Tου Χρήστου Μπολώση
Λίγο πριν μας αποχαιρετίσει το 2023, μας αποχαιρέτησε ένας μάγος της μπάλας. Ο Κώστας Νεστορίδης.
Μα θα πει κάποιος τι βρίσκεις σ΄ αυτό το σπορ που 22 μαντράχαλοι κυνηγούν ένα τόπι. Πολύ απλουστευμένη προσέγγιση από ένα αδαή. Διότι το ίδιο μπορεί να πει και ένας που συχνάζει στα σκυλάδικα για μια όπερα. «Ρε τι ευχαριστιούνται αυτοί που ακούνε καμιά εικοσαριά χασομέρηδες που ουρλιάζουν;».
Όπως όμως οι λυρικοί καλλιτέχνες χαϊδεύουν και γοητεύουν τα αυτιά, όσων ξέρουν να τους ακούνε, έτσι και ένας καλός ποδοσφαιριστής, γοητεύει τους φιλάθλους με τη τέχνη του. Και ένας τέτοιος ήταν ο Κώστας Νεστορίδης, που έφυγε από κοντά μας στις 12 Δεκεμβρίου του λήξαντος 2023, σε ηλικία 93 ετών.
Υμνώντας την μαγεία της τέχνης του, ένας κορυφαίος λαϊκός σύνθετης και τραγουδιστής, ο Ευάγγελος Περπινιάδης, είχε συνθέσει έναν ύμνο τη; ΑΕΚ που έλεγε:
Ποιός μπορεί να πει, πως δεν έχει δει
την ΑΕΚ δοξασμένη και θριαμβευτική
και σαν τον Νεστορίδη κανένας δεν θα βγει
να λέει πως η μπάλα εκεί θα καρφωθεί
Η ΑΕΚ έχει γράψει δόξες και χαρές
δεν ξεχνιούνται ακόμα γιατί είναι χθεσινές
και σαν τον Νεστορίδη κανένας δεν θα βγει
να λέει πως η μπάλα εκεί θα καρφωθεί
Μονάκριβο στολίδι η ΑΕΚΑΡΑ μας
κι’ όλοι την αγαπάμε σαν την Ελλάδα μας
και σαν τον Νεστορίδη κανένας δεν θα βγει
να λέει πως η μπάλα εκεί θα καρφωθεί
Ήταν οι εποχές που μπορούσες άφοβα να πεις ότι αγαπούσες την Ελλάδα, σήμερα όχι. Και μάλιστα απορώ πώς και δεν ξεσηκώθηκαν οι διάφορες συλλογικότητες να… αφορίσουν τον Περπινιάδη!
Στο σημείωμα με τίτλο «Το τελευταίο μας πάρτι» έγραφα: «Υπήρχε ένα υπέροχο λατινοαμερικάνικο συγκρότημα οι Chacachas, με δύο μεγάλες επιτυχίες που κυριάρχησαν για μεγάλο διάστημα στα πάρτι της εποχής το Canalla, το οποίο επειδή άρχιζε με την λέξη «ΑΕΚ» ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, το λάτρευα. Το τραγούδι αυτό λοιπόν μετά το ΑΕΚ ΑΕΚ (που νόμιζα ότι έλεγε) συνέχιζε και με κάτι που στα αυτιά μου ηχούσε σαν «τον Νέστορα», πράγμα βέβαια που δεν συνέβαινε, αλλά η λατρεία μου για τον Νέστορα ήταν τέτοια πού όλο το όνομά του έβλεπα. Ακόμα και ο βασιλέας της Πύλου ο Νέστωρ ή και κάποια ηθοποιός η Μάρσα Νεστορίδου, με οδηγούσαν κατ’ ευθείαν στον δικό μου τον Νέστορα.
Κάποτε, στο γυμνάσιο πήγαινα, του είχα γράψει ένα γράμμα (έμενε στην οδό Ιωάννου Μεταξά, στην Καλλιθέα) και μου απάντησε στέλνοντας και την καλλιτεχνική για τη περίσταση φωτογραφία του, με πολιτική περιβολή: «Αγαπητέ μου Χρήστο σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πλέον θα ξέρω ότι στο Περιστέρι, στην οδό Δωδεκάνησου 27, έχω έναν καλό φίλο»
Την φωτογραφία αυτή την είχα τοποθετήσει στην βιτρίνα της μικρής βιβλιοθήκης του πατρικού μου σπιτιού, αλλά κάπου – δυστυχώς – χάθηκε.
Μια μέρα, στις 24 Μαρτίου του 1963, έπαιζαν στην Ν. Φιλαδέλφεια η ΑΕΚ με τον Απόλλωνα (Αθηνών τότε, Σμύρνης σήμερα). Τα δύο σωματεία είχαν προϊστορία ομηρικών μαχών. Το πρώτο ημίχρονο λήγει με τον Απόλλωνα να προηγείται 0-3. Ψυχρολουσία στις εξέδρες. Και αρχίζει το Β΄ ημίχρονο και ο μεγάλος Νεστορίδης πετυχαίνει 3 γκολ, ενώ η ΑΕΚ βάζει και 4ο αλλά ήταν αμφισβητούμενο, αν το έβαλε ο Νεστορίδης ή ήταν αυτογκόλ του μπακ του Απόλλωνα Μπεθάνη.
Σ’ αυτό τον αγώνα συνέβη και το εξής χαρακτηριστικό της μαεστρίας του Νέστορα. Ήταν λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή όταν του έρχεται η μπάλα, την κοντρολάρει και σουτάρει. Και ενώ η μπάλα έδειχνε ότι πήγαινε άουτ, ο Νεστορίδης έτρεξε προς την σέντρα πανηγυρίζοντας. Τι είχε συμβεί; Απλώς είχε καταλάβει ότι το φάλτσο που είχε βάλει είχε πιάσει, πράγμα που επιβεβαιώθηκε. Το γκολ ήταν γεγονός.
Πέραν του 4-3 εκείνος ο αγώνας είχε και ένα άλλο αποτέλεσμα. Το στήθος μου με πονούσε επί μια εβδομάδα από τις φωνές…
Κάποτε, πρέπει νάτανε γύρο στο 1960, έτυχε να κάνει προπόνηση η ΑΕΚ στο γήπεδο του Ηφαίστου Περιστερίου. Ήταν η εποχή που στρωνόταν με χόρτο το γήπεδο της Ν. Φιλαδελφείας. Ο «Ήφαιστος», βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Και γιατί ερχόταν εκεί η ΑΕΚ; Διότι εκείνες τις ημέρες είχε πάρει έναν πολύ καλό ποδοσφαιριστή από την ομάδα του Περιστερίου (Αντώνης Λιουδάκης ή κάπως έτσι λεγόταν) και μέσα στη συμφωνία, ήταν και η παραχώρηση του γηπέδου για να προπονείται η ΑΕΚ. Εκεί, είδα από κοντά όλα τα αστέρια της ΑΕΚ και μαζί βέβαια και τον Νεστορίδη.
Μια μέρα έρχεται η ομάδα, κατεβαίνει από το πούλμαν και κάτι πέφτει από την φόρμα του Νέστορα. Αλαφιασμένος ο φροντιστής της ομάδας, τρέχει το μαζεύει και το δίνει με τρόπο ώστε να μη το αντιληφθεί ο προπονητής στον Νεστορίδη. Ο Νέστορας το παίρνει και το χώνει βιαστικά στην τσέπη της φόρμας. Ήταν το πακέτο με τα τσιγάρα του…
Το 1963 η ΑΕΚ, πήρε με διαφορά τερμάτων το πρωτάθλημα Ελλάδος φέρνοντας ισοπαλία 3-3 με τον Παναθηναϊκό (2 γκολ ο Παπαϊωάννου και 1 ο Νεστορίδης για την ΑΕΚ και από 1 οι Τουμπέλης, Λινοξυλάκης, Παναγιωτίδης για τον Παναθηναϊκό). Ο μακαρίτης ο πατέρας μου δεν με είχε αφήσει να πάω στον αγώνα εκείνο, φοβούμενος, και μάλλον είχε δίκιο, επεισόδια. Μόλις άκουσα στο ραδιόφωνο τη λήξη, ξεκίνησα τρέχοντας από το Περιστέρι και δεν θυμάμαι τι μεσολάβησε (αν πήρα λεωφορείο ή όχι), πάντως έφτασα έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ την ώρα που οι οπαδοί της τον περιέφεραν πάνω στους ώμους τους. Δεν ξέρω πού την βρήκα τόση δύναμη (δεν ήμουν δα και ο Σουγλάκος…) και βίρα μάϊνα, έσπρωξα όλον τον κόσμο και έφτασα δίπλα στον Νέστορα, τον αγκάλιασα και του έδωσα ένα φιλί.
Ίσως όλα αυτά να φαίνονται γραφικά. Μερικοί μπορεί να τα πούνε και… φασιστικά (ξέρετε προσωπο-λατρίες και τέτοια). Ποτέ δεν ξέρεις. Όμως ναι. Τον μεγάλο Κώστα Νεστορίδη τον λάτρεψαν χιλιάδες φίλαθλοι και όχι μόνο οι φίλοι της ΑΕΚ, γιατί του άξιζε.
Η ΑΕΚ τον τίμησε, βάζοντας την εικόνα του σε έναν από τους τέσσερις πυλώνες του νέου της γηπέδου. Μπράβο της
Καλό ταξίδι Νέστορα.
Υστερόγραφο: Ο καλός μου φίλος Δημήτρης Μ. με συνάντησε σε μια εκδήλωση και μου είπε: «Το τελευταίο σου κομμάτι (περί Άϊ Βασίλη και δώρων) δεν μ’ έκανε να γελάσω. Μάλλον δεν είχες φόρμα». Πιθανόν όπως συμβαίνει να μην έχουν φόρμα οι ποδοσφαιριστές, οι μάγειροι, οι τραγουδιστές, ακόμη και οι πολιτικοί οι οποίοι όμως είναι μονίμως εκτός φόρμας.
Οι αναγνώστες όμως, είναι πάντα σε φόρμα; Έχουν πάντα φόρμα, δηλαδή την ψυχική διάθεση να διαβάσουν ένα κείμενο; Πόσες φορές δεν διαβάσαμε κάτι σε μια εφημερίδα και μόλις αφήσαμε την εφημερίδα, δεν θυμόμαστε τίποτα; Γιατί; Διότι όταν διαβάζαμε σκεπτόμαστε άλλα.
Ο μεγάλος μας Αλέκος Σακελάριος είχε πει ότι οι κωμωδίες πρέπει να βλέπονται με παρέα. Τότε μόνο προκαλούν γέλιο, διότι ο ένας επηρεάζει τον άλλον.
Παρεμπιπτόντως, την Παρασκευή που μας πέρασε (αλήθεια τι γρήγορα που περνούν οι Παρασκευές…), πήρα το εξής μέιλ, από τον φίλο μου Τάσο Θ.: «Καλημέρα και καλό χρόνο να έχουμε. Εύγε για το εξαιρετικό χρονογράφημα. Το μαχαίρι του Μίλτου Αριστοφανικό. Θα γελάω μέχρι αύριο»
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου