αίσθημα τροφοδοτείται από την οργή, και όχι από ένα αντικειμενικό και απροσωπόληπτο δικαιικό σύστημα. Η οργή, όμως, με την σειρά της προκαλείται και καλλιεργείται από τα αργυρώνητα ΜΜΕ, όπου «Ε» όχι Ενημέρωσης, αλλά Ευνουχισμού. Άρα, όποιος επικαλείται το κοινό περί Δικαίου αίσθημα είναι σαν να ζητά να έχουν λόγο στην απονομή της Δικαιοσύνης οι τηλε-κανίβαλοι!
Στο ερώτημα πώς εξηγείται, ειδικά για την Ελλάδα, η δημοφιλέστατη εμμονή στην ιδέα για «κοινό αίσθημα δικαίου», ο καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου στην Νομική Σχολή Α.Π.Θ. Κώστας Σταμάτης δίδει την εξής απάντηση2:
«Η πληθωριστική δημόσια χρήση της ιδέας αυτής είναι αιτιωδώς αλληλένδετη με τη βαρέως ελλειμματική και επιδερμική αφομοίωση των αρχών του φιλελεύθερου και δημοκρατικού κράτους δικαίου από μεγάλες μερίδες του ελληνικού λαού, αλλά και του πολιτικού προσωπικού επίσης, ήδη από τα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού Κράτους έως και σήμερα».
Καλό, πάντως, θα ήταν ο ΣΕΗ να θυμάται ποια θλιβερή στάση κράτησε, όταν τον Οκτώβριο του 2019 στο ισόγειο αίθουσας του θεάτρου «Ρεξ» δόθηκε το όνομα της αποτρόπαια δολοφονημένης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη. Λίγο καιρό πριν από την δολοφονία της, ο ΣΕΗ είχε διαγράψει την ιδιοφυή αυτή ηθοποιό, ένα σπάνιο κόσμημα για την Ελλάδα. Με τα λόγια του Πολυβίου Μαρσάν από το βιβλίο του «Ελένη Παπαδάκη. Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος»3:
«Μέσα λοιπόν σε μιαν ατμόσφαιρα πάθους και φανατισμού, όπου οι αυτοδικίες ήταν κιόλας από πολύ καιρό, ιδίως στην ύπαιθρο, στην ημερήσια διάταξη, οι αριστεροί ηθοποιοί επιτέθηκαν παρορμητικά, θα έλεγε κανείς πραξικοπηματικά: Στις 20 Οκτωβρίου το αριστερό Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΗ συνεδρίασε στα γραφεία του στην οδό Σατωβριάνδου 52α. Παρόντες ο Σπύρος Τίτος Βανδής, ο Αλέκος Μπούμης, ο Σπύρος Καψάλης της Λυρικής Σκηνής, όλοι αριστεροί. [...] Ημερήσια διάταξη και θέμα: Πρόταση διαγραφής Ελλήνων ηθοποιών που πρόδωσαν τον ιερό Εθνικό Ελληνικό Αγώνα».
«Ο Πρόεδρος Σπύρος Πατρίκιος είπε μεταξύ άλλων: Θλιβερό καθήκον μάς αναγκάζει να μιλήσουμε για τη στάση ορισμένων, ευτυχώς ελαχίστων ηθοποιών, που πολλοί απ’ αυτούς δεν είναι ευτυχώς ούτε Έλληνες, που πρόδωσαν τον τίμιο αγώνα με πράξεις κακές και που το παράδειγμά τους θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες και συμφορές, αν δεν ήταν ευτυχώς τόσο λίγοι. Προτείνω να διαγραφούν από το σωματείο και να στερηθούν κάθε δικαιώματος να εργάζονται στο Ελληνικό Θέατρο και παρακαλώ να γίνει για κάθε προτεινόμενο αμέσως συζήτησις και να παρθεί απόφασις. Και δίχως καμιά άλλη συζήτηση, με έναν τρόπο αυταρχικό, μακριά από κάθε άλλη δημοκρατική διαδικασία, και ένα μη τεκμηριωμένο εύκολο και καθοδηγημένο κατηγορητήριο, η πρόταση του Πατρικίου έγινε αμέσως δεκτή και διαγράφτηκαν 15 μέλη του Σωματείου, των οποίων τα ονόματα δημοσιεύθηκαν μάλιστα λίγες μέρες αργότερα (25.10.1944) στον ημερήσιο τύπο με τον τίτλο “Οι προδόται ηθοποιοί”».
Ανάμεσα στους διαγραφέντες και η Ελένη Παπαδάκη, την οποία τελικώς απήγαγαν από το σπίτι της μέλη του ΕΑΜ και την μετέφεραν αρχικώς στα γραφεία της πολιτοφυλακής για ανάκριση, ακολούθως δε στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ για εκτέλεση.
«Το τέλος της άτυχης Ελένης ήταν φοβερό: Ο Μακαρώνας [Σ.Σ.: δήμιος των διυλιστηρίων] την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη [Σ.Σ.: τον γενικό δερβέναγα των διυλιστηρίων], ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση με τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Τη διέταξαν να γδυθεί, ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της και είχε τρομάξει πολύ. Έτρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τούς παρακαλούσε. Έβγαλε τη γούνα της, την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν τη διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της, αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και σε γόους. Όρμησαν τότε σαν αφιονισμένοι πάνω της μέσα σε έναν καταιγισμό από προπηλακισμούς, την έσυραν κοντά σε ανοιγμένο λάκκο κι εκεί την έγδυσαν με τη βία. Ο Μακαρώνας ξαφνικά δείλιασε, τον πείραξαν και οι κραυγές της, και τελικά καθίζοντάς την χάμω, τράβηξε το περίστροφό του και της φύτεψε μια-δυο σφαίρες στον αυχένα»4.
Όπως αναφέρει ο Δ. Κούκουνας στο βιβλίο του «Ελένη Παπαδάκη. Τραγωδία & Μύθος»5:
«Στις 26 Ιανουαρίου ειδοποιήθηκε ο Σαμ Μπράντενμπουργκ να πάει στο Β΄ Νεκροταφείο. Εκεί αναγνώρισε τη σορό της, που την είχαν βρει σε ένα όρυγμα των διυλιστηρίων της Ούλεν. Έτσι ειδοποιήθηκαν και οι συγγενείς που έσπευσαν για τον ίδιο λόγο. Βρέθηκε σε δραματική κατάσταση, φορώντας μόνο ένα κομπινεζόν».
Σε μια διανοητικά μολυσμένη κοινωνία, όπως η ελληνική, το ευκολότερο πράγμα είναι να κατασκευάζονται εχθροί, να κατηγορούνται και να καταδικάζονται αθώοι και να αθωώνονται ένοχοι (ανάποδος κόσμος, ξανά!), υπό την πίεση της κοινής γνώμης ή της θαυματουργής δράσης ενός διεφθαρμένου συστήματος που ελέγχει τα πάντα.
Χρειαζόμαστε όχι μόνο εξειδικευμένες γνώσεις αλλά και νηφαλιότητα, για να μπορούμε να (επι)κρίνουμε με σοβαρότητα και στέρεη επιχειρηματολογία μια δικαστική απόφαση. Επίσης απαιτείται σφαιρική ανάλυση του τρόπου με τον οποίο εκδίδονται αντίστοιχες αποφάσεις σε παρεμφερείς υποθέσεις, όπου δράστης δεν είναι ένας διάσημος Δ.Λ., τον οποίο παραλαμβάνει με την υπερπολυτελή κούρσα του, δίκην σοφέρ, ο συνήγορός του, αλλά ένας άσημος Χ.Ψ., που δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη και, πολύ περισσότερο, δεν συγχρωτίζεται με πρωθυπουργούς και υπουργούς.
Όπου δύο μέτρα και δύο σταθμά, εκεί δεν χωρεί κράτος Δικαίου.
Ένας πονηρά σκεπτόμενος παρατηρητής του πρόσφατου πανελλήνιου δικαστικού σήριαλ που ερέθισε τα «δημοκρατικά» πνεύματα και έσπειρε τον ιό της αμφισβήτησης προς πάσα κατεύθυνση δεν αποκλείεται να κάνει την εξής σκέψη:
Μήπως η αναστάτωση της βρεφοποιημένης ελληνικής κοινωνίας από τον σκανδαλώδη (;) χειρισμό του διάσημου κατηγορουμένου εξυπηρετεί την γρηγορότερη υλοποίηση της ψηφιακής μετάβασης σε έκδοση δικαστικών αποφάσεων με την καθοριστική συμβολή της τεχνητής νοημοσύνης, και δη των αλγορίθμων;
- ΑΙΝΙΓΜΑ: Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα των δύο ανακοινώσεων, δηλ. εκείνης που εξέδωσε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και εκείνη που εξέδωσε ο Σύλλογος Ελλήνων Ηθοποιών;
- ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Και στις δύο περιπτώσεις αιτία για τις ανακοινώσεις ήταν ο τρόπος (δυσμενούς ή ευμενούς) μεταχείρισης δικών τους ανθρώπων, είτε νυν είτε τέως!
Παραπομπές
1. Πρβλ. την σκέψη του Σ. Μουμτζή: «Είναι σαφές: όπως οι δικαστές δεν μπορεί να γίνουν ηθοποιοί, έτσι και οι ηθοποιοί δεν μπορεί να γίνουν δικαστές». Βλ. https://www.kathimerini.gr/opinion/561962893/to-koino-peri-dikaioy-aisthima/
2. https://www.constitutionalism.gr/wp-content/uploads/2019/12/2019_Stamatis_koino-aisthima-dikaiou.pdf
3. Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ. 328.
4. Μαρσάν, ό.π., σελ. 352.
2. https://www.constitutionalism.gr/wp-content/uploads/2019/12/2019_Stamatis_koino-aisthima-dikaiou.pdf
3. Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ. 328.
4. Μαρσάν, ό.π., σελ. 352.
5. Ariston Books, 2019, σελ. 204.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου