Όταν πριν κάποια χρόνια άκουγα τα κηρύγματα μίσους του προηγούμενου προέδρου του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ εναντίον του κράτους του Ισραήλ, προβληματιζόμουν για την σκοπιμότητα τους γιατί μια τέτοια ρητορική έδινε την δικαιολογία και άνοιγε το δρόμο σε μια στρατιωτική επίθεση του Ισραήλ εναντίον του. Δεν θεωρώ ότι ο Αχμαντινετζάντ ήταν τόσο ηλίθιος που να πιστεύει ότι μπορεί το Ιράν να σβήσει από το χάρτη μια χώρα που ελέγχει όλο τον κόσμο. Εκτός αν ήταν ένας χρήσιμος ηλίθιος.
Σήμερα ο ίδιος βρίσκεται υπό περιορισμό στην οικία του από την νέα κυβέρνηση του Ιράν. Μάλιστα γράφτηκε στον ηλεκτρονικό τύπο ότι οι τελευταίες διαμαρτυρίες που έγιναν σε διάφορες πόλεις στο Ιράν, οργανώθηκαν από τις Η.Π.Α. και χρησιμοποιήθηκαν για τον σκοπό αυτό άνθρωποι που πρόσκεινται στον πρώην πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. Γιατί άραγε οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ να θέλουν πάλι την επιστροφή του αφού είναι δηλωμένος εχθρός των Η.Π.Α. και του Ισραήλ;
Από την στιγμή που έγινε πρόεδρος του Ιράν ο σεΐχης Χασάν Ρουχανί το τελευταίο άρχισε μια διαλλακτική εξωτερική πολιτική, προσπαθώντας να επαναφέρει τις καλές σχέσεις του με τη Δύση δεχόμενο τον εξωτερικό έλεγχο στο πυρηνικό του πρόγραμμα που κατέληξε στην συμφωνία των 5+1 το 2015.
Υπάρχει άραγε σήμερα κίνδυνος από τις δραστηριότητες του Ιράν για το Ισραήλ; Απ’ ότι προκύπτει από την σχετική έρευνα και την αντικειμενική αξιολόγηση της δεδομένης κατάστασης νομίζω πως όχι. Όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αυτό ελέγχεται σύμφωνα με την υπογραφείσα συμφωνία. Το ότι το Ιράν βοήθησε μία σύμμαχο χώρα όπως είναι η Συρία να αμυνθεί δεν είναι δικαιολογία για μια στρατιωτική ενέργεια εναντίον του. Έπραξε το λογικό από την πλευρά του.
Γιατί τότε το Ισραήλ επιδιώκει την μείωση της δύναμης του ή ακόμα και την εξαφάνισή του;
Πρώτον, το Ισραήλ δεν θέλει να υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή κράτη που αναπτύσσονται και προοδεύουν σε όλους τους τομείς για να μην χάσει την ισχύ του και την πρωτοκαθεδρία του. Η τακτική του είναι το “διαίρει και βασίλευε”. Αισθάνεται άβολα με ένα κράτος στη γειτονιά του που θα είναι πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης στη Μέση Ανατολή.
Σίγουρα οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ μετά από τόσα χρόνια που το Ιράν βρίσκονταν υπό την κηδεμονία Άγγλων και Αμερικανών θα έχουν μέσα στο Ιράν ανθρώπους που θα είναι φιλικά προσκείμενοι προς τους τελευταίους. Είναι όμως με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένο το σύστημα διακυβέρνησης του Ιράν που είναι πολύ δύσκολη μια εξωτερική καθοδήγηση στο σύνολό του.
Επίσης είναι γνωστό ότι η Μοσάντ είναι μια από τις καλύτερες μυστικές υπηρεσίες στον κόσμο. Η τελευταία δρούσε με διάφορους τρόπους μέσα στο Ιράν αλλά η πρόσφατη φυγάδευση πρακτόρων της από το έδαφος του Ιράν για να μην συλληφθούν από τις ιρανικές μυστικές υπηρεσίες, δείχνει την αναβάθμιση των τελευταίων πράγμα που σημαίνει την ακόμα πιο δύσκολη πρόσβαση των Δυτικών στα εσωτερικά πράγματα του Ιράν. Όλα αυτά έχουν την δική τους βαρύτητα στις αποφάσεις των δρώντων παικτών.
Ο δεύτερος λόγος που επιβάλει την διάλυση του Ιράν είναι η εκμετάλλευση των πετρελαίων του και ο πλήρης έλεγχος της περιοχής.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη των σχεδίων του Ισραήλ για τη Μέση Ανατολή και η επέκταση σε ένα επόμενο στάδιο των γεωγραφικών ορίων του. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι Ισραηλινοί συνεχώς μαζεύουν Εβραίους από όλον τον κόσμο στη χώρα τους. Προφανώς κάτι ετοιμάζουν.
Η αλήθεια είναι ότι το Ιράν θέλει να αποφύγει ένα Δυτικό χτύπημα εναντίον του και μια ισχυρή και απρόβλεπτη στο μέγεθός της στρατιωτική σύγκρουση που θα αποτελεί γι’ αυτό την μητέρα όλων των μαχών.
Η Ρωσία από τη μεριά της θέλει να αποτραπεί μια ιρανοισραηλινή σύγκρουση αλλά και γενικότερα να υπάρξει μια ειρήνευση στη Μέση Ανατολή γι αυτό και συνιστά στο Ιράν να αποφεύγει ενέργειες κλιμάκωσης της έντασης γιατί γνωρίζει ότι η κατάσταση μπορεί να γενικευτεί και να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις. Ακούει τη φωνή της λογικής.
Το θέμα όμως δεν είναι το τι θέλει το Ιράν ή το τι επιθυμεί η Ρωσία αλλά το τι θα κάνει το Ισραήλ!
Θα προχωρήσει το Ισραήλ από μόνο του ή με τη συνεργασία των Δυτικών σε ένα στρατιωτικό χτύπημα εναντίον του Ιράν; Αναλύοντας την ψυχοσύνθεση των κυβερνόντων του αλλά και του τρόπου με το οποίο δρα το Ισραήλ είναι απόλυτα βέβαιο ότι το χτύπημα στο Ιράν θα γίνει. Δεν είναι τυχαία η αλλαγή στάσης των Η.Π.Α. στο θέμα του Ιράν από την στιγμή που ανέλαβε πρόεδρος των Η.Π.Α. ο Ντόναλντ Τραμπ. Φαίνεται ότι πλέον έχουν καταφέρει να του περάσουν τον χαλκά στη μύτη και τον σέρνουν σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Σε αυτό επίσης συνηγορούν οι κινήσεις Η.Π.Α. και Αγγλίας που ουσιαστικά αποτελούν τα δύο του χέρια του Ισραήλ. Βέβαια το τελευταίο, προτιμά αντί για μια δική του αεροπορική επιδρομή μια όσο το δυνατόν υπό τη ηγεσία των Η.Π.Α. ευρύτερη διεθνή συμμετοχή στην στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν στα πρότυπα της δυτικής επέμβασης στην Σερβία και αυτό επιδιώκει. Οι δολιοφθορές στα τάνκερ στον Περσικό κόλπο, η επέμβαση των Άγγλων στο Ιρανικό τάνκερ στο Γιβραλτάρ που θα είχε ανταπόδοση από το τελευταίο στην έδρα του, δίνουν την δικαιολογία για τη δημιουργία μιας διεθνούς ναυτικής δύναμης που θα εγκατασταθεί στον περσικό κόλπο.
Εκεί όμως αρχίζουν τα δύσκολα αφού η διεθνής ναυτική παρουσία ουσιαστικά θα αποτελέσει το απαραίτητο προγεφύρωμα για την επίθεση εναντίον του Ιράν αλλά και την ασπίδα προστασίας μιας οποιασδήποτε αντεπίθεσης εναντίον των δυτικών συμμάχων στην αραβική χερσόνησο.
Ένα φυσικό και αναμενόμενο στρατιωτικό πρώτο χτύπημα του Ιράν εναντίον της διεθνούς ναυτικής παρουσίας θα δώσει την δικαιολογία μιας διεθνούς στρατιωτικής επέμβασης πράγμα το οποίο επιδιώκει το Ισραήλ. Όλοι εναντίον ενός.
Θα επιτρέψει όμως από την πλευρά του το Ιράν να αναπτυχθεί στον Περσικό κόλπο η διεθνής ναυτική δύναμη, η οποία θα δημιουργήσει τις συνθήκες για να δώσουν οι Δυτικοί πρώτοι, ένα ισχυρό στρατιωτικό κτύπημα εναντίον του που δεν θα του επιτρέψει στη συνέχεια να αντιδράσει;
Εφόσον οι Ισραηλινοί είναι αποφασισμένοι να χτυπήσουν ακόμα και από μόνοι τους, νομίζω ότι το Ιράν θα θέσει τα πράγματα στην σωστή τους βάση: “Η ναυσιπλοΐα στον Περσικό κόλπο δεν κινδυνεύει από κανέναν. Η ξένη ναυτική αρμάδα αποτελεί πολεμική εκστρατεία εναντίον του Ιράν και θα αντιμετωπιστεί από την πλευρά του Ιράν ως τέτοια”.
Οπωσδήποτε με κύρια υπαιτιότητα πρώτον του Ισραήλ και δεύτερον της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν αντιδρά (οι Η.Π.Α. και η Αγγλία είναι δεδομένες) μπαίνουμε σε μια γενική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή που δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξή της όχι μόνο για την περιοχή αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.
Ηλίας Ευαγγελόπουλος
Οικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου