Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Pavlos Boudagidis | 5 Φεβρουαρίου 2016
Ενώ πολλοί συμφωνούν με την άποψη ότι η ελευθερία και η δημοκρατία είναι δύο αδιαχώριστοι όροι, (όπως ότι δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο), ενώ τα περισσότερα έθνη παγκοσμίως υπερηφανεύονται για τα επιτεύγματά τους ως φιλελεύθερες κοινωνίες, ενώ οι περισσότερες αποφάσεις που επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό λαμβάνονται σε κάποια μορφή συλλογικής διαδικασίας, πάντα υπήρχαν κάποιοι λίγοι (που συχνά χαρακτηρίζονται ως ειδικοί) εκπρόσωποι που θα πάρουν την τελική απόφαση ή θα τη διαμορφώσουν στην καταλληλότερη μορφή.
Οι κυβερνητικοί ηγέτες, αν και εκλέγονται από μεγάλο αριθμό ανθρώπων σε μια δημοκρατική διαδικασία, είναι τελικά μοναδικοί ηγέτες, που δεν διαφέρουν πολύ από τους βασιλιάδες ή τους δικτάτορες, καθώς οι αποφάσεις τους - ορθές ή λανθασμένες - επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπους και είναι επιρρεπείς στη διαφθορά. Όπως και να έχει, οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται πιο άνετα με τη σκέψη ότι ένα πιο έμπειρο και σοφό άτομο είναι υπεύθυνο για την τελική απόφαση, αντί για τον μέσο υπάλληλο με τον κατώτατο μισθό μιας μικρής πόλης.
Πολλοί μπορεί να ισχυριστούν ότι η παροχή της δυνατότητας να προτείνουν οτιδήποτε και να ψηφίζουν για οτιδήποτε, σε όλους, μπορεί να επιφέρει περισσότερο κακό παρά καλό και να μετατρέψει τις οργανωμένες κοινωνίες σε ένα χαοτικό χάος. Αυτή η αντίληψη όμως έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που αντιπροσωπεύει η δημοκρατία, καθώς αν ο πληθυσμός δεν είναι σε θέση να αυτοδιοικηθεί, δεν θα πρέπει να είναι σε θέση να αποφασίζει και για τους εκπροσώπους του. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί η άμεση δημοκρατία είναι μακράν ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη μορφή διακυβέρνησης.
Σημείο Ελαττώματος - Αδύναμος Κρίκος
Σε αντίθεση με την τρέχουσα κατάσταση της δημοκρατίας [1], όπου το δημοκρατικά εκλεγμένο ηγετικό άτομο είναι υπεύθυνο για τον προσδιορισμό, τη λήψη αποφάσεων και τη δράση σε διάφορα ζητήματα και η ευρύτερη μάζα του εκλογικού πληθυσμού μπορεί μόνο να αποφασίσει για το ποιος θα είναι το ηγετικό άτομο, το προτεινόμενο σύστημα δεν έχει άνθρωπο στο ενδιάμεσο. Αντίθετα, κάθε ζήτημα που προκύπτει αποφασίζεται μέσω διακριτών σταδίων στα οποία ο καθένας μπορεί να συμμετέχει.
Σημειώστε ότι στην πρώτη περίπτωση, ο έλεγχος του ηγέτη (ασθενέστερος κρίκος) παρέχει πρόσβαση στον προσδιορισμό, την απόφαση και τη δράση κάθε θέματος. Το προτεινόμενο σύστημα δεν διαθέτει τέτοιο άτομο, εξαλείφοντας έτσι το πρόβλημα του «ασθενέστερου κρίκου». Για να επηρεάσει κανείς μια απόφαση θα πρέπει να επηρεάσει την πλειοψηφία του πληθυσμού που αποφασίζει. Ένα κατόρθωμα σχεδόν αδύνατο, δεδομένου ότι ο πληθυσμός θα πρέπει είτε να έχει αυτοκαταστροφική φύση είτε να μην έχει τη διανοητική ικανότητα να κατανοήσει τη ζημία που θα προκαλέσει ο ίδιος - κάτι που όπως προαναφέρθηκε αντιβαίνει στη φύση της δημοκρατίας. Τα περιστασιακά σφάλματα, τα οποία η κοινότητα είναι υποχρεωμένη να κάνει, να μαθαίνει από αυτά, να αναπροσαρμόζει και να βελτιώνει, ωστόσο, είναι αναμενόμενα και θεωρούνται υγιής κατάσταση μιας ενεργής, συμμετέχουσας ομάδας.
Στόχος, Δράση, Αντίδραση και Ανατροφοδότηση
Μια κοινωνία είναι ένα σύστημα. Ένα σύστημα για τη βελτίωση της ζωής κάθε ατόμου που αποτελεί μέρος της. Προκειμένου να επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος, το σύστημα καθοδηγείται μέσα από διάφορα στάδια που περιλαμβάνουν τον επιδιωκόμενο στόχο, την αρχική ενέργεια, την αντίδραση και τη σύγκριση αυτής της αντίδρασης με τον πραγματικό στόχο. Και πάλι όπως φαίνεται στην εικόνα [1] ο πληθυσμός και τα ηγετικά άτομα είναι αποσυνδεδεμένα. Το καθοδηγητικό άτομο παράγει ενέργειες αλλά δεν αισθάνεται καμία άμεση επίδραση, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις προστατεύεται από οικονομικά και νομικά συστήματα (π.χ. διπλωματική ασυλία), ενώ ο πληθυσμός αισθάνεται την επίδραση αλλά δεν είναι σε θέση ούτε να εντοπίσει την ενέργεια που την προκάλεσε ούτε να αλλάξει την ενέργεια αυτή, καθώς έχει μεταβιβάσει την απαραίτητη δύναμη για να το πράξει. Η επικοινωνία μεταξύ των δύο είναι πολύ αδύναμη και αποτελείται από περιστασιακές ολιγόλεπτες δηλώσεις στα εθνικά δίκτυα και απεργίες ή πορείες, οι οποίες και οι δύο δεν επαρκούν για να μεταφέρουν τις λεπτομέρειες των προβλημάτων και να προτείνουν λύσεις. Σημειώστε ότι υπό αυτές τις συνθήκες οι λύσεις μπορεί να αργήσουν να εμφανιστούν μήνες, χρόνια ή και δεκαετίες. Το προτεινόμενο σύστημα άμεσης δημοκρατίας [2] ωστόσο είναι πιο απλό. Οι δράσεις δημιουργούνται από τον πληθυσμό και το αποτέλεσμα επιφέρεται και πάλι στον πληθυσμό. Ο πληθυσμός μπορεί στη συνέχεια να συγκρίνει και να αναπροσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.
Η Κοινωνία ως ένας Ζωντανός Οργανισμός
Κοιτάζοντας και τα δύο συστήματα από μακριά, μπορεί να φαίνονται σαν ζωντανοί οργανισμοί.
Α: Η κυβερνητική ομάδα. Β: Κυβερνητικοί αξιωματούχοι, εκτελεστές Γ: Πληθυσμός Δ: Κοινωνία στο σύνολό της Ε: Δίκτυο άμεσης δημοκρατίας
Μια πιο προσεκτική εξέταση ωστόσο αποκαλύπτει ότι αυτοί οι δύο οργανισμοί είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετικοί, καθώς στην πρώτη περίπτωση [3] ο πληθυσμός διαχωρίζεται σε μια «κεφαλή» που αποτελείται από μια μικρή ομάδα ατόμων που αποφασίζουν και ένα «σώμα» που εκτελεί αυτές τις αποφάσεις και υποστηρίζει την «κεφαλή». Το δεύτερο σύστημα ωστόσο [4] δεν έχει «κεφάλι». Ολόκληρο το σώμα αποτελείται από ένα δίκτυο διασυνδεδεμένων ανεξάρτητων ατόμων. Το Epitome φιλοδοξεί να είναι το δίκτυο, το νευρωνικό σύστημα που θα επιτρέψει την ύπαρξη μιας τέτοιας οντότητας. Η τεχνολογική πρόοδος στην πληροφορική και την επικοινωνία μας έχει φέρει σε τέτοιο σημείο της ιστορίας που αυτό το κατόρθωμα είναι όχι μόνο εύλογο, αλλά και απαραίτητο για την εξέλιξη των εαυτών μας, των οικογενειών μας, των εθνών μας και τελικά του κόσμου μας.
– Pavlos Boudagidis
Δικτυογραφία:
Soundness of Direct Democracy - The Democracy Foundation
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου