Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου *
Εκτιμώ πως κάθε σώφρων άνθρωπος, θα συμφωνήσει μαζί μου, πως τα (ελληνικά) θέσμια, βρίσκονται προ του κινδύνου της πλήρους αποκαθήλωσης(!).
Λυπηρό και επικίνδυνο από πολιτικής, κοινωνικής, εθνικής άποψης.
Πριν λίγο καιρό, πρώην Πρωθυπουργός, στην ομιλία του προς τιμή της ευπρεπέστατης κας Άννας Ψαρούδα –Μπενάκη (πρώην Προέδρου Δημοκρατίας), έκρουσε τον κώδωνα, εξαιτίας της απώλειας εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς.
Μίλησε για –επιβεβλημένη αποκατάσταση σεβασμού και εμπιστοσύνης των πολιτών . Εξήρε τη σημασία της Δικαιοσύνης, καθώς και τον κίνδυνο να οδεύσουμε σε: θεσμική , πολιτική και τέλος εθνική κρίση. Αξιολογώ ως ενδιαφέρουσα –από Ακαδημαϊκής άποψης –την ομιλία του. Προέβη σε (γνωστές ασφαλώς) διαπιστώσεις και μόνον. Θετικό, πλην ανεπαρκές, δεδομένου ότι δεν εθίγησαν τα αίτια και, φυσικά, δεν κατατέθηκαν (έστω τηλεγραφικά /συντομογραφικά/επιγραμματικά) προτάσεις.
Επακολούθησαν βέβαια οι – κομματοκατευθυνόμενες –αποτιμήσεις της ομιλίας του, τόσο από κυβερνητικής, όσο και αντιπολιτευτικής πλευράς. Αναμενόμενες , αρνητικές τοποθετήσεις, ως είθισται (!). Όμως το θέμα των θεσμών είναι κάτι το εξόχως σοβαρό και χρήζει ανάλυσης διαφορετικής.
Προϋπόθεση της διαφορετικότητας: η αποφυγή των διαπιστώσεων σε προφανή, αυτονόητα, γνωστά, τετριμμένα. Αποφεύγοντας λοιπόν την κατάταξή μου στη χορεία των διαπιστωτών (σ.σ Διαπιστωτής =λέξη προερχόμενη από το προσωπικό μου Λεξικήπιο), θα σας παραθέσω τη δική μου θέαση επί του θέματος των θεσμών και των θεσμίων:
- Ο, κάθε, θεσμός («Θ»), είτε ως οργανισμός, αξίωμα , πολιτειακό ή άλλο, Δικαιοσύνη /Δικαστήρια, οικογένεια, σχολείο, κ.ο.κ, ή ως εκδήλωση που καθιερώθηκε ως ετήσιο εορταζόμενο γεγονός, είναι –και πρέπει να είναι – σεβαστός από τους πολίτες.
- Θεσμικά, επιβάλλεται να βρίσκεται υψηλά στο βάθρο εκτίμησης τους.
- Η οποιαδήποτε κομματική προσπάθεια … θεσμοποίησης ιδιοτελών ή παραταξιακών επιδιώξεων, είναι απορριπτέα.
- Είναι άτοπη, ευήθης, επιπόλαιη και (ενίοτε) επικίνδυνη, η αντίληψη που επικρατεί σε πολλούς συμπολίτες μας, ότι οι θεσμοί είναι εκεί. Βρίσκονται πολύ ψηλά, ως ιερά φετίχ και κανείς (μα κανείς) δεν επιτρέπεται να τους αμφισβητήσει, να τους αγγίξει και (προς Θεού;) να τους αποκαθηλώσει /απομυθοποιήσει(;). Η θετική αξιολόγηση, η απόδοση τιμών, ο σεβασμός κ.α δεν αποδίδονται απλώς επειδή έτσι το θέλουμε, έτσι μας είπανε, έτσι πρέπει. Κερδίζονται!!! και κερδίζονται από την άμεμπτη, έντιμη, αξιοπρεπή συμπεριφορά /λειτουργία, αυτών των ιδίων των Θεσμών! Αν, για οιονδήποτε λόγο, ένας «Θ» φθαρεί, υπολειτουργεί, καθίσταται ανενεργός ή και συμπεριφέρεται …. αντιθεσμικά (ως μη ώφειλε), τότε μοιραία θα συνεχίσει να φθίνει και να απαξιώνεται.
- Οι Θεσμοί δεν είναι … οιονεί Θρησκείες που δεν (πρέπει να) κρίνονται, αξιολογούνται, ή να τροποποιούνται. Επιβάλλεται να κρίνονται και μάλιστα αυστηρότατα!. Αυστηρότατα, όχι μόνον γιατί οφείλουν –εξ ορισμού /προορισμού /ρόλου /per se – να λειτουργούν, άψογα, αλλά επειδή η διάβρωση, αποσύνθεση, επιβλαβής προσφορά τους, επιφέρει ανυπολόγιστες κοινωνικές και εθνικές επιπτώσεις. Δει δη λοιπόν –υγιών, αψεγάδιαστων και χρήσιμων –θεσμών!.
- Δυστυχώς , εδώ και δεκαετίες, παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο της αδιανόητης φθοράς των «Θ». Δεν είναι μόνον οι χλευαστικές, απαξιωτικές, σχολιαστικές τοποθετήσεις της πλειονότητας των πολιτών, αλλά και οι δημοσκοπήσεις /gallops, που καταδεικνύουν την μικρή –έως ελάχιστη – αποδοχή της αξίας των «Θ» από μέρους των πολιτών(!). Απογοήτευση. Όταν κορυφαίοι «Θ» όπως πχ η Δικαιοσύνη γίνεται αποδεκτή μόνον από το ¼ των πολιτών, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε;. Κάτι επιτέλους να γίνει; (σ.σ πέραν των διαπιστώσεων).
- Η θεωρία /πράξη του domino βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Η κατάπτωση ενός «Θ» συμπαρασύρει και τους άλλους. Έτσι δημιουργείται η –συνολική – απαξίωση /αποκαθήλωση των θεσμίων!!!.
- Αρκετοί, ιδίως οι λαλίστατοι κομματικοί σχηματισμοί , ομιλούν –και ενυπνιάζονται – την αποκατάσταση, του κύρους, της αξίας, της αίγλης των «Θ». Αυτή η ευκταία /επιθυμητή επανόρθωση /αποκατάσταση, δυστυχώς δεν είναι και εύκολα πραγματοποιήσιμη, όπως θα εξηγήσω παρακάτω.
- Ακούγονται πολλά, διάφορα ή και αδιάφορα ως προς την αναγκαιότητα: κάθαρσης, αποκάθαρσης, αυτοκάθαρσης, εξαγνισμού (κ.α ηχηρών ανάλογων), χάριν εκτόνωσης, παραπλάνησης, πολιτικαντισμού /κομματισμού και φυσικά της ελληνόπρεπης αδολεσχίας, έτσι για να έχουμε κάτι να λέμε ή να ασχολούμαστε για να περάσει η ώρα. Κρίμα!.
- Οι ηγεσίες των «Θ» δεν προχωρούν σε αυτοκάθαρση είτε επειδή:
- Δεν τους το επιτρέπει η πολιτεία.
- Δεν το θεωρούν απαραίτητο ή σκόπιμο.
- Δεν είναι σε θέση να πάρουν (λόγω ανικανότητας ή δεσμεύσεων;) μέτρα.
- Έχουν –και αυτές – πειστεί, πως, εκεί που έφθασε η υπόθεση, κάθε απόπειρα αυτοκάθαρσης /εξαγνισμού είναι μάταιη. Καταδικασμένη να αποτύχει!!!.
- Η απαξιωτική αντιμετώπιση από μέρους των πολιτών / κοινωνικού συνόλου, σχεδόν των πάλαι ποτέ σεβαστών «Θ», δεν είναι μόνον ανησυχητική, και τελικά, επικίνδυνη, αλλά είναι και εξαιρετικά δυσχερής η αποκάθαρσή της. Θα (ξανα) θυμίσω το παράδειγμά μου με την οδοντόπαστα: αφαιρώντας το πώμα και πιέζοντας το πίσω μέρος, θα χυθεί απρόσκοπτα ποσότητα οδοντόπαστας έξω. Αν όμως επιχειρήσουμε να ξαναβάλουμε μέσα στο σωληνάριο την ποσότητα που ήδη χύθηκε έξω, είναι πρακτικά: αδύνατον. Αυτό ακριβώς πάθαμε(!). Αφήσαμε με περισσή αφροσύνη των ελευθεριότητα, να υποκαταστήσει την ελευθερία , τις παράλογες απαιτήσεις των ποικιλώνυμων μειονοτήτων, να καθυποτάξουν το δίκαιο της πλειονότητας. Επιτρέψαμε τον ευτελισμό ηθών, αξιών, αρχών, παραδόσεων, «Θ», χάριν ….. μοντερνισμού, ιδεοληψιών, κομματοπληγίας, ισοπέδωσης κ. α σε ανεπίτρεπτο βαθμό. Τώρα εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, θρηνωδούμε (υποκριτικά) επί των ερειπίων που σωρεύσαμε αλλοπαρμένα!.... Υπάρχουν ευθύνες –και για το θεσμικό μας κατάντημα – για όλους μας. Με ποσοστώσεις ασφαλώς. Αναλογικά. Αδιαφιλονίκητα όμως τη βασική / κύρια ευθύνη, φέρουν οι πολιτικοκομματικοί παράγοντες, οι οποίοι ενώ είχαν τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε θωράκιση /προστασία των θεσμών, δεν το έπραξαν. Έπραξαν όμως κάτι χειρότερο. Ειδεχθέστερο: Χρησιμοποίησαν (σ.σ με συνέπεια τον ευτελισμό τους) τους «Θ» για κομματική και ατομική τους εξυπηρέτηση.
- Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, της Δικαιοσύνης κ.ο.κ (κακώς /κάκιστα) εκλέγεται και επομένως, επηρεάζεται από τους εκάστοτε Κυβερνώντες.
ΥΓ Οι «διαπιστωτές» πολιτικοί μας, καλό θα είναι να μην μας καλούν από καθέδρας και πατερναλιστικά, να σεβόμαστε τους «Θ».
Ας ξεκινήσουν κοιτάζοντας τον καθρέφτη τους και –αν διαθέτουν – ανδρισμό /σθένος, ας παραδεχτούν τη μέγιστη ευθύνη τους.
Γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέπει να πράξουν (ξεκινώντας από καίριες αλλαγές στο Σύνταγμα). (Σ.Σ Αν όχι, ας ξαναδιαβάσουν όσες υποδείξεις κατά καιρούς, έχουμε κάνει.
*Ιατρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου