Όλα κύλησαν ομαλά, ευτυχώς, στην κρίσιμη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη (13/3/’22). Αυτή ήταν, τουλάχιστον, η εικόνα που βγήκε προς τα έξω, αν και η πολιτική επικοινωνία συχνά εξαπατά…
Ήταν κάτι περισσότερο από εμφανής η διάθεση προσέγγισης εκ μέρους των δύο πλευρών τόσο απ’ τη χαλαρή διάθεση που έβγαλαν προς τα έξω όσο κι από την ενδυματολογική τους επιλογή (”η χαλαρή ενδυμασία αρκετές φορές προσφέρεται για πιο σοβαρές συζητήσεις”, είπε ο πρωθυπουργός).
Όμως, πέρα από το ανάλαφρο της εικόνας, η ουσία είναι ότι άλλη μία συνάντηση με τον Τούρκο Πρόεδρο έκλεισε με μονόπλευρα ευχολόγια από ελληνικής πλευράς, ενώ από τη μεριά τους οι Τούρκοι μίλησαν προκαταβολικά για συνολική ατζέντα με την Ελλάδα (βλ. δήλωση του εκπροσώπου του ΑΚΡ Ομέρ Τσελίκ για τη θεματολογία συζήτησης στη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, 7/3/’22)
Ο Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε για συζήτηση επί των εθνικών μας θεμάτων γενικά και αόριστα τονίζοντας μόνο το ιδιαίτερο βάρος που δόθηκε στην Οικονομία από την οποία, όπως είπε, περιμένουν (αμφότεροι) πρόοδο τους επόμενους μήνες, ώστε να δοθεί χρόνος για ετοιμότητά τους το προσεχές Φθινόπωρο στο σχεδιασμένο από την Ελλάδα Ανώτατο Συμβούλιο Ελληνοτουρκικής Συνεργασίας το οποίο θα λάβει χώρα στην Αθήνα.
Ωστόσο, όπως παραδέχτηκε, ”οι διαφορές μας με την Τουρκία είναι μεγάλες και δεν γεφυρώνονται απ’ την μια στιγμή στην άλλη”. Πίσω απ’ αυτήν τη δήλωση, δυστυχώς, κρύβεται η μεγάλη αλήθεια που λέει ότι ο Ερντογάν έθεσε όλα τα απαράδεκτα για μας στο τραπέζι:
Τα παράλογα αφηγήματα της Τουρκίας περί ”Γαλάζιας Πατρίδας”, τις τουρκικές διεκδικήσεις (που περιλαμβάνουν το μισό Αιγαίο), την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, τα casus belli και το Κυπριακό, καθώς οι δυο χώρες (μαζί με τη Βρετανία) είναι εγγυήτριες δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τα παραπάνω αιτήματα βέβαια τα επαναφέρει η Τουρκία όποτε της δίνεται η ευκαιρία να επικαιροποιήσει τη στρατηγική της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της. Κι αυτό αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν μας συμφέρει εθνικά να συναινούμε εξ ορισμού στα κελεύσματα και τις προτροπές των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων μας και δη των ΗΠΑ.
Των ΗΠΑ που εσχάτως δείχνουν την… αγάπη τους προς την Ελλάδα δίνοντας ψήφο… εμπιστοσύνης στην Τουρκία (σ.σ. Ήδη μεταφέρουν από τη Ρωσία 5.000 εταιρείες τους προς ενίσχυση της τουρκικής Οικονομίας).
Την Τουρκία που παρουσιάζεται ως κληρονόμος μιας αυτοκρατορίας και λόγω του αυτοκρατορικού παρελθόντος της ”έχει το δικαίωμα, και την υποχρέωση να διασφαλίσει μια ουδέτερη ζώνη (ενδοχώρα) γύρω της”, κάτι που την εμποδίζουν να το κάνει τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.
Χέρι βοήθειας για την επικύρωση του οθωμανικού αυτοκρατορικού παρελθόντος που αγωνίζεται να περάσει ο Ταγίπ Ερντογάν έδωσε άθελά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν — λίγο πριν το δίωρο γεύμα τους στην προεδρική κατοικία Βαχντετίν (ασιατική πλευρά της Πόλης) — αποκάλεσε ”Ιστανμπούλ” την Κωνσταντινούπολη!..
Φευ! Ήταν η καλύτερη ψήφος εμπιστοσύνης για το προ δύο ετών τόλμημα του Τούρκου Προέδρου να πει σε πανηγυρική ομιλία του στην Τουρκία ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία χτίστηκε πάνω στην κληρονομιά της Βυζαντινής. Ήταν η καλύτερη ψήφος εμπιστοσύνης και για την θρασύτατη οικειοποίηση εκ μέρους του του βυζαντινού δικέφαλου αετού ένα χρόνο αργότερα (Οκτώβριος 2021).
Τώρα θα μου πείτε πως τα συνηθίζει αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συνηθίζει δηλαδή να γίνεται ”γενναιόδωρος” απέναντι στους αντιπάλους μας. Αρκεί να θυμηθούμε το λεχθέν από τον Ζάεφ ”έδωσε μάχες για μας”, εννοώντας την υπεράσπιση απ’ τον Έλληνα πρωθυπουργό της ”Συμφωνίας των Πρεσπών”, αν και ο ίδιος την είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά ”εθνικά ασύμφορη”, γιατί ”προσβάλλει την αλήθεια και την ιστορία της χώρας” (Ιανουάριος 2019).
Αρκεί να θυμηθούμε και την… υποδειγματική ανοχή του στις τουρκικές προκλήσεις στη θάλασσα και τον ουρανό του Αιγαίου (αμφιβάλλω, παρεμπιπτόντως, αν ελέχθη εκ μέρους του — στη συνάντηση με τον Ερντογάν — το παραμικρό για τις καταιγιστικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας από τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη).
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν, αν μη τι άλλο, ότι τα δείγματα της ”γενναιοδωρίας” του συμβαδίζουν με εκείνα της ανεμελιάς του που τον έκανε να πει την ιστορική Κωνσταντινούπολη Istanbul (με φόντο την ελληνική σημαία χωρίς τον σταυρό, δίπλα στην τουρκική με την ημισέληνο) και να διαβάσει το ”Πάτερ Ημών” στην Πατριαρχική Θεία Λειτουργία για την Κυριακή της Ορθοδοξίας στο Φανάρι.
Ήταν χτυπητές πινελιές επικοινωνιακής ”ανορθογραφίας που ψαλίδισαν την εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη έναντι εκείνης του ”ανθρωπιστή”, πιστού μουσουλμάνου Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος ανταποκρίνεται επιτυχώς στον ρόλο του διαμεσολαβητή-ειρηνοποιού στο Ουκρανικό, προκειμένου να σβήσει από τη μνήμη της διεθνούς κοινής γνώμης την ταύτιση της Τουρκίας με τις εισβολές σε ξένο έδαφος (Κύπρο, Συρία, Αφγανιστάν).
Και μια και μιλάμε για εισβολές, θα ομολογήσω ότι μου έκανε χείριστη εντύπωση το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός — ευρισκόμενος στο ”σπίτι” του εισβολέα της Κύπρου (ενν. την Τουρκία) — στόχευσε αποκλειστικά την Ρωσία, σαν να έχει παραγραφεί στη συνείδησή του η εισβολή του Αττίλα ως αποτέλεσμα παραγραφής λόγω χρόνου (48 χρόνια απ’ το 1974).
Κι αυτό το τελευταίο το επιβεβαίωσε, δυστυχώς, λέγοντας το απίστευτο που δείχνει σαν έμμεση σύσταση προς εμάς να ξεχάσουμε την τραγωδία της Κύπρου.
”[…] Είδατε πάλι και σήμερα τραγικές εικόνες από την Ουκρανία με αμάχους να χάνουν τη ζωή τους. Αυτά πρέπει να μας απασχολούν…”, είπε αποπροσανατολιστικά.
Με άλλα λόγια θα έπρεπε — αντί του τουρκικού αναθεωρητισμού, των ξένων και τουρκικών πιέσεων για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας, του casus belli και της διεκδίκησης του μισού Αιγαίου από τους Τούρκους (βλ. ”Γαλάζια Πατρίδα”) — να μας απασχολεί (για χάρη της Δύσης) η διεθνής ατζέντα που προτάσσει την αντιμετώπιση του ”ρωσικού επεκτατισμού”.
– […] Είδατε πάλι και σήμερα τραγικές εικόνες από την Ουκρανία με αμάχους να χάνουν τη ζωή τους… ”, είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς να κάνει ωστόσο την παραμικρή μνεία για την μέριμνα των Ελλήνων της Μαριούπολης, όπως έκαναν για τους δικούς τους οι Τούρκοι.
Κι αυτά δεν τα είπε τυχαία, αλλά γιατί ήθελε να μας κάνει να υποτιμήσουμε τα εθνικά μας θέματα έναντι των ανορθολογικών καταστάσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ουκρανία. Κάτι τέτοιο ασφαλώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο αν δεν αντιμετωπίζαμε κίνδυνο εθνικής επιβίωσης λόγω του μεταναστευτικού και του επεκτατισμού σε βάρος μας της Τουρκίας.
Της Τουρκίας η οποία εφαρμόζει κατά γράμμα όχι μόνο το Σχέδιο της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, αλλά και το ”Σχέδιο “Ντονμπάς” που εργαλειοποιεί τις τουρκικές μειονότητες στα Βαλκάνια (βλ. αίτημα για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας σε Θράκη και Δωδεκάνησα).
Ασφαλώς ο πόλεμος στην Ουκρανία εξελίσσεται πολύ επικίνδυνα με κίνδυνο να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις όχι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και σε ανθρωπιστικό, αφού μια επισιτιστική κρίση, θα διαχυθεί και εκτός των ουκρανικών συνόρων.
Όμως αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να υποτιμήσουμε τα δικά μας εθνικά θέματα, που — μαζί με το Κυπριακό — βρίσκονται σε παρατεταμένο αναβρασμό. Δε θα πρέπει να τα υποτιμήσουμε παρασυρμένοι απ’ το Ουκρανικό και για έναν ακόμα λόγο.
Γιατί η Τουρκία δεν δείχνει διάθεση υποχωρητικότητας σε κανένα επίπεδο και γι’ αυτό καλά θα κάνουν στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου να πάψουν να τρέφουν αυταπάτες και να μιλούν περί… ”απομονωμένης” Τουρκίας, τη στιγμή που την “χαϊδεύουν” προκλητικά ΗΠΑ-Γερμανία-Ρωσία και ο Πρόεδρός της έχει αποδείξει περίτρανα ότι παίζει θαυμάσια σε δύο ταμπλό:
Απ’ την μια εισπράττει, δηλαδή, την ευγνωμοσύνη της Ουκρανίας για τη διαρκή υποστήριξη (το ”ευχαριστώ” του Ζελένσκι στο twitter και το ”μπράβο στα τουρκικά Bayraktar-TB2 drone” του προέδρου του Γενικού Επιτελείου της Ουκρανίας έκαναν το γύρο του διαδικτύου), κι από την άλλη δεν επικυρώνει τις κυρώσεις του ΝΑΤΟ σε βάρος της Ρωσίας.
Επιπλέον, για να προσφέρει υπηρεσίες στην τελευταία με ετεροχρονισμένα ανταλλάγματα σε Αιγαίο και Κύπρο, ο Ταγίπ Ερντογάν διατηρεί για χάρη της ανοιχτό τον τουρκικό εναέριο χώρο για τα ρωσικά αεροσκάφη, ενώ συνομιλεί ταυτόχρονα με Τελ-Αβίβ, Κίεβο, Μόσχα και Ουάσινγκτον (στην οποία υπέβαλε αίτημα για αγορά 40 νέων μαχητικών αεροσκαφών F-16), σε αντίθεση με εμάς που περιορίσαμε τη γεωπολιτική δυναμική μας και τα κάναμε θάλασσα διπλωματικά κόβοντας τις γέφυρες με τη Ρωσία…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου