Η σταδιακή απομάκρυνση των νέων από τις στρατιωτικές σπουδές δεν είναι απλώς στατιστικό δεδομένο – είναι αντανάκλαση μιας βαθύτερης κρίσης αξιών, ιστορικής συνείδησης και εθνικής αυτοαντίληψης.
Οι βάσεις εισαγωγής στις Στρατιωτικές Σχολές καταγράφουν σταθερή πτώση τα τελευταία χρόνια, ενώ οι κενές θέσεις αυξάνονται. Το φαινόμενο φέτος είναι ιδιαίτερα έντονο – σε κάποιες Σχολές οι αδιάθετες θέσεις είναι δεκάδες, ενώ η πτώση στις βάσεις φτάνει μέχρι τα 2140 μόρια στη Σ.Μ.Υ.Ν (με τη βάση της να πιάνει το ιστορικό χαμηλό των 8940 μορίων).
Κάποτε, η στρατιωτική σταδιοδρομία υπήρξε συνώνυμη της τιμής, του κύρους και της κοινωνικής καταξίωσης. Πολλοί από τους άριστους επέλεγαν τις Ένοπλες Δυνάμεις όχι μόνο για τη σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά γιατί ένιωθαν πως έτσι έτασσαν εαυτούς στην υπηρεσία ανώτερων εθνικών αξιών. Σήμερα, όμως, το επάγγελμα του στρατιωτικού φαίνεται να χάνει τη λάμψη του στα μάτια των πιο δυναμικών νέων μας.
Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έκανε προσπάθειες να αναστρέψει αυτή την ανησυχητική τάση– τον περασμένο Οκτώβριο παρουσίασε ένα νέο πλαίσιο κινήτρων, εξαγγέλλοντας αλλαγές και ενισχύσεις. Παρόλα αυτά, η εικόνα δεν αντιστράφηκε (δεν περίμενε κανείς άλλωστε ότι αυτά τα μέτρα μπορούν να αποδώσουν άμεσα). Οι αριθμοί δείχνουν ξεκάθαρα ότι η ελκυστικότητα των Στρατιωτικών Σχολών φθίνει.
Γιατί; Είναι απλώς οι δύσκολες συνθήκες εργασίας και η ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος; Ναι, και αυτά παίζουν ρόλο. Αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν την έκταση της αποστροφής. Κάτι βαθύτερο συμβαίνει.
Η σταδιοδρομία στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι μια απλή επιλογή καριέρας. Απαιτεί χαρακτήρες ακέραιους, ανθρώπους με ισχυρό αίσθημα ευθύνης και προσφοράς. Άτομα που πιστεύουν στην έννοια της Πατρίδας. Και ακριβώς εδώ αρχίζει το πραγματικό πρόβλημα: πού και πώς ακριβώς να την αγαπήσουν την Πατρίδα τα παιδιά μας;
Στην κουλτούρα των video games, του Instagram και του TikTok;
Στις σχολικές γιορτές που μοιάζουν με αγγαρεία, όπου ελάχιστοι ξέρουν τι γιορτάζεται;
Στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, όπου –στο όνομα μιας παρεξηγημένης πολιτικής ορθότητας– η Ιστορία διδάσκεται αποστειρωμένη, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ψυχή;
Στην έπαρση της σημαίας που γίνεται πια σπάνια (αν γίνεται), χωρίς ουσιαστική συμμετοχή;
Στον Εθνικό Ύμνο που ακούγεται πιο πολύ σε αγώνες Champions League παρά στα σχολεία;
Η αποσύνδεση των νέων από τις ιδέες της εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής ευθύνης δεν είναι κάτι καινούργιο – απλώς σήμερα αρχίζει να φαίνεται με οδυνηρό τρόπο στις επιλογές ζωής. Κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, ας σκεφτούμε ότι ακόμα και σε χώρες με ουδέτερη στάση όπως η Ελβετία, οι έφεδροι κρατούν τα όπλα στο σπίτι «για παν ενδεχόμενο». Εμείς όμως δεν είμαστε Ελβετία. Είμαστε η Ελλάδα: ένα έθνος με περίπλοκη γεωπολιτική θέση, με ανοιχτές διεκδικήσεις στα ανατολικά, και με ιστορία που δεν επιτρέπει χαλαρότητα.
Όπως επισήμανα και σε περσινό άρθρο μου, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αριθμητικό. Είναι βαθύτατα ποιοτικό. Αν δεν στραφούν στις Στρατιωτικές Σχολές τα ικανότερα και πλέον ηθικά εφόδιασμένα παιδιά μας, τότε οι μελλοντικοί ηγήτορες των Ενόπλων Δυνάμεων θα υστερούν εκεί που δεν επιτρέπεται: στο φρόνημα, στη στρατηγική σκέψη, στην ηθική πυξίδα.
Τι να εμπνεύσει όμως τους νέους και τι να τους γοητεύσει;
Δυστυχώς, δεν μπορούμε ούτε στο επίπεδο της επικοινωνίας, του κοινώς λεγόμενου «μάρκετινγκ» να ελκύσουμε τους νέους μας. Θυμάμαι έντονα, τον περασμένο Αύγουστο, καθώς περνούσα τη γέφυρα των Κήπων του Έβρου: οι Τούρκοι στρατιώτες απέναντι, με στολές και εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, έμοιαζαν μέρος μιας μοντέρνας, στρατιωτικής μηχανής. Οι δικοί μας στρατιώτες, με στολές και όπλα τριάντα ετών, έμοιαζαν να κουβαλούν, μαζί με τον οπλισμό, και την εγκατάλειψη της Πολιτείας.
Ας μη γελιόμαστε. Αν δεν εμπνεύσουμε και δεν γοητεύσουμε ξανά τους άξιους να θέλουν να υπηρετήσουν — και όχι απλώς να διοριστούν — τότε θα έρθει η μέρα που κάποιοι θα εισηγούνται την ίδρυση… ιδιωτικών Στρατιωτικών Σχολών.
Και τότε το πρόβλημα δεν θα είναι ότι δεν θα «περνάει» ο Στρατός. Θα είναι ότι δεν θα «περνάμε» εμείς ως κοινωνία, ως έθνος.
Εν κατακλείδι, η σταδιακή αποστροφή από τις Στρατιωτικές Σχολές, που καταγράφεται σταθερά την τελευταία δεκαετία, δεν είναι τυχαίο φαινόμενο. Είναι σύμπτωμα ενός εθνικού ρήγματος, που ξεκινά από την παιδεία και διατρέχει τον αξιακό ιστό της κοινωνίας μας.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν:
Τελικά οι νέοι και οι νέες μας γυρίζουν την πλάτη απλά σε μια επιλογή σταδιοδρομίας ή μήπως εδώ κρύβεται μια βαθύτερη αποστροφή σε αξίες που αμφισβητούνται έντονα, γεγονός που πρέπει να μας προβληματίσει έτι περαιτέρω και κυρίως να μας αφυπνίσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου