Του Μανώλη Κοττάκη
Οι κάτοικοι της Κομοτηνής θα έπρεπε να είχαν τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης εδώ και έναν αιώνα. Κουβαλούν στην πλάτη τους την ευθύνη της εφαρμογής της Συνθήκης της Λωζάννης. Ζουν καθημερινά με την πρόκληση δίπλα τους, αλλά, διαχρονικά ειρηνικοί, προσπερνούν την πρόκληση με στρατηγική ψυχραιμία.
Το τελευταίο διάστημα, ο πόλεμος νεύρων που τους γίνεται μέσα από τα τζαμιά που ελέγχει μέσω του ψευτομουφτή το τουρκικό προξενείο έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Από τις 05.30 το πρωί βγαίνουν στον μιναρέ οι μουεζίνηδες και καλούν σε προσευχή τους μουσουλμάνους, ξυπνώντας τους. Από κει που στο παρελθόν αυτό συνέβαινε δύο έως τρεις φορές τη μέρα, εσχάτως έχει πολλαπλασιαστεί – γίνεται εσκεμμένα πολύ περισσότερες. Και με ηχογραφημένα μηνύματα σε ώρες κοινής ησυχίας το μεσημέρι. Ο ανομολόγητος στόχος που κρύβεται πίσω από την «ανεξιθρησκία» είναι σαφής και συγκεκριμένος: όσο περισσότερο ακούγεται ο μουεζίνης και όσο λιγότερο ηχούν στον άτυπο διαγωνισμό με τις εκκλησίες οι ορθόδοξες καμπάνες τόσο περισσότερο καλλιεργείται στον ανίδεο επισκέπτη η αίσθηση ότι η πόλη μπορεί να είναι και… ισλαμική.
Οι ορθόδοξοι ιερείς και ο εξαιρετικός μητροπολίτης Παντελεήμων, όμως, γνωρίζουν πώς να αντεπεξέρχονται με χριστιανική αυτοπεποίθηση και καρτερία στις προκλήσεις των τζαμιών που ελέγχει το προξενείο. Και έρχεται η στιγμή που δίνουν μαζί με τον λαό της πόλεως απάντηση καθολική και σιωπηρή σε όλους όσοι θέλουν να διαταράξουν τις αρμονικές σχέσεις μεταξύ των δύο σύνοικων στοιχείων, της χριστιανικής πλειονότητας και της μουσουλμανικής μειονότητας. Μια τέτοια στιγμή ήταν προχθές, Τρίτη, την παραμονή του εορτασμού των Ελευθερίων της πόλης: της ενσωμάτωσής της στον εθνικό κορμό το 1920. Την παραμονή του εορτασμού αυτής της ημέρας, οι τοπικές Αρχές και σύσσωμος ο λαός -όταν λέμε «σύσσωμος» εννοούμε «σύσσωμος»- υποδέχονται την εικόνα της Παναγίας, η οποία μεταφέρεται από την Ιερά Μονή Βαθυρρύακος, που βρίσκεται σε ένα χωριό έξω από την Κομοτηνή, στο κέντρο της πόλεως, στο δημαρχείο. Φέτος, έπειτα από πολλά χρόνια, έζησα ξανά την ευλογία να παρακολουθήσω την υποδοχή της εικόνας έξω από το δημαρχείο της Κομοτηνής και να ακολουθήσω μαζί με τουλάχιστον 5.000 Κομοτηναίους τη λιτανεία της μέχρι τον Ναό της Παναγίας στο τέλος της οδού Βενιζέλου.
Τα συναισθήματα ήταν μοναδικά. Ολη η πόλη στεκόταν ευλαβικά και στις δύο πλευρές του δρόμου, σε μια διαδρομή 3 χιλιομέτρων. Χιλιάδες χριστιανοί (αλλά και μετριοπαθείς μουσουλμάνες, που σέβονται την Παναγία) έδωσαν σιωπηρή και αξιοπρεπή απάντηση σε όλους όσοι επιδιώκουν να αμφισβητήσουν τον -κατά βάση χριστιανικό- χαρακτήρα αυτής της πόλεως. Και εμμέσως τον ελληνικό χαρακτήρα αυτής της πόλεως. Νέοι, φοιτητές, παιδιά, εργαζόμενοι, μεσήλικες, πρεσβύτεροι, όλοι είχαν βγει στους δρόμους για να υποδεχθούν την εικόνα της Παναγίας, την οποία μετέφεραν με καμάρι με το τζιπ οι άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα μπαλκόνια ήταν γεμάτα, ο κόσμος κρεμόταν σαν τα τσαμπιά. Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούσαν σταθερά, αλλά ισχυρά. Ολος ο κλήρος του νομού με τα επίσημα κόκκινα άμφιά του συνόδευε την εικόνα ως φρουρός στη Χάρη Της. Οι φαντάροι χαμογελούσαν. Οι στιγμές που βίωσαν ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος και ο πνευματικός του πατέρας, μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος, τους οποίους είχε προσκαλέσει ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Μαρωνείας Παντελεήμων, ήταν μοναδικές. Υπήρχαν αληθινή κατάνυξη, αγάπη για την Παναγία μας, αλλά στον αέρα αιωρείτο η αίσθηση ότι αυτή η μεγάλη συγκέντρωση φιλήσυχων ανθρώπων, που βγήκαν από τα σπίτια τους για να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, ήταν και μια ισχυρή έμμεση απάντηση σε όλους όσοι χρησιμοποιούν μεγάφωνα και τζαμιά για να κάνουν ψυχολογικό πόλεμο στον πιο έμπειρο πληθυσμό των Βαλκανίων: τους Κομοτηναίους.
Θα κρατήσω τα συναισθήματά μου για μένα και δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Ωστόσο, διασχίζοντας την πόλη από το δημαρχείο και την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής μέσω του Μνημείου του Σπαθιού προς την οδό Δημοκρίτου και τη Λέσχη Κομοτηναίων, για να καταλήξω στον ιστορικό Ναό της Παναγίας, μπορώ να πω μόνο ότι έζησα μία από τις πιο όμορφες ημέρες της ζωής μου. Με τη σημαία και τον σταυρό. Μία ώρα πριν από τη λιτανεία έβρεχε καταρρακτωδώς. Αλλά ο μητροπολίτης Παντελεήμων με πίστη μού είπε όταν τον συνάντησα στο «Ανατόλια»: «Εγώ, παιδί μου, ό,τι και να γίνει τη λιτανεία θα την κάνω!» Την έκανε και δεν έβρεξε! Αλλά… πλημμύρισαν οι ψυχές μας.
ΣΧΟΛΙΟ
Αξιοθαύμαστοι οι Ελληνες Θρακιώτες. Μπράβο και στο Μητροπολίτη που είπε: Εγώ, παιδί μου, ό,τι και να γίνει τη λιτανεία θα την κάνω! (κάτι που επί κορωνοϊού απέφυγαν να πουν σχεδόν όλοι οι Μητροπολίτες που λούφαξαν κάτω από τις εντολές του αφορισμένου άθεου πρωθυπουργού...). Ντροπή στην κυβέρνηση και σε όλες τις προηγούμενες που ποτέ δεν στήριξαν τον Ελληνισμό της Θράκης...
.jpg)
1 σχόλιο:
ΟΙ ΜΟΥΦΤΗΔΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΕΖΙΝΗΔΕΣ ΔΕΝ ΚΑΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΗΧΗΣΗ... ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΤΩ. ΟΛΙΓΑ ΔΙΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΥΡΙΑ ΑΙΣΧΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ......
«Είμαστε οι βοηθοί του Αλλάχ και οι βεζύρηδες του Αγγελιοφόρου του. Πολεμούμε τον κόσμο μέχρι που να πιστέψουν στον Αλλάχ. Όποιος πιστέψει στον Αλλάχ και στον Αγγελιοφόρο του έχει εξασφαλίσει τη ζωή του και τα υπάρχοντά του από μας. Όσο για κείνον που δεν πιστεύει, θα τον πολεμήσουμε για πάντα για τον σκοπό του Αλλάχ. Ο φόνος του είναι μικρό πράγμα για μας» Σούρα (9: 69).»
«Φονεύετε τους απίστους όπου και αν τους βρίσκετε» (2: 190-193).
«Θυμηθείτε ότι ο Κύριός σας ενέπνευσε τους αγγέλους (με το μήνυμα): “Είμαι μαζί σας δώστε αντοχή στους Πιστούς. Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων. Τσακίστε τους λαιμούς τους, και σακατέψτε τα ακροδάχτυλά τους”» (8: 12).
– «Όταν συναντάτε τους απίστους (στη μάχη), τσακίστε τούς λαιμούς τους· αργότερα, όταν θα τους έχετε πλήρως καθυποτάξει, δέστε τους γερά» (47: 4).
– «Πολεμήστε εκείνους που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, ούτε στην Ημέρα της Κρίσεως, ούτε θεωρούν απαγορευμένο εκείνο που έχει απαγορεύσει ο Αλλάχ και ο Αγγελιοφόρος του, ούτε παραδέχονται τη θρησκεία της Αλήθειας, (ακόμη κι αν είναι) απ’ τους ανθρώπους του Βιβλίου (χριστιανοί και Εβραίοι) μέχρις ότου πληρώσουν το φόρο υποταγής, κι αισθάνονται καθυποταγμένοι» (9: 29).
Ιμπν Ισχάκ:368 «Φέραμε το κεφάλι [του Ασράφ] στον Μωάμεθ τη νύχτα, χαιρετήσαμε τον Προφήτη καθώς προσεύχονταν, και ρίξαμε το κεφάλι του Ασράφ μπροστά στα πόδια-του. Ο Προφήτης δόξασε τον Αλλάχ που ο ποιητής είχε σκοτωθεί, και μας συνεχάρη για την καλή δουλειά που κάναμε για τον Σκοπό του Αλλάχ. Η επίθεσή μας εναντίον του εχθρού του Αλλάχ έσπειρε τον τρόμο μεταξύ των Εβραίων, και δεν υπήρχε Εβραίος στη Μεδίνα που να μη φοβόταν για τη ζωή-του.»
Κοράνι, 2:190–193 «Και δώστε μάχη για τον Αλλάχ μ’ εκείνους που μάχονται εναντίον-σας, και μην ξεπεράσετε τα όρια, ασφαλώς ο Αλλάχ δεν αγαπάει εκείνους που ξεπερνούν τα όρια. Και σκοτώστε-τους όπου τους βρείτε, και διώξτε-τους από κει που σας έδιωξαν, [γιατί] ο διωγμός είναι χειρότερος από το φόνο. […] Και δώστε μάχη εναντίον-τους μέχρις ότου να μην υπαρχει πια διωγμός, και η θρησκεία να είναι μόνο για τον Αλλάχ.»
Κοράνι, 2:216 «Οι εχθροπραξίες σας ζητούνται, κ’ εσάς δεν σας αρέσουν. Είναι όμως δυνατόν να μην σας αρέσει κάτι που είναι καλό για σας, και να σας αρέσει κάτι που είναι κακό για σας. Αλλά ο Αλλάχ γνωρίζει, ενώ εσείς όχι.»
Κοράνι, 4:74 «Συνεπώς αφήστε εκείνους που μάχονται για τον Αλλάχ, που ανταλλάσσουν την επίγεια ζωή με την επουράνια· και σε όποιον μάχεται για τον Αλλάχ, είτε σκοτωθεί είτε νικήσει, Εμείς θα του δώσουμε μια πλούσια ανταμοιβή.»
Κοράνι, 4:89 «συνεπώς μην κάνετε φίλους μεταξύ αυτών [των υποκριτών, που εγκατέλειψαν το Ισλάμ] μέχρις ότου φύγουν (από τα σπίτια-τους) κατά τον τρόπο του Αλλάχ· αλλ’ αν γυρίσουν, τότε πιάστε-τους και σκοτώστε-τους όπου τους βρείτε, και μην κάνετε μεταξύ αυτών φίλους ή βοηθούς.»
Κοράνι, 8:15–16 «Ω πιστοί! όταν συναντήσετε τους απίστους στη μάχη, ποτέ μη στρέψετε τα νώτα-σας σ’ αυτούς. Αν κανείς στρέψει τα νώτα σ’ αυτούς μια τέτοια μέρα — εκτός αν πρόκειται για στρατηγική κίνηση του πολέμου, ή για υποχώρηση προς μια στρατιωτική μονάδα (δική-του) — στρέφει επάνω-του την οργή του Αλλάχ, και κατοικία-του είναι η Κόλαση.»
Αυτά δίδασκαν και στην Ελληνική Μικρά Ασία και στην Ελληνική Κύπρο .......
Κλπ Κλπ.
Π.Β. Μικρασιάτισσα
Δημοσίευση σχολίου