«Ως φωνή υδάτων πολλών» ηχούν στ’ αυτιά μας οι αλλεπάλληλες υποσχέσεις των φωστήρων της πολιτικής, για το κλείσιμο της ψαλίδας των κοινωνικών ανισοτήτων. Κι από το άλλο μέρος τα γλυκερά κηρύγματα κάποιων θρησκευτικών φωστήρων με τις ακατάσχετες και ανέξοδες αγαπολογίες τους.
Κι αυτά, καθώς ακούγεται σαρδόνιος ο σαρκαστικός γέλωτας της πραγματικότητας, σύμφωνα με την οποία τα κέρδη των πλουσίων πολλαπλασιάζονται. Και βέβαια η ηγεμονική ζωή του δεσποτικού κατεστημένου, με την εξεζητημένη χλιδή διαβίωσης και τις σκοτεινές διαδρομές του «ιερού» χρήματος που προκαλεί βάναυσα την ανέστια και επαιτούσα φτωχολογιά.
Κι εμείς αμετανόητα συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσε να ενδιαφέρονται για τη σωτηρία και την προκοπή μας! Κι αν όχι αυτοί, ενδεχομένως «οι άλλοι», οι δήθεν πολιτικοι αντίπαλοί τους, που και στο παρελθόν μας είχαν «ξανασώσει», βυθίζοντάς μας όλο και βαθύτερα στον κοινωνικό Καιάδα!.
Και βέβαια οι «ένθεν κακείθεν» τυφλοί οπαδοί τους θα μας αντιτάξουν: Κι αν δεν μας σώσουν αυτοί, τότε ποιος θα μας σώσει;
«Ο… Ζακχαίος»! αποκρίνεται το Ευαγγέλιο. Τι ήταν ο Ζακχαίος; Πλούσιος! «Πόθεν έσχε» τα πλούτη; Ήταν αρχιτελώνης. Έδινε ένα ορισμένο ποσό στη ρωμαϊκή διοίκηση κι αυτός εισέπραττε πολλαπλάσια. Που σημαίνει ότι αδικούσε, εκβίαζε, καταπίεζε και, με δυο λόγια, καταλήστευε το λαό. Νόμιμα ή παράνομα!
Ο, τι, δηλαδή ισχύει και για τη σημερινή πολιτικοοοικονομική μαφία. Η οποία ληστεύει το λαό, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ληστρικές απαιτήσεις των τοκογλύφων. Αλλά και για να προσπορίζει παράλληλα στον εαυτό της, όσο γίνεται υψηλότερες αποδοχές και ληστρικότερες μίζες.
Αυτόν, λοιπόν, τον άδικο και άπληστο άνθρωπο, το Ζακχαίο, θέλησε ο Χριστός να τον μεταστοιχειώσει και να τον χρησιμοποιήσει ως διαχρονικό φάρμακο για όλες τις ανάλογες τερατοπλασίες αθέμιτου πλουτισμού. Και πώς το πέτυχε; Άναψε πρώτα-πρώτα μέσα στην καρδιά του την ακατανίκητη επιθυμία «να ιδεί το Χριστό»! Πράγμα που δεν του επέτρεπε αφενός το ότι ήταν κοντός, και αφετέρου ο μεγάλος συνωστισμός γύρω απ’ τον Χριστό. Έτσι που αναγκάστηκε να προβεί σε απονενοημένο διάβημα:
Αναρριχήθηκε, λοιπόν, σε ένα δέντρο. Χωρίς βέβαια να αναλογιστεί τις συνέπειες του διαβήματός του: Τον εξευτελισμό, δηλαδή, που στη συνέχεια υπέστη, τα γιουχαΐσματα και τους χλευασμούς, με τους οποίους τον περιέλουσαν ακόμη κι εκείνοι, που μέχρι τότε λόγω της θέσης του μπορεί να του έδειχναν κάποιον τυπικό σεβασμό. Και βέβαια οι φαρμακόγλωσσοι φαρισαίοι δεν θα παρέλειψαν να τον καρφώσουν με τ’ ανελέητα βέλη της ειρωνείας τους.
Και σίγουρα ούτε αυτός ούτε όλοι οι άλλοι, που ακολουθούσαν, μπορούσαν να φαντασθούν τη μεγάλη έκπληξη, που τους περίμενε, όταν ο Χριστός φώναξε στο Ζακχαίο: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα. Σήμερα θα φιλοξενηθώ στο σπίτι σου”!
Το κάλεσμα αυτό του Χριστού αναπτέρωσε το κουρελιασμένο και κατερειπωμένο απ’ τις αποδοκιμασίες ηθικό του Ζακχαίου. Και βέβαια η χαρά με την οποία υποδέχτηκε το Χριστό ήταν απερίγραπτη. Αλλά και η αποδοκιμασία εναντίον του Χριστού από το πλήθος ήταν καθολική. Γιατί πίστεψαν ότι ήθελε να παίξει το ρόλο του ηθικού στηρίγματος των «δημοβόρων» (=λαοφάγων) λήσταρχων του κοινωνικού κατεστημένου.
Όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερα με κάποιους εκπρόσωπους του πολιτικού και εκκλησιαστικού κατεστημένου. Που γλείφουν γλοιωδώς τους επικυριάρχους μας, Τραμπ, Πάιατ, Μέρκελ, κλπ, προκειμένου να αναρριχηθούν να διατηρήσουν θώκους εξουσίας!
Στην περίπτωση όμως του Ζακχαίου ο εξευτελισμός τον οποίο μόλις προηγουμένως υπέστη σε συνδυασμό με την τιμή που του επεφύλαξε ο Χριστός λειτούργησε ως δραστικό φάρμακο, για να πάρει ριζικές αποφάσεις: Μάλλον απίστευτες για όσους προηγουμένως τον γιουχάιζαν…
Ο Ζακχαίος το «πρέπει» του Χριστού δεν το εξέλαβε ως επιβράβευση της ληστρικής του συμπεριφοράς. Αλλά σαν μια κατηγορική προσταγή, για ριζική αλλαγή: «Τα μισά απ’ τα υπάρχοντά μου, Κύριε, είπε, τα δίνω στους φτωχούς. Και σ’ όσους έχω αδικήσει δίνω τετραπλάσια»!
Και βέβαια-θα αναρωτηθεί ο σημερινός άγρια λεηλατημένος ελληνικός λαός: Το ίδιο ισχύει και για τα καθάρματα, που, στις μέρες μας, μας καταληστεύουν;
Βεβαιότατα! αν είχαν επιδείξει ανάλογη συμπεριφοράς! Αλλά φευ ο λαός δεν προσφεύγει στο φάρμακο που ο Χριστός χρησιμοποίησε, προκειμένου να θεραπεύσει το Ζακχαίο. Δεν χρησιμοποιεί τον εξευτελισμό σε βάρος τους. Λες και χάθηκαν τα ζαρζαβατικά Αλλά και τα λεκτικά «παράσημα», που αφθονούν στην πλουσιώτατη άλλωστε γλώσσα μας.
Που σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να προβαίνουμε σε βίαιες ενέργειες, με αποτέλεσμα να δίνουμε το δικαίωμα σε σιωνιστές και ναζιστές και μίσθαρνα πολιτικά και μιντιακά παπαγαλάκια τους να μας δίνουν μαθήματα δημοκρατικής δεοντολογίας.
Εμείς όμως, αντί να αποδοκιμάζουμε δεόντως τους ληστάρχους μας, τους χειροκροτούμε, τους ζητωκραυγάζουμε και τους ψηφίζουμε. Έστω και αν δεκαετίες ολόκληρες μας ληστεύουν κατάφωρα.
Αλλά ως πού θα πάει αυτή η τόσο δύσοσμη πραγματικότητα; Δεν μας έφτασαν οι εξευτελισμοί και οι ατιμώσεις της 400χρονης τούρκικης σκλαβιάς; Δεν βλέπετε σε ποια βάραθρα ανυποληψίας μας έχουν και τώρα γκρεμίσει; Καθώς γλείφουν εμετικά και γλοιωδέστατα τους διαφόρους Τραμπ και Παϊατ και προσκυνούν την ιερή αγελάδα του Βερολίνου! Και τους δίνουν το δικαίωμα να μας αγνοούν επιδεικτικά και να μας εξευτελίζουν σε κάθε περίπτωση. Και ιδιαίτερα βέβαια για χάρη του ομόγνωμού τους στη βαρβαρότητα Ερντογάν!…
Μπράβο στους νησιώτες μας, που αποδοκίμασαν δεόντως τον Υπουργό Μετανάστευσης! Γιατί πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε κάποτε ότι οι ορδές των λαθρομεταναστών ανταποκρίνονται στα σχέδια των ανατολικών και δυτικών «συμμάχων» μας! Οι οποίοι αποσκοπούν στο να μας μεταλλάξουν πολιτισμικά και φυλετικά και να μας καταστήσουν ολοκληρωτικά υποχείριους της δική τους βαρβαρότητας!
παπα-Ηλίας Υφαντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου