Στην εποχή μας έχει παροπλιστεί η φιλοσοφία διότι έχει περιοριστεί από τον οδοστρωτήρα της Επιστήμης και Τεχνολογίας και αυτό είναι το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν υπάρχουν τώρα φιλόσοφοι, όπως στην Αρχαία Ελλάδα ή στον περασμένο αιώνα. Αλλά όσο είναι σκεπτόμενος ο άνθρωπος η φιλοσοφία ζει και σαν «βιοσοφία».
Ο θάνατος της Φιλοσοφίας. Όμως η επέλαση της Επιστήμης και Τεχνολογίας δεν μπόρεσε να την εξαφανίσει ολοκληρωτικά παρότι την έχει σημαντικά περιορίσει στα όρια της ατομικής αμφισβήτησης και της φτηνής πολιτικής για να μην πούμε της «κομματοκρατίας». Δεν υπάρχουν πλέον φιλόσοφοι όπως οι Krierkegaard, Nietzsche, Heidegger κ.α που προσπάθησαν να πλησιάσουν το σκοτεινό μυστήριο της ύπαρξης και να δώσουν εξήγηση στο ασήκωτο βάρος της ελευθερίας του ατόμου. Η ανάλυση τους ήταν μαζί οδηγητική κριτική αλλά και διδαχή. Σήμερα κανείς δεν τολμά κάτι τέτοιο διότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με την Επιστήμη και Τεχνολογία.
Στην εποχή του διαδικτύου οι άνθρωποι κορεσμένοι από τεχνολογικές πληροφορίες και εφαρμογές τις οποίες οι πολλοί ελάχιστα αντιλαμβάνονται είναι διψασμένοι για νέες ιδέες. Γράφονται πολλά για τη Νέα Τάξη και την Παγκοσμιοποίηση και ο κόσμος ανησυχεί .Διψούν να πληροφορηθούν από επίσημα χείλη: Προς τα που οδεύει ο κόσμος; χωρίς αυτός να συμμετέχει στη διαμόρφωση του μέλλοντος του και των παιδιών του. Θέλουν να ακούσουν γνώμες και απόψεις των ειδικών για το σήμερα και το αύριο που προβάλλει ζοφερό.
Η αδυναμία του ΟΗΕ. Εν απουσία εγκύρου πληροφορήσεως και καθοδηγήσεως της ανθρωπότητας από τον εν «παραλυσία» τελούντα ΟΗΕ, ενημερώνεται από ανεξέλεγκτες, τρομολαγνικές και συνωμοσιολογικές φήμες οι οποίες πολώνουν το κοινωνικό σύνολο και ιδιαιτέρως εκείνο των κατωτέρων κοινωνικά και μορφωτικά στρωμάτων. Η τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου έγκειται στο γεγονός ότι οι ειδικοί αντί να τον διαφωτίσουν αντίθετα τον συσκοτίζουν με τις διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις και ερμηνείες των πάνω στα φλέγοντα σοβαρά προβλήματα της εποχής μας.
Αναμένει λοιπόν από τη «πρακτική ή διδακτική φιλοσοφία» να του ξεδιαλύνει ορισμένα θέματα του βίου τα οποία έχει μπερδεμένα και παραπαίει στην άγνοια ή πέφτει θύμα κομματικών «καθοδηγητών» ή και κομπογιαννιτών.
Το «ιερό» μου Σώμα Στις μέρες μας σοβεί μια σφοδρή διαμάχη μεταξύ των οπαδών του εμβολίου για την προστασία από τον κορωνοιό και των αντιεμβολιαστών. Ως τώρα μόνο δικτατορικά καθεστώτα τολμούσαν να υποχρεώσουν το άτομο να δεχθεί αναγκαστική επέμβαση στο σώμα του. Σήμερα όμως κάτω από την αδήριτη ανάγκη να σταματήσει η θανατηφόρος επέλαση της πανδημίας η Πολιτεία έρχεται αντίθετη προς το Σύνταγμα και τον φυσικό Νόμο κατά τον οποίον: «το σώμα μου «είμαι» εγώ» Και μέσα σε αυτό ενυπάρχει και η «Ψυχή μου» υπόθεση που γίνεται σταθμός στην ιστορία του πνεύματος . Το σώμα μου είναι η «προσωπική μου ταυτότητα» και κανείς δεν έχει δικαίωμα το θίξει εκτός από τη βούληση μου. «Σέβου το σώμα σου» πρόσταζαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας. Μόνο οι σκλάβοι των απολυταρχικών καθεστώτων δεν ορίζουν το σώμα τους και υπόκεινται σε βασανιστήρια.
Στη σημερινή εποχή η «Μηχανή» το κακοποιεί και το παραμορφώνει και η κραυγή ακούγεται όλο και πιο έντονα : «Προστάτευε με στοργή και με θυσίες το σώμα σου» Η υγεία δεν είναι, «γίνεται» αγαθό. Η αρρώστια δεν είναι, «γίνεται» κακό. Ο άνθρωπος ως ενσυνείδητο όν(ως «εγώ») έχει μιαν εντελώς ιδιαίτερη , μοναδική στο είδος του σχέση με το σώμα του. Με κανένα αντικείμενο του κόσμου δεν έχει τη σχέση που έχει με το σώμα του, ο καθένας με το δικό του σώμα. Σχέση ιδιαίτερη και μοναδική στο είδος της.
Το υποχρεωτικό του εμβολίου Και τώρα αίφνης η Εξουσία ενώπιον της πανδημίας τον υποχρεώνει να βάλει στο σώμα του κάποια άγνωστη ουσία η οποία ούτε επαρκώς δοκιμασμένη είναι ούτε πλήρως ασφαλής και κατά τους ειδικούς ούτε πλήρως αποτελεσματική. Όμως για την Πολιτεία είναι το μη χείρον βέλτιστο τούτη την εποχή για να γλυτώσει από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της πανδημίας. Το εμβόλιο είναι ότι καλύτερο μπόρεσε να κατασκευάσει ο ανθρώπινος νους σε τόσο μικρό χρόνο για να αντιμετωπίσει το κακό.
Ο άνθρωπος που εμπιστεύεται την επιστήμη εδώ και αιώνες για την ίαση του από ασθένειες έρχεται τώρα να την αμφισβητήσει και να κάνει μια αρνητική επανάσταση προς το παρελθόν, αρνούμενος να εμβολιαστεί. Βέβαια, δεν είναι το σύνολο των ανθρώπων αλλά ένα μικρό ποσοστό που αντιστέκεται. Η ψυχή τους έχει τρωθεί από τον κάματο, την πλήξη και την απόγνωση και μπορεί να κάμψουν την αντοχή του ακμαίου σώματος τους και να τους εξουθενώσουν. Η ψυχή και το σώμα γκρεμίζονται μαζί διότι συνυπάρχουν. Το ένα κρατάει το άλλο και όταν φύγει το σώμα τότε φεύγει και η ψυχή σε μια αβέβαιη επιβίωση. Όταν δεν έχουμε τη δύναμη να δαμάσουμε τα βάναυσα πάθη μας (βία, έγκλημα, οκνηρία, λαιμαργία, φιληδονία, κακεντρέχεια κ.α) ερχόμαστε τώρα να σώσουμε το σώμα μας από την εμβολή ενός ανεπιθύμητου αλλά αναγκαίου εμβολίου, το οποίον κατά τους επιστήμονες και στατιστικώς μας γλυτώνει κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από το θάνατο. Όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει σκλάβοι της ψηφιακής εποχής και χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει συντεταγμένη πολιτισμένη ζωή ερχόμαστε να αμφισβητήσουμε την Επιστήμη η οποία καλώς ή κακώς μας έβγαλε με το Πύρ του Προμηθέα από τα σπήλαια και μας έφερε στο φως του σύγχρονου πολιτισμού.
Όπου δεν πιάνει η βία ισχύει η πειθώ. Επομένως, το κράτος δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να επιβάλλει δια της βίας τα άτομα στην βάσανο του εμβολίου αλλά με μέσα πειθούς. Είναι ανάγκη δια των καταλλήλων επιστημόνων να τα πείσει ότι είναι προς το συμφέρον των ιδίων και του κοινωνικού συνόλου ο καθολικός εμβολιασμός. Οπότε δεν έχει θέση ο εξαναγκασμός ο οποίος διχάζει την κοινωνία και φέρνει στη μνήμη μας ναζιστικού τύπου καθεστώτα και τουρκικές φυλακές όπου τα βασανιστήρια είναι ο κανόνας.
Όχι στον Εθνικό Διχασμό. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούνται οι αντιεμβολιαστές να φθάνουν στα άκρα και να δημιουργούν πόλωση και συνθήκες εθνικού διχασμού. Εμείς οι ηλικιωμένοι που ζήσαμε τον διχασμό της Κατοχής ο οποίος γέννησε το Δεκεμβριανό αιματηρό Πραξικόπημα του 1944 και εν συνεχεία την Κομμουνιστοσυμμοριακή στρατιωτική εισβολή του 1946-49 δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τα φοβερά δεινά που επισώρευσε ο εθνικός διχασμός και αφορίζουμε κάθε προσπάθεια επανάληψης του. Η λύση πρέπει να βρεθεί στη χρυσή τομή.
Προφανώς, όλα αυτά είναι τα προεόρτια της μετάλλαξης της ψηφιακής κοινωνίας μας σε «νομοκρατική κοινωνία» όπου το κάθε άτομο θα πρέπει να εκτελεί με μαθηματική ακρίβεια αυτό που επιβάλλει η ψηφιακή λογική.
Το μέλλον η Νομοκρατία. Όπως με την υιοθέτηση της Δημοκρατίας από τους προγόνους μας οι πολίτες απεμπόλησαν ένα μέρος της φυσικής τους ελευθερίας στο «κράτος-πόλη» έτσι θα γίνει και πάλι . Θα υιοθετήσουμε την νομοκρατική κοινωνία ώστε να προσαρμοσθούμε πλήρως στην ψηφιακή εποχή, διότι διαφορετικά θα επέλθει Βαβυλωνία . Αυτό το αντιλαμβάνονται καλύτερα τα άτομα που χειρίζονται Η/Υ διότι είναι αναγκασμένα να εφαρμόζουν επακριβώς τους κανόνες της ψηφιακής διαδικασίας για να επιτευχθεί το επιθυμητόν αποτέλεσμα. Αν είναι καλή ή κακή η «Νομοκρατία» είναι ένα άλλο θέμα που εκφεύγει από τους σκοπούς της παρούσας μελέτης. Όμως φαίνεται ότι είναι αναγκαία να την ακολουθήσει ο σύγχρονος άνθρωπος για να αποφύγει την ολοσχερή καταστροφή από ένα Πυρηνικό Ολοκαύτωμα, από τις πανδημίες, από τις κυβερνοεπιθέσεις παντός είδους, από την κλιματική αλλαγή και από άλλες απρόβλεπτες αιτίες. Το μη χείρον λοιπόν βέλτιστο.
Αμφικτύων
15/12/ 2021
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
.jfif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου