Θράκη ώρα μηδέν; (μέρος Α)

Των Κωνσταντίνου Τερζή και Γεωργίου Μιχαήλ 

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως ζούμε σε μία περίοδο ισχυρών γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Τα όσα συμβαίνουν στη Συρία είναι προφανώς η πρώτη πράξη των γεωπολιτικών αλλαγών. Η Τουρκία του Ερντογάν, έχοντας αντιληφθεί την γεωστρατηγική και γεωπολιτική της σπουδαιότητα, ακροβατώντας έχει μετατραπεί σε έναν πανίσχυρο παίκτη γεωπολιτικής ισχύος. Η Άγκυρα δείχνει να εκμεταλλεύεται την εργαλειοποίησή της από τη Μόσχα ενώ ταυτόχρονα ο Ερντογάν -παρά τις προσβολές του και την ευθεία αμφισβήτηση της ισχύος και του κύρους των ΗΠΑ- φαίνεται να «απολαμβάνει» την φιλία του «πλανητάρχη» αλλά και την γενικότερη ανοχή της Δύσης που επιθυμεί διακαώς την επιστροφή της Τουρκίας στο δυτικό «στρατόπεδο». 

Τα θέματα που έχει ρίξει στο τραπέζι ο Τούρκος πρόεδρος είναι ιδιαίτερα σημαντικά, είναι άμεσα συνδεδεμένα με την εσωτερική πολιτική της Τουρκίας, αλλά και με την θέση της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή από τα Βαλκάνια έως και την Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Μεσογείου. Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας επιβάλλεται πλέον είτε με τα όπλα, είτε με καλά σχεδιασμένες κινήσεις που απειλούν το ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης μέσω της διπλωματίας των κανονιοφόρων. 

Τα τελευταία χρόνια αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης, έχει αναφερθεί στη «Γαλάζια Πατρίδα» και έχει καθορίσει τα «σύνορα της καρδιάς του» έως και την Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, έχει αποδείξει πως εννοεί όσα ο ίδιος λέει και δεν διστάζει να τα υλοποιήσει, αφού πέραν της γεωγραφικής σπουδαιότητας της Τουρκίας, έχει πολύ σωστά αναγνώσει την πλήρη αδυναμία της Ευρώπης (των πολιτικών νάνων), αλλά και την διεθνή υποχωρητικότητα, το «κενό εξουσίας» και την έλλειψη αυτοπεποίθησης της Ουάσιγκτον να υπερασπισθεί τα «κεκτημένα» των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή.

Αυτή η στάση της Τουρκίας του Ερντογάν, ο οποίος έχει δηλώσει πως θα επαναφέρει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα έπρεπε να προβληματίζει ιδιαίτερα την Αθήνα, αφού η Άγκυρα σε χάρτες που δημοσιεύει και σε δηλώσεις κυβερνητικών της αξιωματούχων φαίνεται όχι μόνο να αμφισβητεί αλλά και να οικειοποιείται την Ελληνική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο έως και δυτικά της Κρήτης, ενώ ταυτόχρονα έχει ανακοινώσει πως της ανήκει το μισό Αιγαίο και κάνει συχνές αναφορές για τουρκική ιδιοκτησία σε περισσότερα από 100 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες. 

Τα τελευταία χρόνια, δε, η Τουρκία εκμεταλλεύεται και τη λαθρομετανάστευση, εκτελώντας ένα είδος υβριδικού πολέμου απέναντι στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, προκειμένου να κάμψει αντιστάσεις, να εξασφαλίσει ανοχή και να εκμεταλλευτεί με κάθε τρόπο και μέσο τις όποιες εξελίξεις υπάρξουν στις σχέσεις της είτε με την Ευρώπη είτε με την Ελλάδα. Αν και η «ιδέα» ανάγεται στα χρόνια του Τουργκούτ Οζάλ ο οποίος είχε δηλώσει «δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα, αλλά να μεταφέρουμε ένα με δύο εκατομμύρια λαθρομετανάστες σε αυτήν», ο Ερντογάν υλοποίησε την ιδέα με «ανθρωπιστικά» στοιχεία, κατορθώνοντας «να προσβάλει περισσότερους στόχους» και να θέσει μια πλειάδα αιτημάτων προς τη διεθνή κοινότητα υπέρ των αποκλειστικών συμφερόντων της Τουρκίας.

Κι ενώ αυτά αφορούν μέρος της διεθνούς εξωτερικής πολιτικής και της «Γαλάζιας Πατρίδας» του «σουλτάνου», η Αθήνα δεν πρέπει να λησμονεί και παλαιότερες δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου για τα «σύνορά της καρδιάς» του που φτάνουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη, περιλαμβάνοντας ως αυτονόητο τμήμα και την Ελληνική Θράκη, στην οποία εδώ και 40 (και πλέον) χρόνια προσπαθεί συστηματικά η Άγκυρα να δημιουργήσει συνθήκες Κυπροποίησης έως και… Κοσοβοποίησης, εκμεταλλευόμενη τα λάθη, τις παραλείψεις και τις φοβίες του ελληνικού πολιτικού προσωπικού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρξε μια προσπάθεια εκ μέρους των Αθηνών, όπου μετά από σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών αποφασίστηκε η στήριξη της Θράκης μέσα από ένα μεγάλο πακέτο έργων υποδομής αλλά και -κυρίως- την δημιουργία και μεταφορά βιομηχανικών μονάδων, με παράλληλο «χειρισμό» των πολιτικών προσωπικοτήτων που εκπροσωπούσαν τους μουσουλμάνους της Θράκης. 

Αποτέλεσμα της χαλαρής «παρέμβασης» που υπήρξε, ήταν η εκμετάλλευση από «γεράκια» του χώρου και η δημιουργία τσιμεντένιων σκελετών αντί βιομηχανιών και βιοτεχνιών, ενώ στο θέμα των μουσουλμάνων πολιτικών εκπροσώπων απέτυχαν τα πολιτικά κόμματα να διατηρήσουν τις οριοθετήσεις των ενεργειών τους, επέλεξαν την ψηφοθηρία και επέτρεψαν την διείσδυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στην ανάδειξη νέων προσωπικοτήτων απολύτως «ευάλωτων» στην εξυπηρέτηση της γενικότερης τουρκικής διείσδυσης και επικράτησης στην λίαν εθνικά ευαίσθητη περιοχή της Ελληνικής Θράκης. Η επιλογή των Αθηνών από όλα σχεδόν τα ελληνικά κόμματα ήταν απολύτως σαφής. Στο δίλημμα μεταξύ εξυπηρέτησης εθνικής πολιτικής ή της κάλπης, επέλεξαν την… κάλπη. Από το επίπεδο των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης έως και των βουλευτικών εκλογών, η ροπή και η τελική απόφαση -κυρίως των κομμάτων εξουσίας- ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για όσα ιλαροτραγικά έως και λίαν επικίνδυνα συνέβησαν και συμβαίνουν μέχρι και σήμερα. 

Το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής (του οποίου τους λόγους λειτουργίας δεν μπορεί καμία ελληνική κυβέρνηση να εξηγήσει επαρκώς) υπήρξε ο καταλυτικός παράγοντας σε όλα αυτά. Λειτουργώντας ως ένα προκεχωρημένο στρατηγείο εκτέλεσης πολλαπλών αποστολών, κατόρθωσε να επιβάλει τους ανθρώπους του, αλλά και τους «κανόνες συναλλαγής» σε όσους (όχι απαραίτητα πολιτικούς) επιθυμούσαν να συναλλαγούν μαζί του. Ιδιαίτερα η πολιτική συναλλαγή έναντι ψήφων διάβρωσε σε σημαντικό βαθμό, με το πέρασμα των χρόνων, το επίπεδο και φυσικά το έργο του συνόλου σχεδόν των «πολιτικών προσωπικοτήτων» της περιοχής, ενώ ανέδειξε από του πουθενά ισχυρές και σκληρές προσωπικότητες από τον χώρο της μειονότητας, που λειτουργούσαν με το σχήμα του «δούρειου ίππου» μέσα στα κόμματα και το Κοινοβούλιο, χωρίς ποτέ (μέχρι και σήμερα) να κρύψουν τις σχέσεις λατρείας, εξάρτησης, συνεργασίας και υποταγής τους στην Άγκυρα.
 
Η Αθήνα, από την πλευρά της, ανέδειξε πολιτικούς «ειδικούς στα θέματα της Θράκης», οι οποίοι ποτέ δεν μπόρεσαν να αιτιολογήσουν γιατί η κατάσταση στην Θράκη επιδεινώνεται συνεχώς και σήμερα έχει φτάσει σε σημείο που θα έπρεπε να προβληματίζει στον μέγιστο βαθμό. Είτε σε επίπεδο πολιτικό, είτε σε επίπεδο ειδικών κρατικών υπηρεσιών, υπήρξαν κατά κανόνα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) παρεμβάσεις που γίνονται έως και σήμερα, -συνήθως ημιτελούς σχεδιασμού ή με πολιτική ατολμία- καταδικασμένες στην αποτυχία. 

Η Τουρκία, έχοντας ως στόχο την άτυπη συγκυριαρχία της επί της Ελληνικής Θράκης και ως σκοπό την Κυπροποίηση (ή και Κοσοβοποίηση) της περιοχής, σχεδίασε και εκτέλεσε με μεγάλη υπομονή, επιμονή, αλλά και επιτυχημένες πρόσθετες αλλαγές, ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο εισόδου, δημιουργίας «επιχειρησιακών δομών», υλοποίησης ενός πλήθους μεταβαλλόμενων ποιοτικά και ποσοτικά δράσεων εξυπηρέτησης των τουρκικών συμφερόντων και σχεδιασμών στην περιοχή της Ελληνικής Θράκης, αλλά και μετέπειτα επέκτασής τους στην υπόλοιπη Ελληνική Επικράτεια, όπου θα αναπτύσσονταν εκμεταλλευόμενη παράγοντες όπως η θρησκεία, η οικονομία, ο πολιτισμός, αλλά και εξαγοράζοντας «υπηρεσίες» από διάφορους παράλληλα κινούμενους ή και συνεργαζόμενους (πάντα με το αζημίωτο) «υπηρέτες της αδελφοσύνης των λαών» κ.α

Γεγονός είναι πως το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής λειτούργησε και απέδωσε τα μέγιστα σε όλα τα project που του ανατέθηκαν είτε από το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, είτε από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ).

Μετά τον θάνατο (σε τροχαίο ατύχημα λόγω υπερβολικής ταχύτητας) του ανεξάρτητου τότε βουλευτή Αχμέτ Σαδίκ (η εκλογή του οποίου εξανάγκασε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών να αποφασίσει την θέσπιση του 3% στην Επικράτεια για την είσοδο ενός κόμματος στην Ελληνική Βουλή) και μετά την αισθητή οπισθοχώρηση του «τουρκισμού» από την Ελληνική Θράκη, το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής ανέλαβε προς υλοποίηση μια σειρά πολύ ευαίσθητων θεμάτων, όπως της αναστροφής του κλίματος ήττας και της επιστροφής της «τουρκικής ορμής» και της βεβαιότητας πως η «μητέρα Τουρκία» είναι ισχυρή και δεν εγκαταλείπει τα «παιδιά» της, δηλαδή του «τούρκους της Θράκης».

Για να υλοποιηθεί ένας τέτοιος σχεδιασμός απαιτήθηκαν μεγάλα ποσά, τα οποία μέχρι τότε εισέρρεαν με παράνομες μεθόδους στην Ελλάδα και δεν μπορούσαν επ’ ουδενί να αιτιολογηθούν. Βεβαίως, στην αναστροφή αυτού του κλίματος έπαιξε σημαντικό ρόλο και η «αμερόληπτη σύμμαχος» χώρα, οι ΗΠΑ, με μυστικές ή και φανερές επισκέψεις ειδικών κλιμακίων (θυμόμαστε όλοι νομίζω τον Αμερικανό Πρόξενο στη Θεσσαλονίκη –τον επονομαζόμενο και «Κινέζο» λόγω καταγωγής), που κατέγραφαν σε καφενεία ή σε τζαμιά μειονοτικών χωριών (κυρίως στο νομό Ροδόπης) μονομερείς καταγγελίες «τούρκων κατοίκων της Θράκης» ή και ιμάμηδων (που φυσικά ήταν στην άτυπη μισθοδοσία του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής).

Η πρώτη διείσδυση είχε γίνει επιτυχώς. Στα καφενεία και στα τζαμιά, άρχισαν να ανοίγουν συζητήσεις για την «μητέρα πατρίδα», την Τουρκία. Το χρήμα έρρεε, αλλά δεν αρκούσε. Οι μικροί πυρήνες «τουρκισμού» δεν είχαν εσωτερική ιδεολογική, πολιτισμική και περαιτέρω κοινωνική στήριξη. Η Άγκυρα πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε πως έπρεπε τα καφενεία και τα τζαμιά να λειτουργήσουν ως βάσεις για μεγαλύτερης εμβέλειας και ισχύος (έστω και εικονικής) δομών, που θα εκπροσωπούσαν δημοσίως θέσεις των «τούρκων της Θράκης» και του «τουρκισμού», θα συνδέονταν μεταξύ τους και θα συνέθεταν ένα μωσαϊκό διαφόρων οργανωτικών δράσεων των «τούρκων της Δυτικής Θράκης».

Αφού δημιουργήθηκε η άτυπη Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δυτικής Θράκης (ένα παράνομο όργανο το οποίο ορκίστηκε ως κυβέρνηση στον Εχίνο της Ξάνθης, λειτουργεί με πλήρως αδιαφανή στοιχεία, τα μέλη του ελέγχονται στον απόλυτο βαθμό από το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής, «εμπλουτίζεται» με νέα μέλη αναλόγως των δημιουργημάτων «δομών» των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στην περιοχή και συνδέεται με διάφορα φιλοτουρκικά σωματεία και οργανώσεις που λειτουργούν εκτός Ελλάδας και με κεφάλαια άγνωστης προέλευσης), υπήρξε και η παγκοσμίως πρωτότυπη «εκλογή μουφτήδων», στην οποία καταγράφηκαν περιστατικά απείρου κάλλους που απέδειξαν τις παρασκηνιακές πιέσεις των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, με ιμάμηδες που ψήφισαν υπέρ συγκεκριμένων υποψηφίων που τελικά εκλέχθηκαν, τους οποίους προηγουμένως καθύβριζαν στους μουσουλμάνους μέσα στα τζαμιά…!

Αφού «ψηφίστηκαν» και εκλέχθηκαν οι μουφτήδες (δεν εκλέγονται ούτε στην Τουρκία), που με τη σειρά τους «απέκτησαν» ιμάμηδες σε διάφορα μειονοτικά χωριά, οι οποίοι επισήμως υπηρετούσαν τους «τούρκους της Θράκης» αμισθί», και συν τω χρόνω δημιούργησαν ένα αρκετά εκτεταμένο δίκτυο το οποίο διακινούσε τις απόψεις – εντολές της «μητέρας πατρίδας» και μέχρι σήμερα λειτουργεί ως ένας σημαντικός μοχλός πίεσης στις μικρές – τοπικές κοινωνίες μουσουλμάνων, οι οποίοι υποχρεούνται να «υπακούουν» στον «τουρκικό ισλαμισμό» (ο οποίος περιέχει έντονα εθνικιστικά στοιχεία) διαφορετικά περιθωριοποιούνται, καθυβρίζονται και γίνονται αντικείμενα επιθέσεων κάθε είδους, έγινε κατορθωτή η πιο σοβαρή διείσδυση στην Ελληνική Θράκη.

Όμως η Τουρκία είχε και άλλα σχέδια. Έτσι αποφασίστηκε το δεύτερο βήμα, αυτό του εθνοτικού φανατισμού. Έτσι, «γεννήθηκαν» τα πρώτα σημεία αντίστασης. Οι Τουρκικές Ενώσεις Ξάνθης και Κομοτηνής και το καφενείο στην Τουρκική Ένωση Κομοτηνής, του οποίου ο ιδιοκτήτης μετέπειτα έγινε και ο πρώτος πρόεδρος του ρατσιστικού (φιλο)τουρκικού κόμματος «Ειρήνης και Φιλίας» (DEB)!

Ακολούθησε η εμφάνιση ενός πλήθους τουρκικών συλλόγων εκτός Ελλάδας (η φωνή των «τούρκων της Θράκης» απλωνόταν σε όλη την Ευρώπη) με την ευγενική χορηγία των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών (ΜΙΤ), αλλά και του «Ουράνιου Τόξου», του γνωστού φιλοσκοπιανού Βοσκόπουλου της Φλώρινας, γνωστού οργάνου της Σκοπιανής προπαγάνδας εντός της Ελλάδας, με έντονα ανθελληνικά στοιχεία. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους συλλόγους προσέφυγαν σε Διεθνή Δικαστήρια κατά της Ελλάδας και επέτυχαν την καταδίκη της (π.χ. για τη λειτουργία της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης) αφού η Ελλάδα δεν είχε εκπροσώπηση!!!

Η Τράπεζα Ziraat, ήταν μια επιχείρηση νόμιμης χρηματοδότησης δράσεων που ανέπτυσσε το τουρκικό Προξενείο εντός του Ελληνικού εδάφους (αγορές γης μέσω δανείων που δεν κάλυπταν τις προϋποθέσεις π.χ. σε υπέργηρους, χρηματοδοτήσεις τουρκικών πολιτιστικών δρώμενων κ.α.), ενώ η παραοικονομία από συγκεκριμένους μουσουλμάνους «επιχειρηματίες» που δάνειζαν μεγάλα ποσά σε χριστιανούς επιχειρηματίες (από Κομοτηνή έως και Καβάλα), κατέδειξαν ένα μέρος του προσανατολισμού των τουρκικών στοχεύσεων, που δεν ήταν άλλος από την αλλαγή ιδιοκτησίας της και τον έλεγχο οικονομικών δραστηριοτήτων σε περιοχές ιδιαίτερης οθωμανικής βαρύτητας, όπως η Καβάλα λόγω Imaret.

Σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν να εμφανίζονται «τουρκικοί» αθλητικοί σύλλογοι, πολιτιστικοί σύλλογοι, σύλλογοι γυναικών, επιστημόνων, διάφοροι συνεταιρισμοί γυναικών, κερασιού κ.ο.κ. Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 70 τέτοιοι σύλλογοι και συνεταιρισμοί, πολλοί εκ των οποίων έχουν σε διάφορες εναλλασσόμενες θέσεις πρόσωπα που συνδέονται μεταξύ τους συγγενικά. 

Πιο συγκεκριμένα, την «αιχμή του δόρατος» της «νέο -οθωμανικής» τουρκικής διπλωματίας στα Βαλκάνια αποτελούν οι παρακάτω τρεις οργανισμοί:

(α) Η ΤΙΚΑ (Τουρκικός Οργανισμός Συνεργασίας και Συντονισμού) που επικεντρώνεται σε έργα που αφορούν, το τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης και των υποδομών. Η ΤΙΚΑ ανακαινίζει παλιά οθωμανικά μνημεία, ισλαμικά σχολεία (madrassas), χρηματοδοτεί την ανακατασκευή τζαμιών και συντονίζει την τουρκική οικονομική βοήθεια που παρέχεται στα βαλκανικά και όχι μόνο κράτη. Η ΤΙΚΑ με τις δράσεις της δίνει την εντύπωση ότι η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις ανάγκες των μουσουλμανικών πληθυσμών. Ένα απλό παράδειγμα της στρατηγικής της, αποτελεί η ολοκλήρωση του πρώτου σκέλους ενός μελισσοκομικού έργου βιώσιμης ανάπτυξης στο Κόσοβο.

(β) Η Διεύθυνση Θρησκευτικών Ζητημάτων (Diyanet) που προωθεί τη θρησκευτική διπλωματία αλλά τείνει να θεωρείται αμφιλεγόμενος οργανισμός. Η γερμανική Deutsche Welle επισημαίνει ότι πρόκειται για κρατικό οργανισμό που απασχολεί πάνω από 107.000 εργαζομένους. Ο προϋπολογισμός ανέρχεται σε 825 εκατομ. ευρώ και η τουρκική στατιστική υπηρεσία TÜIK εκτιμά ότι το 2019 ο προϋπολογισμός της θα υπερδιπλασιαστεί, αγγίζοντας το 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Diyanet έχει δημιουργήσει παραρτήματα σε 145 χώρες και επιδίδεται κυρίως σε πολιτιστικές, εκπαιδευτικές και φιλανθρωπικές δράσεις. Μια σημαντική πηγή εσόδων της Diyanet προέρχεται από τα διάφορα θρησκευτικά προσκυνήματα και τις γιορτές σε παγκόσμιο επίπεδο, με αποτέλεσμα να έχουν εισρεύσει στα ταμεία της περίπου 52,4 εκατομ. ευρώ.

(γ) Το Ινστιτούτο Yunus Emre που επιδιώκει την εξάπλωση του τουρκικού πολιτισμού και της τουρκικής γλώσσας στα Βαλκάνια και όχι μόνο. Το Yunus Emre καθώς και άλλοι κρατικοί και μη κρατικοί θεσμοί, προσφέρουν προγράμματα υποτροφιών για σπουδές στην Τουρκία σε φοιτητές από τις μουσουλμανικές κοινότητες των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής.

Η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία για την τουρκική διπλωματία. Νέοι Τούρκοι διπλωμάτες εκπαιδεύονται για να γνωρίζουν τι ακριβώς διακυβεύεται στη Θράκη για τη χώρας τους και για το τι πρέπει να κάνουν όταν έρθει η στιγμή να αναλάβουν σημαντικά πόστα.

Το μεγαλύτερο ίσως όμως κατόρθωμα της Τουρκίας ήταν η απόφαση της Ελληνικής Πολιτείας για αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και συγκεκριμένα στην αλλαγή του Αυτοδιοικητικού Χάρτη και την δημιουργία νέων δήμων, με νέα γεωγραφικά δεδομένα. Έτσι και μετά από συνεννοήσεις που έγιναν κρυφά σε ξενοδοχείο της Ξάνθης μεταξύ των ψευτομουφτήδων και κάποιων μειονοτικών βουλευτών αλλά και κάποιων «προσωπικοτήτων» και βουλευτών (φίλων του τότε πρωθυπουργού Γ.Α. Παπανδρέου), οι εκλογές έφεραν ένα (αναμενόμενο) αποτέλεσμα που δημιούργησε αίσθηση, αλλά δεν φάνηκε να συγκινεί τους κυβερνώντες εξ Αθηνών, οι οποίοι έβλεπαν και βλέπουν την Θράκη ως τουριστικό αξιοθέατο είτε ως χώρο προεκλογικών συμφωνιών για το αποτέλεσμα της κάλπης. Δημιουργήθηκε ένας συνεχής αυτοδιοικητικός χώρος από τα Αρριανά Ροδόπης, τον Ίασμο Ροδόπης έως τη Σμίνθη της Ξάνθης, ο οποίος είναι ενιαίος γεωγραφικά και περιέχει στοιχεία ικανά δημιουργίας πολλών προβλημάτων στο μέλλον, αφού είχε ήδη καταγραφεί και το ενδιαφέρον του Προξενείου και η επιτυχημένη «διείσδυσή» του στους μουσουλμάνους Πομάκους στη νότια Βουλγαρία μέσω διαφόρων «ανθρωπιστικών» και θρησκευτικών δράσεων «φιλανθρωπικού» (π.χ. χτίσιμο τζαμιών) χαρακτήρα από «προσωπικότητες» που ελέγχονταν από την Τουρκία και τους ψευτομουφτήδες Ξάνθης και Κομοτηνής, Ιμπραήμ Σερίφ και Αχμέτ Μέτε. Πρόσφατα, μάλιστα (26-27 Οκτωβρίου), ο δήμος Αρριανών διοργάνωσε σε εγκαταστάσεις του ένα αγροτικό – κτηνοτροφικό συνέδριο, το οποίο χρηματοδοτούνταν από την Τουρκία και οι χώροι του οποίου «αποψιλώθηκαν» (από κοριούς που δεν ήταν έντομα) από ειδική τουρκική εταιρεία (στη συνέχεια οι χώροι σφραγίστηκαν, παρανόμως, έως ότου γίνει το συνέδριο), ενώ παλιότερα, στον Δήμο Μύκης Ξάνθης ο δήμαρχος επιχείρησε να προχωρήσει σε διαγωνισμό πρόσληψης όπου ζητούσε ο προσληφθείς να γνωρίζει τουρκικά και να έχει σπουδάσει στην Τουρκία σε συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο στην περιοχή της Άγκυρας…!

Σε αυτή την συνεχόμενη γεωγραφικά περιοχή δημιουργείται ένα μείζον ερώτημα ασφάλειας, αφού έχουν μειωθεί τα Αστυνομικά Τμήματα και έχει δοθεί «ελεύθερος» (και ζωτικός για την Τουρκία) χώρος δράσης των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Η αύξηση του τουρισμού, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζεται από την ελληνική πλευρά ως μη γενόμενη, αν και κάποιοι μουσουλμάνοι έχουν δηλώσει επωνύμως (Ιμάμ Αχμέτ, Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων Ελλάδας) και δημοσίως –ζωντανή συνέντευξη στον Ελληνοαμερικανό ερευνητή δημοσιογράφο Ιωάννη Κουντούρη- πως οι περισσότεροι από τους Τούρκους τουρίστες είναι μυστικοί πράκτορες, που δεν διστάζουν, πέραν των απειλών και των εκβιασμών να δείχνουν και τα όπλα τους σε όποιον μουσουλμάνο Πομάκο αρνείται ότι είναι τούρκος…! Και όλα αυτά εντός ελληνικού εδάφους…

Το πρόβλημα ασφάλειας είχε εντοπιστεί -σε στρατιωτικό επίπεδο- από τις αρχές του 1980 για μια πιθανή τουρκική επίθεση μέσω αεραπόβασης στη νότια Βουλγαρία και μεταφοράς μέσω φίλιων πληθυσμών στα ορεινά Ξάνθης και Ροδόπης στο βόρειο τμήμα της λίμνης Βιστωνίδας προκειμένου να επιχειρηθεί αποκοπή επικοινωνίας και εφοδιασμού της Ροδόπης και του Έβρου από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά στις ημέρες μας λόγω αλλαγής των πολιτικών συνθηκών Ελλάδας – Βουλγαρίας, και ταυτόχρονης αλλαγής των δεδομένων λόγω της λαθρομετανάστευσης, η περιοχή από το Δέρειο του Έβρου έως και τον Ίασμο Ροδόπης κρίνεται ιδιαίτερης προσοχής, αφού σε αυτήν την περιοχή κινούνται -σχεδόν ανεξέλεγκτα- μικρές και μεγάλες ομάδες λαθρομεταναστών που έχουν περάσει παράνομα στην Ελλάδα από το ποτάμι του Έβρου, δεν έχουν καταχωρηθεί από την Frontex και την Ελληνική Αστυνομία, αποτελούνται αποκλειστικά από νέους άνδρες, λειτουργούν οργανωμένα και γνωρίζουν πώς να κινηθούν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί και, άγνωστος αριθμός από αυτούς φαίνεται να έχει επιλέξει την παραμονή του στην συγκεκριμένη περιοχή, η οποία βρίσκεται στα μετόπισθεν μονάδων του Ελληνικού Στρατού που είναι παραταγμένες στον Έβρο. Υπάρχουν μάλιστα πρόσφατες αναφορές για «κατασκηνώσεις» νεαρών ανδρών - λαθρομεταναστών σε δύσβατες περιοχής της δασώδους οροσειράς της Ροδόπης… 

Στην ίδια συνεχόμενη αυτοδιοικητικά γεωγραφική περιοχή, στην οποία κατοικούν σχεδόν αποκλειστικά μουσουλμάνοι, πρέπει να σημειωθεί πως είναι άγνωστος ο αριθμός κυνηγετικών όπλων που υπάρχουν. Γνωρίζοντες, βεβαιώνουν πως τα δηλωμένα 4-5 χιλιάδες κυνηγετικά αποτελούν το ¼ του πραγματικού αριθμού όπλων που υπάρχουν, ενώ οι ίδιες πηγές δηλώνουν με βεβαιότητα την ύπαρξη και στρατιωτικού τύπου οπλισμού, αλλά και την ύπαρξη περίπου 3.000 τηλεφωνικών συσκευών που δεν ανήκουν σε ελληνικό τηλεπικοινωνιακό δίκτυο και προσφέρουν την δυνατότητα «κλειστής επικοινωνίας» στους κατόχους τους. Η πληροφορία αυτή δεν έχει διαψευστεί από καμία ελληνική αρμόδια αρχή, ενώ είναι γνωστό πως το «όνειρο» του κάθε Στρατηγού που αναλαμβάνει το 4ο Σώμα Στρατού, είναι να βρει τα όπλα στρατιωτικού τύπου που υπάρχουν στην Ελληνική Θράκη και τα οποία αποτελούν πηγή κινδύνου για την εσωτερική ειρήνη και την ασφάλεια των πολιτών.

Το Τουρκικό Προξενείο δεν άφησε εκτός του πεδίου δράσης του και τον χώρο της Παιδείας, όπου με τη βοήθεια του «δικτύου Γκιουλέν» κατόρθωσε να δημιουργήσει παράνομες αλλά λειτουργούσες εκπαιδευτικές δραστηριότητες, είτε με τη μορφή των παρανηπιαγωγείων, είτε με τη μορφή φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, αλλά και με πολύ ισχυρό έλεγχο των μειονοτικών Δημοτικών σχολείων και των ιδιωτικών μειονοτικών Γυμνασίων και Λυκείων σε Ξάνθη και Κομοτηνή. Στην περίπτωση της Ξάνθης, ήταν τέτοια η ισχύς της Άγκυρας, που το Γυμνάσιο – Λύκειο λειτουργούσε χωρίς να πληροί τις προϋποθέσεις και χωρίς να πληρώνει τα πρόστιμα που του επιβάλλονταν, ενώ παραβίαζε ένα πλήθος κανόνων ασφαλείας που έθεταν σε πολύ μεγάλο κίνδυνο τους μουσουλμάνους μαθητές που φιλοξενούσε στις εγκαταστάσεις του.

Κι ενώ τα αποτελέσματα της μειονοτικής εκπαίδευσης κατέγραψαν την σταθερή παταγώδη αποτυχία της στις εξετάσεις για την είσοδο στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, με κύριο υπαίτιο την επιβολή πολυγλωσσίας στους μαθητές (ελληνικά, τουρκικά, ξένη γλώσσα, πομακικά, ρομά), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε την δίγλωσση εκπαίδευση στα Νηπιαγωγεία (στην πλέον ευαίσθητη ηλικία των παιδιών) ικανοποιώντας πάγιο αίτημα του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως το συμφέρον του κόμματος έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της. Η απουσία ποιότητας στην εκπαίδευση οδήγησε σε στροφή των μουσουλμάνων, οι οποίοι επιλέγουν πλέον τα δημόσια σχολεία (Γυμνάσια και Λύκεια) για τα παιδιά τους, πολλοί εκ των οποίων δεν διστάζουν να δηλώνουν χωρίς ενδοιασμούς «θέλω το παιδί μου να μάθει γράμματα και όχι να πάει στην Τουρκία». 

Μέχρι και σήμερα, ο μεγάλος όγκος των μαθητών/τριών που τελειώνει την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα, δεν μπορεί να εισέλθει στα Ελληνικά Πανεπιστήμια (και όσοι εισέρχονται το κατορθώνουν με ένα ειδικό σύστημα ποσόστωσης και πολλοί διακόπτουν τις σπουδές τους επειδή δεν έχουν επαρκείς γνώσεις ή έχουν σοβαρή αδυναμία στην Ελληνική γλώσσα) και οδηγούνται σε Πανεπιστήμια στην Τουρκία, όπου τελειώνουν τις σπουδές τους χωρίς να χάσουν ούτε ένα εξάμηνο, αλλά εισπράττουν ένα πτυχίο το οποίο δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα και δεν είναι σε θέση να περάσουν σε διαδικασία αναγνώρισης, επειδή ήδη γνωρίζουν την «ποιότητα εκπαίδευσης» που είχαν στην Τουρκία. Από την πλευρά τους, διάφορες τουρκικές υπηρεσίες προσεγγίζουν μουσουλμάνους της Θράκης που φοιτούν σε τουρκικά Πανεπιστήμια, με σκοπό την χειραγώγηση, την εισαγωγή και την εκπαίδευσή τους στις υπηρεσίες αυτές (π.χ. ΜΙΤ)

Παρ’ όλα αυτά αξίζει να καταγραφεί πως μετά την απόπειρα για τουρκικό πραξικόπημα το καλοκαίρι του 2015, το σύστημα Ερντογάν έχει προχωρήσει σε ευθεία επίθεση κατά των γκιουλενιστών της Θράκης, πολλοί εκ των οποίων (μεταξύ των οποίων και ο ψευτομουφτής Ξάνθης Αμέτ Μέτε), απουσία προστασίας του ελληνικού Κράτους, «πήραν γραμμή Ερντογάν». Μάλιστα, τα γνωστά ιδιωτικά «φροντιστήρια ξένων γλωσσών» δέχονται πλέον εντολές από την Τουρκία η οποία λόγω της αποτυχίας προσέλευσης μαθητών (και επηρεασμού τους) αποφάσισε το επόμενο διάστημα να μεταφέρει ιεροδιδασκάλους από την Τουρκία για να αντικαταστήσουν τους ιεροδιδασκάλους που έχει διορίσει το ελληνικό Κράτος στα ελληνικά δημόσια σχολεία. Η Τουρκία ποτέ δεν ξεχνά το βασικό της όπλο, το Ισλάμ, μέσω του οποίου μπορεί να χειραγωγεί και να εξυπηρετεί την υλοποίηση των σχεδιασμών της… 

Τέλος, για τον χώρο εκπαίδευσης, πρέπει να σημειωθεί το χρόνιο ενδιαφέρον Τούρκων «επιχειρηματιών» για την ίδρυση ιδιωτικού Πανεπιστημίου στην Θράκη, ενώ πριν από μια δεκαετία -περίπου- υπήρξε επίσκεψη Τούρκων «επιχειρηματιών» στην πόλη της Κομοτηνής για την επιλογή(!) οικοπέδου προκειμένου να γίνει ιδιωτικό Νοσοκομείο!!! Για τις δύο αυτές τουρκικές «επιχειρηματικές δραστηριότητες» δεν έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη, αλλά είναι απολύτως βέβαιο πως αποτελούν προτεραιότητες της Τουρκίας στην περιοχή της Θράκης, και ενδέχεται στο επόμενο διάστημα να ασκηθούν πιέσεις για την δημιουργία Πανεπιστημίου Ισλαμικών Σπουδών στην Κομοτηνή ή έστω Σχολής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Όλα αυτά, όμως, δεν θα είχαν καμία αξία για μελλοντική εκμετάλλευση, εάν δεν υπήρχε και ο ιδεολογικός – πολιτικός μανδύας. Έτσι, τα τελευταία χρόνια η Τουρκία, μέσω του «στρατηγείου» της στην Κομοτηνή (Τουρκικό Προξενείο), έχει προχωρήσει στην δημιουργία πολιτικού φορέα, τα μέλη του οποίου είναι αποκλειστικά μουσουλμάνοι (γνωρίζοντες αναφέρουν πως έχουν βρεθεί και πρόθυμοι χριστιανοί, γνωστοί για τις φιλοτουρκικές τους θέσεις, που θα μετέχουν στο ψηφοδέλτιο του (φιλο)τουρκικού «Κόμματος Ειρήνης και Φιλίας» (DEB) στις επόμενες εκλογές, προκειμένου να «σπάσει» ο καθαρά τουρκικός χαρακτήρας αυτού του πολιτικού μορφώματος που καθοδηγείται και ελέγχεται στον απόλυτο βαθμό από την Τουρκία. Σημειώνουμε πως επώνυμοι μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν δηλώσει στα social media, πως το DEB είναι η κορυφή του τουρκικού παρακράτους που λειτουργεί στην Θράκη.

Μια τέτοια περίπτωση, καταγγελίας του DEB και του τουρκικού παρακράτους που έχει εισέλθει στη Θράκη, είναι αυτή του Ιμπράμ Ονσούνογλου, ο οποίος έγραψε δημοσίως στον λογαριασμό που διατηρεί στο Facebook:

«Το παρακράτος (DD) δεν κυβερνά μόνο την μειονότητα μας αλλά όλη την Τουρκία. Η αντανάκλαση του φασισμού που υπάρχει στην Τουρκία, πάντα αντανακλάται ή εισάγεται και στην τουρκική μειονότητα Δυτικής Θράκης. Στην δεκαετία του 90 που το DD ήταν νεοσύστατο στην Τουρκία, πραγματοποίησε την επιχείρηση της 18/6/1989. Ακολούθως όλες οι οργανώσεις, σύλλογοι και ενώσεις εισήλθαν στον έλεγχο και την «κατοχή» του DD. Επίσης το DD φύτεψε δικά του όργανα, όπως η Συμβουλευτική Επιτροπή και το κόμμα DEB. Τα τελευταία χρόνια η ηχώ της εκ νέου ενδυνάμωσης του DD στην Τουρκία, άρχισε να γίνεται αισθητή στην μειονότητα. Δεν αρκούνται μόνο σε ασκήσεις υποταγής. Στο μέλλον δεν θα διστάσουν καθόλου να μας χρησιμοποιήσουν σαν κέρματα και να μας ξοδέψουν.
Η μειονότητα πρέπει να αποκτήσει το δικό της μέλλον.»

Ο ίδιος, στον τουρκικό διαδικτυακό τόπο Tiken γράφει:

«Το DEB μπορεί να καταγγείλει την δήλωση του Αμπντουλάχ Ερεν;

Η δήλωση «Εμείς είμαστε οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Δυτικής Θράκης» του Αμπντουλάχ Ερεν – προέδρου της Διεύθυνσης Αποδήμων Τούρκων και Συγγενών Κοινοτήτων, ο οποίος το είπε σε επίσκεψη που έκανε στο παράρτημα Προύσας του BTTDD, χάιδεψε τα αλυτρωτικά αυτιά των Τούρκων, αλλά καθώς έτσι ακριβώς θα εκληφθεί και από τους Έλληνες, (διότι στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος), είναι μία άτυχη δήλωση που χρήζει καταγγελίας. Θα αυξήσει την ελληνοτουρκική ένταση, θα διασφαλίσει το να αντιμετωπίζεται με καχυποψία η τουρκική μειονότητα Δυτικής Θράκης και θα αποτελέσει δυναμίτη στην γαλήνη της μειονότητας. Καταγγέλλουμε την δήλωση αυτή και ζητάμε την επανόρθωση της από αυτόν που την είπε.

Μπορείτε να ονειρευτείτε ότι θα μπορούσαν ποτέ οι μειονοτικοί σύλλογοι που διοικούνται από προέδρους διορισμένους από το Προξενείο, οι μειονοτικοί βουλευτές ή άλλοι πολιτικοί και τα μειονοτικά ΜΜΕ, να δημοσιεύσουν μία τέτοια ανακοίνωση;
Τολμάνε;

Όχι πως είναι υπέρ του αλυτρωτισμού, αλλά ποιος έχει αυτό το θάρρος να αντιταχθεί έτσι ; Κάποια άτομα ιδιώτες στα social media, κατήγγειλαν αυτή τη δήλωση και προκλήθηκε συζήτηση. Αυτό μην το περιμένετε από τους μπροστάρηδες. Στη μειονότητα μας για να γίνεις μπροστάρης, πρέπει πρώτα να πουλήσεις τη συνείδησή σου στο Προξενείο, αλλιώς δεν γίνεσαι. Και στην μειονότητα μας μπροστάρηδες, σημαίνει αυτοί που τρέχουν πίσω από το Προξενείο.

Ας τους αφήσουμε αυτούς και ας εστιάσουμε στο κόμμα DEB. Ένα κόμμα όπως αυτό που λέει πως «είμαι μειονοτικό κόμμα», μπορεί να καταγγείλει αυτόν που έκανε μία τέτοια δήλωση και για πρώτη φορά προκάλεσε μια τέτοια συζήτηση; Και ας αφήσουμε την καταγγελία, αν πούμε ότι και το κόμμα DEB έχει αλυτρωτικές απόψεις και θέλει να επικροτήσει την δήλωση, μπορεί να το κάνει ; Πέρασε ήδη μία εβδομάδα και ούτε την καταγγέλλουν ούτε την επικροτούν, μα για ποιο λόγο το αηδόνι σωπαίνει; Μα διότι δεν ήρθε η εντολή από το τουρκικό παρακράτος. Εάν έρθει εντολή, ανάλογα με αυτήν και καταγγέλλει και επικροτεί. Διότι το DEB δεν είναι κόμμα της μειονότητας, είναι ένα μόρφωμα και όργανο του τουρκικού παρακράτους.

Λογικά δεν πρόκειται να έρθει εντολή για καταγγελία. Το παρακράτος δεν βάζει να καταγγείλουν τον δικό του άνθρωπο. Αν γίνει αυτό να ξέρετε πως αποφάσισαν να εξουδετερώσουν εκείνο τον άνθρωπο. Και ακόμη δεν υπάρχει κανένα σημάδι για μία τέτοια απόφαση για τον Αμπντουλάχ Ερέν. Μήπως να τους βάλουν να επικροτήσουν τη δήλωση;

Θα το ήθελαν πολύ, αλλά διστάζουν λόγω της έντασης που θα προκληθεί και δεν τους βάζουν να την επικροτήσουν. Αν το κάνουν και το DEB δημοσιεύσει μία δήλωση στήριξης εκείνης της δήλωσης, αυτό σημαίνει πως επιθυμούν ένταση και αναταραχή. Τότε ετοιμαστείτε, αυτό θα σημαίνει μία επανάληψη της επιχείρησης που έγινε στις 18 Ιουνίου 1989. Αλλά δεν υπάρχει κάποιο σημείο και απόδειξη προς αυτή την κατεύθυνση. Αν φτάσει η εντολή τότε κανονικά μπορεί να διαταχθούν να βγάλουνε μία ανακοίνωση που θα αναφέρει «Όχι ! Το παρεξηγήσατε. Δεν ήθελε να πει αυτό, διαβάστε καλά». Αλλά μετά θα χρειαστεί και συνέχεια σε αυτό, το DEB θα εκληφθεί ως ομόλογος, δεν υπάρχει όμως τέτοιο στέλεχος του να σηκώσει αυτό το βάρος.

Και εν τέλει έτσι συμβαίνει. Και το DEB κραυγάζει:
«Εγώ δεν είμαι κόμμα της μειονότητας είμαι ένα όργανο του τουρκικού παρακράτους».»

Ενδεχομένως κάποιοι να μην μπορούν να αντιληφθούν τον πιθανότατο ρόλο που θα κληθεί να παίξει το συγκεκριμένο κόμμα τουρκοφρόνων στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Η σπουδαιότητά του για την εξωτερική (αναθεωρητική) πολιτική της Τουρκίας είναι πολύ υψηλά στον κατάλογο των «εργαλείων» που υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν να αποδώσουν στον μέγιστο βαθμό. Το DEB δεν είναι απλά ένα κόμμα τουρκοφρόνων που προσπαθεί να διατηρήσει χαμηλό προφίλ. Είναι επίσης ένα κόμμα μουσουλμάνων που έχει τοποθετηθεί ως νάρκη στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Με δεδομένο, μάλιστα, τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό ελληνοποιήσεων των λαθρομεταναστών (το 98% των οποίων δηλώνουν μουσουλμάνοι), πολύ εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως σε κάποια από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές το «φράγμα» του 3% (για είσοδο κόμματος στην Βουλή) επί της Επικράτειας, δεν θα υφίσταται και υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο με την συσπείρωση των (λαθρο)ελλήνων να συγκεντρώσει το DEB ποσοστό τέτοιο που θα το μετατρέψει σε ρυθμιστή κυβερνήσεων…
Ήδη επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως και να ήταν...

Σημειώνεται, επίσης, πως ο γνωστός επικηρυγμένος Ναΐμ Ελγκαντούρ (πρόεδρος της μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδος, ο κυριότερος εκπρόσωπος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην χώρα μας), έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το DEB, το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής, αλλά και τις διάφορες «πολιτιστικές» δράσεις που αναπτύσσουν τα φερέφωνα της Άγκυρας στην Θράκη. Ο κύριος Ελγκαντούρ έχει επισκεφθεί αρκετές φορές την Κομοτηνή και την Ξάνθη, όπου με την συνοδεία Τούρκων υπαλλήλων του Προξενείου Κομοτηνής «επιθεώρησε» διάφορα «πολιτιστικά» δρώμενα, ενώ σε μια περίπτωση, στις Θέρμες Ξάνθης, έφυγε απογοητευμένος όταν παρά την παράκλησή του οι Πομάκοι της περιοχής επέμεναν να διασκεδάζουν με ελληνικά τραγούδια και όχι με τούρκικα ή άλλα ανατολίτικα.

Η διείσδυση της Τουρκίας στην περιοχή των Βαλκανίων και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα, λαμβάνει χώρα κάτω από την ομπρέλα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ήδη από το 2013-2014, είχε ξεκινήσει η υλοποίηση ενός προγράμματος με την ονομασία "Συνεχής Συνεργασία για τα Βαλκάνια", επικεφαλής του οποίου ήταν ο Cihangir Isbilir, ανταποκριτής του ειδησεογραφικού πρακτορείου Anadolu, ενός εκ των σημαντικότερων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Ερντογανικού κατεστημένου. Στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού, ολιγομελής αποστολή από την Τουρκία, με επικεφαλής τον προαναφερόμενο, είχαν επισκεφθεί χώρες των Βαλκανίων, ερχόμενοι σε επαφή με στελέχη μουσουλμανικών τουρκόφωνων και όχι μόνον μειονοτήτων, συλλόγους κλπ. Μεταξύ των βαλκανικών χωρών που είχαν επισκεφθεί την ίδια ως άνω χρονική περίοδο, ήταν και η ελληνική Θράκη, όπου είχαν πραγματοποιήσει επαφές με ηγετικά μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας και με μειονοτικούς συλλόγους. Όπως κατέστη σαφές στην πορεία, το δήθεν "πρόγραμμα Συνεχούς Συνεργασίας για τα Βαλκάνια" δεν ήταν τίποτα άλλο, πάρα μόνον κάλυμμα για την τουρκική διείσδυση, υπό την αιγίδα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ο Cihangir αποτελεί έναν εκ των κυριότερων εκφραστών της μουσουλμανικής αδελφότητας στην Τουρκία. 

Όλα αυτά κατά την εκτίμηση μας δεν είναι τυχαία. Η διεθνής αυτή οργάνωση, που από πολλές χώρες έχει χαρακτηρισθεί ως τρομοκρατική, επεδίωξε (με την άνοδό της, προσωρινά, στην Αίγυπτο, με μια ενισχυμένη Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ενδεχομένως με μια επικράτηση της στη Συρία, σε περίπτωση πτώσης του Άσαντ), να εξελιχθεί σε ένα νέο "χαλιφάτο", στο οποίο κύριο ρόλο θα κατείχε ο πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας που, ως γνωστόν, δεν θεωρείται τυχαία ο προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων. Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του ανωτέρω εγχειρήματος είναι και ο προσεταιρισμός των Βαλκανίων.

Ωστόσο η παραπάνω επίσκεψη δεν αποτελεί το μόνο παράδειγμα εξάπλωσης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Ελλάδα. Ο Ναΐμ Ελγκαντούρ και η σύζυγός τους έχουν αναπτύξει πλέον στενότατες σχέσεις με το DEB. Επιπλέον οργανώσεις όπως η ΙΗΗ (ισλαμική οργάνωση που θεωρείται εκ των βραχιόνων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) αρχίζουν να αρχίζουν να δραστηριοποιούνται στη Θράκη (παράδειγμα η κατασκευή βρύσης από την ΙΗΗ στην Αφρική με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από κατοίκους της περιοχής Χαρμανλίκ Κομοτηνής) και προσπάθεια προώθησης των δραστηριοτήτων της οργάνωσης μέσω των social media, από επιφανείς μειονοτικούς, με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων για «φιλανθρωπική» δραστηριοποίηση σε διάφορες μουσουλμανικές χώρες. Τέλος δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την από πλευράς μουσουλμανικής αδελφότητας εργαλειοποίηση της επιχειρηματικότητας, με αιχμή του δόρατος την πολιτική της MUSIAD, (ένωση ισλαμιστών επιχειρηματιών της Τουρκίας) παράρτημα της οποίας λειτουργεί και στην περιοχή των Βαλκανίων.

συνεχίζεται στο Β μέρος

Περιοδικό Crash, τεύχος Δεκεμβρίου 2019 
πηγή

Share