Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Η Ν.Δ. διαδέχτηκε τη διοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ, που αποχώρησε αφήνοντας 200% «φέσι», από το αρχικό 185% που παρέλαβε, ενώ η Ν.Δ., ύστερα από 18 μήνες οικονομικής διαχείρισης, το διεύρυνε στο 211%, με αποτέλεσμα η «εταιρία» να διπλασιάζει το «φέσι» κάθε δεκαετία, με τη συναίνεση των μετόχων, δηλαδή του ελληνικού λαού, που ανακυκλώνει τους ίδιους διαχειριστές.
Στην ελεύθερη αγορά, οι επενδυτές τοποθετούν τα χρήματά τους σε εταιρίες που το χρέος τους δεν υπερβαίνει το 60%, συνεπώς οι υπερχρεωμένες εξαφανίζονται από την αγορά επειδή αδυνατούν να αντλήσουν κεφάλαια που θα τους εξασφαλίσουν βιωσιμότητα. Το σκάνδαλο της χρηματιστηριακής φούσκας της κυβερνήσεως Σημίτη απέδειξε ότι, όταν το χρέος υπερβεί το 100% των εσόδων, η εταιρία οδηγείται σε εκκαθάριση και εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων. Οι διαχειριστές επιδιώκουν να έχουν και αυτοί κάποιο όφελος, μεταφέροντας κομμάτια του εταιρικού πτώματος στην τσέπη τους.
Συνεπώς, για όσους δεν το έχουν ακόμα αντιληφθεί, μια «εταιρία» με χρέος 211% έχει ήδη εκποιηθεί (οι διερευνητικές σήμερα στην Κωνσταντινούπολη είναι η οριστικοποίηση της εκχώρησης του Αιγαίου και των νησιών). Τα πάγια περιουσιακά της στοιχεία έχουν διανεμηθεί στους δανειστές, οι μεγαλομέτοχοι έχουν ρευστοποιήσει με κέρδος και έχουν αποχωρήσει (οι παρασιτικές μεγαλοαστικές ελίτ μετέφεραν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό), οι εργαζόμενοι και οι μικρομέτοχοι (ψηφοφόροι) μαθαίνουν τα νέα τελευταίοι, ενώ η διοίκηση (κυβέρνηση) τοποθετείται μέχρι την τελευταία στιγμή επί της «ζωντάνιας και της ευρωστίας του πτώματος».
Έτσι, ο διευθύνων σύμβουλος και η διοίκηση της «εταιρίας», δηλαδή ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, ανακοινώνουν τη θωράκιση του εισοδήματος και των επιδομάτων των πρώην εργαζομένων, παραβλέποντας να επισημάνουν ότι τα χρήματα είναι δανεικά. Άλλη επιτυχία της διοίκησης της «εταιρίας» είναι η αιφνίδια διαπίστωση ότι 500.000 συνταξιούχοι ευελπιστούν εδώ και πολλά χρόνια ότι θα συνταξιοδοτηθούν. Παρά το γεγονός ότι τα μέλη του παρόντος και των προηγούμενων διοικητικών συμβουλίων αναμένουν ότι η πλειονότητα των «ελπιζόντων» θα αναχωρήσει εγκαίρως για τα Ηλύσια Πεδία, πριν από την απονομή της συντάξεώς τους (ο Σημίτης παραπονέθηκε ότι οι συνταξιούχοι ζουν πολύ στην Ελλάδα), εντούτοις δεν διστάζουν να ανακοινώνουν με υποκριτικό ενδιαφέρον ότι «πρώτοι εμείς αναγνωρίζουμε πως πρέπει να τρέξουμε πολύ πιο γρήγορα στο ζήτημα της απονομής των εκκρεμών συντάξεων. Αποτελεί μια κεντρική προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης και θα φέρουμε εις πέρας αυτό το έργο, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, και δεν θα διστάσουμε να διαθέσουμε πόρους και ανθρώπινο δυναμικό για να υποστηρίξουμε το υπουργείο και τον ΕΦΚΑ σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια».
Αυτό που δεν έχουν, όμως, εξηγήσει οι κυβερνητικοί μεγαλόστομοι είναι η δυνατότητα ένταξης στο συνταξιοδοτικό σύστημα ενός καθημερινά αυξανόμενου όγκου συνταξιούχων, τη στιγμή που οι κυβερνητικές επιλογές απαξιώνουν την εργασία, αυξάνουν την ανεργία, μειώνουν τις συνταξιοδοτικές εισφορές και γιγαντώνουν τη μαύρη εργασία. Οι στατικές και αναχρονιστικές γραφειοκρατικές δομές του Συνταξιοδοτικού, η νομοθεσία και οι υποδομές του προηγούμενου αιώνα διατηρούνται σκοπίμως, ώστε να μην είναι σε θέση να ενταχθεί εγκαίρως το σύνολο των συνταξιούχων στο σύστημα απονομής συντάξεων. Προς αυτή την κατεύθυνση, ο πομπώδης και αερολόγος συγκυβερνήτης της Ν.Δ. διέσωσε μέσω του PSI τη γαλλογερμανική οικονομία με τα χρήματα των συνταξιοδοτικών ταμείων.
Είναι τόση η αναλγησία και η υποκρισία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, που από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι την τελευταία κυβερνητική «τρύπα του ζουρνά» όλοι μαζί, συλλογικά, «κροκοδειλίως δακρύζουν» για τους απρόσκλητους εύρωστους και υγιείς μουσουλμάνους εποίκους που στέλνουν η Τουρκία και η Γερμανία στην Ελλάδα, ενώ ουδέποτε όχι μόνο δεν έπραξαν το παραμικρό ώστε οι απόμαχοι της ζωής να λαμβάνουν αμέσως τη σύνταξή τους, αλλά, επί τα χείρω, ποτέ δεν εξέφρασαν έστω κάποιον στοιχειώδη προβληματισμό για την επιβίωσή τους.
Επειδή το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει ως αποστολή να εκποιήσει τη χώρα, ποτέ κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει εκπονήσει έστω ένα στοιχειώδες πρόγραμμα μακροοικονομικής ανάπτυξης, με το οποίο θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα της εργασίας και της σύνταξης. Το εξωτερικό χρέος σήμερα είναι 211% και με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσει να αυξάνεται, μέχρι τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα θα έχει μεταφέρει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού λαού και το σύνολο της χώρας στους δανειστές.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου