για το LifeNews.com, Ουάσιγκτον, DC
Στην Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία και τον Καναδά, τα άτομα που ζητούν ευθανασία έχουν τη δυνατότητα να γίνουν και δότες οργάνων. Μια πρόσφατη έκθεση στην Ισπανία έδειξε ότι το 13% αυτών που υποβλήθηκαν σε ευθανασία δώρισαν τα όργανά τους. Θα λέγαμε πως η πολιτική «σκοτώστε και συλλέξετε», δείχνει να εγκρίνεται ολοένα και πιο άνετα από το σκληρά χρηστικό ιατρικό κατεστημένο.
Πρόσφατη μελέτη του JAMA Surgery επικροτεί την μεταμόσχευση νεφρών από άτομα που υπέστησαν ευθανασία, επειδή, μετά από πέντε χρόνια, τα όργανα όσων σκοτώθηκαν με τη βοήθεια των γιατρών και στη συνέχεια μεταμοσχεύθηκαν δείχνουν να λειτουργούν καλά – ακόμη καλύτερα από τα νεφρά που δωρίστηκαν από ανθρώπους μετά από τον (καλούμενο) εγκεφαλικό «θάνατο».
Από τα συμπεράσματα της μελέτης, η οποία διαπραγματεύεται τη δωρεά των οργάνων μετά τον «κυκλοφορικό θάνατο» από ευθανασία (Circulatory Death from euthanasia DCD-V):
«Αυτή η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μεταμόσχευση νεφρού DCD-V είχε χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης DGF (delayed graft function, καθυστερημένης λειτουργίας μοσχεύματος) σε σύγκριση με τη μεταμόσχευση νεφρού μετά από DCD-III (controlled circulatory death after removing life support-τον ελεγχόμενο κυκλοφορικό θάνατο μετά την απομάκρυνση της υποστήριξης ζωής) και έδωσε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα παρόμοια με εκείνα του DCD-III και μεταμόσχευση νεφρού με DBD (donation after brain death , δωρεά μετά από εγκεφαλικό «θάνατο»). Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι το DCD-V είναι ένας ασφαλής και πολύτιμος τρόπος για την αύξηση της δεξαμενής δωρητών νεφρών»
Ναι, η τακτική DCD-V, ή αλλιώς “kill and harvest”/ “θανάτωση και συλλογή”, είναι πλέον μια ιδιαίτερη κατηγορία στην ιατρική μεταμοσχεύσεων οργάνων.
Αυτό προβληματίζει πολύ….
Όταν επιτρέπεται η θανάτωση και κατόπιν η συγκομιδή οργάνων, αυτό αποτελεί μια κατάρρευση της ηθικής της μεταμόσχευσης οργάνων. Ο κανόνας του νεκρού δότη ή του ζώντος δότη που δίνει ένα από τα διπλά του όργανα, υποτίθεται ότι προφυλάσσει τους ανθρώπους από το να θανατώνονται με σκοπιμότητα, ώστε να ληφθούν τα όργανά τους. Το να γνωρίζουν τα αυτοκτονικά άτομα που πληρούν τις προϋποθέσεις για ευθανασία ότι μπορούν να γίνουν δότες οργάνων, είναι πολύ κοντά στο να προχωρούν στην ευθανασία τους και για αυτό, και σε ορισμένες περιπτώσεις, η δωρεά ήταν ο παράγοντας που έπαιξε ρόλο στην επιλογή του χρόνου της ευθανασίας.
Μεταξύ των σοβαρών προβλημάτων αυτής της τακτικής είναι τα παρακάτω: Οι άνθρωποι που ζητούν ευθανασία σχεδόν ποτέ δεν υποστηρίζονται από υπηρεσίες πρόληψης αυτοκτονιών, ενώ αντίθετα μπορεί να επικοινωνήσουν μαζί τους οργανώσεις δωρεάς οργάνων ζητώντας τα όργανά τους. Αυτό είναι ένδειξη ότι δεν υπάρχει γνήσια συμπάθεια αλλά ίσως μια μορφή εγκατάλειψης, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η δωρεά θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη κίνητρο στην επιθυμία να καταλήξει ο άνθρωπος νεκρός.
Η θεώρηση των αυτοκτονικών ανθρώπων που ζητούν ευθανασία ως δωρητών οργάνων μπορεί να οδηγήσει στην αντικειμενοποίησή τους, καθώς η απόκτηση ή η δωρεά των οργάνων τους μπορεί να γίνει το πρωταρχικό μέλημα στην αντιμετώπισή τους, και όχι η προσωπική τους υγεία και ευημερία.
Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, από αυτούς που σκοτώθηκαν και περισυλλέχθηκαν τα όργανά τους δεν ήταν άρρωστοι στο τελικό στάδιο. Μερικοί από τους ψυχικά ασθενείς που υποβάλλονται σε ευθανασία στην Ολλανδία και στο Βέλγιο (και σύντομα, στον Καναδά) είναι ψυχικά άρρωστοι αλλά σωματικά υγιείς. Με άλλα λόγια, ο μόνος λόγος για τον οποίο είναι νεκροί είναι ότι υποβλήθηκαν σε εκούσια ανθρωποκτονία.
Τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε κέντρα θανάτωσης επειδή η ευθανασία που ακολουθείται από τη συγκομιδή πρέπει συνήθως να πραγματοποιείται σε νοσοκομείο και δίπλα στη χειρουργική σουίτα όπου θα γίνει η λήψη των οργάνων.
Πώς μπορεί να εξελιχθεί αυτό; Μήπως στο να κατευθύνονται στην ευθανασία ζωντανοί και ικανοποιητικά υγιείς άνθρωποι μόνο και μόνο για να λαμβάνονται τα όργανά τους;
Μήπως θα αποτελέσει ένα ακόμη ψευτο-αλτρουϊστικό επιχείρημα όπως όλα τα άλλα για την υποστήριξη της ευθανασίας; Άλλωστε, θα υπάρχει η δικαιολογία πως ο ίδιος ο ασθενής θέλει να πεθάνει και η απόφασή του θα οδηγήσει σε ακόμα πιο βιώσιμα όργανα και επιτυχημένη μεταμόσχευση!
Και μη θεωρήσετε όλα αυτά επιστημονική φαντασία. Η θανάτωση μέσα από τη συλλογή οργάνων συζητείται ήδη στο πεδίο της μεταμόσχευσης σε επίπεδο περιοδικών ιατρικής και βιοηθικής.
Αν καταλήξουμε να βουλιάξουμε σε αυτόν το βυθό τρέλας και εγκατάλειψης των ασθενών, δεν είναι απίθανο μια μέρα να εμφανιστεί μια μελέτη στο JAMA Surgery που θα επικροτεί αυτή την προσέγγιση ως «έναν πολύτιμο τρόπο για να αυξηθεί» το πλήθος των οργάνων.
Πηγή: lifenews.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου