Ακόμα κι’ αν η Ελλάδα ήθελε… μπορεί;

Του Νίκου Ιγγλέση

 

Ενώ η Αθήνα γιόρτασε την έλευση του νέου χρόνου στην πλατεία Συντάγματος με αθόρυβα πυροτεχνήματα – για να μην τρομάξουν τα ζωάκια συντροφιάς! – και ανεμίζοντας παλαιστινιακές σημαίες, οι κίνδυνοι περικυκλώνουν τον Ελληνισμό, οι απειλές μεγεθύνονται και η χώρα έχει εισέλθει, εδώ και καιρό, σε ιστορική παρακμή.

 

Η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία παίρνει προοδευτικά «σάρκα και οστά» στο υποσύστημα της Ανατολικής Μεσογείου. Η Τουρκία κατέχει τη βόρεια Κύπρο, έχει εισβάλει σε περιοχές της βόρειας Συρίας και τώρα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της μαζί μ’ όλη τη μεσογειακή ακτογραμμή της, έχει στρατιωτική παρουσία στη δυτική Λιβύη, στο βόρειο Ιράκ και ναυτικές διευκολύνσεις στην Αυλώνα της Αλβανίας. Το σπουδαιότερο, έχει δημιουργήσει μια σημαντικά εξελιγμένη βιομηχανία οπλικών συστημάτων που καλύπτει μεγάλο μέρος των αναγκών της, ενώ πραγματοποιεί και αξιόλογες εξαγωγές. Οι τουρκικοί υπερεξοπλισμοί περιλαμβάνουν άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα, πυραύλους, ελικόπτερα, μαχητικά αεροσκάφη, διάφορα drones, φρεγάτες, κορβέτες, υποβρύχια και πολλά άλλα. 

 

Όλοι οι μεγάλοι δρώντες (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ κ.α.) και οι περιφερειακές δυνάμεις (Ισραήλ, Αίγυπτος, Σ. Αραβία κ.α.) είναι πλέον αναγκασμένοι να υπολογίζουν την τουρκική ισχύ και να συνδιαλέγονται, επιδιώκοντας επί μέρους διευθετήσεις και συμβιβασμούς, με αυτήν. 

 

Τα νεο-οθωμανικά ιδεολογήματα για «τα Σύνορα της καρδιά μας», για «τη Γαλάζια Πατρίδα», για «την Ουράνια Πατρίδα» και για «τον Τουρκικό Αιώνα» αναδεικνύουν τις επιθετικές -αναθεωρητικές προθέσεις του προαιώνιου εχθρού του γένους. Ο Ελληνισμός (Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία) οφείλει να συνειδητοποιήσει την υπαρξιακή απειλή από την τουρκική γεωπολιτική γιγάντωση και να λειτουργήσει ως καταλύτης αντισυσπείρωσης των κρατών εκείνων που δε θέλουν να καταστεί η Άγκυρα ηγεμονική δύναμη της ευρύτερης περιοχής. Οφείλει, αλλά ακόμα κι’ αν ήθελε … μπορεί; 

 

Η ελληνική παρακμή 

 

Η Ελλάδα συρρικνώνεται δημογραφικά λόγω της μείωσης των γεννήσεων και της μετανάστευσης. Αλλοεθνείς πληθυσμοί, κυρίως μουσουλμάνων, εγκαθίστανται στο έδαφός της και προοδευτικά, μέσω της χορήγησης ιθαγένειας, γίνονται πολίτες της χώρας. Η ελληνική κοινωνία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική με αντικατάσταση του πληθυσμού της. Η παλαιότερη κοινωνική ομοιογένεια αποσυντίθεται. 

 

Το παραγωγικό δυναμικό του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα υποβαθμίζεται, εδώ και δεκαετίες, ως αποτέλεσμα του διεθνούς ανταγωνισμού και την έλλειψη δασμολογικής προστασίας. Η αποβιομηχάνιση της χώρας άρχισε με την είσοδό της στην τότε ΕΟΚ. Η αδύναμη ελληνική βιομηχανία δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί την αντίστοιχη γερμανική, ιταλική ή γαλλική. Η σημερινή ελληνική οικονομία στηρίζεται στις υπηρεσίες, ιδιαίτερα τον τουρισμό και την οικοδομή. Το εξωτερικό Εμπορικό Ισοζύγιο είναι έντονα ελλειμματικό. Το 2023 το ΑΕΠ της χώρας, σε σταθερές τιμές, ήταν 197 δις, δηλαδή, μικρότερο ακόμη και απ’ αυτό του 2003 που ήταν 202 δις. Μια χαμένη εικοσαετία μέσα στο Ευρωσύστημα. 

 

Η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (σήμερα 404 δις) που από το 2002, με την είσοδο στο ευρώ, μετατράπηκε στο σύνολό του σε συναλλαγματικό, αφού είναι σ’ ένα νόμισμα που δεν μπορεί να εκδώσει η χώρα. Το 2001 το 75% του τότε χρέους ήταν σε δραχμές και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Καμιά χώρα δεν χρεοκοπεί όταν χρωστάει, όσα και να χρωστάει, στο εθνικό νόμισμά της. Εκδίδει χρήμα και πληρώνει. Μια χώρα χρεοκοπεί όταν χρωστάει σε συνάλλαγμα και αυτό δεν μπορεί να το βρει από τις εξαγωγές ή από εξωτερικό δανεισμό. Για το δημόσιο χρέος πληρώνονται ετησίως περίπου 7,5 δις ευρώ μόνο για τόκους, ενώ τα χρεολύσια αποπληρώνονται με νέο δανεισμό. Το χρέος ανακυκλώνεται, δε μειώνεται και έτσι διατηρείται η μόνιμη εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές (τις αγορές, τους μηχανισμούς EFSF-ESM της ΕΕ και την ΕΚΤ). 

 

Οκτώ χρόνια μετά την ένταξη στην Ευρωζώνη και τη μετατροπή όλου του χρέους σε συναλλαγματικό η Ελλάδα χρεοκόπησε και ήλθαν τα μνημόνια. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη, στη συνέχεια ακολούθησαν η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος, ενώ άτυπα μνημόνια, λόγω μεγέθους, επιβλήθηκαν στην Ιταλία και την Ισπανία. Σ’ όλες τις περιπτώσεις το διακύβευμα ήταν η σωτηρία του κοινού νομίσματος και όχι των χωρών. Αν μία απ’ αυτές αποχωρούσε από την Ευρωζώνη, το ευρώ θα έχανε την εμπιστοσύνη των αγορών και θα κατέρρεε. Καμιά χώρα της ΕΕ εκτός του ευρώ δε χρειάστηκε να μπει σε μνημόνια. 

 

Με τα μνημόνια η Ελλάδα υποχρεώθηκε να ιδιωτικοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών και των στρατηγικών επιχειρήσεών της για να υποβοηθήσει και μ’ αυτόν τον τρόπο την εξυπηρέτηση του συναλλαγματικού χρέους. Όλα τα λεφτά από τις ιδιωτικοποιήσεις πηγαίνουν στο λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του χρέους. Οι μεγάλες τράπεζες αφελληνίστηκαν, ενώ οι άλλες εκκαθαρίστηκαν. Οι εθνικές οδοί, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα ναυπηγεία, ακόμη και αμυντικές βιομηχανίες πέρασαν στα χέρια ιδιωτών, στις περισσότερες περιπτώσεις ξένων. Το ίδιο έγινε και με πολλές σημαντικές βιομηχανικές επιχειρήσεις. Δάνεια προς επιχειρήσεις και ιδιώτες ύψους 71 δις ευρώ, τα αποκαλούμενα κόκκινα δάνεια, έχουν περάσει στα χέρια των servicers και ουδείς γνωρίζει σε ποιους τελικά θα καταλήξουν όλες αυτές οι περιουσίες. Η Ελλάδα και οι πολίτες της λεηλατήθηκαν. 

 

Μέσα στην ΕΕ η χώρα μας, όπως και τα υπόλοιπα κράτη – μέλη, έχει εκχωρήσει μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας της στις Βρυξέλλες. Το βασικότερο, έχει εκχωρήσει τη νομισματική ανεξαρτησία της στην ΕΚΤ και το Eurogroup. Δε διαθέτει πλέον δική της νομισματική πολιτική, δεν καθορίζει τη συναλλαγματική ισοτιμία ούτε τα επιτόκια. Ο κρατικός προϋπολογισμός αποστέλλεται στην Κομισιόν για έγκριση και στη συνέχεια κατατίθεται στην ελληνική Βουλή για ψήφιση. Υπάρχει ανώτατο όριο στο έλλειμμα και κόφτης δαπανών. 

 

Η αγροτική πολιτική καθορίζεται από την ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) της ΕΕ και απαγορεύονται οι εθνικές επιδοτήσεις σ’ όλα τα βασικά προϊόντα. Κρατικές επιδοτήσεις απαγορεύονται και στη βιομηχανία γιατί νοθεύουν τον «υγιή ανταγωνισμό» της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς. Το μεγαλύτερο μέρος των νόμων που ψηφίζει η Βουλή είναι υλοποίηση Ευρωπαϊκών Οδηγιών. Βασικές πολιτικές όπως η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών ή η πράσινη μετάβαση, που έκλεισε τα λιγνιτωρυχεία και κωλυσιεργεί στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, είναι επιλογές της ΕΕ. Αν η όποια ελληνική κυβέρνηση θέλει να διαφοροποιηθεί πρέπει να συγκρουστεί με την Κομισιόν. Η περίπτωση της Ουγγαρίας, με την κατακράτηση των επιδοτήσεων που δικαιούταν, λόγω της διαφοροποίησής της στην εξωτερική και μεταναστευτική πολιτική, είναι χαρακτηριστική. 

 

Η πολυεθνική αυτοκρατορία της ΕΕ διαμορφώθηκε, ιδιαίτερα κατά τις τρείς τελευταίες δεκαετίες, για να εξυπηρετεί τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, που περιλαμβάνουν την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών, εργατικού δυναμικού και την παράλληλη απίσχναση των κρατών. Η Ελλάδα έχει καταστεί μια μικρή επαρχία αυτής της αυτοκρατορίας. Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει αρμοδιότητες ανάλογες ενός περιφερειάρχη. 

 

Όλα τα ανωτέρω και πάρα πολλά άλλα καθορίζουν τα όρια της εθνικής κυριαρχίας. Αν αυτά τα περιορισμένα όρια για κάποιες χώρες της ΕΕ, όπως π.χ. η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία, είναι ανεκτά επειδή δεν αντιμετωπίζουν πρόσθετες απειλές, για τη χώρα μας που αντιμετωπίζει την απέραντη τουρκική απειλή, είναι ασφυκτικά. Αν δεν σπάσουν οι αλυσίδες της εξάρτησης ο Ελληνισμός δεν μπορεί οργανώσει την άμυνά του και άρα να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. 

 

Η μονομέρεια της ελληνικής διανόησης 

 

Το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα, με τα κόμματα, τους πολιτικούς, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, το καθηγητικό κατεστημένο και διάφορους αναλυτές, έχει ενσωματωθεί στη νέα αυτοκρατορία και έχουν γίνει θερμοί απολογητές της. Το ελληνικό έθνος δεν μπορεί να περιμένει απ’ όλους αυτούς τίποτα περισσότερο από τη συρρίκνωση και εν τέλει την εξάλειψή του. Οι διανοούμενοι ή έστω ένα μικρό τμήμα αυτών είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την πορεία των πραγμάτων. Να αποτελέσουν τη μαγιά, όπως η Φιλική Εταιρεία, μιας νέας εθνεγερσίας. 

 

Όμως, στην πλειοψηφία τους, αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος και τις διαστάσεις του υπαρξιακού προβλήματος του Ελληνισμού. Επισημαίνονται, σωστά, διάφορες πτυχές, προτείνονται και κάποιες λύσεις για ορισμένα θέματα, αλλά, δε γίνεται αντιληπτό ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους και δεν μπορεί να υπάρξει μονομερής αντιμετώπιση ενός θέματος παρά μόνο ολιστική. 

 

Ορισμένοι θεωρούν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ως την αιτία της κακοδαιμονίας και ορθώς, αλλά αυτή είναι μόνο μια επιφανειακή διαπίστωση. Νομίζουν ότι αν οι ίδιοι βρεθούν στην εξουσία θα αλλάξουν τα πράγματα. Δεν αναφέρονται στα ασφυκτικά πλαίσια που επιβάλει η εξάρτηση της χώρας. Θεωρούν ότι είναι εφικτή η εθνική ανεξαρτησία μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Ισχυρίζονται ότι μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια το πολιτικό σύστημα διαχρονικά λεηλατεί τη χώρα και κατέστρεψε τον οικουμενικό Ελληνισμό. Παραγνωρίζουν ότι μετά την Επανάσταση τα σύνορα της κατεστραμμένης Ελλάδας έφθαναν μέχρι τη γραμμή Παγασητικού – Αμβρακικού. Σήμερα φθάνουν μέχρι τον Έβρο και περιλαμβάνουν όλα τα νησιά του Αιγαίου. Δεν πρέπει να διαγράφονται τα πάντα σε μια ιστορική διαδρομή με ένδοξες νίκες αλλά και ήττες προκειμένου να στηριχθούν σημερινά ιδεολογήματα. 

 

Κάποιοι αποκαλούν την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία «εκλόγιμη μοναρχία» λόγω της ισχύος της εκτελεστικής εξουσίας – ιδιαίτερα του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος και προτείνουν συνεχείς δημοκρατικές διαδικασίες, δημοψηφίσματα, διαρκές δικαίωμα ανάκλησης των πολιτικών κ.α. Μόνο που, στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες, απαιτείται ισχυρή εξουσία με τη δυνατότητα να λαμβάνει και αντιδημοφιλή μέτρα χωρίς τον καθημερινό φόβο του πολιτικού κόστους. Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, αλλά, πρέπει να είναι αποτελεσματική στην υπεράσπιση των μακροχρόνιων συμφερόντων του έθνους και την ασφάλεια του κράτους, κάτι που δεν είναι πάντα αυτονόητο. 

 

Κάποιοι άλλοι προτάσσουν την ανάγκη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, της ενίσχυσης του αγροτοδιατροφικού τομέα και της μεταποίησης, αλλά, παραγνωρίζουν τη δέσμευση της χώρας να εφαρμόζει τις πολιτικές της ΕΕ και τα ανοικτά σύνορα στις διεθνείς εισαγωγές. 

 

Ορθά, πολλοί επισημαίνουν την επείγουσα ανάγκη ενίσχυσης των αμυντικών δυνατοτήτων της Ελλάδας. Η αγορά 3 ή 4 φρεγατών Belharra και των 24 Rafale F3R ήταν μια σωστή απόφαση, αλλά ήρθε πολύ αργά και δεν αρκεί. Απαιτούνται πολλά σύγχρονα αμυντικά συστήματα και εκσυγχρονισμός – αναβάθμιση υπαρχόντων για την αντιμετώπιση των τουρκικών υπερεξοπλισμών. Όλα όμως αντιμετωπίζουν τον κόφτη του δημοσιονομικού χώρου, δηλαδή την έλλειψη χρημάτων. Προγράμματα όπως του εκσυγχρονισμού των αρμάτων, του πυραυλικού πυροβολικού, των φρεγατών ΜΕΚΟ, των ελικοπτέρων και πολλών άλλων οπλικών συστημάτων έχουν εγκριθεί, αλλά δεν υλοποιούνται ή υλοποιούνται εν μέρει. Σημαντικό ρόλο γι’ αυτό παίζει η υποβάθμιση των δυνατοτήτων της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. 

 

Οι αμυντικοί εξοπλισμοί κάθε χώρας είναι επαρκείς ή όχι συγκρινόμενοι μόνο με τις δυνατότητες του αντιπάλου. Οι πόροι ασφαλώς δεν είναι ανεξάντλητοι, άρα πρέπει να τίθενται προτεραιότητες. Δεν μπορεί όμως να προηγείται η πληρωμή των δανειστών από την ασφάλεια της πατρίδας. Καμιά ΕΕ δεν θα προστατεύσει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα του Ελληνισμού. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους – μέλους της ΕΕ του οποίου το 37% του εδάφους του βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή. 

 

Απαιτούνται μεγάλες θυσίες σ’ όλα τα επίπεδα για την εξασφάλιση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των Ελλήνων. Μόνο ένα κράτος με εθνική – κοινωνική συνοχή, δημογραφικά εύρωστο και οικονομικά ισχυρό μπορεί να υπερασπιστεί την ύπαρξή του. Απαιτείται ηγεσία με εθνικό όραμα. 

 

Πηγή: www.ellinikiantistasi.gr

Share