Τα σύνορά μας ήταν στην Κερύνεια

Της ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

 

Στην ψυχολογία υπάρχουν τα πέντε στάδια του πένθους τα οποία ακολουθούν κάθε απώλεια στη ζωή του ανθρώπου: Στην αρχή είναι η άρνηση, έπειτα ο θυμός κι ακολουθούν η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και στο τέλος η αποδοχή. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το Κυπριακό. Ρίχνεται στην αρένα η ιδέα, έστω κι αν ακολουθεί μία προσπάθεια διάψευσής της, ο κόσμος αρχίζει να βιώνει διάφορα συναισθήματα περνώντας από το ένα στάδιο στο άλλο, με στόχο να φτάσει κάποια στιγμή στην αποδοχή.

 

Σάραντα έξι χρόνια μετά την εισβολή κι αφού στη σκηνή εμφανίζεται ο ιδανικός κακός με το όνομα Τατάρ, ρίχνεται στη συζήτηση η λύση των δύο κρατών. Λίγο-πολύ στο ξαφνικό τάχα. Αθυρόστομος γαρ ο Αρχιεπίσκοπος, του ξέφυγε τάχα και κάρφωσε τον Πρόεδρο, διευκολύνοντας τον όμως στην ουσία να θέσει προς συζήτηση μια επαίσχυντη ιδέα. Ο Πρόεδρος σπεύδει να τον διαψεύσει αποδίδοντας την πατρότητα της ιδέας στον Έιντε. Άλλος ένας διαχρονικά κακός στην όλη υπόθεση.

 

Την ίδια στιγμή, εμφανίζεται ο ρεαλιστής της ιστορίας με τη μορφή του πρώην υπουργού Οικονομικών, νυν αναπληρωτή πρόεδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού και φέρελπι ηγέτη, Χάρη Γεωργιάδη. Γράφει για ένα νέο ρεαλισμό στο Κυπριακό, χωρίς ωστόσο να εξηγεί τη μορφή με την οποία εννοεί αυτόν τον νέο ρεαλισμό, αφήνοντας έτσι ένα μυστήριο να πλανάται.

 

Αρκετοί, με πρώτο τον, επίσης, πρώην υπουργό της κυβέρνησης Αναστασιάδη, Σωκράτη Χάσικο, καλούν τον Γεωργιάδη να ξεκαθαρίσει τι εννοεί. Και σαν αφήγημα σε συνέχειες επανέρχεται μια βδομάδα μετά, με συνέντευξη στην «Καθημερινή», για να πει πως «η διχοτόμηση προκύπτει εκ των πραγμάτων». Ξέρει, ως ρεαλιστής που είναι, πως η δήλωση του θα προκαλέσει και άρνηση και θυμό και κατάθλιψη. Με το που έριξε τον σπόρο όμως, θα αρχίσει να καλλιεργείται. Και κάποια στιγμή, όποτε κι αν έρθει αυτή η στιγμή (σύντομα ελπίζουν οι ρεαλιστές), θα φτάσουμε στην αποδοχή. Όλα συνηθίζονται, σύμφωνα με τα διάφορα εγχειρίδια της ανθρώπινης ψυχολογίας.  

 

Έτσι λοιπόν, εντελώς τυχαία τάχα, αρχίσαμε να συζητάμε τη διχοτόμηση ως τη μόνη εφικτή και ιδανική πλέον λύση. Γιατί αλλιώς δεν ξέρω ποια δεινά θα μας βρουν όπως θα μας πουν σύντομα οι ρεαλιστές. Εκεί που τα σύνορα μας ήταν στην Κερύνεια, είναι πλέον στη Λήδρας και είναι αυτό ρεαλισμός. Τα χρόνια «αγώνων», θυσιών και διαπραγματεύσεων οδηγούν σε συνοχή οπισθοχώρηση η οποία όχι μόνο γίνεται δεκτή, αλλά περιγράφεται κι ως ρεαλισμός.  

 

Η πιο ρομαντική Σχολή του ΔΗΣΥ, αν υπάρχει τέτοια, δεν πήρε ακόμα θέση αφήνοντας την ιδέα να υφαίνεται.

 

πηγή

 

ΣΧΟΛΙΟ

 

Δυστυχώς οι προδότες παντα βρίσκουν τρόπο να μπερδέψουν τους πατριώτες...

Το θέμα είναι αν θα αφήσουν οι πατριώτες το μπέρδεμα ή αν τελικα θα ορθώσουν το ανάστημά τους...

 

Λοιπόν οι προδότες (ονομάζονται στο άρθρο ρεαλιστές) σου λέει θα μιλάμε για δύο κράτη που σημαίνει πλήρης αποδοχή των τουρκικών θέσεων και της εισβολής...  και μπορεί να ενδώσουν οι πατριώτες και να αποδεχθούν το μικρότερο κακό μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που είναι ΠΑΛΙ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ....

Βλέπουν ότι πάει όλο και πιο πίσω η θέση που υποστηρίζει το ένα ενιαίο κράτος... και χαίρονται... (οι προδότες)...

Ομως για τους πατριώτες υπάρχει λύση...

Λέγεται απελευθέρωση του κατεχόμενου τμήματος...

Και αυτό γίνεται με αγώνα...

Τι είναι πιο εύκολο;

Να απελευθερωθείς από μια μεγάλη δυναμη που κατέχει όλο το νησί και είσαι υπόδουλος; Ή να απελευθερώσεις ένα τμήμα του νησιού που έχει καταλάβει μια μεγάλη δύναμη;

Φυσικά σίγουρα το πρώτο ακούγεται πολύ χειρότερο.... και δυσκολότερο...

Κι όμως το πέτυχαν τα παιδιά της ΕΟΚΑ... ΤΟ ΞΕΧΑΣΑΜΕ κι αυτό;

Απλά είχαν μια τεράστια διαφορά από τους σημερινούς Ελληνες Κυπρίους...

ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ....

Να επικεντρωθούν λοιπόν οι αδερφοί μας Κύπριοι στο να δημιουργήσουν ένα υπερσύγχρονο στρατό που όχι μόνο θα αμυνθεί όταν έρθει ή ώρα στους Τούρκους αλλά να αντεπιτεθεί και να τους πετάξει στην θάλασσα....

Ταυτόχρονα πρέπει τα νέα παιδιά μας να αγωνιστούν με θυσιαστικό πνεύμα... με το πνεύμα του Σολωμου και του Ισαάκ και κάθε μέρα να βρίσκονται στα συρματοπλέγματα να φωνάζουν...

Αυτά στριμώχνουν τους Τούρκους και κάνουν τους άλλους λαούς να θαυμάζουν....

Αυτά χρειάζομαστε....

Με αυτά θα νικήσουμε...

Αρκετά μας κοίμησαν οι προδότες αποδομητές ξεπουλημένοι της Νέας Τάξης...

Ο τελικός στόχος πρέπει να είναι ένας....

Η ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ στην οποία θα ζεί και μια μειονότητα Τούρκων της Κύπρου (κι όχι εποίκων)...

 

Αυτή είναι η μόνη αποδεκτή λύση...

Ειδάλλως ετοιμαστείτε για την μεγάλη ΠΡΟΔΟΣΙΑ....

 

ΥΓ. Δύο ξεχωριστά κράτη θα σκεφτόμασταν μόνο με έναν τρόπο και με κανέναν άλλο...

Με ένωση του ελεύθερου ελληνικού κομματιού με την Ελλάδα και με δήλωση επισήμως ότι το βόρειο κατεχόμενο τμήμα θα είναι για πάντα διεκδικούμενο ως ελληνικό έδαφος από τους Ελληνες... (αν αυτή η δήλωση δεν γίνει από όλα τα κόμματα της Ελλάδος και της Κύπρου και να υπογραφεί τότε να μην γίνει η Ενωση)...

Share