Πάντως, ήτο τραγική η θέσις εκείνου του πατέρα, που είχε εκείνο το δαιμονισμένο παιδί. Και ο Κύριος αγανακτεί! Ακριβώς γιατί δεν του το είχαν φέρει πιο μπροστά. Μάλιστα μας σημειώνει ο Μάρκος: «Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν». «Πόσος καιρός είναι που του συμβαίνει αυτό;». Κι εκείνος είπε: «Παιδιόθεν». Δεν γεννήθηκε –προσέξτε- αλλά από παιδί παρουσίασε σημεία δαιμονισμού.
Με την απάντηση «παιδιόθεν» -όχι ότι ο Κύριος δεν ήξερε, αλλά ήθελε να βρει την ευκαιρία να δώσει μιαν απάντηση- ήθελε ο Κύριος να κάνει τον πατέρα να συνειδητοποιήσει ότι όφειλε να είχε φέρει το παιδί του στον Κύριο πιο γρηγορότερα. Ναι, πιο γρηγορότερα.
Η ψυχοσωματική υγεία του παιδιού οπωσδήποτε είναι ένα πρόβλημα που ξεκινά από αυτήν την κύηση του παιδιού. Προσέξτε, από αυτήν την κύηση του παιδιού. Ενώ ακόμη βρίσκεται εις τα σπλάχνα της μάνας του. Και φυσικά, οι λόγοι είναι πολλοί. Και οφείλονται κυρίως στους γονείς και μάλιστα η κατάσταση της μητέρας κατά τον χρόνον της κυήσεως. Πώς περνάει η μητέρα; Έχει προβλήματα; Εννοείται προβλήματα προσωπικά της. Καπνίζει; Τι είπα; Καπνίζει; Πιθανότατα θα βγάλει ανώμαλο παιδί. Και το ξέρουν αυτό οι γυναίκες. Και καπνίζουν από τα 15 τους χρόνια. Για να μην μπορούν να το κόψουν όταν παντρευτούν και θα έρθει η ώρα να εγκυμονήσουν. Κι ενώ ο σύζυγος απαγορεύει στη γυναίκα του να καπνίσει, γιατί θέλει γερά παιδιά, απλούστατα εκείνη, το ξέρουμε αυτό, εκείνη κρυφά καπνίζει. Πέστε μου, αν βγάλεις, κυρά μου, ανώμαλο παιδί, θα ‘θελες να σε κρατήσει το παιδί αυτό στο σπίτι μέσα, για να το νταντεύεις μια ζωή ολόκληρη; Επειδή είχες την απρονοησία, όταν κυοφορούσες, να καπνίζεις; Δεν θα αναφερθούμε, λοιπόν, σε αυτά τα προβλήματα της γυναικός, αλλά σε εκείνους που το παιδί είναι πλέον ένας άνθρωπος πλήρης και γεννήθηκε ανάμεσα στους γονείς του.
Ένα λάθος των γονέων είναι να νομίζουν ότι το παιδί είναι ιδιοκτησία τους. Προσέξτε αυτό. Είναι γενικό λάθος αυτό. Ή και, ακόμα χειρότερα, ενεργούν αγωγή σ’ αυτό το παιδί, όπως αυτοί θα νόμιζαν. Όχι, αγαπητοί μου. Το παιδί είναι ιδιοκτησία του Θεού! Και οι γονείς είναι οι εντεταλμένοι για μια αγωγή, όπως θα την θέλει ο Θεός. Δεν είναι, λοιπόν, το παιδί ιδιοκτησία μας. Το παιδί πρέπει να φθάσει να ανταποκριθεί στην κλήση του Θεού. Και για να το επιτύχει, πρέπει να γνωρίσει τον Χριστόν.
Ο φτωχός εκείνος πατέρας της ευαγγελικής σημερινής περικοπής έπρεπε να είχε πάει το παιδί του γρηγορότερα εις τον Χριστόν. Είναι εκείνο το «γρηγορότερα», θα μου πείτε, τι σημαίνει αυτό; Πατέρα, μητέρα, στέλνεις εγκαίρως το παιδί σου, ενώ είναι ακόμη νήπιο, στην Εκκλησία; Το κοινωνείς συχνά το παιδί σου; Ακόμη να σε ρωτήσω, όταν λίγο μεγαλώσει, ενώ βέβαια φροντίζεις το παιδί σου να είναι καλός μαθητής στο σχολείο, το στέλνεις το παιδί σου στο κατηχητικό σχολείο; Αυτό θα πει εγκαίρως πηγαίνω το παιδί μου στον Χριστόν. Γιατί αλλιώτικα, πρόσεξε, υπάρχει το ενδεχόμενο, δεν είναι βέβαιο, ο Θεός ξέρει, υπάρχει το ενδεχόμενο κάπου το παιδί σου για κάποιους λόγους να δαιμονισθεί. Και ο Θεός να φυλάει…
Ο Χριστός είναι ο Σωτήρ της παιδικής ηλικίας. Όταν κάποτε προσέφεραν οι μητέρες τα παιδιά τους, μας αναφέρει ο ευαγγελιστής, να ευλογηθούν από τον Κύριον, οι μαθηταί τις εμπόδισαν. Ότι τάχα ενοχλούν τον Κύριον. Και ο Κύριος επέπληξε τους μαθητάς Του. Και είπε: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Μην εμποδίζετε», λέει, τα παιδιά να έρθουν σε μένα. Γιατί σ’ αυτά ανήκει η Βασιλεία του Θεού».
Άλλοτε πάλι, για να διδάξει την ταπείνωση και την απλότητα εις τους μαθητάς Του, σημειώνει ο Ματθαίος: «Προσκαλεσάμενος ὁ ᾿Ιησοῦς παιδίον (:φώναξε ένα παιδάκι) ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ὃστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Είναι, δηλαδή, το παιδάκι ως υπόδειγμα ταπεινώσεως. Γιατί…ε, μπορεί να το μαλώσουμε το παιδί, να κλάψει, να πονέσει, αλλά γρήγορα συνέρχεται. Αυτό είναι το σπουδαίο. Δηλαδή δεν κρατάει κακία. Αυτό θέλει να πει ο Κύριος, ότι αν δεν στραφείτε και γίνετε σαν τα παιδιά…
Και, το σπουδαιότερον, ότι ο Κύριος ταυτίζει τον εαυτόν Του με το παιδί, για να δείξει πόσο προστατεύει τα παιδιά. Και λέει μάλιστα: «Ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται (: Όποιος δεχθεί ένα παιδί τέτοιο… -κι εδώ ‘’παιδίον’’ βέβαια εννοεί απλόν άνθρωπο, όχι μόνον παιδί- δέχεται εμένα). Ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης (:Όποιος, όμως, σκανδαλίσει ένα από αυτά τα μικρά παιδιά, -και γενικότερα απλούς ανθρώπους, δεν είναι μόνον το παιδί, αλλά απλούς ανθρώπους- τον συμφέρει να βάλει μία μυλόπετρα στον λαιμό του, να κρεμάσει και να πάει να φουντάρει στο ανοιχτό πέλαγος)». Δηλαδή η αυτοκτονία του θα είναι μικρότερη αμαρτία από τον σκανδαλισμό που θα μπορούσε να επιφέρει.
Πώς μπορούμε να σκανδαλίσουμε ένα παιδί; Ή έναν απλό άνθρωπο; Κι επειδή το θέμα μου είναι για τα παιδιά, ένα παιδί. Να σας πω. Όταν ο πατέρας ή η μητέρα πει: «Δεν υπάρχει Θεός!». Τι; Ξέρεις τι είπες στο παιδί σου; Όταν ο δάσκαλος στο σχολείο θα πει: «Δεν υπάρχει Θεός». Θα πουν στο σπίτι: «Νηστείες; Α, εφευρήματα των παπάδων». Σκανδάλισες το παιδί σου. Και πρόσεξε, θα το κάνεις, όπως λέει ο Κύριος, «διπλότερον γεέννης». «Θα τιμωρηθεί το παιδί σου περισσότερο απ’ ό,τι θα τιμωρηθείς εσύ». Γιατί θα γίνει αχρείος άνθρωπος! Λέμε τέτοια πράγματα στα παιδιά; Και αν λάβετε υπόψιν τι λέγεται στα παιδιά, από εκείνα τα οποία δεν θα έπρεπε να λέγονται, καταλαβαίνετε πόσο ευρύς είναι αυτός ο σκανδαλισμός. Ο Θεός να φυλάει. Τ’ ακούσατε; Ο Θεός να φυλάει.
Με βάση τα λόγια αυτά του Χριστού, αγαπητοί, τι θα λέγαμε για τη σημερινή παιδαγωγική στα σπίτια και στα σχολεία, που είναι αποτρεπτική από τον Χριστόν. Δηλαδή τα διώχνουν τα παιδιά από τον Χριστόν. Τι θα λέγαμε; Αυτή είναι σήμερα η αγωγή που υπάρχει και στα σχολεία, εκτός εξαιρέσεων, και στα σπίτια μας, πάλι εκτός εξαιρέσεων.
Από τις τρεις αναστάσεις νεκρών που αναφέρονται στα Ευαγγέλια, οι δύο αναφέρονται σε παιδιά. Η μία είναι η ανάστασις του υιού της χήρας και η θυγατέρα του Ιαείρου, που ήταν 12 χρονών κοριτσάκι. Είχαν πεθάνει και ο Κύριος ανέστησε αυτά τα δύο παιδιά. Και τα παιδιά που έχουν την ευλογία του Θεού, από θεία ροπή, στρέφονται προς τον Χριστόν, έστω κι αν οι μεγάλοι δεν το κάνουν αυτό. Ξέρετε, δηλαδή, τι συμβαίνει; Αν οι γονείς εσφαλμένα συμβουλεύσουν τα παιδιά τους, ξέρετε τι θα κάνουν τα παιδιά; Δεν θα τους ακούσουνε. Πολλές φορές. Όχι πάντα όμως. Πολλές φορές. Και τότε εκείνα ακολουθούν εκείνα τα οποία λέγει ο Θεός· διότι τα παιδιά αυτά είναι τότε θεοδίδακτα! Δεν μεσολαβούν οι γονείς, δεν μεσολαβούν οι δάσκαλοι, καθηγηταί. Έρχεται ο Ίδιος ο Θεός και διδάσκει αυτά τα παιδιά. Πώς; Ο Θεός βρίσκει τους τρόπους να διδάξει τα παιδιά.
Και τούτο φαίνεται από την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Ώστε να φθάσει ο Κύριος να πει… που ξέρετε, ξέρετε, έκαναν παρατήρηση οι αιώνιοι αυτοί Γραμματείς και Φαρισαίοι στον Κύριο: «Δεν ακούς τι λένε τα παιδιά;», του είπαν του Χριστού. «Ναι», ο Κύριος απήντησε, «ακούω, ναι. Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον; Ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται». «Δεν διαβάσατε στη Γραφή ότι από τέτοια παιδιά –και μάλιστα μιλάει για θηλάζοντα παιδιά, ξέρετε, τα θηλάζοντα, είναι μερικά πράγματα τεχνικά, πρέπει να τα ξέρομε, οι Εβραίοι εθήλαζαν τα παιδιά τους έως τριών ετών. Συνεπώς ένα παιδί τριών ετών έχει συνείδηση του εαυτού του. Αυτά λέγονται «θηλάζοντα». Πάνω από τα τρία τους χρόνια είναι απλώς «παιδία», παιδιά. Να σας πω και μια λεπτομέρεια. Ξέρετε, όταν η μητέρα, θα το ξέρετε, όταν η μητέρα θηλάζει, δεν συλλαμβάνει νέο παιδί. Λένε μερικοί: «Καλά, πόσα παιδιά μία γυναίκα μπορεί να κάνει, εάν υποτεθεί ότι η σύλληψις εμποδίζεται;». Μα δεν υπάρχει θέμα. Δεν συλλαμβάνει η μητέρα. Γιατί θηλάζει ακόμα το παιδί της. Αν κάποιος δεν το ήξερε, ας το μάθει λοιπόν. Α, εν τω μεταξύ, λέει εδώ: «Δεν το διαβάσατε αυτό στην Αγία Γραφή; Και λέτε να σιωπήσουν τα παιδιά; Που εις Εμένα λέγουν ‘’Ωσαννά ο ερχόμενος’’ κ.τ.λ. Εάν αυτά σιωπήσουν, οι πέτρες θα κράξουν, οι λίθοι, -λέει- κεκράξονται».
Ο νηπιάσας Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι, λοιπόν, ο αληθινός Σωτήρ των παιδιών. Κι Εκείνος που τα αγάπησε όσο κανένας νομοθέτης ή σοφός ή παιδαγωγός ή κοινωνιολόγος επάνω εις την Γη. Βγάζουν τόσες και τόσες θεωρίες στραβές. Είναι υπερβολικό αυτό που λέμε; Ο αιώνας μας εκλήθη «αιών του παιδιού». Το ξέρετε. Θυμόσαστε πριν από μερικά χρόνια μια διαφήμιση που έβγαινε κάποιο μικρό παιδάκι, πολύ μικρό, κρατούσε και ένα μπαστουνάκι, έξω από τα αυτοκίνητα ζωγραφίζανε της εταιρείας αυτής: Ο «Mister Baby». «Ο κύριος Μπέμπης». Ναι. Ότι δηλαδή «τα παιδιά τα προσέχομε, τι θέλει ένα παιδί να μην κακοτυχίσει, να μην κακοπάθει, να του το δώσομε». Και ονομάστηκε παρακαλώ, «ο αιών του παιδιού». Δηλαδή το παιδί κάπου περίπου θεοποιήθηκε. Και ταυτόχρονα καταδικάστηκε σε θάνατο! Πώς; Όπως στην αρχαία Ελλάδα· που θεοποιήθηκε το ανθρώπινο σώμα και ταυτόχρονα καταδικάστηκε. Πώς; Όταν το σώμα θεωρήθηκε στην αρχαία Ελλάδα φυλακή της ψυχής. Κι εδώ με τις εκτρώσεις! Από την μια ο «Mister Baby», ο «κύριος Μπέμπης», και από την άλλη γίνονται οι εκτρώσεις. Όσο σε καμία άλλη εποχή οι εκτρώσεις επήραν διάσταση όσο στην εποχή μας. Έτσι από τη μια λέμε: «Όλα για το παιδί», «αιών του παιδιού» και από την άλλη θεσπίζομε νόμους για την έκτρωση, όπως σας είπα, και αφήνομε στην καταδίκη της πείνας, ναι, ναι, και του θανάτου, εκατομμύρια παιδιά γιατί η οικονομική πολιτική δεν επιτρέπει κάτι διαφορετικό παγκοσμίως τώρα…
Και αυτά ως προς την ζωή και την σωματική ανάπτυξη βέβαια των παιδιών. Όσο, όμως, για την πνευματική τους ανάπτυξη, τα πράγματα είναι κυριολεκτικώς τραγικά. Το μεγάλο θύμα του αιώνος είναι η νεότητα. Ναι· που επειδή ακριβώς εμποδίστηκε να πλησιάσει τον Χριστόν, κατήντησε αληθινά δαιμονισμένη! Η σαρκολατρία που της προσφέραμε, την οδήγησε στην αποχαύνωση, στην ασυδοσία, στα ναρκωτικά, στην αναρχία, στον πλήρη αποπροσανατολισμό της ζωής, στην αθεΐα, στον σωματικό και στον πνευματικό θάνατο. Πέστε μου, αν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που φεύγουν 10 και 11 το βράδυ… -ο παππούς μου έλεγε από την μάνα μου ο παππούς μου: «Όποιος περπατάει έξω την νύχτα… κάτι θα πατάει. Ή κακά -έλεγε- ή λάσπες». Δηλαδή νωρίς στο σπίτι σου. Όταν βγαίνει, λοιπόν, ένα παιδί στις 10 και στις 11 -εφηβικής ηλικίας, αγόρια-κορίτσια-, για να γυρίσουν στις 3, 4, 5 και στις 6 το πρωί… πέστε μου εάν αυτό δεν είναι δαιμόνιο ή όχι. Πού πας, κορίτσι μου; Πού πας, αγόρι μου; Πού πηγαίνεις; Να διασκεδάσεις; Τέτοια ώρα; Και τέτοια διασκέδαση; Έχουμε, λοιπόν, τα αντίποινα. Εμποδίσατε γονείς, τα παιδιά σας να πάνε στην Εκκλησία, να πάνε κοντά στον Χριστό; Θα το κάνεις το παιδί σου έτσι. Θα σου ‘ρχεται τις πρωινές ώρες. Διάλεξε και πάρε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να καυχηθεί ότι αγαπά την νεότητα και το παιδί, έξω από τον Ιησούν Χριστόν; Πρέπει, αγαπητοί μου, να αντιληφθούμε ότι όταν φέρομε παιδιά στον κόσμο, αυτά πρέπει να γίνουν πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Και όχι «κατάρας τέκνα», όπως λέει ο Απόστολος Πέτρος στη δεύτερή του επιστολή.
Ο τρόπος που ζούμε και παραδειγματίζομε τα παιδιά μας, τα καθιστά, όπως σας είπα και προηγουμένως, «διπλότερα γεέννης». Απ’ ό,τι δηλαδή είναι οι γονείς. Οι γονείς πρώτιστα πρέπει να δίδουν διαρκώς το καλό παράδειγμα, αφού οι ίδιοι, πριν δημιουργήσουν οικογένεια, συνεκρότησαν τον εαυτό τους σε πνευματική προσωπικότητα. Αυτή είναι η ωριμότητα ενός υποψηφίου πατέρα και μιας υποψηφίας μητέρας. Πρέπει να έχομε, μίαν, θα λέγαμε, συγκρότηση πνευματική.
Η αγωγή του παιδιού- ακούστε, θα σας φανεί παράξενο- αρχίζει τρεις γενεές, όχι τρία χρόνια, τρεις γενεές πριν έλθει στον κόσμο!!! Έτσι είπε ένας κάποτε ψυχολόγος. Το παιδί πρέπει να φτιαχτεί τρεις γενεές πριν γεννηθεί. Δηλαδή; Δηλαδή το θέμα της κληρονομικότητος. Ποιος υπήρξε ο γονιός σου; Ο παππούς σου; Ο προπάππους σου; Ποιοι υπήρξαν αυτοί; Προετοίμασαν; Άνοιξαν τον δρόμο για να γίνει σωστός άνθρωπος; Σωστά λοιπόν, ότι αρχίζει η αγωγή τρεις γενεές πριν το παιδί γεννηθεί.
Όταν έρθει στον κόσμο, το παιδί πρέπει να ιδεί τους γονείς του, να τους αντιληφθεί στήλες του Αγίου Πνεύματος! Γλυπτά της θείας χάριτος. Για να μπορέσουν να αντισταθμίσουν την φοβερή και αντίχριστη εποχή μας. Οι γονείς θα οδηγούν τα παιδιά τους στην χριστιανική κατάρτιση και νου και καρδίας, με την κατήχηση, την τιμιότητα, την ελεημοσύνη, την αυτοθυσία, την κοινωνική προσφορά, με την προσευχή. Να δει το παιδί τους γονείς του να προσεύχονται. Να υπάρχει εντιμότης. Όχι εκείνο που λένε, το στοιχειώδες που ξεκινούμε «Πες στο τηλέφωνο -πάει το παιδί να πει- ‘’Δεν είναι ο μπαμπάς μου εδώ’’». Ψέματα. Και μαθαίνεις το παιδί σου ψέματα να λέει. Θα σου πει κι εσένα ψέματα, εάν το μαθαίνεις το παιδί σου ψέματα να λέει. Αλλά και τόσα άλλα, προπαντός θέματα εντιμότητος. Όταν αντιλαμβάνεται το παιδί ότι ο πατέρας του δεν είναι έντιμος άνθρωπος. Χρωστάει, δεν πληρώνει τα χρέη του, μετέρχεται μεθόδους παγαποντιάς κ.λπ. Το παιδί τα βλέπει αυτά. Ποιος σας είπε ότι το παιδί δεν τα βλέπει αυτά και δεν καταλαβαίνει; Θα τα επαναλάβει στη ζωή του. Απλούστατα.
Οι γονείς θα προσέχουν τον σκανδαλισμό των παιδιών των, όπως και τον σκανδαλισμό του περιβάλλοντος. Όσο τούτο βέβαια είναι δυνατόν εις αυτούς. Ο σκανδαλισμός αναφέρεται στην πίστη, στην ηθική και εις την ψυχολογία. Και στα τρία αυτά. Θα αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους, αλλά την αγάπη τη σωστή που οδηγεί στη σωτηρία και όχι την αγάπη τη συναισθηματική, που καθιστά το παιδί εγωιστικό, μαμόθρευτο, απροσάρμοστο κοινωνικά, θα πάμε να το φιλήσουμε στο κρεβατάκι του, θα ζητάμε συγνώμη αν κάπου το λυπήσουμε. Ακούστε. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Να πάει ο μπαμπάς να πει: «Συγνώμη παιδάκι μου που σε έδειρα». Ζητάς συγνώμη γιατί το έδειρες το παιδί σου; Έκρινες να το δείρεις. Και πας και τώρα λες: «Συγνώμη, παιδάκι μου, που σε έδειρα»; Αυτός τι θα γίνει; Εγωιστής δεν θα γίνει;
Οι γονείς θα εμπνέουν συνεχώς τον φόβο και την αγάπη του Θεού. Έτσι το παιδί θα αναπτύσσεται αρμονικά, σωστά, σε μία αληθινή προσωπικότητα, με βαθιά πίστη και βαθιά αγάπη, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητος, αληθινά ελεύθερο και δημιουργικό.
Αγαπητοί, το παιδί είναι ένας κόσμος απέραντος. Σαν το αχανές σύμπαν. Και εύπλαστο σαν το κερί. Το παιδί είναι ο μελλοντικός πολίτης της Βασιλείας του Θεού. Γι'αυτό, αν είστε γονείς, ο Θεός σας ενεπιστεύθη τις αθάνατες ψυχές των να τις διαπλάσσετε χριστιανικά. Αν είστε εκπαιδευτικοί, έχετε την ίδια βαριά ευθύνη. Για να μην μπω, πρέπει πολλές φορές ο καθηγητής και ο δάσκαλος να διορθώσουνε καταστάσεις, το παιδί, τον μαθητή, που βρήκαν άσχημες από το σπίτι του. Αν είστε οτιδήποτε και σας περιβάλλουν παιδιά, σεβαστείτε την προσωπικότητά του. Αγαπήσατέ τα. Δώσατέ τους το καλό παράδειγμα. Έτσι τα παιδιά μας θα έχουν γίνει τέκνα υπακοής. Και όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος «τέκνα φωτός», «τέκνα εἰς περιποίησιν» «τέκνα εἰς υἱοθεσίαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ». Μόνον έτσι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, εάν ζητάτε έναν κόσμο καλύτερο. Μόνον έτσι ο κόσμος θα σωθεί. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου