Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Έλεγα τις προάλλες σε άρθρο μου ότι αυτό που με ανησυχεί σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία (πέραν της στάσης που θα κρατήσουν οι ΝΑΤΟϊκοί Σύμμαχοι στην πράξη) είναι το γεγονός ότι, μετά την ολομέτωπη επίθεση του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ρωσία και την ανάλογη στάση που κράτησε ο Κύπριος Πρόεδρος για λόγους ιστορικού συγκριτισμού με αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο Πρόεδρος Πούτιν δεν προτίθεται να εμποδίσει τα επιθετικά σχέδια της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και της Κύπρου.
Δεν θα τα εμποδίσει με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία των εθνικών θεμάτων αμφοτέρων των αδελφών χωρών σε βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο ορίζοντα (βλ. σχετική επιβεβαίωση από άρθρο της ρωσικής ιστοσελίδας ”Haqqin” του Αζερμπαϊτζάν), μιας και δεν φαίνεται να πάει μακριά η βαλίτσα των υπονομευτικών σχεδίων της Τουρκίας σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας μας όσο πλησιάζουμε στην ημερομηνία των εθνικών εκλογών της το 2023..
Η βαθύτερη ωστόσο αιτία των ανησυχιών μου (τις οποίες ευχής έργον θα ήταν να τις συμμερίζονταν οι εκάστοτε ιθύνοντες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας) είναι η απουσία πρωτοβουλιών για εγχώρια ανάπτυξη εξοπλιστικού υλικού των ΕΔ της πατρίδας μας.
Είναι ένα ανεξήγητα υποτιμημένο κομμάτι αυτό της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας από όλες τις κυβερνήσεις μας οι οποίες καταδίκασαν την Ελλάδα σε ρόλο ”πελάτη” ξένων εξοπλιστικών βιομηχανιών (ΗΠΑ-Γαλλίας-Γερμανίας), που θησαυρίζουν διαχρονικά κυρίως απ’ τις ελληνικές παραγγελίες .
Το δυστύχημα είναι ότι οι μεν ξένοι φεύγουν με γεμάτες τις τσέπες μετά τις σχετικές συμφωνίες, ενώ οι δικοί μας επιδίδονται σε καυχησίες και μεγαλοστομίες επιδεικνύοντας ως κατόρθωμα το γεγονός ότι τα πιο σύγχρονα όπλα της Ευρώπης (τεθωρακισμένα, λ.χ) ”παρελαύνουν” πρώτα στην πατρίδα μας, παραβλέποντας την αρνητική παρενέργεια της μόνιμης οικονομικής αιμορραγίας στον ετήσιο προϋπολογισμό μας.
Παρενέργεια που κλιμακώνεται σε επικίνδυνα επίπεδα, αφού τα εισαγόμενα εξοπλιστικά κοστίζουν πανάκριβα στον Έλληνα φορολογούμενο προκαλώντας του μόνιμο πονοκέφαλο σε επίπεδο διαβίωσης και όχι απλή, περιστασιακή ζαλάδα.
Απτό παράδειγμα των οικονομικά και εθνικά ασύμφορων εξοπλιστικών αγορών μας (στις οποίες μας υποχρεώνει να καταφεύγουμε σε μόνιμη βάση το casus belli της Τουρκίας) — μέρος των οποίων θα μπορούσε να καλύψει η εγχώρια παραγωγή, αν υπήρχε πολιτική βούληση διαχρονικά — είναι η κούρσα στην οποία επιδοθήκαμε την τελευταία μόνο 10ετία-12ετία επιβαρύνοντας περαιτέρω τις εξασθενημένες πλάτες της ήδη ασθμαίνουσας και υπερχρεωμένης πατρίδας μας.
Σαν απόδειξη των ιλιγγιωδών ποσών που ξοδέψαμε — γιατί μας βολεύει (λόγω πολιτικής ανικανότητας) να είμαστε πελάτες και όχι παραγωγοί (όπως η Τουρκία) — απλά αναφέρω ότι το 2008 πληρώσαμε 1,7 δισ. ευρώ στην Krauss Maffei Wegmann του Μονάχου για 170 άρματα Leopard 2, ενώ για τον στόλο των υπερσύγχρονων υποβρυχίων δώσαμε 1,6 δισ. ευρώ στους Γερμανούς της HDW/ Ferrostaal (αγορά για την οποία υπήρχαν φήμες για μίζες των 120 εκατ. ευρώ στην γερμανική βιομηχανία).
Η τελευταία μάλιστα ζήτησε και τα ρέστα τρία χρόνια αργότερα (2011) διεκδικώντας 80 εκατ. ευρώ απ’ το ελληνικό δημόσιο, γιατί της πούλησε – λέει – τα Ελληνικά Ναυπηγεία, τα οποία αποδείχθηκαν ”ουδόλως ελκυστικό προϊόν”.
Και φυσικά δε χρειάζεται και πολύ για να καταλάβουμε γιατί είναι υποτιμημένα τα εξαγώγιμα ”προϊόντα” της βαριάς βιομηχανίας μας (βλ. ναυπηγοεπισκευαστικές βάσεις Ναυστάθμων και Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία [ΕΑΒ]), όταν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν και είναι οι πρώτες που τα υποτιμούσαν και τα υποτιμούν.
Οι πρώτες που τα έχουν εγκαταλείψει στην μοίρα τους και, με την πρώτη ευκαιρία τα ξεπουλούν όσο όσο, χωρίς να σκέφτονται πως τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας συνάδουν με την εξοπλιστική της αυτάρκεια.
Ας σημειωθεί εδώ ότι τον επόμενο χρόνο (2012), λόγω οικονομικής κρίσης που έσπρωχνε την Ελλάδα σε χρεοκοπία και εκτός ευρώ, ακυρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις για 48 Eurofighter με την εταιρία EADS Cassidian και έκτοτε πέρασαν δέκα χρόνια (Φεβρουάριος 2022) μέχρι να ψηφιστεί στη Βουλή με ευρεία πλειοψηφία το νομοσχέδιο για την αμυντική θωράκιση της χώρας μας, το οποίο περιλαμβάνει τις συμβάσεις για τα μαχητικά Rafale και τις φρεγάτες Belharra, η αγορά των οποίων ξεπερνά τα 10 δισ…
Τώρα θα μου πείτε ότι η τελευταία εξοπλιστική υπεραγορά ήταν αναγκαιότερη από ποτέ με τον Τούρκο ante portas της Ελλάδας. Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας.
Όλες τις παραπάνω εξοπλιστικές μας πρωτοβουλίες ωστόσο, αν και τις επικροτώ, δεν τις υπερεκτιμώ. Και δεν τις υπερεκτιμώ, δεν τις χαίρομαι, όχι για… αντιπολιτευτικούς λόγους, αλλά για εθνικούς, καθώς το μείζον για μένα δεν σχετίζεται με τα ”χθεσινά” και τα τωρινά των πολυδάπανων αγορών που έλαβαν χώρα στον τόπο μας διακυβερνητικά κατά το παρελθόν.
Έχει να κάνει με την ανάγκη συνειδητοποίησης εκ μέρους των πολιτικών ηγητόρων μας της σημασίας που έχει για την οικονομική και εθνική μας επιβίωση και για τη διασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων μας η αυτάρκεια και η αυτοτέλεια της Ελλάδας, ώστε κάποια στιγμή αυτή (μακροπρόθεσμα) να μπορέσει να ”ανδρωθεί” εξοπλιστικά.
Που πάει να πει, να μην καταρρέει οικονομικά απ’ τις εξοπλιστικές παραγγελίες και να μην αναγκάζεται να υιοθετεί πατριδοκτόνες πολιτικές (όπως η ”κατευναστική”) υπό τον φόβο του casus belli της Τουρκίας.
Πεποίθησή μου είναι, εν κατακλείδι, ότι αυτό που μας λείπει είναι η πολιτική βούληση για να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα, με δεδομένο ότι διαθέτουμε εμείς οι Έλληνες την απαιτούμενη τεχνογνωσία για να κινήσουμε τα σκουριασμένα γρανάζια της αμυντικής βιομηχανίας μας με στόχο την παραγωγή εξοπλιστικών (βλ. μη επανδρωμένα αεροσκάφη που έχουν ενταχθεί στο Πρόγραμμα Ανάπτυξης με το έμβλημα: ”Τα πάντα οράν”, αν και είμαστε σε θέση να κατασκευάσουμε και οπλισμένα UAV κατηγορίας MALE, με πολύ χαμηλό κόστος).
Το moto προς αυτήν την κατεύθυνση μάς το έδωσαν ”χθες” στην Αν. Μεσόγειο το Ισραήλ και η Τουρκία (η οποία έφτασε στο σημείο να κατασκευάζει από Bayraktar TB2 drones που σάρωσαν όπου χρησιμοποιήθηκαν, μέχρι υποβρύχιο μικρόφωνο [sonobuoy: ηχοσημαδούρα της θάλασσας] για να ακούει τα ελληνικά υποβρύχια).
Σήμερα μας δίνει το παράδειγμα η Ινδία (Νότια Ασία), η οποία αξιοποιεί θαυμάσια το προσωπικό παραγωγής των αμυντικών βιομηχανιών της προς την κατεύθυνση της εξοπλιστικής της αυτάρκειας χάρη στη συνεργασία των Ενόπλων Δυνάμεών της με τη βαριά βιομηχανία.
Τι εκπληκτικό έκανε η Ινδία, για να σταματήσει την οικονομική αιμορραγία της λόγω των πανάκριβων εξοπλιστικών της; Αφού απαγόρευσε την εισαγωγή drones, έχοντας συνείδηση της ελλειμματικής τεχνογνωσίας της, έριξε το βάρος στην ειδίκευση της εγχώριας ανάπτυξης UAV.
Έτσι, τον περασμένο Αύγουστο, ο στρατός της ενεργοποίησε το πρόγραμμα Him Drone – a – thon με αντικείμενο την ανάπτυξη και παραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών, όλων των κατηγοριών απ’ τις ντόπιες αμυντικές βιομηχανίες!.
Δεν ανήκω στους εθνικούς αιθεροβάμονες που κυνηγάνε τα άπιαστα σαν σύγχρονοι δον-Κιχώτες, αλλά στους ονειροπόλους ρεαλιστές οι οποίοι έχουν επίγνωση των δυνατοτήτων της Φυλής μας ανά τους αιώνες.
Για τον λόγο αυτό και υπό τον φόβο: 1. Της οικονομικής μας εξάντλησης λόγω των ιλιγγιωδών εξοπλιστικών δαπανών και 2. Της σταδιακής διολίσθησής μας προς της τουρκικές θέσεις (όπου συρόμαστε — συμπαρασύροντας και την Κύπρο — κάθε φορά που υπερισχύει ο κατευνασμός έναντι της αποτροπής στη στρατηγική μας), θεωρώ επιτακτική ανάγκη τη διαμόρφωση Εθνικού Προγράμματος Εξοπλιστικής Αυτάρκειας.
Εθνικού Προγράμματος Εξοπλιστικής Αυτάρκειας (ΕΠΕΑ) με μακροπρόθεσμο στόχο την ενίσχυση και στήριξη της Ελληντικής Αμυντικής βιομηχανίας (αφού τελειώσουμε οριστικά με το θέμα της εξυγίανσή της), ώστε να να κάνουμε το βήμα μπροστά για την αμυντική απεξάρτηση της Ελλάδας, η οποία θα φέρει σταδιακά και την ουσιαστική εθνική της ανεξαρτησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου