Πέρασαν 25 χρόνια από την μοιραία εκείνη νύκτα που συγκλόνισε το Πανελλήνιο και ειδικότερα την Οικογένεια της Διοικήσεως Ελικοπτέρων Ναυτικού.
Τι έγινε και έπεσε το Ελικόπτερο; διαξιφισμούς πολιτικών και απόστρατων για το ποιος φταίει, προβλήματα υγείας των χειριστών, κλπ.
Τελικά, αυτή η προβολή του θέματος όμως, μόνο πίκρα, απογοήτευση, εκνευρισμό, απέχθεια και θλίψη προκαλεί. Και δεν εννοώ τον δημοσιογραφικό παράγοντα. Ο δημοσιογράφος κάνει την δουλειά του. Γιατί αν μη τι άλλο τα βάζει με το κατεστημένο, πράγμα, για το οποίο θέλει κότσια και κόστος πολλές φορές προσωπικό.
Όμως τα ανθρωποφάγα κανάλια ξεκοκαλίζουν τα πάντα. Σκυλεύουν μνήμες, παραβιάζουν τα ιερά των ψυχών, για το συμφέρον.
'Άλλα πράγματα, αν υπήρχε ίχνος αρετής, θα έπρεπε μετά από 25 χρόνια να είχαν γίνει. Τόσο η πολιτεία όσο και η δημοσιογραφία, καταρχήν θα έπρεπε να μην έχουν λησμονήσει τους ανθρώπους που χάθηκαν σε διατεταγμένη αποστολή.
Θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν το άτυχο αυτό γεγονός και να προβάλλουν τον ηρωισμό του πληρώματος του Ελικοπτέρου ΠΝ21, να αντλήσουν ηθικά και επιχειρησιακά διδάγματα.
Γιατί πλέον καμιά σημασία δεν έχει πως έπεσε το Ελικόπτερο στα Ίμια.
Ένα μόνο έχει σημασία για το γεγονός αυτό.
Πως κατατάσσεται στην ιστορία.
Αλλά εδώ γεννιέται το ερώτημα, ποιος είναι αυτός που θα το κρίνει;.
O δημοσιογράφος; ο πολιτικός; ο δικηγόρος; οι απόστρατοι; οι διάφοροι, που μαζεύονται στα τραπέζια των εκπομπών;
Eχουν την πλήρη ιστορική γνώση και την προσωπική εμπειρία για το θέμα που αναφέρονται; Γιατί αν λείπει ένα από τα δυο, τότε οι προσεγγίσεις τους θα είναι, ρηχές, μικρές, περιορισμένες, συχνά ανόητες, στενές.
΄Η μήπως οι περισσότεροι που εκφέρουν άποψη, αυτοπαγιδεύονται, θαμπωμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας, νιώθοντας για λίγο, κυρίαρχοι του κόσμου;
Και η Πολιτεία; Τι θέση παίρνει η Πολιτεία για τα παιδιά της που χάθηκαν;
Πολλά θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ. Πρώτο και κύριο να έχει ζητήσει τις ευθύνες από τους ηθικούς αυτουργούς της ανθρώπινης τραγωδίας με την πτώση του Ελικοπτέρου στα Ίμια και της εθνικής τραγωδίας με την υποστολή της σημαίας .
Η πολιτική ηγεσία σαστισμένη, εξαφανισμένη, μακριά από το κέντρο επιχειρήσεων, μακριά από την ευθύνη και την απόφαση, οδήγησε έτσι τα πράγματα. Σκορπισμένη στα κανάλια, ο ένας υπουργός έκανε δηλώσεις ότι οι χειριστές έπαθαν “βέρτιγκο”, και άλλοι μέσα στο πανικό έδιναν τις εντολές για υποστολή της σημαίας.
Είναι οι ίδιοι που παρέδωσαν τον Οτσαλάν στον ίδιο εχθρό.
Οι ίδιοι που βιάστηκαν να υπογράψουν το εθνοκτόνο σχέδιο Ανάν.
Είναι οι ίδιοι, αφού χρήζουν ασυλίας ακόμη, με προκλητική άνεση βγαίνουν σήμερα και πάλι στα κανάλια και λένε ότι είχαν ενημερώσει τους γονείς για το πόρισμα, ότι είχαν κάνει αυτό, το άλλο …
Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να θυσιάζουν τις δικές τους ζωές, όχι όμως των άλλων. Οι δε κυβερνώντες που έβγαζαν πύρινους λόγους στις κηδείες των τριών αξιωματικών και στο κοινοβούλιο, περί απονομής δικαιοσύνης, τους ξέχασαν.
Αλλά και πολλά άλλα θα μπορούσε να είχε κάνει η πολιτεία, ακόμα πιο σημαντικά, από την δικαιοσύνη. Γιατί πιο πάνω από την δικαιοσύνη είναι η παιδεία.
Θα μπορούσε η πολιτεία να έχει δώσει επίσημα τα ονόματα τους σε δρόμους και να φτιάχνει τα μνημεία τους, όχι οι χαροκαμένοι γονείς και οι πικραμένοι φίλοι και συνάδελφοι.
Θα μπορούσε η πολιτεία να καθιερώσει στην επέτειο αυτή, σιωπηλή πορεία μπροστά στο μοναδικό μνημείο των Ιμίων που βρίσκεται στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, προσφορά της κυρίας Μελά, να αφήσουν λίγα λουλούδια, περαστικοί, μαθητές, σπουδαστές.
Θα μπορούσε η πολιτεία να καθιερώσει την 31 Ιανουαρίου ως ''ημέρα μνήμης ηρώων-βετεράνων πολέμου'' και να γιορτάζεται κάθε χρόνο, όπως σε άλλες χώρες.
Θα μπορούσε η πολιτεία να επιβάλει την ημέρα αυτή να γίνονται ομιλίες στα σχολεία, στα πολεμικά πλοία και στα στρατόπεδα.
Θα μπορούσε η πολιτεία να έχει θεσπίσει μετάλλιο ''Ηρώων Ιμίων’’ και να απονέμεται σε διακεκριμένες πράξεις ηρωισμού, όπως γίνεται σε άλλες χώρες.
Θα μπορούσε η πολιτεία να έχει καθιερώσει ως τόπο ταφής αυτών που έπεσαν στο καθήκον, μια περιοχή κοντά στις Θερμοπύλες, στην οποία να γίνονται οι εκδηλώσεις.
Αυτά και πολλά άλλα, θα μπορούσε η πολιτεία, τα ΜΜΕ να προβάλλουν, για να συμβάλουν στην παιδεία της κοινωνίας, κυρίως της νέας γενιάς μήπως και βγει από τον βούρκο, της αμάθειας και της ασχήμιας των πανεπιστημίων, με το κάψιμο της σημαίας σήμερα.
Γιατί η παιδεία είναι ο δεύτερος ήλιος για την ανθρωπότητα όπως είπε ο Πλάτων.
Που είναι λοιπόν οι εκπρόσωποι της πολιτείας στον τομέα αυτό; οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, που είναι η εκκλησία, που είναι οι πνευματικοί ταγοί;
Που είναι όμως και ο λαός;
Τι φταίει λοιπόν; Φταίει ότι δεν υπάρχει ήθος στην ελίτ της κοινωνίας, στους πολιτικούς, στους επιστήμονες, στους καλλιτέχνες, στα ΜΜΕ…
“Μόνο με το κριτήριο της Αρετής καταμερίζω εγώ τους ανθρώπους” έλεγε ο Μ. Αλέξανδρος.
Όμως αυτές οι πρωτοβουλίες θέλουν να είσαι κοινωνός ελληνικής παιδείας . Θέλουν να ψάξεις μέσα σου, όταν περνάς από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη να σκύβεις ταπεινά το κεφάλι και με σεβασμό να διαβάζεις τα πεδία των μαχών.
Να νιώθεις το χρέος.
Και ως πολιτικός να έχεις πρώτη προτεραιότητα το συμφέρον της πατρίδας.
Κι όταν καταπιάνεσαι με ονόματα όπως του Καραθανάση του Βλαχάκου του Γιαλοψού, θα πρέπει να τα προφέρεις με τη μέγιστη επισημότητα και σεβασμό . Είναι ιερά ονόματα ηρώων. Είναι πεσόντες για την πατρίδα.
Πόσο μάλλον όταν διατυπώνεις μια κρίση! Για να τους κρίνεις πρέπει να έχεις βρεθείς ΕΣΥ, ο ίδιος σε αυτές τις καταστάσεις και αν καταφέρεις ότι έκαναν εκείνοι, ναι ,τότε μπορείς να έχεις, μια κάποια, άποψη.
Το πλήρωμα του Ελικοπτέρου ΠΝ 21 διατάχθηκε την 31 Ιανουαρίου 1996, από την ανώτατη ηγεσία της χώρας να εκτελέσει νυκτερινή οπτική αναγνώριση επάνω σε βραχονησίδα υπό του εχθρού.
Ένα σχετικά νέο πλήρωμα, ταλαιπωρημένο από τις τριάντα ώρες αϋπνίας, μέσα σε ένα πολεμικό πλοίο που ήταν σε πολεμική ατμόσφαιρα, σε συναγερμό.
Ένα πλήρωμα που έπρεπε να απογειωθεί, μέσα σε μια σκοτεινή βροχερή νύκτα, με περιορισμένη ορατότητα.
Ένα πλήρωμα που έπρεπε να εκτελέσει αποστολή αναγνώρισης, βράδυ, με προβολέα, υπό βροχή, πάνω από έδαφος, που είχε πιθανόν καταληφθεί από τον εχθρό.
Ένα πλήρωμα σε μια αποστολή μέγιστης δυσκολίας, που δεν είχε εκτελέσει παρόμοια κανένα άλλο πλήρωμα.
Ένα πλήρωμα του οποίου το Ελικόπτερο, δεν παρέχει καμιά βαλλιστική προστασία.
Ένα πλήρωμα του οποίου η αποστολή, θα ήταν καθοριστική για την έκβαση της κρίσης που είχε ξεσπάσει μεταξύ των δύο χωρών.
Ένα πλήρωμα που είχε και αυτό οικογένειες.
Στον νεαρό κυβερνήτη του ελικοπτέρου, τον Υποπλοίαρχο Καραθανάση, ένα νέο κυβερνήτη, έπεφτε ΟΛΟ το βάρος εκείνης της κρίσης.
Σε αυτή την καρδιά ακουμπούσε όλη η Ελλάδα εκείνη την νύκτα. Μια αφόρητη πίεση. Ο Υποπλοίαρχος Καραθανάσης έμεινε μόνος του. Όλοι στο πεντάγωνο, στη βουλή, στη φρεγάτα, περίμεναν αυτόν να επιβεβαιώσει την πληροφορία ότι κομάντος του εχθρού είχαν καταλάβει την βραχονησίδα.
Εκείνη τη σκοτεινή νύκτα κοιτάζοντας το ελικόπτερο στον ελάχιστο χρόνο που είχε να σκεφτεί, τα ζύγισε μέσα του όλα αυτά. Γιατί τα ήξερε. Ήξερε ότι ήταν μόνος του απέναντι σε όλες τις δυσκολίες. Ήξερε ότι του ζητούσαν αυτό που κανείς άλλος δε τολμούσε να κάνει. Ήξερε ότι το κάθε όριο είχε ξεπεραστεί. Και εκεί στο ζύγισμα, στη λυσσαλέα μάχη του νου και της ψυχής, το μάτι του θα έπεσε στο Ελικόπτερο, ΠΝ 21.
Τότε η ψυχή του πρέπει να σκίρτησε. Το πήρε το μήνυμα ξεκάθαρα.
Τέτοια νούμερα δεν είναι τυχαία εκείνες τις στιγμές. Είναι μηνύματα. Αποφάσισε. Δέχτηκε μαζί με τους συντρόφους του. Με φιλότιμο και σεβασμό στην ιστορία και τους προγόνους. Η αθάνατη ιδέα της ελευθερίας, νίκησε την θνητή ύλη. Ο νους μαζεύτηκε ταπεινωμένος μπροστά σε τέτοιο μεγαλείο ψυχής.
Το πλήρωμα του Ελικοπτέρου ΠΝ 21, δεν συζήτησε ούτε έναν από τους παραπάνω λόγους. Δεν φοβήθηκε την σκοτεινή βροχερή νύκτα. Δεν επικαλέστηκε κάποια βλάβη για να μην απογειωθεί.
Δεν υπολόγισε τις μαύρες κάνες των Μ16, του εχθρού που πιθανόν να παραμόνευαν θανατηφόρα πάνω στη βραχονησίδα.
Το πλήρωμα του ΠΝ 21 προσπέρασε όλες αυτές τις φυσικές και ψυχολογικές αντιστάσεις και υπάκουσε μόνο στον υπέρτατο νόμο της πατρίδας.
Το πλήρωμα του ΠΝ 21 βρέθηκε αντιμέτωπο με γιγαντιαίες δυσκολίες που ξεπερνούσαν τα όρια και του πιο έμπειρου πληρώματος σε κάθε επίπεδο.
Το πλήρωμα του ΠΝ 21 ΔΕΝ ΛΑΚΙΣΕ.
Το πλήρωμα του ΠΝ 21 δέχτηκε να κρατήσει τον αναμμένο πυρσό της ελευθερίας που του το πρόσφερε η ιστορία, προχώρησε στην υπέρβαση, φόρεσε με αποφασιστικότητα τις κάσκες του, και εκτέλεσε την αποστολή.
Όχι μόνο υπό αυτές τις συνθήκες αλλά με πολύ πιο εύκολες, κάποιος άνθρωπος μπορεί να υποκύψει σε πρόβλημα υγείας, χωρίς καν να έχει κάποιο πρόβλημα, όπως αναφέρουν οι μελέτες των ειδικών.
Πως και ποιοι είναι αυτοί λοιπόν που μπορούν να κρίνουν το πλήρωμα του Ελικοπτέρου ΠΝ 21; Μην σκυλεύετε τις καρδιές τους. Είναι μέγιστη ιεροσυλία.
Μόνο οι χειριστές και τα πληρώματα των Ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού, που έχουν ζήσει υπό αυτές τις συνθήκες μπορούν να έχουν άποψη για τέτοια θέματα. Μόνο όταν κάποιος απογειώνεται την νύκτα από το κλυδωνιζόμενο κατάστρωμα πολεμικού πλοίου και νιώθει το σφίξιμο στην καρδιά του μπορεί να έχει άποψη, κατά προσέγγιση. Όλοι είναι εκτός παιχνιδιού.
Ο Καραθανάσης, ο Βλαχάκος και ο Γιαλοψός, ανυψώθηκαν σε δόξα στο ίδιο ύψος με αυτή των 300 στις Θερμοπύλες, μέγεθος που ''ξεκινάει απο την γή και φτάνει στα άστρα,'' όπως έγραψε ο Απολλώνιος Τυανέας.
Έτσι λοιπόν η ιστορία, κατέταξε την αποστολή του Ελικοπτέρου ΠΝ 21 στα Ίμια. Στο χρυσό κεφάλαιο των εξαίρετων ηρωικών πράξεων, ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα. Εκεί που ελάχιστοι από τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων είχαν την ψυχική δύναμη ανά τους αιώνες να τολμήσουν να διεκδικήσουν μια θέση. Να κρατήσουν τον πυρσό της ελευθερίας.
Αυτοί ήταν κύριοι ο Καραθανάσης, ο Βλαχάκος, ο Γιαλοψός. Αυτό ήταν το πλήρωμα του Ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού, ΠΝ 21.
Τα ονόματα αυτά στεφανωμένα με τις δάφνες της ιστορίας μνημονεύονται μόνο σε ιερά ναών, δημοτικά σχολεία ως παραδείγματα ήθους και ανδρείας.
Τα ονόματα αυτά, βαρυφορτωμένα, από την δόξα δεν μπορείς να τα προφέρεις σε τηλεοπτικά στούντιο με ξύλινους πάγκους και παπαγάλους.
Τα ονόματα αυτά, ιερά, από την θυσία δεν μπορείς ούτε να τα γράφεις έτσι απλά στον περιοδικό τύπο, για να γεμίζεις κάποιες στήλες..
Τα ονόματα αυτά, γράφονται μόνο σε μάρμαρο πρώτης ποιότητας, από αμόλυντα παιδικά χέρια.
Τα ονόματα αυτά που αστραφτίζουν, όπως ο ήλιος στη γαλανή θάλασσα του Αιγαίου, μόνο οι μούσες μπορούν να τα εξυμνούν και οι ιέρειες των Δελφών.
Τα ονόματα αυτά, που εξάγουν ιδέες και χρέος, μπαίνουν ως θέματα σε εκθέσεις μαθητών.
Τα ονόματα αυτά η πολιτεία, ρίχνει σαν σπόρους να ανθήσουν στις καρδιές των πολιτών της.
Τα ονόματα αυτά, θύματα του καθήκοντος, μπαίνουν στις πλώρες πολεμικών πλοίων.
Τα ονόματα αυτά, μπορείς, μόνο, να τα ατενίζεις με σιωπή, με ταπεινότητα, και με σεβασμό να τα δείχνεις στα παιδιά σου .
Τα ονόματα αυτά, τιμούν με αθλητικούς αγώνες, τρέχουν Ολυμπιονίκες.
Τα ονόματα αυτά, τα χαράζεις στην καρδιά και την ψυχή σου, τα έχεις οδηγό κάποια στιγμή, που ίσως χρειαστεί να ζυγίσεις και εσύ τα πράγματα, για να κρατήσεις τον πυρσό, που ίσως σου προσφέρουν εκείνοι.
Τα ονόματα αυτά, όταν ακούγονται στα ΜΜΕ οπουδήποτε στον πλανήτη, οι Έλληνες θα πρέπει να πετάγονται όρθιοι από σεβασμό, όπως οι Λακεδαιμόνιοι τότε, στο στάδιο της Ολυμπίας για να καθίσει κάποιος γέροντας.
Τα ονόματα αυτά, που ορίζουν την ανδρεία, τα προφέρουν μόνο οι ειδικές δυνάμεις.
Μην πιάνετε λοιπόν τα ονόματα τέτοιων Πολιτών στο στόμα σας, χωρίς το επίπεδο που αρμόζει. Μην κρίνετε τέτοιους ήρωες. Μην τους ενοχλείτε άλλο. Κοιταχθείτε μέσα σας με ειλικρίνεια και απαντήστε στο ερώτημα, αν εσείς κάνατε κάτι για την πατρίδα.
Αν η απάντηση είναι θετική, μπορείτε να φέρετε τον τίτλο του Έλληνα πολίτη.
Αν η απάντηση είναι αρνητική, έχετε δρόμο ακόμη.
(από έναν χειριστή Ε/Π του ΠΝ)
Πηγή: Ολύμπιο Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου