Quo Vadis Ελλάδα;

Ήλθε, άκουσε, μίλησε, είδε και έφυγε. Ο λόγος, φυσικά, για τον κύριο Στρος Καν, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα, όπου έγινε δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους(!), μίλησε στη Βουλή, συναντήθηκε με την αντιπολίτευση και έφυγε εσπευσμένα –για καλό και για κακό-, αφού πρώτα μας διεμήνυσε πως στην επόμενη επίσκεψή του θα κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να μας μιλάει στην Ελληνική γλώσσα…!!!

Μετά από την επίσκεψη του γενικού επιθεωρητή (γιατί περί αυτού πρόκειται), του ΔΝΤ, άρχισαν άπαντες να αναθεματίζουν το τσιράκι των ΗΠΑ (μην ξεχνάμε ότι το ΔΝΤ είναι άμεσα ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ), χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στα λίγα, αλλά πολύ σημαντικά που μας είπε ο κύριος Στρος Καν.

Τι είπε;
«Μην ξεχνάτε πως εσείς καλέσατε το ΔΝΤ. Εμείς δεν πάμε πουθενά αν δεν μας καλέσουν…». Και λογικά τοποθετήθηκε ο άνθρωπος, αν και έκανε κάποια λάθη στο πρόσωπο που χρησιμοποίησε στην εκφορά του λόγου του.

Μην ξεχνάμε πως αφού ο Γιώργος Παπανδρέου (ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ντε, που πρόσφατα ξαναψηφίσθηκε από τους Έλληνες μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών) κάλεσε το ΔΝΤ και κατ’ άλλους έκανε τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να προετοιμάσει την είσοδο αυτού του ισοπεδωτικού μηχανισμού στην χώρα.

Γιατί λοιπόν τώρα φωνάζουμε σαν τις μωρές παρθένες;

• Εμείς σαν λαός, δεν είμαστε εκείνοι που ανεχόμαστε το καθεστώς (γιατί πολίτευμα δεν είναι πλέον) του ΔΝΤ με ύπατο τον Στρος Καν και ανθύπατο τον Γιώργο Παπανδρέου;
• Εμείς σαν λαός, δεν είμαστε εκείνοι που έχουμε αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα το ενοχικό σύνδρομο που μας έχει φορτώσει ο «πολλά βαρύς» Πάγκαλος, μαζί με την υπόλοιπη θλιβερή κουστωδία των υπαλλήλων της κυβέρνησης του ΔΝΤ;
• Εμείς σαν λαός δεν είμαστε εκείνοι που ακούσαμε για απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και συνεχίζουμε να διατηρούμε στην ηγεσία της χώρας εκείνους που έχουν παραδώσει τα πάντα στις «δάνειες δυνάμεις» (όπως αρέσκεται να λέει και ο Γιώργος Παπανδρέου);
• Εμείς σαν λαός δεν είμαστε εκείνοι που ενώ βλέπουμε την χώρα να μετατρέπεται σε χώρο, να διαμοιράζεται ο εθνικός μας πλούτος αντί πινακίου φακής, συνεχίζουμε να παραμένουμε αδιαμαρτύρητοι;
• Εμείς σαν λαός δεν είμαστε εκείνοι που δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα ότι χρωστάμε χωρίς να ρωτήσουμε πόσα, σε ποιους και γιατί χρωστάμε;
• Εμείς σαν λαός δεν είμαστε εκείνοι που έχουμε αποδεχτεί την υποθήκευση του παρόντος αλλά και του μέλλοντος μίας πατρίδας που δεν υπάρχει πια και με την εγκληματικά αμήχανη στάση μας βοηθήσαμε τους διεθνείς τοκογλύφους και τρομοκράτες να την καταλάβουν;
• Εμείς σαν λαός δεν είμαστε που επιτρέπουμε τις κατοχικές δυνάμεις (δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι έχουμε κατοχή και έχουμε παραδώσει τα κλειδιά και την εξουσία της χώρας χωρίς την παραμικρή αντίσταση) να μας φέρονται σαν υπανθρώπους, λογαριάζοντάς μας σαν απλούς αριθμούς;
• Εμείς σαν λαός δεν είμαστε που ανεχόμαστε (και ενίοτε αρκετοί από εμάς χειροκροτούμε) έναν μηδενικής πολιτικής ικανότητας, καθώς και αμφιβόλου εθνικής προσωπικότητας πρωθυπουργό;
• Εμείς, λοιπόν, γιατί διαμαρτυρόμαστε; Ανεχθήκαμε να μεταβληθούμε από χώρα σε χώρο, σε προτεκτοράτο και σε «ευκαιρία» για τους οικονομικούς τρομοκράτες του πλανήτη… και τολμάμε ακόμη να βρίσκουμε ευθύνες σε αυτούς που εμείς επιτρέψαμε να μας ισοπεδώσουν;

Ας σοβαρευτούμε λίγο…

• Μήπως θα έπρεπε να αναλογισθούμε για όλα εκείνα που δεν κάναμε;
• Μήπως θα έπρεπε να καθίσουμε με σοβαρότητα –επιτέλους- μπροστά στα παιδιά μας που εγκαταλείπουν τον τόπο (είπαμε, έχουμε πάψει να είμαστε χώρα) και να αναλογισθούμε σε ποιο σημείο είμαστε και που οδεύουμε;

Αντί αυτών όμως, κι ενώ είμαστε αλυσοδεμένοι και περπατάμε με σκυμμένα τα κεφάλια (δείτε τι συμβαίνει γύρω σας και θα καταλάβετε τι εννοώ), ξεπερνώντας τα όρια ακόμη και αυτής της ηλιθιότητας, χωριζόμαστε σε δεξιούς, αριστερούς, πατριώτες και μη…!!! Αν είναι δυνατόν!!! Είμαστε κάτω από ζυγό, σκλάβοι της μικροψυχίας μας, δούλοι και υπηρέτες άθλιων τοκογλύφων και αφήνουμε την διχόνοια να μας απομακρύνει από αυτό που οι δυνάστες μας τρέμουν…
Αδέρφια… αδέρφια είμαστε όλοι μας και ετούτη τη στιγμή οφείλουμε να σταθούμε μπροστά στο χρέος μας. Οφείλουμε να αγκαλιαστούμε και να αφήσουμε τις διαφορές μας για το αύριο. Αν θέλουμε να υπάρχει αύριο…

Σήμερα η ιστορία μας καλεί όλους. Σήμερα, η πατρίδα που οι «δάνειες δυνάμεις» (φοβάται ο Γιώργος Παπανδρέου να πει ακόμη και τώρα την αλήθεια) έχουν γονατίσει, μας καλεί να την σηκώσουμε πάνω από τα μικρά και καθημερινά μας και να την βάλουμε πρώτο μέλημά μας, όσοι από εμάς τη νιώθουμε έτσι.

Αν θέλουμε, μπορούμε να βγούμε στους δρόμους. Μπορούμε να φωνάξουμε το δίκιο μας και να αναγκάσουμε σε φυγή τους δυνάστες.

Λύσεις πάντα υπάρχουν. Υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αυτές τις λύσεις μας έκρυψε επιμελώς ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτές τις λύσεις συνεχίζουν να μας κρύβουν οι καλοπληρωμένοι προπαγανδιστές του καθεστώτος που μας πνίγει και μας έχει καταδικάσει σε έναν αργό, βασανιστικό θάνατο, στο όνομα του κέρδους και της μη ανησυχίας των... "αγορών" (βλ. τράπεζες)...

Μην ρωτάτε αν μπορούμε…
Ρωτήστε μόνο, το πότε…
Γιατί, αν περιμένουμε κι άλλο, πολύ φοβάμαι πως το πότε, θα γίνει ποτέ…

Κωνσταντίνος

Share