Ευλογημένο Επταήμερο (5-11 Δεκεμβρίου)
Η ΓΡΗΓΟΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
Του π. Δημητρίου Μπόκου
Πιστός συνοδοιπόρος σε όσους διοδεύουν την ατραπό της ανθρώπινης ταλαιπωρίας αναδείχτηκε, αιώνες τώρα, ο άγιος Νικόλαος. Και δικαίως, αφού «οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι» της ζωής βρήκαν στο πρόσωπό του τον κατάλληλο βοηθό και προστάτη. «Οι εν νόσοις τον ιατρόν, οι εν κινδύνοις τον ρύστην, οι αμαρτωλοί τον προστάτην, οι πένητες τον θησαυρόν, οι εν θλίψεσι την παραμυθίαν, τον συνοδίτην οι οδοιπόροι, οι εν θαλάσση τον κυβερνήτην, οι πάντες τον πανταχού θερμώς προφθάνοντα μέγιστον Ιεράρχην». Είναι ο «οξέως προφθάνων», αυτός που τρέχει αμέσως οπουδήποτε τον καλούν. Είναι θαυμασμού άξιο το φαινόμενο της ιδιαίτερης ευλάβειας και αγάπης του κόσμου προς τον άγιο Νικόλαο. Είναι ο άγιος του λαού.
Λέγεται ότι δεν προφταίνει να μένει στον Παράδεισο καθόλου ο άγιος, γιατί τρέχει απ’ το ένα μέρος της γης στο άλλο αδιάκοπα, για να βοηθάει τους εμπεριστάτους. Οι ναυτικοί τον έχουν αναγορεύσει προστάτη τους και τον τιμούν ιδιαίτερα. Η ιερή του εικόνα συνόδευε παλιά κάθε πλεούμενο. Η αγία ζωή του ήταν ενσάρκωση της αγάπης για τον κάθε πάσχοντα. Ενόσω ζούσε, αναρίθμητοι άνθρωποι απαλλάχτηκαν με την παρέμβασή του από κινδύνους και δυσκολίες. Μετά δε την κοίμησή του απέβη σωτήρας και βοηθός ολόκληρης της οικουμένης. Η πληθύς των θαυμάτων του είναι ανεξάντλητη.
Στον σιδηροδρομικό σταθμό μιας κινεζικής πόλης ονόματι Χάρμπιν ήταν κρεμασμένη παλιότερα μια εικόνα του αγίου Νικολάου, φερμένη μάλλον από Ρώσους μετανάστες. Αν και μη Χριστιανοί οι Κινέζοι, σέβονταν πολύ τον άγιο Νικόλαο και άναβαν πάντα πολλά κεριά στην εικόνα του, γιατί τους προστάτευε στα ταξίδια τους. Μια μέρα ένας Κινέζος ήρθε τρέχοντας με βρεγμένα ρούχα και γονάτισε μπρος στην εικόνα. Τί είχε συμβεί;
Ο άνθρωπος αυτός είχε προσπαθήσει, περπατώντας πάνω στον πάγο, να περάσει τον ποταμό που διέσχιζε την περιοχή τους. Ο πάγος όμως έσπασε και ο άνθρωπος άρχισε να βουλιάζει στο παγωμένο νερό. Μπρος στον κίνδυνο του θανάτου, θυμήθηκε την εικόνα του αγίου που κρεμόταν στον σταθμό του τρένου. Και ενώ έχανε τις αισθήσεις του, πρόλαβε, πριν βουλιάξει εντελώς, να φωνάξει δυνατά: «Γέρο του σιδηροδρομικού σταθμού, βοήθησέ με!» Το μόνο που θυμόταν μετά, ήταν ότι βρέθηκε ανεξήγητα έξω από το νερό, στην όχθη, βρεγμένος, παγωμένος, αλλά ζωντανός. Μόλις συνήλθε λίγο, έτρεξε γρήγορα στον σταθμό και προσκύνησε την εικόνα του αγίου, ευχαριστώντας τον για τη σωτηρία του από τον βέβαιο θάνατο.
Ο παγκόσμιος άγιος Νικόλαος ας γίνει και ο δικός μας πιστός συνοδίτης. Το υπερκόσμιο φως της αγιασμένης μορφής του ας φωτίζει τα σκοτεινά μονοπάτια του βίου μας.
ΤΟ ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟ
Του π. Δημητρίου Μπόκου
Ο Θεός ευλόγησε τον γάμο και την οικογένεια. Προσέλαβε τους ανθρώπους ως συνεργούς και μετόχους στη δημιουργία του, τιμώντας τους με το να γίνουν γονείς παιδιών, απογόνων. Ο Θεός ευλόγησε την εργασία και θέλησε να ζει ο άνθρωπος από τον μόχθο και τον ιδρώτα του. Ο Θεός ευλόγησε τα ζώα και τα έβαλε να υπηρετούν τον άνθρωπο στις ανάγκες του.
Και όμως, δυο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα, στην εορτή των αγίων Προπατόρων (των κατά σάρκα προγόνων του Χριστού από τον Αδάμ μέχρι την Παναγία), διαβάζεται η παραβολή του μεγάλου δείπνου. Λέει ο Χριστός εκεί, ότι άνθρωποι που παντρεύονται και αγοράζουν χωράφια και βόδια και απασχολούνται με όλα αυτά, απορρίπτονται και θεωρούνται ανάξιοι να παρακαθίσουν στο τραπέζι του Θεού. Γιατί άραγε; Η εξήγηση είναι απλή.
Οι άνθρωποι αυτοί που κρίθηκαν απόβλητοι από τη Βασιλεία του Θεού, δεν έκαναν κάτι κακό. Απλώς ό,τι έκαναν, το έκαναν με λάθος τρόπο, σε λάθος στιγμή. Ο Θεός ευλόγησε τις απασχολήσεις αυτές του ανθρώπου, αλλά μίλησε και για άλλα πράγματα πιο σημαντικά. Δίπλα στη φροντίδα για την υλική επιβίωση, του υπέδειξε και τη φροντίδα για την μελλοντική αιώνια επιβίωση της ψυχής του. Και μάλιστα τόνισε με πολλούς τρόπους, ότι η δεύτερη αυτή φροντίδα είναι πιο αναγκαία. Μας δίδαξε «υπεροράν μεν σαρκός…, επιμελείσθαι δε ψυχής». Ό,τι αφορά τη σάρκα είναι για λίγο καιρό. «Παρέρχεται γαρ». Ό,τι όμως έχει να κάνει με την ψυχή, έχει αιώνια αξία, αφού πρόκειται για πράγμα αθάνατο. Η ευσέβεια δηλαδή έχει μόνιμη ωφέλεια, «επαγγελίας έχουσα ζωής της νυν και της μελλούσης». Εξασφαλίζει αγαθά και για την παρούσα και για τη μέλλουσα ζωή. Οι άνθρωποι της παραβολής δεν μπόρεσαν να ιεραρχήσουν σωστά τα πράγματα. Όταν έπρεπε να κάνουν τα πνευματικά, αυτοί παρέμειναν προσκολλημένοι στα υλικά. Τα νόμισαν υπέρτερα, πως σ’ αυτά και μόνο ήταν η αξία της ζωής.
Ο άγιος Σπυρίδων όμως, που συμπίπτει σήμερα η μνήμη του, τα είδε διαφορετικά. Τα ιεράρχησε όλα με σωστό τρόπο. Βρήκε τις χρυσές ισορροπίες. Ξεκίνησε από πάνω προς τα κάτω. Ήταν επίσκοπος και εργάσθηκε τα πνευματικά με τόσο τέλειο τρόπο, που αναδείχθηκε άγιος, θεοφόρος και θαυματουργός. Το λείψανό του παραμένει άφθαρτο και χαριτόβρυτο μέχρι σήμερα. Παράλληλα, νυμφεύτηκε, έκανε και παιδιά. Ήταν όμως και ποιμήν προβάτων. Αγρότης. Γεωργός. Ασχολιόταν με όλες τις ευλογημένες εργασίες. Όμως δεν τον εμπόδισαν αυτά καθόλου στο να τρέχει και τότε στο επίγειο δείπνο (τη Θ. Λειτουργία) του Θεού και τώρα να παρακάθεται αιώνια με όλους τους άξιους συνδαιτυμόνες στο τραπέζι της Βασιλείας του.
Ας μας καθοδηγεί λοιπόν κι εμάς να προτιμάμε πάντα την ψυχή από το σώμα. Και όταν η καμπάνα μάς καλεί, ν’ αφήνουμε τις δουλειές μας όλες και να τρέχουμε στο δείπνο του Θεού.
Ευλογημένο Επταήμερο (19-25 Δεκεμβρίου)
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Του π. Δημητρίου Μπόκου
«Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον»!
Ακατάληπτο, αλλά και πολύπλευρο μυστήριο η Γέννηση του Χριστού. Από όπου και να το πιάσει κανείς, είναι ξένο. Διαφορετικό από ό,τι γνωρίζαμε στον δικό μας κόσμο. Όλα τα του Χριστού, αλλά και τα της Παναγίας, είναι παράδοξα. Υπέρλογα. Πάνω απ’ τη συνήθη λογική.
Ο τρόπος της Γέννησης είναι πρόβλημα άλυτο. «Πώς ο εν υψίστοις οικών εκ παρθένου τίκτεται;» Πώς «εν μήτρα χωρείται γυναικός», αυτός που είναι τόσο μεγάλος, ώστε να έχει για θρόνο του τον ουρανό και υποπόδιο τη γη; Πολλοί προσπάθησαν να δώσουν μια εξήγηση, με τη μόνη μέθοδο που ξέρει ο άνθρωπος: Τη λογική ανάλυση. Κάποιοι είπαν ότι δεν έγινε πραγματικά άνθρωπος ο Χριστός, αλλά φαινομενικά, εικονικά. Κάτι σαν φάντασμα, σαν όραμα, μια φαντασία, ένα ολόγραμμα. Άλλοι είπαν ότι η Παναγία γέννησε έναν απλό άνθρωπο και ότι μετά, σε κάποια άλλη φάση, ο Θεός ενώθηκε με αυτόν τον άνθρωπο. Ποια είναι η αλήθεια;
Την αλήθεια τη φανέρωσε ο Χριστός, όταν είπε για τον εαυτό του (τον Υιό και Λόγο του Θεού), ότι ήταν Θεός τέλειος, όπως ακριβώς και ο Πατέρας του. Αυτός «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Στη γη κατέβηκε ο ίδιος ο Χριστός, αυτοπροσώπως. Ο ίδιος που εισήλθε στην κοιλιά της Παναγίας ως Θεός, εξήλθε μετά ως Θεάνθρωπος. Παίρνοντας σάρκα από την Παρθένο, πρόσθεσε στη θεία του φύση και την ανθρώπινη. Ο Θεός σαρκώθηκε πραγματικά. Η Παρθένος κράτησε μέσα της προσωρινά τον ίδιο τον Θεό, προσθέτοντάς του τη σάρκα. Γέννησε τον Θεό ως άνθρωπο. Δεν γέννησε έναν απλό άνθρωπο για να ενωθεί μαζί του μετά ο Θεός, αλλά «δι’ αυτής διήλθεν ο Κύριος, εξ αυτής προήλθεν ο Ύψιστος». Γι’ αυτό και λέγεται Θεοτόκος. Αλλιώς θα ήταν απλώς ανθρωποτόκος, σαν όλες τις άλλες μητέρες.
Και όχι μόνο γεννήθηκε πραγματικά (και όχι φαινομενικά) ο Θεός, αλλά προσέλαβε και εντελώς καθαρή ανθρώπινη φύση. Αυτήν που εξαρχής είχε πλάσει ο ίδιος για τον Αδάμ. Με τα αρχέγονα δομικά της στοιχεία, το γνήσιο αρχέτυπο, χωρίς αμαρτία. Η αμαρτία δεν ανήκει στην αρχική φυσική δομή της ανθρώπινης φύσης, αλλά προέκυψε αργότερα, ως καρπός της θέλησης του ανθρώπου. Είναι καρπός επιλογής, στοιχείο επίκτητο. Η ανθρώπινη όμως θέληση του Χριστού, αφότου ενώθηκαν πάνω του οι δύο φύσεις, ήταν ευθυγραμμισμένη απόλυτα με τη θεία του θέληση. «Ουκ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού» γεννήθηκε. «Εκ Πνεύματος Αγίου». Χωρίς ουδεμία ροπή προς το κακό. Συνεπώς:
Ο Χριστός γεννήθηκε άνθρωπος αληθινός, όμοιος σε όλα με μας, εκτός από την αμαρτία.
Καλά Χριστούγεννα!
«Αντιύλη».
Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα.
Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504
E-mail: antiyli.gr@gmail.com
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου