Κατά καιρούς κάποιοι γράφουν ή λένε πολλά και διάφορα απαξιωτικά για το Χριστό, την Παναγία ή τους αγίους. Άλλοτε, επειδή πληρώνονται κι άλλοτε από προσωπική αποστροφή προς το χριστιανισμό.
Ένας μεταξύ αυτών, που καταφέρονται κατά της σχετικής με τον άγιο Παΐσιο τηλεοπτικής σειράς, που πέρυσι είχε προβληθεί στο MEGA είναι και ο κ. Τατσόπουλος. Ο οποίος «διαρρηγνύει τα ιμάτιά του», για λογαριασμό των ιστορικών συγγραφέων. Των οποίων, λέει, αισθάνεται να τρίζουν τα κόκαλα. Γιατί θεωρεί ότι η σειρά αυτή είναι μία «εξευτελιστική, μία πολύ μεγάλη ύβρις απέναντι στην ιστορική έρευνα και στον κόπο που κάνουν οι ιστορικοί επιστήμονες σε αυτή την χώρα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Αφού παίρνουνε ένα παραμύθι και το βαφτίζουνε ιστορική σειρά. Και εκεί βρίσκεται το πρόβλημά μου» ( TheTOC)…
Αλλά αυτό, που ενοχλεί εμάς απ’ την κριτική του. κ. Τατσόπουλου είναι ότι αποφαίνεται ως Δαλάι Λάμα ή Ζαρατούστρα. Υποστηρίζοντας μάλιστα παράλογα πράγματα. Αφού μεταξύ άλλων αποφαίνεται:
«Αυτή η σειρά διαφημίζεται και πλασάρεται ως ιστορική – βιογραφική σειρά. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν ονομαζόταν θρησκευτικό παραμύθι. Αν προβαλλόταν δηλαδή ο χαρακτήρας ο φανταστικός της ιστορίας που περιγράφεται».
Και ερωτάται: Αλήθεια, ποιών ιστορικών «θα τρίζουν τα κόκαλα»; Μήπως της συνομοταξίας της κυρίας, που χαρακτήρισε «συνωστισμό» την ανελέητη σφαγή στην προκυμαία της Σμύρνης; Ιστορικός, άξιος του ονόματός του, είναι ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, που περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα με βάση τις σχετικές πηγές της κάθε εποχής. Ή ο Μακρυγιάννης, που είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής στα γεγονότα, προσφέροντάς μας με την παραδειγματική εντιμότητά του και απολαυστική γλαφυρότητά του ένα κοινωνικό και εθνικό ευαγγέλιο ανεπανάληπτης ομορφιάς και ιστορικής αξίας.
Με βάση αυτά τα κριτήρια η βιογραφία του Αγίου Παϊσίου είναι και παραείναι ιστορική. Γιατί, όχι ένας και δυο, που κάποτε και κάπου έζησαν, αλλά χιλιάδες αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων, που ζουν εδώ και τώρα ανάμεσά μας, μας δίνουν τα προσωπικά τους περιστατικά και βιώματα. Και συνιστά χονδροκομμένη ανοησία ακόμη και της πλέον στοιχειώδους νοημοσύνης- πολύ περισσότερο ενός συγγραφέα-το να παρομοιάζει τη βιογραφία του αγίου Παϊσίου με το παραμύθι της Χιονάτης.
Και συνεχίζει ο κ. Τατσόπουλος: Στο δεύτερο ή στο τρίτο επεισόδιο (της σειράς), θα δείτε, παραδείγματος χάριν, τον Άγιο Παΐσιο να βλέπει τον Χριστό. Και η σειρά δεν υποστηρίζει ότι αυτό είναι ένα ψυχωσικό επεισόδιο ή ότι ήταν ένα όραμα του Παΐσιου, υποστηρίζει ότι αυτό που βλέπει είναι ο Χριστός. Είναι δυνατόν μετά από αυτό να μη μιλήσω για αποβλάκωση (TheTOC);
Φοβούμαι ότι θα είναι πολύ δύδκολο για τον κ. Τατσόπουλο να καταλάβει ότι οι άγιοι λειτουργούν σε μια διαφορετική συχνότητα απ’ αυτήν που λειτουργούμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργούν στη θεϊκή συχνότητα της αιωνιότητας και του απείρου. Οι άγιοι κολυμπούν μέσα στο θαύμα, όπως τα ψάρια μέσα στο νερό. Και, όπως θα ήταν παράλογο τα ψάρια ν’ αρνούνται την ύπαρξη του νερού, το ίδιο παράλογο είναι να αρνείται ο άγιος το θαύμα, μέσα στο οποίο κολυμπά.
Και καταλήγει ο κ Τατσόπουλος: «Ποτέ καμία κυβέρνηση, ούτε αριστερά ούτε δεξιά, κανένα κανάλι, ούτε μικρό ούτε μεγάλο, δεν είχε τολμήσει μέχρι σήμερα να σερβίρει ένα παραμύθι ως ιστορική σειρά» (TheTOC).
Από πότε κόμματα, κανάλια και κυβερνήσεις μπορούν χρησιμεύσουν ως μέτρο κρίσεως της θρησκευτικής πίστης; Δεν είναι αυτοί που διαπρέπουν σε προδοσίες, ληστείες και απάτες και πάσης φύσεως αλητείες και ανωμαλίες. Που, ιδιαίτερα στις μέρες μας, τολμούν να επιβάλλουν τις πλέον εξωφρενικές διαστροφές και τα πλέον ξεδιάντροπα ναζιστικά μέτρα! Για τα οποία «δεν ιδρώνει το αυτί» κάποιων «πεφωτισμένων»!….
Οι αρνητές των θείων ή των αγίων προσώπων μοιάζουν με τους κωφούς ή τους τυφλούς. Που, αν τους μιλήσεις για μια ωραία μουσική συμφωνία ή ένα πολύ όμορφο τοπίο. μπορούν ν’ αποκριθούν, αντίστοιχα, ότι αυτά είναι παραμύθια. Και με το δίκιο τους.
Το «γιατί» δεν μπορούμε εύκολα να το προσδιορίσουμε. Επειδή, όπως θα μας πει ο Ηράκλειτος: «Ψυχής πείρατα ουδείς αν εξεύροιο, πάσαν επιπορευόμενος οδόν, ούτως ευρύν έχει λόγον». Δηλαδή, τα πέρατα της ψυχής κανένας δεν θα τα βρει, όποιο δρόμο κι αν πάρει, γιατί είναι απέραντα πλατιά. Η Mαντάμ Κιουρί, για παράδειγμα, έπαψε να πιστεύει, γιατί, παρ’ όλες τις θερμές προσευχές της, έχασε τη μάνα της.
Που σημαίνει ότι το να πιστεύει κάποιος είναι αποτέλεσμα προσωπικής εμπειρίας. Πράγμα, που δεν ισχύει για όσους παίρνουν αρνητική θέση απέναντι στο βίο και την πολιτεία θείων και άγιων προσώπων.
Γι’ αυτό διαφωνώ με την προσφυγή στα δικαστήρια. Γιατί, απλά, ο Χριστός, η Παναγία ή οι άγιοι, που για κάποιους είναι το παν για κάποιους άλλους δεν λένε τίποτε. Άλλωστε ο χριστιανισμός, όχι με τη συνδρομή του δικαστή και του χωροφύλακα, αλλά με άσπονδη πάλη, απέναντι σε αδυσώπητους δικαστές και βασανιστές και δημίους, θριάμβευσε.
Για όσους προκλητικά και προσβλητικά στρέφονται εναντίον της χριστιανικής πίστης ισχύει ό,τι ο Χριστός είπε στους φαρισαίους μετά τη θεραπεία του εκ γενετής τυφλού: «Τι κρίμα, είπε, που εγώ ήρθα στον κόσμο, για να βλέπουν οι τυφλοί και να τυφλώνονται αυτοί, που βλέπουν». Και οι φαρισαίοι, που «έπιασαν» το υπονοούμενο, ρώτησαν: «Για μας το λες αυτό»;
«Αν πιστεύατε, τους αποκρίθηκε, ότι είστε τυφλοί, πιθανόν να βρίσκατε το φως σας. Όμως λέτε ότι βλέπετε. Συνεπώς η τύφλωσή σας είναι ανίατη»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου