Η θεώρηση ότι το έθνος είναι κατασκευή και παράγωγο του κράτους ισχύει για τα νεώτερα έθνη, αυτά που δημιουργήθηκαν όντως τεχνητά μετά την δημιουργία των νεώτερων κρατών, δηλαδή από τα τέλη του 18ου αιώνα και μετά. Το πιο ακριβές παράδειγμα εθνογένεσης, που προήλθε από το κράτος χωρίς καμία προηγούμενη εθνοτική σχέση των πολιτών του μεταξύ τους, αποτελεί το αμερικανικό έθνος.
Πολίτες καταγόμενοι από όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά έθνη, μόλις απέκτησαν την πολιτική τους ανεξαρτησία από την Αγγλία με την Αμερικανική Επανάσταση, άρχισαν μέσα από τους μηχανισμούς του νεοσύστατου αμερικανικού κράτους να δημιουργούν και να επιβάλουν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού που σήμερα αποκαλούμε αμερικανική εθνική ταυτότητα. Χωρίς το αμερικανικό κράτος, το αμερικανικό έθνος δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί. Για αυτό και οι Αμερικανοί θεωρητικοί του εθνικισμού, αλλά και όσοι ελληνόφωνοι τους αντιγράφουν, ομιλούν περί έθνους-κράτους, καθώς όντως στην περίπτωση των Η.Π.Α. αυτό τα δύο συνυφάνθηκαν μη δυνάμενα να υπάρξουν αυτοτελώς.
Το πιο πρόσφατο δε παράδειγμα έθνους που γεννήθηκε τελείως τεχνητά από το κράτος είναι το έθνος του κράτους των Σκοπίων. Σε αυτήν την περίπτωση, αλβανικοί, ευρύτερα σλαβικοί και βουλγαρικοί κυρίως πληθυσμοί, εμπέδωσαν μέσα από τις κρατικές δομές της F.Y.R.O.M. την τεχνητή εθνική ταυτότητα του «Μακεδόνα», την οποία, ακόμη και σήμερα δεν έχουν αφομοιώσει πλήρως, καθώς τόσο οι Αλβανοί του Τετόβου, όσο και οι κυρίαρχοι πληθυσμιακά Βούλγαροι αντιστέκονται και διατηρούν έντονα τα αλβανικά και βουλγαρικά εθνοτικά στοιχεία αντίστοιχα.
Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτή η θεώρηση δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο ελληνικό έθνος αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα αρχαία (κινεζικό, αιγυπτιακό) ή μεσαιωνικά (αγγλικό, γαλλικό) έθνη. Το ελληνικό έθνος, που με ρωτάτε συγκεκριμένα, υπάρχει με πλήρη συνείδηση και ιδιαίτερα εθνοτικά χαρακτηριστικά (όμαιμον, ομότροπον, ομόγλωσσον και ομόθρησκον) από την αρχαιότητα. Παρότι, κατά την μεσαιωνική περίοδο της ιστορίας του, υπήρξε η αλλαγή στο ομόθρησκον και από την ειδωλολατρία περάσαμε στην ορθοδοξία, το ομόθρησκον διατηρήθηκε, καθώς πλέον όλοι οι Έλληνες, ακόμη και αν για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους πλέον αποκαλούνταν συχνότερα Ρωμαίοι ή Ρωμηοί, είχαν ως κοινή πίστη την πίστη στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Η πίστη, μάλιστα, αυτή έγινε το σπουδαιότερο από το υπόλοιπα εθνοτικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων έκτοτε, και έτσι, προσαρμόστηκαν ή ως έναν βαθμό προσαρτήθηκαν στο ελληνικό έθνος και τα βαρβαρικά έθνη, που κατά τον Μεσαίωνα βαπτίστηκαν ορθόδοξα, όπως οι σλαβόφωνοι, οι βλαχόφωνοι, και οι αρβανιτόφωνοι.
Στα νεότερα χρόνια, ήδη από την πρώιμη νεώτερη εποχή, την εποχή της Τουρκοκρατίας, δυστυχώς, οι εχθροί του Ελληνισμού καλλιέργησαν μέσα στο σώμα του έθνους δύο θανατηφόρες διαλυτικές τάσεις, αυτήν της επιστροφής στην ειδωλολατρία και την άλλη της δημιουργίας εθνικής συνείδησης διακριτής στους σλαβόφωνους (σερβική και βουλγαρική αρχικά), στους βλαχόφωνους (ρουμανική) και στους αρβανιτόφωνους (αλβανική). Η επιστροφή στα είδωλα έμεινε στα μυαλά μόνον λίγων διανοουμένων και κάποιων ευφάνταστων λαϊκότροπων δωδεκαθεϊστών, διατηρώντας την ορθοδοξία ως κοινή πίστη των Ελλήνων, αλλά η διαδικασία της απόσχισης των σλαβοφώνων, των βλαχοφώνων και ακόμη και των αρβανιτοφώνων από τους Έλληνες δυστυχώς ευοδώθηκε δημιουργώντας νέους εχθρούς για τον Ελληνισμό (κατά μίαν έννοια οι τελευταίοι εχθροί που δημιουργήθηκαν με αυτήν την διαδικασία που εκκινεί μέσα στην Τουρκοκρατία και ίσως δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, δεν είναι άλλοι από τους «Μακεδόνες» των Σκοπίων). Παρόλα αυτά, τα βασικά εθνοτικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων δεν χάθηκαν και έτσι και στις μέρες μας, όπως στην αρχαιότητα, εξακολουθούμε να ομιλούμε την ελληνική, να έχουμε την ορθή πίστη, να έχουμε τα κοινά ήθη και έθιμα και βέβαια την κοινή καταγωγή, η οποία δεν χάθηκε, καθώς παραμένουμε σε αυτό το κομμάτι της οικουμένης απαρασάλευτα για όσο είναι γνωστή η ιστορία του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου