Αυτό που βιώνω καθώς μεγαλώνω είναι εύκολο να το καταλάβω αλλά σχεδόν αδύνατο να το εκφράσω ως σημαντικό στον ολοένα και περισσότερο συρρικνούμενο κύκλο ανθρώπων με τους οποίους ποικιλοτρόπως επικοινωνώ (αν ως επικοινωνία μπορούμε να ορίσουμε και την τυπική ανταλλαγή κοινότοπων εκφράσεων). Γίνομαι αμέσως πιο σαφής και εισέρχομαι στην ουσία αυτού που επιχειρώ να αναδείξω. Είμαι καθηγητής πανεπιστημίου και αποστολή μου είναι να διδάξω τους νέους επιστημονικά δεδομένα επ’ ωφελεία του εαυτού τους και της πατρίδας πρωτίστως και ως εξ’ αυτού και της ανθρωπότητας γενικώς. Συνάμα η διδασκαλία αυτή πρέπει να συμφύεται με ήθος υψηλού διανοητικού επιπέδου για να μην ξεπέφτει σε απλή εκμάθηση δεξιοτήτων.
Οταν αναφερόμαστε στο ήθος δεν είναι δυνατόν αυτό να διαχωριστεί από την ταυτότητα του ανθρώπου-πρόσωπο μέσα στην κοινωνία στην οποία είναι ενταγμένος. Και το ήθος της κοινωνίας βεβαίως, συνδυασμένο με την ταυτότητα βάσει της οποίας η κοινωνία αυτή συνειδητά (ή και ασυνείδητα στη χειρότερη εκδοχή) αυτοπροσδιορίζεται (ή άλλοι την αναγνωρίζουν), δεν βρίσκει πουθενά αλλού την πλέον αυθεντική του έκφραση παρά στις ιδέες της πατρίδας και του έθνους. Μέσα στα σημαινόμενα των εννοιών αυτών (πατρίδα, έθνος) το ήθος αποκτά πραγματικά υπόσταση και πρακτικά εργαλεία έκφρασης. Διότι πατρίδα και έθνος αποτελούν τη σφαίρα ασφαλείας μέσα στην οποία εγκλείονται και εκφράζονται όλες οι αγαθές τάσεις επ’ ωφελεία του ανθρώπου μέλους και όχι απλώς του ανθρώπου επιβιώτη.
Συνεπώς το ατομικό ήθος δεν έχει περιεχόμενο ούτε βαρύτητα αν δεν συντονίζεται αρμονικά με το ήθος – αρχή που καθορίζει εθνολογικώς τα πολιτισμικά, θρησκευτικά και ιστορικά ιδιαίτερα γνωρίσματα ενός συγκεκριμένου κράτους-πατρίδας. Και μπορεί μεν περιπτωσιακώς, σε προσωπικό επίπεδο, το άτομο-πολίτης να παρουσιάζει ενδιαφέρουσες και εμπλουτιστικές της ποικιλομορφίας ιδιαιτερότητες αλλά αυτές δεν μπορεί ούτε να αναιρούν την προσδιοριστική φύση του ως πολίτη ενός εθνικού κράτους, ούτε να την υπονομεύουν (συνειδητά ή ασυνείδητα).
Δηλαδή με άλλα λόγια δεν είναι δυνατόν (ούτε ηθικά αποδεκτό) εγώ ως πολίτης της Ελλάδας (και μάλιστα ορκισθείς στην τήρηση του Συντάγματος) να ισχυρίζομαι ότι είμαι ηθικός άνθρωπος (τηρώ τους νόμους για να αναφέρω το βασικότερο) και επειδή έχω πιστέψει στην άλφα φιλοσοφική θεωρία ή στο δείνα πολιτικό θεώρημα να διαλαλώ ότι δεν υπάρχουν πατρίδες, δεν υπάρχει έθνος, όλα αυτά είναι ξεπερασμένες αντιλήψεις, ότι η πατρίδα μου έχει διαπράξει αίσχη (πραγματικά ή κατασκευασμένα) και γι αυτό δεν αξίζει να την προστατεύσω, ούτε να την τιμώ ή να τη διαφημίζω, δηλαδή με άλλα λόγια να διαλαλώ ότι η εγκατάλειψη της πατρίδας και της εθνικής ταυτότητας δεν είναι κάτι το αξιοκατάκριτο αλλά μάλλον κάτι το προοδευτικό και εκσυγχρονιστικό. Και εδώ ακριβώς σε αυτό που αναγνωρίστηκε και εκφράστηκε εναργέστατα (πρωτίστως από τον κ. Καραμπελιά αλλά και από τους κ.κ. Τζήμερο, Κρανιδιώτη, Καλεντερίδη, Καργάκο κ.ά.) ως μεταπολιτευτικός εθνομηδενισμός, βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα (πραγματική λαίλαπα) της σύγχρονης Ελλάδας.
Τον εθνομηδενισμό τον αφουγκράζομαι να διαποτίζει τον Ελληνικό λαό εδώ και 25 χρόνια περίπου από τότε δηλαδή που απεγκλωβίστηκα από την ιδέα των δικαιωμάτων του πολίτη έναντι του κράτους “καταπιεστή”. Κινούμενος στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης κυριολεκτικά είχα βυθιστεί πάλαι ποτέ και εγώ στην “προοδευτικότητα” των “αγώνων” μιας κρατικοδίαιτης φάρας που διεκδικούσε τα πάντα πλην της εθνικής συνείδησης. Δεν χρειάζεται εδώ να επισημάνω την πολιτική ιδεολογία-αρχηγέτη που κατεύθυνε (και κατευθύνει) τέτοιες αντιλήψεις, ας μη δημιουργήσω αρνητική προδιάθεση σε πολλούς. Θα δώσω όμως ορισμένα παραδείγματα αντιλήψεων που τα ακούω ακόμα και σήμερα, ακόμα και από καθηγητές όλων των βαθμίδων (ναι, αυτούς που πλάθουν τη νεολαία μας) αφήνοντας εκτός άλλες κατηγορίες πολιτών.
Αναφέρω λοιπόν χαρακτηριστικές εκφράσεις εθνομηδενισμού που μας έχουν διαβρώσει.
– Ποια πατρίδα μου λες τώρα, όλοι προδότες και δωσίλογοι είναι.
– Εμένα το παιδί μου θα πάει έξω, τι να κάνει εδώ.
– Καλά τώρα, τα ίδια ιμπεριαλιστικά δεν κάναμε κι’ εμείς στη Μικρά Ασία;
– Για ποιον να πολεμήσω, για τις πολυεθνικές των πετρελαίων;
– Ποιο Βυζάντιο μου λες τώρα, δεν υπήρχε πιο διεφθαρμένη αυτοκρατορία από τη Βυζαντινή.
– Σιγά μη στείλω το γιό μου στο στρατό να πολεμήσει για την Exxon.
– Ποιο ’21 μου λες τώρα, τους κοτζαμπάσηδες πολεμούσαν.
– Ποιοί αγωνιστές του ΄21 μου λες τώρα, αυτοί σφάζονταν μεταξύ τους.
– Ναι καλά, αν δε γινόταν η ναυμαχία του Ναβαρίνου η επανάσταση είχε τελειώσει.
– Αν δε θέλουν οι ξένοι δεν γίνεται τίποτα.
– Δεν υπάρχει έθνος, όλοι μπάσταρδοι είμαστε.
– Το έθνος είναι ένα κάλπικο κατασκεύασμα για να συγκροτηθούν τα έθνη-κράτη του 19ου αιώνα.
– Αυτός είναι εθνικιστής, μεγάλος φασίστας.
- Οι παρελάσεις και οι εθνικές γιορτές κάνουν τα παιδιά μας πολεμοχαρή.
– Εδώ που τα λέμε και οι Τούρκοι έχουν τα δίκια τους …
- Αν μπορώ να γλυτώσω το στρατό θα το κάνω, γιατί να με υποχρεώσουν να κάνω κάτι που δεν το θέλω, δικαίωμά μου δεν είναι;
– Είδαμε και το Ισραήλ (ή μάλλον οι “Οβραίοι”) που έχει “στρατό” πόσο ειρήνη έχει.
– Ποιες σφαγές των Τούρκων μου λες τώρα, ξεχνάς τι κάναμε κι εμείς στην Τριπολιτσά;
– Σιγά μη στείλω το παιδί μου να πολεμήσει για τους μεγάλους, όλοι οι πόλεμοι γίνονται για οικονομικά συμφέροντα.
– Η εκκλησία ήταν εναντίον της επανάστασης, ξεχνάς τον αφορισμό της επανάστασης από τον πατριάρχη;
– Ναι, καλά τώρα, σημαία, στρατός κι όλα αυτά για να ξεχνά ο λαός την οικονομική του μιζέρια και την εκμετάλλευση της πλουτοκρατίας.
Δεν θα συνεχίσω άλλο τον λυπηρό αυτό κατάλογο των ενδεικτικών του εθνομηδενισμού εκφράσεων μια και υποθέτω ότι κατανοήθηκε πλήρως η ψυχολογία του αρνητισμού που έχει καταπλακώσει τις ελληνικές ψυχές και ιδιαίτερα τις νεανικές.
Ομως μια και οι μεγάλες αναδεύσεις των πνευμάτων και οι θαυμαστές πνευματικές εγέρσεις προέρχονται συνήθως από τα πανεπιστήμια ας αναφέρω και εδώ παραδειγματικές εκφράσεις καθηγητών από ομιλίες, παραδόσεις και γραπτά κείμενα. Η κατάσταση λοιπόν εδώ μόνο με ψυχαναλυτικούς όρους μπορεί να εξηγηθεί, διότι πως αλλιώς να δικαιολογήσω τη συνειδητή διήθηση των αφηγημάτων τους από απαγορευμένες (κατ’ αυτούς) λέξεις και της υποκατάστασή τους από άλλες άνευρες και “ακίνδυνες”.
Ετσι λοιπόν στα αμφιθέατρα στα εδώλια και στα μηνύματα-άρθρα των σύγχρονων λογίων θα συναντήσουμε αντί για έθνος τη λέξη λαός, αντί για εθνικός τη λέξη λαϊκός, αντί για επανάσταση, εξέγερση, αντί για πατρίδα, τόπος, αντί για πατριδολατρία, αγωνιστικότητα, αντί για δουλεία, καταπίεση, αντί για σφαγές, εκκαθαρίσεις, αντί για γενοκτονία, εθνοκάθαρση, αντί για φυλή, κοινωνία, αντί για οπλίτης, στρατεύσιμος. Καιρός να σταματήσει αυτή η γελοιότητα. Αν οι λόγιοι στερούνται του θάρρους να εκφραστούν με τιμιότητα απέναντι στους συμπατριώτες τους απλώς δεν αξίζουν την τιμή του λογίου. Αν όμως από την άλλη συνειδητά επιλέγουν αυτές τις εκφράσεις λόγω των ιδεολογιών τους τότε προσφέρουν κακές και επικίνδυνες υπηρεσίες στην Ελλάδα.
Για την ισχυροποίηση της πατρίδας μας σε όλους τους τομείς από τον αγροτικό, έως τον τεχνολογικό, από τον διπλωματικό έως τον στρατιωτικό, από την καταπολέμηση της υπογεννητικότητας έως τη μόρφωση, από την προστασία του περιβάλλοντος έως την ανάδειξη της πολιτισμικότητάς μας, από τη νομοταγία έως το θρησκευτικότητα και γενικώς στην υπεράσπιση της υπέρτατης αξίας πατρίδα, απαιτείται ηθικό ανάστημα, κάτι που δεν είναι αυτοφυές αλλά μεταγγίζεται και εγκαθίσταται από το μήνυμα των πεπειραμένων πνευμάτων.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει συνεχώς έναν αδυσώπητο εχθρό που ονομάζεται Τουρκία. Είναι ογκώδης, απάνθρωπος και πραγματική μάστιγα της ανθρωπότητας. Είναι αδίστακτος και δεν υπολογίζει τις ζωές των υπηκόων του, καθώς η ιστορία περιτράνως έχει καταδείξει. Ο εχθρός αυτός κύριο στόχο του είχε και θα έχει την Ελλάδα. Η Ελλάδα τον αντιμετώπισε επιτυχώς μόνο χάρις στα όπλα και στο ηθικό των πρώην δούλων του. Και σήμερα μόνο χάρις στα όπλα και στο ηθικό μας μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε. Επιθυμούμε την ειρήνη, δεν έχουμε επεκτατικές βλέψεις και είμαστε συνεχώς υπό απειλή πολέμου από τον αχόρταγο Τούρκο.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλες λύσεις, αν θέλεις ειρήνη θωρακίσου απέναντι στον εχθρό σου. Η διπλωματία και οι συμμαχίες βοηθούν βέβαια τα μέγιστα αν αξιοποιηθούν σωστά ως εργαλεία, αλλά από μόνες τους δεν διασφαλίζουν τίποτα. Ομως διπλωματία και συμμαχίες αποκτούν πολλαπλασιαστική δυναμική αν κατευθύνονται από έθνος που έχει υψηλό και ατσαλάκωτο ηθικό και ετοιμοπόλεμο στρατό. Συνεπώς για να μείνει το σαφές μήνυμα. Ηθικό και στρατός με σοβαρότητα και πάθος. Ολα τα άλλα είναι τρέλα. Για το ηθικό χρειάζονται παθιασμένες, τίμιες και πατριωτικές ψυχές, για το στρατό ψυχές που έχουν ενστερνιστεί το ύψιστο καθήκον της προάσπισης της πατρίδας. Πόσο μάλλον που (έστω κι αν κάποιοι δεν το έχουν καταλάβει, ή προσποιούνται) η πατρίδα μας έχει όλα τα ηθικά δίκαια και τα συμφέροντά της είναι απολύτως νόμιμα κατά τις διεθνείς συμβάσεις.
Ιανουάριος 2021
*Ο Γιώργος Χώτος είναι καθηγητής του Τμήματος Ζωικής Παραγωγής, Αλιείας και Υδατοκαλλιεργειών με γνωστικό αντικείμενο τις «Υδατοκαλλιέργειες Ιχθύων Θαλάσσης – Υφαλμύρων Υδάτων» στο Πανεπιστήμιο Πατρών Έχει συγγράψει πλήθος συγγραμμάτων για χρήση των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών καθώς και βιβλίο για τη θαλασσινή ιχθυοκαλλιέργεια. Σήμερα δραστηριοποιείται κυρίως στη μελέτη των μικροφυκών καθώς και των υδρόβιων μικροασπονδύλωνκαι είναι διευθυντής του εργαστηρίου “Εκτροφής Υδρόβιων Οργανισμών”.
Πηγή: Άρδην
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου