Γερμανία, Ρωσία και Τουρκία εναντίον της Ελλάδας

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 19 Ιανουαρίου 2020

Ο Χαφτάρ έφυγε από την διάσκεψη του Βερολίνου, καταγγέλλοντας προκατασκευασμένες αποφάσεις. Όμως το ερώτημα είναι ποιοι τις προπαρασκεύασαν και ποιοι είναι οι λόγοι.

Στο ερώτημα αυτό θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση, σύμφωνα με την δική μου ενασχόληση με τα θέματα διεθνούς και εγχώριας ανάλυσης των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών δεδομένων. 

Για την Γερμανία δεν χρειάζεται να κάνω καμία απολύτως αποκάλυψη. Η Γερμανία ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε και χωρίς καμία εξαίρεση, παρ’ όλο που κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του, υπέρ της Τουρκίας και εναντίον της Ελλάδας και επιπλέον υπέρ των βορείων γειτόνων μας. Αυτό το κατέδειξα σε άλλα άρθρα μου, ακόμη και σε βιβλία μου. Επειδή η οικονομία της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το φυσικό αέριο βασίζεται στην τροφοδοσία της από την Ρωσία με την οποία έχει κατασκευάσει δεύτερο αγωγό. Οπότε θεωρεί ότι μπορεί να εξασφαλίσει την προμήθειάς της από την Ρωσία και, αν πετύχει, και μέσω της Τουρκίας, εφόσον η δεύτερη καταφέρει να ελέγξει ή να έχει υπό την κατοχή της το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μεσογείου ολόκληρης. Χωρίς το φυσικό αέριο από την Ρωσία και όσο δεν έχει εναλλακτική λύση, είναι εξαρτημένη από το φυσικό αέριο της Ρωσίας, για να λειτουργεί απρόσκοπτα η οικονομία της. 

Ο υποτιθέμενος ορθόδοξος Χριστιανός Πούτιν συνεργάζεται άριστα με τον φανατικό ισλαμιστή Ερντογάν, γιατί αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα της Ρωσίας, τα οποία είναι γεωστρατηγικά και αφορούν την αποδιάρθρωση και αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ στην Νοτιοανατολική του πτέρυγα και γεωοικονομικά, για τον έλεγχο του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, ώστε να αποκλείσει την τροφοδοσία της Ευρώπης και συγκεκριμένα της Γερμανίας από άλλες πηγές εκτός Ρωσίας και των συμμάχων του, εν προκειμένω της Τουρκίας. Επιδιώκει μέσω της Τουρκίας να αποκλείσει κάθε δυνατότητα τροφοδοσίας της Ευρώπης από τα μελλοντικά σχέδια αποκλεισμού της Τουρκίας και έμμεσα της Ρωσίας από το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου, μπορεί και της Μεσογείου ολόκληρης, αν επιτύχει το σχέδιο νομικής ισχύος του συμφώνου Τουρκίας – Λιβύης για την ΑΟΖ, βάση του νόμου του ισχυρού, όπως τον έχει διατυπώσει πολύ σωστά με διαχρονική ισχύ ο Θουκυδίδης: «Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του» (Θουκυδίδου, ιστορίας Ε΄(89-91). 

Η Τουρκία λοιπόν, ανέκαθεν σύμμαχος της Γερμανίας και τώρα ευκαιριακά της Ρωσίας, για δικούς της λόγους, θέλει να αναδειχτεί σε μια όχι πια περιφερειακή δύναμη, αλλά σε μια υπερδύναμη. Χωρίς αυτόν τον έλεγχο του φυσικού αερίου δεν είναι δυνατόν να εκπληρώσει το όραμά του ο Ερντογάν για μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, που θα έχει ισοδύναμο ρόλο με τις άλλες υπερδυνάμεις της υφηλίου.

Στα σχέδιά της αυτά ο μόνος σημαντικός φραγμός είναι η Ελλάδα και συγκεκριμένα Κύπρος και Ελλάδα. Οπότε τόσο η Γερμανία που είναι δεδομένο ότι στηρίζει σε όλες τις ενέργειές του τον Ερντογάν, αλλά και ο Πούτιν είναι «υποχρεωμένοι» να στηρίξουν ο καθένας για τους λόγους του την Τουρκία.

Είναι ενδεικτικό και επιβεβαιωτικό του ανωτέρου σκεπτικού, η δήλωση του στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ και Ακίλα Σάλεχ Αϊσα, προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων μέσω Twitter, ότι αποχώρησαν από την Μόσχα, γιατί διαπίστωσαν ότι οι αποφάσεις ήδη είχαν ληφθεί και απλώς έπρεπε να υποκύψουν στους εκβιασμούς, όπως φάνηκε και στην διάσκεψη του Βερολίνου.

Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας είναι ότι η συνδιάσκεψη που στο παρασκήνιο με βεβαιότητα αποφασίστηκε από την Γερμανία και την Ρωσία με την σύμπραξη φυσικά της Τουρκίας για να γίνει η ανακωχή και διατηρηθεί ο Σάρατζ στην εξουσία, ώστε να παραμένει σε ισχύ η συμφωνία Τουρκίας –Λιβύης για την ΑΟΖ, που υπέγραψαν σε βάρος της Ελλάδας. Ας το πάρουμε απόφαση. Η Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει έως ότου υποτάξει την Ελλάδα πλήρως και εθνικά και εδαφικά. 

Και το ερώτημα είναι. Έχει η Ελλάδα την δυνατότητα να ανατρέψει όλα αυτά τα σχέδια. Η πεποίθησή μου είναι ότι έχει την δυνατότητα κάτω από μια και μόνο προϋπόθεση: Είτε να αντιδράσει μέσω του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διπλωματικά με το τελευταίο όπλο που έχει το βέτο σε οποιεσδήποτε αποφάσεις που είναι σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων και να ενισχύει άμεσα το φρόνημα και την ενότητα του ελληνικού λαού και να εξοπλίσει άμεσα τις ένοπλες δυνάμεις με τις απαραίτητες θυσίες που επιβάλλονται, διακινδυνεύοντας την εξουσία της και να συμπήξει συμμαχίες με τις χώρες που θίγονται από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, είτε να υποχωρήσει, όπως έκανε ο Σύριζα στο Μακεδονικό, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Δηλαδή με έναν λόγο να κοιτάξει τα στενά προσωπικά και κομματικά της συμφέροντα έναντι των εθνικών. Τρίτη λύση δεν βλέπω, εκτός αν καταφέρουμε και δημιουργήσουμε μια δημοκρατική πατριωτική κίνηση εξουσίας, που θα ανατρέψει όλα τα δουλικά, ραγιαδίστικα δεδομένα!

Ιδωμεν!

Share