Ο πόλεμος στη Συρία είναι στην πραγματικότητα ένας υβριδικός πόλεμος νέας γενιάς με τη χρήση τεχνικών στοιχείων των «έγχρωμων επαναστάσεων» βαμμένων στο κοινωνικό-πολιτισμικό τοπικό χούμο, με στρατιωτική χρήση των κοινωνικών δικτύων στο Διαδίκτυο και με τη κλασική χρήση εκπαιδευμένων ανταρτών, που εξοπλίζονται και στρατολογούνται μαζικά σύμφωνα με ένα επινοημένο, φανταστικό ή πραγματικό αίτιο.
Στη περίπτωση της Συρίας, η εκμετάλλευση της «ισλαμιστικής» αντιπολίτευσης και η μακρά καταστολή του κινήματος των Αδελφών Μουσουλμάνων από τη συριακή κυβέρνηση ήταν τα δύο ένζυμα στα οποία στήθηκε ένα είδος παν-ισλαμικού αγώνα ενάντια σε ένα άθεο και αντι-θρησκευτικό κράτος. Ήταν κατά βάθος το ίδιο modus operandi με αυτό που χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη δεκαετία του '80 κατά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν.
Αυτή η ιδεολογική συνταγή η οποία στοχεύει ταυτόχρονα στο να δημιουργήσει έναν νέο εχθρό-σκιάχτρο και ένα πρόσχημα για επέμβαση, ενώ χρησιμοποιείται κατά καθεστώτων που ταξινομούνται ως εχθρικά, απέτυχε στο Λεβάντε ενώπιον της στρατηγικής νοημοσύνης των Σύρων οι οποίοι κατάφεραν να συνάψουν συμμαχίες με τις επόμενες χώρες που στοχεύονται από τη στρατηγική ηγεμονίας της αυτοκρατορίας: το Ιράν και τη Ρωσία. Μια πτώση του συριακού καθεστώτος θα είχε ως αποτέλεσμα το στραγγαλισμό και έπειτα τη καταστροφή της λιβανέζικης Χεζμπολάχ και το προοίμιο για μια γενικευμένη επίθεση κατά του πλήρως κυκλωμένου και απομονωμένου Ιράν.
Μόλις ανατραπεί το ιρανικό καθεστώς, η Κεντρική Ασία και το Νότο της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα ήταν εύκολοι στόχοι για την «Νατοϊκή Τζιχάντ». Αφότου πλήρες χάος επικρατήσει στη Ρωσία, όλες οι προσπάθειες της αυτοκρατορίας θα κατευθύνονται κατά της Κίνας, του τελικού αντιπάλου.
Ωστόσο, το σχέδιο απέτυχε ολοσχερώς στη Συρία και ήδη παρά λίγο να αποτύχανε στη Λιβύη.
Η Συρία είναι μια αραβική χώρα του παλιού «Άξονα της άρνησης» που βρίσκεται σε άμεση επαφή με το Ισραήλ, το οποίο δεν αναγνωρίζει και με το οποίο είναι τεχνικά πάντα σε πόλεμο από το 1973.
Ο πόλεμος στη Συρία είχε ως στόχο να καταστρέψει τη Συρία και να αποτρέψει το αντι-ισραηλινό καθεστώς.
Κατέληξε το 2019, μετά από οκτώ χρόνια έντονων συγκρούσεων, με την εμφάνιση ενός πραγματικού πόλου εξουσίας στα κινητά σύνορα του Ισραήλ. Η Χεζμπολάχ, η οποία στρατιωτικά συμμετέχει μαζί με τη Δαμασκό, απέκτησε κατά τη διάρκεια του πολέμου τεράστια πολεμική εμπειρία και την αναδόμηση των αμυντικών δυνατοτήτων στο σημείο να είναι τώρα ικανή να πραγματοποιήσει επιθέσεις σε μέτωπα μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Η Συρία, που είχε σχεδόν εξαλειφθεί το 2015, ανάκαμψε και ανοικοδομεί μια στρατηγική αποτρεπτική δύναμη προσαρμοσμένη για την καταπολέμηση του Ισραήλ, ενώ το Ιράν απειλείται με πόλεμο λόγω του ρόλου του στην αποτυχία όλων των σχεδίων των ΗΠΑ στην περιοχή.
Αποτέλεσμα: όταν η Ουάσινγκτον απείλησε το Ιράν με έναν πόλεμο, όλοι οι σύμμαχοι και συμπαθούντες του Ιράν στην περιοχή ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Δεν γίνεται λόγος πλέον για άμυνα, αλλά να στραφούν προς ένα νέο είδος πολέμου αβάσταχτου για την Αυτοκρατορία: να διεξαχθεί ένας πόλεμος απελευθέρωσης στο στρατηγικό βάθος του Ισραήλ και να καταληφθούν η Γαλιλαία και το Γκολάν, με ταυτόχρονη πλημμύρα πυραύλων και βλημάτων προς τους εξαιρετικά ευαίσθητους στόχους του Ισραήλ.
Αυτό αλλάζει ριζικά την κατάσταση.
Το Ισραήλ είναι στρατιωτικά ανίκανο να δράσει ενάντια στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας, όπου μια μικρή και ασήμαντη παραστρατιωτική δύναμη καταφέρνει να αντισταθεί στην ισραηλινή στρατιωτική πίεση και στον αιγυπτιακό αποκλεισμό.
Στη Δυτική Όχθη, η κατάσταση είναι πολύ τεταμένη και ο πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή.
Στο Λίβανο και τη Συρία, δεκάδες χιλιάδες άντρες και πύραυλοι είναι πλέον διαθέσιμοι για να πραγματοποιήσουν αυτό που θεωρούν ότι θα είναι η τελευταία μάχη.
Μια απλή επίθεση κατά του Ιράν σίγουρα θα προκαλέσει έναν παγκόσμιο πόλεμο. Το κόστος μιας τέτοιας περιπέτειας παραείναι πολύ υψηλό. Η "Αραβική Άνοιξη" προκλήθηκε για να διασφαλιστεί ότι το Ισραήλ θα επιβιώνει και θα παραμένει η μοναδική στρατηγική δύναμη στην Εγγύς και Μέση Ανατολή μετά το 2048, ημερομηνία της εκατονταετηρίδας του.
Ωστόσο, μόλις κατάληξε σε ένα αποτέλεσμα που απέχει πολύ από τους αρχικούς στόχους.
Μια νέα δύναμη γεννήθηκε στην Ανατολή. Εξοργισμένη από τις προκλήσεις της Ουάσιγκτον, η Κίνα εξέφρασε μόλις την επιθυμία της να ενταχθεί στο Κέντρο Ανταλλαγής Στρατιωτικών Πληροφοριών της Βαγδάτης που συγκεντρώνει τη Συρία, το Ιράκ, τη Ρωσία και το Ιράν.
Αυτή είναι επανάσταση! Το Πεκίνο δεν θα είχε ποτέ τολμήσει δημόσια να ενεργήσει με αυτόν τον τρόπο αν δεν είχε ωθηθεί στα όρια.
Το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία οδήγησαν τις ΗΠΑ σε καταστροφικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, προκαλώντας την πτώση του. Αυτές οι δύο πολύ σημαντικές και αχάριστες δυνάμεις τόλμησαν ακόμα να απομακρυνθούν από την Ουάσιγκτον, όταν η τελευταία έδειχνε απρόθυμη να τους ακολουθήσει για λογαριασμό ορισμένων παλιών ευρωπαϊκών χώρων για να την οδηγήσει με τη σειρά τους σε ένα τούνελ χωρίς έξοδο.
Μάταια. Ο παλιός κόσμος πέθανε. Ο νέος κόσμος βρίσκεται σε παρακμή. Ένας νέος ήλιος αναδύεται στην Ανατολή.
Η Νέα Παγκόσμια Τάξη, που ανακοινώθηκε το 1992, βρίσκεται σε πλήρη φάση καταστροφής.
Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά
strategika51
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου