ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Γράφει η Μαίρη Καρά

 

    Μια νοσταλγική επιθυμία μου να ξαναδώ τα μέρη που έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, οδήγησε τα βήματά μου στον τόπο καταγωγής μου. Εκεί στην μικρή μου πόλη όπου γεννήθηκα και έζησα τα ανέμελα παιδικά μου χρόνια, μέσα στην θαλπωρή της οικογένειας και την φιλική ζεστασιά της γειτονιάς. Εκεί όπου πήρα τις πρώτες γνώσεις και εμπειρίες μου, που μου άνοιξαν τα μάτια στον λόγο της ύπαρξής μου.

 

    Εκεί όπου πήρα τα πρώτα ακούσματα της παράδοσής μας από τους γονείς και τους δασκάλους μου. Εκεί όπου οι χρυσές ακτίνες του ήλιου χάϊδευαν το παράθυρό μου. Εκεί όπου κάθε πρωί με ξυπνούσαν για να πάω στο σχολείο… μα και την Κυριακή; Γιατί ανατέλλει πάντα από το ίδιο σημείο; Η πρώτη "φυσική" απορία μου, μα ποιος να μου απαντήσει; "Σήκω, είναι ώρα για την Εκκλησία" φώναζε επιτακτικά η μάνα μου…  

 

    Στο Δημοτικό σχολείο ο Εκκλησιασμός και το Κατηχητικό ήταν στο πρόγραμμα όλων των μαθητών. Θυμάμαι πόσο χαιρόμασταν τα παιδιά, που τις Κυριακές φορούσαμε τα "καλά" μας για να λειτουργηθούμε κι έπρεπε να είμαστε σοβαροί. Τα αστεία τα κάναμε στα διαλείμματα του σχολείου και στην συνέχεια στην μικρή μας πλατεία, αφού βγάζαμε την Ποδιά… Ναι τότε ήταν υποχρεωτικό το ομοιόμορφο ντύσιμο με τις σχολικές ποδιές για τα κορίτσια και το πηλίκιο για τα αγόρια.  

     

    Περνάει "η μαθητιώσα νεολαία" έλεγαν οι μεγάλοι με σεβασμό, όταν μας έβλεπαν στον δρόμο κι εμείς καμαρώναμε. Από τις οικογένειές μας μαθαίναμε πώς να σεβόμαστε και να τιμάμε τους δασκάλους και οι δάσκαλοι μάς μάθαιναν, πώς να είμαστε ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθάμε όσους είχαν ανάγκη. Να γινόμαστε χρήσιμοι πολίτες και Αλληλέγγυοι!  

 

    Αξέχαστες και ευχάριστες αναμνήσεις από τις σχολικές μου διακοπές κρατάω σαν θησαυρό στο μυαλό μου. Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, οι μαθητές μέναμε στο σχολείο μετά το μάθημα και "σκηνοθετούσαμε" με την επιμέλεια της δασκάλας μας την αναπαράσταση της Γέννησης του Χριστού. Ετοιμάζαμε μια παράσταση για τους γονείς και συγγενείς μας, που αποτελούσε κοσμικό γεγονός για όλη την πόλη. Περιέργως εκείνη την ημέρα τα σπίτια άδειαζαν και γέμιζαν τα σχολεία.  

 

    Κι εμείς οι μαθητές πρωταγωνιστές και κομπάρσοι στην σχολική παράσταση, βάζαμε τα δυνατά μας για να αναδείξουμε τις υποκριτικές μας ικανότητες και το ταλέντο μας, που πιστεύαμε πως διαθέταμε. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας ήταν η εκδήλωση θαυμασμού από τους γονείς μας με το χειροκρότημα και η ικανοποίηση της καλλιτεχνικής αναγνώρισής μας. Μετά αποχαιρετούσαμε το σχολείο για δυο εβδομάδες, που θα ζούσαμε ξέγνοιαστα, χωρίς διάβασμα και πρωινό ξύπνημα.  

 

    Οι γιορτές μπορεί να ήταν χαρούμενες μέρες για τα παιδιά, μα πολύ κουραστικές για τις μανάδες. Από μέρες πριν άρχιζαν τις προετοιμασίες για να απολαύσουμε όλοι καλές και ήρεμες γιορτές. Όλες οι νοικοκυρές στην γειτονιά άρχιζαν με γενική καθαριότητα του σπιτιού, με το ασβέστωμα της αυλής, με τα χριστουγεννιάτικα ψώνια, με με το ζύμωμα του ψωμιού, με το ψήσιμο των γλυκών και το γέμισμα της γαλοπούλας.  

 

    Η δική μας ευχαρίστηση ήταν να στολίζουμε το δέντρο και να λέμε τα Κάλαντα. Γυρίζαμε στους δρόμους της γειτονιάς και κτυπούσαμε τα κουδούνια των σπιτιών και ψέλναμε τα κάλαντα με τα τρίγωνα. Με την "είσπραξη" αγοράζαμε δώρα για τους γονείς μας και το βράδυ, που μαζευόμασταν όλοι μπροστά στο δέντρο, ανταλλάσσαμε τα δώρα μας, ευχαριστώντας τον Θεό για τα καλούδια που μας έδωσε. Μέσα σε κλίμα οικογενειακής ευτυχίας κυλούσε η βραδιά της παραμονής των Χριστουγέννων.  

 

    Το πρωί πηγαίναμε στην Εκκλησία για την Θεία Λειτουργία και στην επιστροφή ετοιμάζαμε το γιορταστικό τραπέζι, όπου καθόμασταν μαζί με τους καλεσμένους. Το γεύμα άρχιζε πάντα με Προσευχή και ευχές κι όταν τελειώναμε τα "τυπικά", εμείς τα παιδιά ανοίγαμε το πικ-απ, δίνοντας το σύνθημα του γλεντιού. Η μουσική συλλογή μας στα μικρά δισκάκια της εποχής περιελάμβανε τα δημοτικά μας τραγούδια, εκτελεσμένα από γνήσιους λαϊκούς ερμηνευτές και οι χοροί μας ανάλογοι με τους παραδοσιακούς ήχους των οργανοπαιχτών.  

 

    Ακόμα δεν μας διακατείχε η ξενομανία και παραμέναμε πιστοί στις μουσικές μας προτιμήσεις. Δεν είχαν εισβάλει οι ξενόφερτες μουσικές από την Ευρώπη και την Αμερική. Πολύ αργότερα επιβλήθηκαν στο μουσικό στερέωμα. Εμείς όμως δεν είχαμε "εκμοντερνιστεί" και δεν είχαν αλλοιωθεί οι επιλογές μας. Ζούσαμε και νιώθαμε ως περήφανοι Έλληνες.  

 

    Οι γιορτινές μέρες ήταν ξεχωριστές και τις περίμεναν με λαχτάρα και οι πλούσιοι και οι φτωχοί και τα παιδιά, για να πάρουν τα δώρα τους. Δεν νοούνταν γιορτές χωρίς να ανταλλαγή ευχών και δώρων, χωρίς να ευχαριστούμε όσους μας φρόντιζαν, χωρίς να επαινούμε όσους δούλευαν για να έχουμε εμείς τα απαραίτητα αγαθά στο σπίτι και στην ζωή μας. Την μαγική νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων η σκέψη και το ενδιαφέρον μας ήταν εκτός από την Γέννηση του Χριστού και στους γνωστούς ταλαίπωρους συνανθρώπους μας.  

 

    Συμπονούσαμε τους άρρωστους στα νοσοκομεία και τους γιατρούς που τους φρόντιζαν και τους προσφέραμε χρήματα και γλυκά. Βοηθούσαμε τα φτωχά παιδιά της γειτονιάς, γεμίζαμε το τραπέζι μιας χήρας με μικρά παιδιά και δοξάζαμε τον Θεό για όλα τα καλά που μας έδινε. Έτσι νιώθαμε πως εκπληρώναμε τις υποχρεώσεις μας σαν καλοί Χριστιανοί και Έλληνες πολίτες, που γαλουχήθηκαν με τα Ελληνικά ιδεώδη. Εκείνα τα ευλογημένα χρόνια εμείς τα παιδιά πιστεύαμε, πως αυτό ήταν το βαθύτερο Νόημα των Χριστουγέννων.  

 

    Σήμερα εμείς οι παλιότεροι που αναγκαζόμαστε να επιβιώνουμε μέσα σε μια κατοχική Ελλάδα και δεν καταφέραμε ακόμα να την ελευθερώσουμε… νιώθουμε μεγάλη νοσταλγία για εκείνα τα ήρεμα ειρηνικά χρόνια της νιότης μας, ελπίζοντας πως θα προλάβουμε να τα ξαναζήσουμε. Ας ευχηθούμε όλοι μαζί αγαπημένοι Έλληνες, πως αυτά θα είναι τα τελευταία κατοχικά Χριστούγεννα και πως η Γέννηση του Χριστού θα αγγίξει έστω και ένα ίχνος ανθρωπιάς αν έχουν οι πουλημένοι πολιτικοί, που μας μισούν και επιδιώκουν τον θάνατό μας.

 

    Αυτοί οι απάνθρωποι άθεοι και άσπλαχνοι υπαλληλίσκοι των επικυρίαρχων δηλαδή, που νομίζουν πως θα μείνουν στην Εξουσία παντοτινά. Αυτά τα ανθελληνικά υπολείμματα που μας καταδυναστεύουν με τις πλάτες των αφεντικών τους, δεν θα έχουν καλό τέλος… το τέλος τους πλησιάζει και θα είναι εκείνο που αξίζει σε προδότες. Ο Χριστός που κατέβηκε στην γη φέρνοντας Αγάπη και Γαλήνη στους ανθρώπους, φέτος θα έχει και ένα εξαιρετικό δώρο για τους αγαπημένους του Έλληνες. Θα τους χαρίσει την πολυπόθητη Λευτεριά τους και θα ανθίσει πάλι το γέλιο στα χείλη τους. Οι αδίστακτοι εγκληματίες κατά της Ανθρωπότητας θα τιμωρηθούν ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ.

Share