Είχα πάντοτε μια απορία. Γιατί τάχα τόση ανησυχία, από μέρους μερίδας των ΜΜΕ, πολιτικοκομματικών παραγόντων, πολιτών, κ. α για το έλλειμμα σθεναρής αντιπολιτευτικής κριτικής; Αγωνιούν οι ενδιαφερόμενοι για τις «σοβαρές» επιπτώσεις τις οποίες έχει η αδυναμία –λόγω κατακερματισμού, αλλά και διαφορετικών /αποκλινουσών απόψεων –των ποικιλώνυμων κομμάτων (που θα πρέπει) να ελέγχουν την κάθε Κυβέρνηση, ώστε να γίνεται καλύτερη. Ουσιαστικά αποζητούν το αχρείαστο / την αχρείαστη παρέμβαση.
Εδώ θα ήθελα να καταθέσω κάποιες, διαφορετικές απόψεις μου:
Α. Ο οφειλόμενος, αντιπολιτευτικός έλεγχος, επιβάλλεται να αφορά όχι μόνον σε αντιθέσεις, αλλά κυρίως σε θέσεις. Μπορεί το πρώτο συνθετικό (=αντί ) να … «επιτρέπει» ή να δικαιολογεί τις αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις, αντιπαλότητες κλπ, αλλά δεν επιτρέπεται να γίνεται: αυτοσκοπός πάλης /εναντίωσης, ανάμεσα στην, εκάστοτε, Κυβέρνηση και στα Κόμματα της εκάστοτε Αντιπολίτευσης (Αξιωματικής και λοιπών Κομμάτων του Κοινοβουλίου). Η αναγκαία, επιβεβλημένη αντιπολιτευτική προσφορά, θεωρώ πως είναι διττή, διφυής, σιαμαία, αδιαχώριστη. Συνίσταται από δύο σκέλη /μέλη /παραμέτρους: Ι. Έλεγχος (καλόπιστος, αντικειμενικός, τεκμηριωμένος) ΙΙ. Προτάσεις (οι οποίες, αν υιοθετηθούν, θα οδηγήσουν σε βελτίωση των κακώς κειμένων και ελεγχόμενων). Δυστυχώς επικρατεί μια νοσηρή αντίληψη κομματική, η οποία θέλει αφ’ ενός την αντιπολίτευση για … αντιπολίτευση και αφ’ ετέρου –παντελή απουσία νέων προτάσεων (στην καλύτερη περίπτωση: κατάθεση ακοστολόγητων παροχών!....). Κλασσικό παράδειγμα, αυτό που συνέβη μετά την (πολύ) διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την αναρρίχηση –ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – του ΠΑΣΟΚ-: Το διακύβευμα, μεγαλεπίβολος στόχος, πρωταρχικός, υπήρξε (για ΌΛΟΥΣ) η κατακρήμνιση του κου Πρωθυπουργού. Όχι οι δικές τους προτάσεις μελλοντικής τους διακυβέρνησης. Αν αυτό λέγεται υγιής, σοβαρή, δημοκρατική Αντιπολίτευση, τότε προσωπικά –κακώς – δεν υπογράφω ως … αστροναύτης! Βέβαια (και για να μην τους αδικήσω) πρόβαλαν έναν «σοβαρό» επιχείρημα: «Να πέσει η Κυβέρνηση για να σωθεί ο τόπος».
Μόνο που ο αντιπολιτευτικός αυτός πολυετής και πολυχρησιμοποιημένος αυτός δίσκος, έχει, προ πολλού, φθαρεί, αχρηστευτεί, δεν πείθει. Προξενεί απλώς κλαυσίγελω. Η Ελλάδα σύντροφοι δεν θα σωθεί με αλλαγές καρεκλών και μόνον. Θέλει εφαρμόσιμες προτάσεις και συγκροτημένους πατριώτες ηγέτες/ταγούς. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε όπως πάμε!.....
Β. Έρχομαι τώρα στην Κυβέρνηση, όπου συμβαίνουν πράγματα που επίσης δεν αντιλαμβάνομαι, ούτε φυσικά υιοθετώ:
Γιατί πχ χρειάζεται ο όποιος, αντιπολιτευτικός έλεγχος, προκειμένου να γίνουν διορθώσεις, αναθεωρήσεις, βελτιώσεις, ή άρση αδικιών; Τα προφανή, τα οφθαλμοφανή, τα αυτονόητα, θα πρέπει να επισημαίνονται από την αντιπολίτευση κάθε φορά; Τι είδους αρρωστημένη τακτική είναι αυτή που επικρατεί ή επιζητείται από άλλους, ώστε η κάθε Κυβέρνηση (τότε) να ταρακουνηθεί;. Είναι σοβαρή μια τέτοια πολιτική;
Δεν αντιλαμβάνονται οι Κρατούντες ότι –εκτός των άλλων – αυτό απαξιώνονται, αυτοαναιρούνται, αυτοαχρηστεύονται; (Δεδομένου ότι όφειλαν οι ίδιοι να έχουν πάρει μέτρα, πριν τους χτυπήσουν καμπανάκια και καμπάνες οι πολιτικοί τους αντίπαλοι). Συμπεριλαμβάνονται και οι ποιοτικοί, ανεξάρτητοι αρθρογράφοι, αναλυτές, δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που υποδεικνύουν, αναδεικνύουν και προτείνουν σωστά πράγματα / λύσεις).
Γιατί –διαχρονικά και α-κομματικά – οι όποιες βελτιώσεις από τους Εξουσιαστές (υπηρέτες του κυρίαρχου λαού;) μας συναρτώνται: «ηθικά», «δημοκρατικά», «έντιμα» και «δεοντολογικά» με το διαβόητο Π.Κ =Πολιτικό Κόστος;. (Σ.Σ Ο εστί μεθερμηνευόμενο: «κίνδυνος απώλειας της εξουσίας»). Μια άυλη, «αυγοκουρευτικού» μεγέθους και αξίας –άνευ ουδεμίας σημασίας εννοώ –έννοια;.
Τι θα πει «ΠΚ» και –το χειρότερο- ανάληψή του;. Τι ακριβώς αναλαμβάνουν οι «πολιτικοί» και το κόμμα τους; Αέρα κοπανιστό ή επιδίνονται σε επιμελημένη αυγοκουρά ή λούσιμο –φιδιών;0 Υπάρχουν και απόνερα (από το φιδολούσιμο;) σοβαρά: Οι εκάστοτε Κυβερνώντες (όταν ή αφού δεν απειλείται η εξουσία τους) διαπιστώνοντας την αδυναμία διακυβέρνησης από την Αντιπολίτευση, όχι μόνον δεν παίρνουν φιλολαϊκά μέτρα, αλλά γίνονται –συνήθως πιο αλαζόνες και ψηφίζουν αντιλαϊκά νομοσχέδια, αφειδώς.
Γ. Κάθε επαγγελματίας έχει υποχρέωση (αν σέβεται τη δουλειά του, τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του) να είναι υπεύθυνος, συνεπής, επωφελής, είτε είναι εργάτης / εργαζόμενος, τεχνίτης, επιστήμονας, πολιτικός, κ.ο.κ. Από την στιγμή που για να κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του χρειάζεται έλεγχος, απειλή, εκβιασμός, απόλυση κλπ, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί, μαζί με την εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, ο «επαγγελματίας», θα πρέπει να πηγαίνει σπίτι του (το ηπιότερο τίμημα πληρωμής της ανικανότητάς του). Εξυπακούεται ότι αυτό (πρέπει να) ισχύει τόσο για τους εξουσιαζόμενους, όσο και για τους εξουσιαστές (… χωρίς το … ελαφρυντικό ότι δεν απέδωσαν ή «αμάρτησαν» για το «παιδί» τους / πολιτικό κόστος!).
ΥΓ Η –με όποια πρόφαση ή κόστος –από οπουδήποτε/οιονδήποτε προερχόμενη –αποποίηση ευθυνών, είναι κατακριτέα.
Η δικαιοσύνη, η άρση αδικιών και η ισότιμη αντιμετώπιση των άλλων, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο καθήκον /υποχρέωση κάθε συνειδητοποιημένου πολίτη ή –και – πολιτικού.
Όλα τα άλλα είναι για να …. πολιτικολογούμε, ακατάπαυστα, ακατάσχετα και ακαταλαβίστικα.
*Ιατρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου