Του Πέτρου Μηλιαράκη
Το παρόν κείμενο αναφέρεται στο «καθιερωμένο δόγμα» του «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ταυτοχρόνως όμως, από τους ειδικούς αξιωματούχους της ελληνικής Πολιτείας, πληροφορούμαστε ότι, παρά που «ανήκομεν εις την Δύσιν», εν τούτοις την «κρίσιμη στιγμή» θα είμαστε «μόνοι»!
Τα προαναφερόμενα, δίδουν το ερέθισμα, ώστε να εστιάσουμε στα παρακάτω:
Μια σφαιρική σύντομη ματιά
Στο χρόνο που γράφεται το παρόν κείμενο, είναι κοινός τόπος ότι ο στρατηγικός έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου σε όλα τα επίπεδα (αμυντικό, οικονομικό, ενεργειακό) αποτελεί πλέον το κύριο «σημείο» αντιθέσεων γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής αξίας και σημασίας και αφορά πρωτίστως στα αντιτιθέμενα συμφέροντα μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Σ’ αυτά ασφαλώς τα συμφέροντα συγκαταλέγεται η ασύμμετρη και εξωνομική βουλιμία της Τουρκίας.
Στο σύνολο της Μεσογείου και ειδικότερα στην Ανατολική Λεκάνη αυτής, ασφαλώς υφίστανται δικαιώματα και συμφέροντα των παράκτιων κρατών. Τα συμφέροντα όμως αυτά δεν μπορεί παρά να ρυθμίζονται και να επιλύονται με βάση τις πρόνοιες της διεθνούς έννομης τάξης και ειδικότερα του Δικαίου της Θάλασσας, που αφορά Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο erga omnes.
Ιδιαίτερα, όμως, συμφέροντα αλλά και δικαιώματα στο χώρο της Ανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου, έχουν η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ. Επίσης παρεμβαίνει και η Αίγυπτος, ενώ η Λιβύη, λόγω της θρησκευτικής ταύτισης της «ευκαιριακής ηγεσίας της», συγκροτεί οιονεί συμμαχία με την Τουρκία…
Σαφές είναι δε ότι η Ουάσιγκτον προχωρεί συνεχώς σε ενίσχυση της παρουσίας της στην περιοχή, λόγω Ισραήλ, άλλα η «Κεντρική» Διοίκηση του Λευκού Οίκου, επιθυμεί να στηρίζει τις επιλογές του «Σουλτάνου της Άγκυρας»…
Με τούτα τα δεδομένα στον επίμαχο χώρο, από πλευράς Τουρκίας επιχειρείται πολιτική έντασης στην περιοχή. Η ένταση αυτή δεν αφορά μόνο στο να προκαλούνται έννομα δικαιώματα και συμφέροντα ως προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Η «παρεμβατική» πολιτική της Τουρκίας στην περιοχή, αφορά ταυτοχρόνως και έκδηλη αντίθεση έναντι του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, ενώ πρόδηλο είναι ότι η Άγκυρα επιδίδεται στο να συμμετέχει και να στηρίζει τον «αντιάξονα» Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν, που δημιουργεί ζητήματα στο ΝΑΤΟ, καθώς και ζητήματα που άπτονται της ασφάλειας του Ισραήλ.
Η πολιτική αυτή της Άγκυρας κατ’ αρχάς περιπλέκει σε «Νατοϊκό επίπεδο» τα πράγματα… Παραλλήλως όμως και παρά την κατ’ αρχάς προαναφερόμενη Νατοϊκή περιπλοκή, η Γερμανίδα Καγκελάριος «τα βρίσκει» με τον Ρώσο Πρόεδρο… ενώ τόσο σε «Νατοϊκό επίπεδο», όσο και σε επίπεδο «Ελληνοαμερικανικών σχέσεων» υφίσταται αντί…παρεμβατικής υπέρ του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, και ειδικότερα του Δικαίου της Θάλασσας, πολιτική στήριξης της Ελλάδας, μια κατ’ αρχήν «ουδετερότητα» απέναντι στις ευθέως διατυπωμένες ασύμμετρες, εξωνομικές και ακραίες απειλές της Τουρκίας κατά της Ελλάδας.
Η «ουδετερότητα» όμως αυτή, δεν απομένει παρά να επαναξιολογηθεί από πλευράς Ελλάδας!..
Τα προαναφερόμενα δημιουργούν ασφαλώς ένταση, όχι μόνο στη Μεσόγειο αλλά και στο Αιγαίο. Ωστόσο, οι εξελίξεις αυτές διασυνδέονται ευθέως (και) με τις ευρύτερες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου εξ αντικειμένου αφορούν αναντιρρήτως μια γενικότερη επαναξιολόγηση της ελληνικής στρατηγικής υπό το καθεστώς των νέων συνθηκών.
Συνεπώς: στο πλαίσιο των ενωσιακών ευρωπαϊκών πολιτικών μπορεί να τεθούν ζητήματα «ευρύτερης άμυνας» και «ειδικότερης ασφάλειας» αναφορικώς με τη Μεσόγειο. Ως εκ τούτου απαιτείται να λειτουργήσουν (επιτέλους), οι ad hoc δεσμεύσεις που αφορούν στη Συνθήκη της Λισαβόνας, όπως παρακάτω προβάλλεται. Η υλοποίηση όμως αυτών των θεσμοθετημένων πολιτικών απαιτούν πολιτικές παρεμβάσεις ή ακόμη, όπως προνοείται από τη Συνθήκη της Λισσαβόνας και ειδικότερες συνεργασίες. Προς την κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται αμέσως η Ελλάδα να αναλάβει τις σχετικές πρωτοβουλίες.
Ειδικότερα για το ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ
Στην πρόσφατη συνάντηση «Trump- Μητσοτάκη» στον Λευκό Οίκο, όλοι πρόσεξαν πως όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός δήλωσε ότι: «η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης προκαλεί αποσταθεροποίηση», ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, απάντησε πως: «ο Erdogan είναι φίλος του».
Αποστρέφοντας δε το πρόσωπό του εξήγησε στον παριστάμενο Έλληνα Πρωθυπουργό πως το «θέμα της Λιβύης» θα το συζητήσει μεν, αλλά όχι μαζί του. Εξήγησε επίσης ότι το «θέμα της Λιβύης» θα το συζητήσει με την Γερμανία, την Ρωσία και άλλες χώρες- στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα, και πρώτα-πρώτα δήλωσε ότι θα συζητήσει το προκείμενο ζήτημα με την Τουρκία. Τούτων δοθέντων:
Εφόσον έχουμε Πρωθυπουργό και Κυβέρνηση που ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλεία τους, ας μας αποδείξουν ότι μπορούν να παρέμβουν δυναμικά με προβολή αιτημάτων όπως προνοεί η ενωσιακή έννομη και πολιτική τάξη. Έχει δε επέλθει ο χρόνος που η Ελλάδα δικαιούται να προβάλει τα πρώτα veto προκειμένου η Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία να καταστεί πράγματι Ένωση και όχι μια χαλαρή Συνομοσπονδία. Στο πλαίσιο της ενωσιακής διαδικασίας και με βάση τους κανόνες που ισχύουν θέτουμε τα θέματα και παίρνουμε οπωσδήποτε απαντήσεις, είτε θετικές, είτε αρνητικές, οπότε στη συνέχεια έχουμε το δικαίωμα ανάλογης δράσης και στάσης. Στα Συμβούλια συμμετέχουμε έτσι και αλλιώς, όπου συζητούν οι εταίροι μεταξύ τους και λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Αντιθέτως στο «Ελληνοαμερικανικό επίπεδο», θέτουμε τα ζητήματα, χωρίς όμως να υπάρχει μια διαδικασία αντιμετώπισής τους. Στα fora όμως και στους Θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης είμαστε παρόντες και μέρος του Συμβουλίου σε κάθε Συνεδρίαση!
Και τώρα ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση «τί»;
Στην παρούσα ιστορική φάση, σύμφωνα με τη «Σχολή του Πλουραλισμού» της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να διαπιστώσει ότι το μονομερές και σε επίπεδο δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» είναι παρωχημένο. Είναι δε ακατανόητο για μια κυρίαρχη δημοκρατία και ένα ανεξάρτητο κράτος να είναι προσκολλημένο ως πολιτική τάξη σε μια μονοσήμαντη αντίληψη, ενώ ταυτοχρόνως διαπιστώνει ότι την «κρίσιμη στιγμή» θα είναι «παντελώς μόνο» του.
Ωστόσο, πριν φτάσει η Ελλάδα σε απόκρημνα σημεία και καταστάσεις, η πολιτική ηγεσία της χώρας, μπορεί να επανεξετάσει τον προσανατολισμό της εξωτερικής της πολιτικής και διπλωματίας, αξιοποιώντας τα συμφωνηθέντα σε επίπεδο της ευρωπαϊκής πολιτικής και έννομη τάξης και να λάβει πρωτοβουλίες επανεκίνησης σε προαποφασισμένες πολιτικές καθόσον:
Ήδη η «Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση» (1992-1993), εισήγαγε ως ενωσιακή λειτουργία την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (Common Foreign and Security Policy (ΚΕΠΠΑ–CFSP)).
Η πολιτική αυτή επιβεβαιώθηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, όπου δυνάμει του άρθρου 42 παρ. 1 «η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Εξασφαλίζει στην Ένωση επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα. Η Ένωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός της Ένωσης προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η εκτέλεση των καθηκόντων αυτών βασίζεται στα μέσα που παρέχουν τα κράτη μέλη.»
Επίσης:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από 11 Δεκεμβρίου 2017 έχει θεσπίσει Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία – Permanent Structured Cooperation (PESCO) όπου κύρια δύναμη είναι η Γαλλία, ως πυρηνική δύναμη. Μη συμμετοχή έχουν δηλώσει η Δανία, η Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο (βλ. ήδη Brexit).
Ενώ:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει προχωρήσει και στη δημιουργία Στρατιωτικής Δυνατότητας Σχεδίασης και Διεξαγωγής Επιχειρήσεων Military Planning and Conduct Capability (MPCC), με στόχο τη βελτίωση των δομών διαχείρισης κρίσεων. Και τέλος
Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας –European Defence Agency (EΟΑ- EDA) σύμφωνα με το άρθρο 45 ΣΕΕ, τίθεται ήδη υπό την εξουσία του Συμβουλίου.
Ιδού λοιπόν στάδιον δόξης λαμπρόν, να παρέμβουμε ως Ελλάδα για την υλοποίηση των προαναφερόμενων πολιτικών! Οι πολιτικές αυτές έχουν συνομολογηθεί και υπογραφεί! Εκτός και εάν δεν έχουμε κατ’ ουσίαν Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε πρέπει να αναστοχαστούμε για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας και την τύχη της Ελλάδας!
Η Ελλάδα, βεβαίως, θεωρείται και είναι χώρα «δυτικού πολιτισμού». Ωστόσο πριν καταλήξουμε στο οριστικό ότι: «θα είμαστε μόνοι», να επιδιώξουμε ώστε «να μην είμαστε μόνοι». Εκτός και εάν: η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων μπαίνει σε παρακμή και διάλυση. Και ο ορίζοντας φαίνεται να είναι το έτος 2025 σύμφωνα με τις εκτιμήσεις «περί ταχυτήτων» του απελθόντος Προέδρου της Επιτροπής, Juncker.
Αντί επιλόγου
Δυστυχώς, ο προκλητικός αποκλεισμός της Ελλάδας, από τη «Διάσκεψη του Βερολίνου», αποδεικνύει το πόσο «μόνοι είμαστε»! Ο αποκλεισμός δε αυτός αφορά ασφαλώς όχι μόνο χώρα της Μεσογείου, αλλά χώρα που αφορά στο επίκεντρο της Ανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου. «Τακτικισμοί» περί δήθεν μη αποκλεισμού και άλλων παρομοίων, καταντούν να προσβάλουν την κοινή λογική και την κοινή πείρα του μέσου πολίτη.
Τέλος:
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου εξασφάλιζε στην Ελούντα Τριμερή συνάντηση Ελλάδας-Λιβύης-Γαλλίας «κάτι» παραπάνω γνώριζε, «κάτι» ιδιαίτερο εκτιμούσε και ασφαλώς επεδίωκε!.. Θυμίζω τη συνάντηση της 15ης Νοεμβρίου 1984 των Παπανδρέου-Mitterrand- Gaddafi.
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU)
HellasJournal
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου