Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά όποτε συλλογίζομαι το όλον του Ελληνισμού, ο νους μου προσπερνά βιαστικά το παρόν των αλλοτριωμένων Ελλήνων στην μητρόπολή του και σκαλώνει ανακουφιστικά στις χαμένες πατρίδες του, όπου οι ελληνικές μειονότητες (Κωνσταντινούπολης, Βορείου Ηπείρου, Ίμβρου και Τενέδου) διατηρούν την φρεσκάδα και την αυθεντικότητα του ιστορικού χαρακτήρα της ελληνικής ιδιοπροσωπίας.
”Το αίμα νερό δεν γίνεται” λέει ο λαός μας και αυτό το απέδειξαν επανειλημμένα οι Έλληνες των μειονοτικών περιοχών, προπάντων σε συγκυρίες βαθύτατης κρίσης του υπαρκτού Ελληνισμού και απειλής του από εξωτερικούς κινδύνους ή σε επώδυνες περιόδους για την Ελλάδα λόγω έκτακτων γεγονότων από φυσικές καταστροφές που τις προκάλεσε ένας σεισμός ή η κλιματική κρίση.
Ενδεικτικό παράδειγμα για την τελευταία περίπτωση ήταν η αλληλέγγυα στάση Ιμβρίων τον τελευταίο μήνα του χρόνου που πέρασε στην πυρόπληκτη ”Κίρκη” του Έβρου (20χλμ από την Αλεξανδρούπολη), ως υπενθύμιση ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία τους σε αυτήν το 1964.
Έτος–αρχή αφελληνισμού Ίμβρου-Τενέδου (επιβολή του ”Eritme Programi” που απαγόρευε τη διδασκαλία της ελληνικής παιδείας στο 92% του ελληνοχριστιανικού πληθυσμού των νησιών και ολοκληρώθηκε το 1990), ενώ την ίδια περίοδο συντελούνταν η απαλλοτρίωση του 90% των καλλιεργήσιμων ελληνικών εδαφών και η ίδρυση συνοικισμών και χωριών από τον ιδιοκτήτη Τουρκία για εγκατάσταση Τούρκων εποίκων.
Παρά ταύτα, η Ίμβρος — αποκομμένο κλαδί (μαζί με την Τένεδο) από τον εθνικό κορμό της μάνας Ελλάδας με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης το ’23 — διατηρεί ακέραιο τον ελληνικό χαρακτήρα της από τον 5ο πΧ αιώνα (Θουκυδίδου ”Ἱστορίαι” 3.1.1-3.6.2) και οι κάτοικοί της, παρά την αποστασιοποιημένη στάση που κρατά η Ελλάδα απέναντί τους, έχουν ανεπτυγμένη συνείδηση της ελληνικότητάς τους περισσότερο από πολλούς ημεδαπούς.
Κι αυτό φάνηκε, όπως προείπα, από τη σπουδή τους να βοηθήσουν το μικρό, πυρόπληκτο χωριό της Κίρκης (20 χιλιόμετρα έξω από την Αλεξανδρούπολη) που έκλαιγε 25 καμένα σπίτια, τρεις εκκλησιές και το πανέμορφο δάσος της.
Έκλαιγε για το κακό που είχε συντελεστεί τον περασμένο Αύγουστο και στα άλλα χωριά του δήμου Σουφλίου όπου θρασομανούσε ο καπνός της φωτιάς της Δαδιάς και του πύρινου μετώπου του Έβρου με κατεύθυνση το Παπίκιο όρος και τα ορεινά χωριά της Ροδόπης (δήμος Μαρώνειας-Σαπών) μετατρέποντας τη Θράκη σε κρανίου τόπο.
Έκλαιγε για τα καμένα πουλιά, τα ερπετά και τα ζώα και, μαζί μ’ αυτά, για τις 10.000 μελισσούλες του Κιρκιώτη μελισσοκόμου Γιώργου Καραφυλλίδη, που μοιρολογούσε σπαραχτικά τα καμένα μελίσσια του σαν να ήταν παιδιά του…
Με τα κλάματα αυτά στο μυαλό και την καρδιά τους και με τις μνήμες φιλοξενίας του μακρινού παρελθόντος ολοζώντανες, άπλωσαν — προεόρτια Χριστουγέννων — χέρι βοήθειας οι Ιμβριώτες της Ιμβριακής Ένωσης Μακεδονίας-Θράκης στους πυρόπληκτους κατοίκους της Κίρκης, δια του Πολιτιστικού Συλλόγου της ο οποίος συγκέντρωσε δωρεές σε είδος και χρήμα μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου.
Κι αυτό τιμής ένεκεν, σαν ”αντίδωρο” στους παλιούς Εβρίτες του χωριού οι οποίοι τους είχαν συμπαρασταθεί στα δύσκολα χρόνια του ξεριζωμού των Ιμβρίων από το νησί τους. Τότε που επιβλήθηκε απ’ τους Τούρκους ιδιοκτήτες της Ίμβρου πολιτική αφελληνισμού για Ίμβρο καιΤένεδο (1964-’90) κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης του ’23.
Με δεδομένα αυτά — που τα βαρύνει η τρέχουσα επιθετικότητα των τουρκικών Μέσων και η ύποπτη δήλωση του Τούρκου ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν (”Θα υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των συμπατριωτών μας σε Δ. Θράκη και Δωδεκάνησα”) με τελευταίο παράδοξο τον μη χριστουγεννιάτικο στολισμό στη Ροδόπη στα χριστιανικά χωριά του δήμου Ιάσμου — όπου δήμαρχος είναι ο μουσουλμάνος Μουμίν Μουμίν, διάδοχος του οποίου θα είναι από 1ης Ιανουαρίου ο προστατευόμενος του τουρκικού προξενείου Ιμάμ Τζανέρ — το ερώτημα που απευθύνεται στους αρμόδιους είναι διττό:
Μήπως άρχισαν τα μεθεόρτια της ”Διακήρυξης των Αθηνών” με… ”στραβά μάτια” στη Θράκη (τη… βοηθεία ΠΑΣΟΚ-ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ που μετείχαν πρόσφατα — δια των βουλευτών τους Μπουρχάν Μπαράν και Χουσεΐν Ζεϊμπέκ — σε εκδήλωση οργάνωσης για προώθηση του αλυτρωτισμού της, αν και είναι γνωστό ότι η εν λόγω οργάνωση αποτελεί όργανο της Άγκυρας);
Μήπως ο σημειολογικός ”αποχριστιανισμός” χριστουγεννιάτικα έγινε προς ενθάρρυνση της μουσουλμανικής μειονότητας, στο δρόμο για αναγνώρισή της ως ”τουρκικής”, βήμα καθοριστικό για τουρκοποίηση της Θράκης και των Δωδεκανήσων; (βλ. CNN Turk: Τα νησιά είναι υπό κατάληψη της Ελλάδας, είτε θα παρθούν με συνομιλίες, είτε με άλλο τρόπο!)
Πέραν αυτού, για να επικεντρωθούμε καταληκτικά στο ελάχιστο χρέος μας προς την Ίμβρο (με αφορμή την προσφορά βοήθειας Ιμβρίων στην Κίρκη του Έβρου) — χρέος που δεν ξοφλήσαμε μέχρι τώρα — καλό θα είναι να μας απαντήσουν οι συναρμόδιοι υπουργείων της κυβέρνησης, γιατί κωφεύουν στο χρόνιο αίτημα των υπέροχων Ελλήνων της Ίμβρου για δρομολόγηση ακτοπλοϊκής γραμμής η οποία να συνδέει το νησί με την μάνα Ελλάδα, τη στιγμή που τείναμε ευήκοον ους στο αίτημα Ερντογάν για βίζα στους Τούρκους που θέλουν να επισκεφθούν νησιά μας;
Και νησιά όχι τυχαία, αφού τα 10 που πήραν 7/ήμερη άδεια επισκεψιμότητας από Τούρκους τουρίστες είναι — συμπτωματικά; — από τα πρώτα διεκδικούμενα της λίστας αναθεωρητισμού ”EGAYDAAK” με βάση την τουρκική θεωρία ”περί εγγυτέρων (στην μικρασιατική παραλία) νήσων”…
Ας γυρίσουμε όμως στην μη ικανοποίηση από την Ελλάδα του αιτήματος των Ιμβρίων, οι οποίοι απέδειξαν — με την έμπρακτη συμπαράστασή τους στους πυρόπληκτους κατοίκους της Κίρκης — ότι, πέρα από Έλληνες πατριώτες, είναι και ανθρωπιστές.
Δυστυχώς για τον Ελληνισμό, τα νησιά Ίμβρος (Γκιοκτσέαντα, τουρκιστί) και Τένεδος δόθηκαν στην Τουρκία, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 (που την χαρακτήρισε πρόσφατα ”παρωχημένη” ο κυβερνητικός Άγγελος Συρίγος ταυτιζόμενος με τον τουρκικό αναθεωρητισμό…). η οποία Συνθήκη χάραξε τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Όπερ σημαίνει ότι δεν αξιώθηκαν μέχρι τώρα οι Έλληνες μειονοτικοί να έχουν απευθείας συγκοινωνία με την Ελλάδα μέσω Αλεξανδρούπολης ή των κοντινών τους νησιών (Σαμοθράκης και Λήμνου). Γι’ αυτό και οι κάτοικοι των τελευταίων, αν θέλουν να επισκεφθούν την Ίμβρο (για παράδειγμα), φτάνουν δια της θαλασσίας οδού στο λιμάνι Κέπεζ της ασιατικής ακτής των Δαρδανελλίων, κι από εκεί περνούν στο μικρό, απομονωμένο από την Ελλάδα νησί.
Οι Ίμβριοι πάλι, για να επισκεφτούν την Ελλάδα, περνούν ταλαιπωρίες ίσες με… μετακόμιση σε ξένο κράτος. Κι αυτό γιατί έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν μόνο μέσω Τουρκίας. Μέσω του λιμανιού του Καμπάτεπε, συγκεκριμένα, που βρίσκεται στη Χερσόνησο της Καλλίπολης.
Φτάνουν σ’ αυτό με πλοίο από το δικό τους λιμάνι του Αγίου Κηρύκου (μια ώρα διαδρομή) κι απ’ το Καμπάτεπε ταξιδεύουν στο Τσανάκαλε (άλλες δύο ώρες) με δεύτερο της γραμμής, για να πάρουν το τρίτο πλοίο που θα τους πάει στη Λήμνο…
Δεδομένων αυτών που καταθλίβουν Ελλαδίτες και Ιμβριώτες, έχει χρέος η ελληνική Πολιτεία να πάψει να συμπεριφέρεται σαν μητριά στα δια βίου ξενιτεμένα παιδιά της και να κοιτάξει πως θα κάνει πραγματικότητα το όνειρο μιας… εκατονταετίας για δημιουργία ακτοπλοϊκής γραμμής από την Ελλάδα στην Ίμβρο και την Τένεδο.
Εκεί όπου διαβιούν, υπό αντίξοες συνθήκες, Έλληνες μειονοτικοί άρρηκτα συνδεδεμένοι εθνικά, συναισθηματικά και ιστορικά με την Ελλάδα. Με την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπως αυτοί της Κίρκης του Έβρου…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου