Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει μια σειρά από προβλήματα. Μπορεί η οικονομία και η υγεία να απασχολούν την καθημερινότητα, αλλά η χώρα αντιμετωπίζει πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα και κινδύνους στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών, το οποίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το ένα από αυτά είναι η ισλαμική – νεοθωμανική Τουρκία Ερντογάν. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ενδεχομένως είναι και το ευκολότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Κι αυτό, επειδή, ξέρουμε τι θέλει ο Ερντογάν και επίσης γνωρίζουμε πως είναι διατεθειμένος να φτάσει στα άκρα, δηλαδή σε μια ελληνοτουρκική σύρραξη, η οποία θα γίνει υπό προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις για τις οποίες όπως όλα δείχνουν θα αποφασίσει ο «σουλτάνος» Ταγίπ, που θέλει να έχει τον πρώτο λόγο στον τόπο και στον χρόνο σε μια ελληνοτουρκική σύρραξη σε επίπεδο «θερμού επεισοδίου», στο οποίο θα καταλήξει αφού θα εκμεταλλευτεί κάποιο λάθος της ελληνικής πλευράς επί του πεδίου.
Ο Ερντογάν έχει σχηματίσει μια «ατζέντα απαιτήσεων», η οποία δεν έχει καμία νομική βάση. Αυτή την ατζέντα, που ξεκινάει από την Θράκη, συνεχίζεται ως το Καστελλόριζο και τελειώνει κάπου νότια της Κρήτης, προσπαθεί να επιβάλει προς συζήτηση ο τούρκος πρόεδρος. Για να «εξαναγκάσει» την ελληνική κυβέρνηση να καθίσει στο τραπέζι διαπραγματεύσεων, όπου θα συζητηθούν όλα όσα ο τούρκος Πρόεδρος απαιτεί, αρχικά επιχείρησε να καταλύσει τα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο μέσω των λαθρομεταναστών και αφού απέτυχε παταγωδώς αποφάσισε στη συνέχεια να κινηθεί περισσότερο επιθετικά και έβγαλε τον στόλο του προς υποστήριξη του Ούρουτς Ρέις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, μεταξύ Καστελλόριζου και Ρόδου.
Λόγω της άμεσης, ισχυρής και αποφασιστικής κίνησης του ελληνικού στόλου, ο «σουλτάνος» ανέκρουσε πρύμναν και ανακάλεσε τους «μαχητές» του. Απομάκρυνε 20 ναυάρχους και 300 συνταγματάρχες που αρνήθηκαν να αυτοκτονήσουν επιτιθέμενοι σε ελληνικούς στόχους, αφού διαπίστωσαν πως οι ίδιοι ήταν στόχοι και μάλιστα καθιστοί (sitting ducks).
Ο «υπερήφανος σουλτάνος» επιχείρησε στη συνέχεια να συζητήσει μέσω Γερμανίας με την Ελλάδα, και αφού κέρδισε (σύμφωνα με τον ίδιο) ικανό χρόνο αναδιοργάνωσης και επανασχεδιασμού της εμφάνισης του τουρκικού στόλου στην «Γαλάζια Πατρίδα», επανέλαβε το εγχείρημά του, το οποίο κατέληξε στην επακούμβηση μιας ελληνικής φρεγάτας (Λήμνος) στην τουρκική ναυαρχίδα, η οποία και κατέληξε στο ναύσταθμο της Αττάλειας για πολύμηνες επισκευές.
Κι ενώ στην θάλασσα τα υποβρύχια του Ερντογάν διαπίστωσαν πως είχαν μετατραπεί σε κινούμενους στόχους βυθού, η τουρκική αεροπορία εξευτελιζόταν ποικιλοτρόπως μη μπορώντας να ανακόψει την πορεία ελληνικών F16 προς την Κύπρο (δεν μπόρεσαν να τα εντοπίσουν ποτέ), ενώ δεν άργησε να πέσει σε παγίδα που τους είχε στήσει ο Α’ΓΕΕΘΑ κ. Κ. Φλώρος, στην οποία αποκάλυψαν τις τακτικές επιθετικής προσέγγισης σε εναέριους στόχους, καταλήγοντας τελικά να γίνουν στόχοι οι ίδιοι…!
Ο Ερντογάν μέσω της διπλωματίας των κανονιοφόρων επιθυμεί με πειρατική μέθοδο να υφαρπάξει την ελληνική ΑΟΖ επί της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου αλλά και νότια της Κρήτης. Παρουσιάζει χάρτες τουρκικής κατασκευής και καλεί σε διάλογο την Ελλάδα, η οποία αρνείται να προχωρήσει σε διάλογο «υπό το καθεστώς απειλής βίας» και η ελληνική κυβέρνηση «πατριωτικά» κινούμενη, δεν δέχεται να συζητήσει για τίποτε πέρα από την ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο, με βάση το Διεθνές Δίκαιο Θαλασσών ή διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις που έχει υπογράψει η Τουρκία!!!
Στον άτυπο διάλογο που έχει ήδη ανοίξει, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τη Συνθήκη της Λωζάνης, απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και θέτει άμεσα την τουρκοποίηση όλης της θάλασσας από την Κύπρο έως την Κρήτη και το Αιγαίο (το οποίο απαιτεί να της παραχωρηθεί κατά το ήμισυ), χωρίς να έχει αποδεχτεί εγγράφως το Διεθνές Δίκαιο Θαλασσών. Με απλά λόγια, η Τουρκία τα θέλει όλα για να μην επιτεθεί στην Ελλάδα, γνωρίζοντας πως μια τέτοια κίνηση θα την κατέστρεφε στρατιωτικά και οικονομικά, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο πως θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στο εσωτερικό της Τουρκίας του «σουλτάνου που θέλει να γίνει χαλίφης».
Στην πραγματικότητα, ο Ερντογάν απειλεί με διάλυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ (το οποίο έχει ήδη δεχτεί σιωπηλά την παραφροσύνη του Ερντογάν). Ταυτόχρονα, απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία απέδειξε πως είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στις πιέσεις μέσω των λαθρομεταναστών. Η μεγάλη απειλή της Τουρκίας προς την Ευρώπη είναι η μετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου σε «διακεκαυμένη περιοχή», όπου δεν θα μπορούν να γίνουν εργασίες τοποθέτησης υποθαλάσσιων αγωγών για την μεταφορά ενέργειας από Αίγυπτο, Κύπρο και Ισραήλ, αλλά και δεν θα μπορεί να γίνει καμία εκμετάλλευση του τεραστίου μεγέθους υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου της Ανατολικής Μεσογείου. Κάτι που θα διατηρήσει το σημερινό υψηλό κόστος της ευρωπαϊκής παραγωγής, απέναντι στην Κίνα που κινείται επιθετικά προς τις αγορές της Ευρώπης.
Μένοντας όμως στην «σχέση» της Τουρκίας του Εντογάν με την Ευρώπη, διαπιστώνουμε πως «συμφέροντα» τραπεζών αλλά και εξοπλισμών από συγκεκριμένες χώρες (Ισπανία, Ιταλία και Γερμανία), εμποδίζουν την αντικειμενική αντιμετώπιση του νέο-οθωμανού Ερντογάν, αφού το διακύβευμα είναι οικονομικό, πολύ σημαντικού μεγέθους. Δηλαδή, τα «συμφέροντα» κάποιων ευρωπαϊκών χωρών, συνδέονται με οικονομικές συναλλαγές ή ζημίες. Ως εκ τούτου, γίνεται ξεκάθαρο πως υπάρχει ένα είδος οικονομικής συνεργασίας και διαφθοράς που υπερβαίνει των βασικών κανόνων λειτουργίας και ύπαρξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η διαφθορά αυτή υπερβαίνει και επιβάλλεται στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ως εκ τούτου, μετατρέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε επιχείρηση που κινείται αναλόγως των συμφερόντων ορισμένων εταίρων της εις βάρος των υπολοίπων. Έτσι, η γερμανική ηγεσία της Ευρώπης χάνει το «ηθικό» πρόσωπό της, αφού ουσιαστικά αποδέχεται να λειτουργεί είτε υπό τους εκβιασμούς του ψευδο-σουλτάνου είτε υπό τις οικονομικές υποδείξεις των συμφερόντων κάποιων μελών της Ε.Ε., αποδεχόμενη σιωπηλά πως η διαφθορά είναι ο ισχυρός κανόνας λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο «δείκτης» των σχέσεων της Ε.Ε. με χώρες που καθυβρίζουν και απειλούν χώρες – μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά δεν διστάζουν και να βυσοδομούν σε κάθε έννοια ύπαρξης και λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Ερντογάν, σε γενικές γραμμές, είναι ένα «ανοιχτό βιβλίο». Επιθυμεί την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την διεθνή αποδοχή τους ως ένας πανίσχυρος και από-φασιστικός ηγέτης. Για να κατορθώσει κάτι τέτοιο απαιτείται να έχει έναν ακαταμάχητο στρατό (μέχρι σήμερα αυτός ο στρατός αντιμετώπισε μικρές ομάδες χωρίς πλήρη στρατιωτική δομή και δεν έχει δοκιμαστεί απέναντι σε ένα πλήρως οργανωμένο στρατιωτικό σύνολο που διαθέτει σύγχρονη στρατιωτικό εξοπλισμό), να είναι αυτόνομος ενεργειακά και τεχνολογικά, να διαθέτει μια πανίσχυρη οικονομία και τέλος να έχει ισχυρούς συμμάχους που θα τον στηρίξουν διπλωματικά. Δυστυχώς για τον ίδιο, ο Ερντογάν διαθέτει ως (ιστορικό) σύμμαχο την Γερμανία και τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτοί οι δεσμοί αίματος και οικονομικού συμφέροντος απειλούνται πλέον άμεσα από την δεδηλωμένη επιθυμία του Ερντογάν να γίνει ο προστάτης των μουσουλμάνων από το Πακιστάν, την Αφρική έως και την Ευρώπη…
Ο «χαλίφης» Ερντογάν, όμως, μη αντιλαμβανόμενος την ταχύτητα των εξελίξεων που ο ίδιος δημιουργεί, τα αποτελέσματα των οποίων δεν μπορεί πλέον να ελέγξει, αδυνατεί να αντιληφθεί πως το Ισλάμ (με την μορφή που ο ίδιος του έχει προσδώσει από την καταγεγραμμένη σχέση του με το ριζοσπαστικό φονταμενταλιστικό ισλάμ των τζιχαντιστών που χρησιμοποιεί ως χρήσιμους ηλίθιους μισθοφόρους «στρατιώτες» στους πολέμους που διεξάγει στην Υεμένη, στη Λιβύη, στη Συρία, το Βόρειο Ιράκ ή και προσφάτως στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Το τουρκικό ισλάμ, λοιπόν, συνδυαζόμενο με έντονα εθνικιστικά συστατικά, χρησιμοποιείται μέσω συγκεκριμένων «διαύλων» που κάθε άλλο παρά εφησυχάζουν την Ευρώπη. Πρόσφατα, σε μια επίδειξη ισχύος απέναντι στον Μακρόν και εν γένει τον δυτικό κόσμο, ο Ερντογάν απαίτησε από τον ισλαμικό κόσμο εμπάργκο στα γαλλικά προϊόντα, επιχειρώντας να πλήξει οικονομικά την Γαλλία, αλλά αγνοώντας πως τα οικονομικά μεγέθη της Γαλλίας δεν μπορούν επ’ ουδενί λόγο να συγκριθούν με την εξαρτώμενη (βλ. Γερμανία) τουρκική οικονομία. Αυτή η μορφή του Ισλάμ, και συγκεκριμένα του φονταμελιστικού Ισλάμ, των τρομοκρατικών χτυπημάτων (από οργανωμένες ομάδες ή από «μοναχικούς λύκους») ή των εθνικιστικών ομάδων (βλ. Γκρίζοι Λύκοι) που ελέγχονται από παρακρατικά συστήματα ή από τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας), είναι μια εν εξελίξει απειλή κατά του δυτικού κόσμου και του δυτικού τρόπου ζωής. Και αυτή η αλαζονική κίνηση του (σουλτάνου που θέλει να γίνει χαλίφης) Ερντογάν, έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στους ισχυρούς συμμάχους (ΗΠΑ του Τραμπ και Γερμανία) της Τουρκίας.
Πολλοί διερωτώνται από πού πηγάζει αυτή η αλαζονεία του τούρκου προέδρου, ξεχνώντας πως ο Ερντογάν από τις αρχές του 2000 βρίσκεται στην ηγεσία της Τουρκίας είτε ως πρωθυπουργός είτε ως Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας. Βρίσκεται σταθερά σε αυτή τη θέση εξουσίας, βλέποντας πρωθυπουργούς ή προέδρους άλλων χωρών να έρχονται και να φεύγουν… ενώ ο ίδιος παραμένει ενισχύοντας ολοένα και περισσότερο την εξουσία που ασκεί (κατά πολλούς ειδικούς αναλυτές έχει δημιουργήσει μια πολιτική δικτατορία), υπερπηδώντας ή και εξαφανίζοντας τα εμπόδια που συναντά στην πορεία του προς την απόλυτη πολιτική και θρησκευτική ηγεσία…
Ο Ερντογάν, λοιπόν, είναι ένας πολιτικός που θέλει πολλά, αλλά δεν θα μπορούσε να έχει τίποτε εάν δεν εξαπατούσε τους φίλους και δεν τρομοκρατούσε τους εχθρούς του. Την μεγαλύτερη βοήθεια της πορείας του την δέχτηκε και την δέχεται έως σήμερα από τους τρομοκρατημένους αντιπάλους του στο εσωτερικό της Τουρκίας και όχι μόνο. Οι φοβικές ελίτ χωρών, όπως η Ελλάδα, είτε συνεργάστηκαν μαζί του οικονομικά (πάγια οθωμανική τακτική η εξαγορά προσώπων) είτε έσκυψαν και σιωπηλά συνεργάστηκαν πολιτικά μαζί του πολιτικά φοβούμενοι την οργή του.
Η οργή του «σουλτάνου» εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Συνήθως μέσω των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών που συλλέγουν οικονομικές και προσωπικές πληροφορίες για εκτός Τουρκίας πολιτικά πρόσωπα «ειδικού ενδιαφέροντος», τις οποίες διαρρέουν ποικιλοτρόπως όταν κάποιος σταματήσει να «συνεργάζεται» με τον Ερντογάν, είτε αναλαμβάνουν να μεταβιβάσουν «μηνύματα συμμόρφωσης» στους απείθαρχους πολιτικούς «εξωτερικούς συνεργάτες», οι οποίοι νιώθουν πιέσεις και από τις οικονομικές (συνεργαζόμενες με την Τουρκία) ελίτ των χωρών τους αλλά και από διάφορα «ιδρύματα» που δεν μπορούν να αιτιολογήσουν οικονομικά την ύπαρξη και τις δραστηριότητές τους, είτε οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας με την βοήθεια τουρκικών οργανώσεων (π.χ. Γκρίζοι Λύκοι), αναλαμβάνουν «εκκαθαρίσεις» ή και απαγωγές προσώπων που δημιουργούν προβλήματα στον στρατηγικό σχεδιασμό του ψευδοσουλτάνου και τις ονειρώξεις του για την επαναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…
Αντί επιλόγου
Η αντιμετώπιση των ενεργειών της Τουρκίας του Ερντογάν από την πλευρά της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι υπέρ-αποτελεσματική εάν υπήρχε πολιτική βούληση υπεράσπισης των αυτονόητων περί εθνικής κυριαρχίας (και αυτοσεβασμού). Όμως, η «συμπεριφορά» των ΗΠΑ, τα συμφέροντα της Ευρώπης και ο εσωτερικός εθνομηδενισμός με τους ποικίλους εκφραστές του, είναι οι παράγοντες που έχουν επιβάλει την φοβική πολιτική παρακολούθησης (και σιωπηλής υποταγής) των εξελίξεων από την πλευρά της Τουρκίας, τοποθετώντας ουσιαστικά την Ελλάδα σε χώρα – δορυφόρο των γεωπολιτικών εξελίξεων σε μια ευρύτατη περιοχή που ξεκινάει από την Ουκρανία, συνεχίζει στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, περνά από την Μέση Ανατολή και καταλήγει στην Τεχεράνη. Περιοχή στην οποία η Τουρκία του Ερντογάν επιθυμεί να επιβληθεί ως η κυρίαρχη δύναμη (αγνοώντας το Ισραήλ) μέσω του Ισλάμ και των διαφόρων ισλαμικών εξτρεμιστικών ομάδων οι οποίες στηρίζονται με κάθε μέσο και τρόπο από την Τουρκία και μέσω των οποίων ο ψευδοσουλτάνος επιχειρεί να γίνει «χαλίφης», ηγέτης και εκφραστής όλων των μουσουλμάνων του πλανήτη, δηλαδή να γίνει ο ηγέτης ενός πληθυσμού που ξεπερνάει το 1 δισεκατομμύριο ανθρώπων και δικαιωματικά θα μετακινηθεί στο τραπέζι των παγκοσμίων ισχυρών!!!
Για να αντιμετωπίσει, λοιπόν, η σημερινή Ελλάδα την Τουρκία του «απέθαντου» σουλτάνου, θα πρέπει οι αρμόδιοι να εργαστούν σκληρά για να δημιουργήσουν ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης του Ερντογάν, αλλά και των συμφερόντων (γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών και γεωενεργειακών) των ΗΠΑ, της γερμανικής Ευρώπης αλλά και του εσωτερικού εθνομηδενισμού που ταλαιπωρεί επί δεκαετίες την χώρα…
Το πόσο πιθανό είναι να εργαστούν εκείνοι οι «αρμόδιοι» (αλλά ποτέ υπεύθυνοι) που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, είναι μάλλον κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί. Το πιθανότερο είναι πως οι εξελίξεις θα τους ξεπεράσουν, θα εμφανιστούν και θα λειτουργήσουν δυνάμεις που μέχρι σήμερα παρακολουθούν προσεκτικά τα τεκταινόμενα, αναμένοντας τη στιγμή που θα κληθούν να υπερασπιστούν όσα οι «αρμόδιοι» αρνούνται πεισματικά να κατανοήσουν… Πολιτικοί και «αρμόδιοι» (επαγγελματίες δικαιωματιστές και ακτιβιστές παντός τύπου που σιτίζονται από κονδύλια ανθελληνικών κύκλων) που μέχρι και σήμερα πιστεύουν πως είναι καλύτερα να «δώσουμε λίγη Ελλάδα για να κοιμόμαστε ήσυχοι». Πολιτικοί που προωθούν την μείωση της γεωγραφικής επικράτειας στο όνομα της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών. Πολιτικοί που δεν διστάζουν να συνεργάζονται με την Τουρκία με αντάλλαγμα μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφων.
Όσο για τους φίλους, εταίρους και συμμάχους μας, με όσα έχουν συμβεί μόνο την τελευταία δεκαετία, είναι γνωστό πως άλλοι θέλουν την διάλυση και την καταστροφή της Ελλάδας, ενώ κάποιοι (λίγοι) από αυτούς θέλουν να μας «τσαλακώσουν». Κάποιοι επιθυμούν ενορχηστρωμένα να οδηγήσουν την Ελλάδα στο Δικαστήριο της Χάγης, και να αποδεχθούμε ως χώρα την απόφαση τρίτων (και των συμφερόντων που αυτοί εξυπηρετούν) για την μείωση του ελληνικού εδάφους… Την ίδια στιγμή η Τουρκία μας απειλεί (εμφανώς) με πόλεμο και το ΝΑΤΟ σιωπά στην απειλή που δέχεται ένα κράτος μέλος του, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση σφυρίζει (σχεδόν αδιάφορα) προβάλλοντας τα συμφέροντα και αποδεχόμενη την διαφθορά και την επικείμενη διάλυσή της… Φτάσαμε να μιλάμε για τα δώδεκα και τα έξι μίλια, γνωρίζοντας πως αυτή η συζήτηση είναι λίγο πριν την εκκίνηση εξελίξεων που θα καθορίσουν τον γεωπολιτικό χάρτη των επόμενων εκατό χρόνων. Δηλαδή το μέγεθος και την ύπαρξη της Ελλάδας και του Ελληνισμού…
Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Και οι ευθύνες όλων γίνονται κατανοητές. Κάποιοι σήμερα προγραμματίζουν να δώσουν «κάτι από την Ελλάδα» μέσω ενός Διεθνούς Δικαστηρίου, αγνοώντας την βούληση των Ελλήνων πολιτών, των μαλθακών, υποταγμένων, διεφθαρμένων και προαυλιζομένων κατόπιν αδείας εκείνων των ελλήνων πολιτών που γνωρίζουν το χρέος τους στην ιστορία, στους προγόνους και τους απογόνους.
Η ιστορία πρόκειται πολύ σύντομα να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο και έχει την τάση να τιμωρεί όσους την αγνοούν. Ο Ερντογάν και οι διάφοροι φίλοι του στις ΗΠΑ, την Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα, θα προκαλέσουν οι ίδιοι και –δυστυχώς για τους ίδιους- θα κατανοήσουν με πολύ σκληρό τρόπο ποιο είναι το τίμημα της υπεροψίας τους έναντι μιας μικρής αλλά υπερήφανης χώρας, της Ελλάδας.
Μιας χώρας που πλήρωσε την ελευθερία της με ποτάμια αίματος ελλήνων.
Μιας χώρας που πολλές φορές προσπάθησαν να την προσβάλλουν, να την διχάσουν και να την καταστρέψουν , φίλοι εχθροί και εφιάλτες.
Μίας χώρας που δεν έχει ως βαριά βιομηχανία τον τουρισμό, αλλά την γέννηση ηρώων και αγίων…
Μιας χώρας που έχει ως παράδοση την φιλοξενία και γνωρίζει να «φιλοξενεί με τον καλύτερο τρόπο» όσους την προκαλούν και καθυβρίζουν τα ιερά και τα όσιά της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου