Ο μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος και στρατηγός Σουν Τσου, στην γνωστή πραγματεία του "Η Τέχνη του Πολέμου", που γράφτηκε πριν 2.500 χρόνια, αναφέρεται στον σχεδιασμό και την διεξαγωγή των στρατιωτικών επιχειρήσεων υπό την μορφή δεκάδων αποφθεγμάτων και με περιεκτικό τρόπο. Σε πολλά από τα αποφθέγματά του, ο Σουν Τσου παροτρύνει τον ηγέτη να μάθει καλά τον εχθρό του, καθώς και τα σχέδιά του για να μπορεί να τον αντιμετωπίσει επιτυχώς.
Σε ένα από αυτά λέει: «Ανακαλύψτε τα σχέδια του εχθρού και θα ξέρετε ποια στρατηγική θα είναι επιτυχής και ποια όχι». Έτσι καθίσταται αναγκαίο να γνωρίζουμε τον εχθρό και τα σχέδιά του, ώστε να μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε επιτυχώς. Και ας το πούμε προκαταβολικά. Η Τουρκία δεν είναι απρόβλεπτη, αλλά θα λέγαμε απολύτως αποκαλυπτική των γεωστρατηγικών της επιδιώξεων, όπως θα δούμε.
Τις τελευταίες δεκαετίες και συγκεκριμένα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, είναι σαφές ότι η κυρία απειλή για την Ελλάδα και τα κυριαρχικά της δικαιώματά έχει καταστεί η Τουρκία, η οποία συστηματικά και συνεχώς έχει μεταβληθεί σε παγκόσμιο ταραξία, σε πηγή κινδύνων για τα γειτονικά της κράτη, δηλαδή μια νέα αναθεωρητική και επιθετική δύναμη. Η αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, οι συνεχείς απειλές και προσβολές και η αμφισβήτηση νησίδων και βραχονησίδων στο Ανατολικό Αιγαίο, η ναυτική εισβολή με γεωτρύπανο και ερευνητικό σκάφος στην κυπριακή ΑΟΖ κλπ. συνεχώς αυξάνεται επικίνδυνα.
Η Τουρκία, αντιλαμβανόμενη τις νέες ενεργειακές εξελίξεις και σχεδιασμούς που δημιουργούνται στην περιοχή, χωρίς αυτή να συμπεριλαμβάνεται, σε συνδυασμό με τις υφιστάμενες συμμαχίες (οι δύο Τριμερείς με Ελλάδα-Κύπρο-Αίγυπτο και Ισραήλ), καθώς και με την εκτόξευση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων στο καλύτερο επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες, της προκαλεί μεγάλη νευρικότητα. Βλέπει να μένει έξω από αυτές τις εξελίξεις και να αποτυγχάνουν οι γεωστρατηγικοί της σχεδιασμοί, για ηγεμονική θέση στον σουνιτικό κόσμο και ως κέντρο διερχομένων αγωγών υδρογονανθράκων προς την Ευρώπη.
Η τουρκική γεωστρατηγική αντίληψη
Αναλύοντας την τουρκική στάση, διαπιστώνουμε ότι η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της σε τρία μέτωπα σήμερα. Στην Συρία, εισβάλλοντας στο έδαφος ξένης χώρας στην περιοχή του κουρδικού καντονίου του Αφρίν και της Γιαραμπλούς, στην κυπριακή ΑΟΖ, με την πειρατική ενέργεια έρευνας και γεώτρησης στην ΑΟΖ άλλου κράτους και μέλους της ΕΕ και φυσικά εδώ και δεκαετίες στο Αιγαίο. Πρόκειται δηλαδή για μοναδική περίπτωση χώρας που έχει εισβάλει σε τρία κράτη σήμερα (Κύπρος, Ιράκ και Συρία) ενώ απειλεί και τέταρτο (Ελλάδα).
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας βασίζεται στη γεωπολιτική αντίληψη του 19ου αιώνα περί ζωτικού χώρου (Lebesraum), που υιοθέτησαν οι Ναζί και παρακάτω θα δούμε την ιδιαίτερη ιδεολογική σχέση των Ναζί (Χίτλερ) και του Μουσταφά Κεμάλ. Δηλαδή μια μεγάλη δύναμη χρειάζεται ζωτικό χώρο για να αναπνεύσει. Και ποιοι εμποδίζουν την υλοποίηση του εν λόγω τουρκικού σχεδιασμού; Μα δύο λαοί, οι Έλληνες και οι Κούρδοι. Συνδυαζόμενη η θεωρία του lebersraum, με την μεγαλοϊδεατική νεο-οθωμανική αντίληψη της αναδυόμενης αυτοκρατορίας, από την εποχή του ιδρυτού της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας του Μουσταφά Κεμάλ, μέχρι σήμερα.
H ιδεολογική σχέση Νεοτούρκων και Μουσταφά Κεμάλ με τη ναζιστική ιδεολογία και τον θαυμασμό του ιδίου του Αδόλφου Χίτλερ αποκαλύπτεται λεπτομερώς στο βιβλίο του Βρετανού καθηγητή Δρ. Στέφεν Άιριγκ με τίτλο: «Ατατούρκ και Ναζί. Δάσκαλος και μαθητής στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού».
Οι βασικές αρχές της τουρκικής γεωστρατηγικής, εδράζονται σε δύο θεωρίες, μία εθνικιστική–αλυτρωτική και μία πολιτικο-θρησκευτική, όπου εκεί επάνω εδράζονται όλες οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, άλλοτε κεκαλυμμένα και άλλοτε --όπως την παρούσα περίοδο-- έντονα, προκλητικά και επιθετικά. Επιπρόσθετα, στη διαμόρφωση της τουρκικής γεωστρατηγικής ήρθαν να συμβάλλουν καταλυτικά δύο πιο πρόσφατες θεωρίες: Μια νεόκοπη, προκλητική θεωρία που περιφρονεί ξεδιάντροπα έννοιες του διεθνούς δικαίου και μια που προτάσσει δυναμικά το νεο-οθωμανικό μεγαλείο. Παρακάτω ακολουθούν οι τέσσερις αυτές θεωρίες που όλες τους όμως απείλησαν και απειλούν τον ελληνισμό.
1920, ο 'Εθνικός Όρκος' του Κεμάλ
Ο 'Εθνικός Όρκος'(MISAAK-I MILLI ή Ahd-i Milli) αφορά την παρακαταθήκη του Μουσταφά Κεμάλ, που ψηφίστηκε το 1920 στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση στο Ερζερούμ. Τότε, και ενώ ο Ελληνικός Στρατός είχε απελευθερώσει την Σμύρνη και μια σειρά από άλλες πόλεις και περιοχές της δυτικής Μικράς Ασίας, ο Μουσταφά Κεμάλ συγκάλεσε τους πολιτικούς ηγέτες της Ανατολίας και διοργάνωσε το Συνέδριο του Ερζερούμ και το Συνέδριο της Σεβάστειας.
Στα συνέδρια εκείνα, αφού εξασφάλισε και την υποστήριξη των ηγετών των φατριών των Κούρδων, αποφασίστηκαν οι βασικοί άξονες του 'Εθνικού Όρκου', που οριστικοποιήθηκε και δόθηκε από τους βουλευτές της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, σε μια συνεδρίαση που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, τις 28 Ιανουαρίου 1920.
Ο 'Εθνικός Όρκος', που αποτελείται από έξι άρθρα, ανακοινώθηκε στην κοινή γνώμη στις 17 Φεβρουαρίου και περιελάμβανε τους όρους της ειρηνευτικής συμφωνίας που ήταν διατεθειμένη να υπογράψει η Τουρκία. Μάλιστα, για να γίνει αντιληπτό από όλους και να αποτελέσει την παρακαταθήκη του Μουσταφά Κεμάλ και τον οδηγό για τους μελλοντικούς κυβερνήτες της Τουρκίας ήταν συνημμένα του Εθνικού Όρκου ο Χάρτης με τις μελλοντικές διεκδικήσεις τις Τουρκίας. Σε αυτόν αναγράφονταν και αναφέρονταν όλες οι περιοχές που θα διεκδικούσε η Τουρκία. Δηλαδή, όπου υπάρχουν σήμερα τουρκικές διεκδικήσεις, στην Μοσούλη, στο Χαλέπι, στην Κύπρο, στα Δωδεκάνησα, στην Δυτική Θράκη κλπ.
Ο Χάρτης του Εθνικού Όρκου με τις εδαφικές διεκδικήσεις.
Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιές είναι αυτές οι περιοχές που διεκδικεί το τουρκικό έθνος, «τα σύνορα της καρδιάς του», ο Ερντογάν πρόσφατα μίλησε για το Χαλέπι της Συρίας, τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και το Αρμπίλ του Ιράκ, το Καραμπάχ της Αρμενίας, το Μπατούμ της Γεωργίας, τη ρωσική Κριμαία, τη Βάρνα της Βουλγαρίας, τη μουσουλμανική Βοσνία, τα Σκόπια και βεβαίως για την ελληνική Δυτική Θράκη, τη Θεσσαλονίκη (γενέτειρα του Μουσταφά Κεμάλ) και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Στην ουσία όμως πρόκειται για τις περιοχές που αναφέρονται ακριβώς στον 'Εθνικό Όρκο'.Δήλωσε επίσης ότι «η Τουρκία δεν είναι μόνο τα 82 εκατομμύρια των πολιτών της αλλά και τα εκατομμύρια αδέλφια μας στη γύρω γεωγραφική περιοχή». Πρόσθεσε ότι είναι καθήκον, αλλά και δικαίωμα της Τουρκίας να ενδιαφέρεται γι’ αυτές τις περιοχές και κατέληξε: «Η στιγμή που θα παραιτηθούμε από αυτό, θα είναι η στιγμή που θα χάσουμε την ανεξαρτησία μας και το μέλλον μας».
1975, η 'Εθνική Θέαση' του Ερμπακάν
Η δεύτερη είναι η 'Εθνική Θέαση' (MILI GORUS), του μέντορα του Ερντογάν, του Νετσμενττίν Ερμπακάν. Το 1975, ο Ερμπακάν παρουσίασε το πλαίσιο ιδεών του για μια ισχυρή Τουρκία, το πρόγραμμα – κίνημα Εθνική Θέαση. Με αυτό το πρόγραμμα-κίνημα της 'Εθνικής Θέασης', ο Ερμπακάν επεδίωξε να εισαγάγει μια ιδεολογική πλατφόρμα. Πρόκειται για ένα πλαίσιο ιδεών, αρχών και στόχων για την ευημερία και την ανάπτυξη της Τουρκίας και την ανέλιξή της σε σημαντική χώρα του παγκόσμιου συστήματος, όπως ήταν ακριβώς κάποτε η Οθωμανική αυτοκρατορία.
Σημαντικό στοιχείο στην 'Εθνική Θέαση' κατέχει το Ισλάμ καθώς τότε ξεπήδησε το λεγόμενο πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία. Έτσι, στην ουσία η 'Εθνική Θέαση' ήταν η πολιτικοποίηση του Ισλάμ και η αναρρίχηση ενός Ισλαμικού κόμματος στην εξουσία. Ο στόχος αυτός επετεύχθη ήδη στην Τουρκία και ο αγαπημένος «πρίγκηπας της Κωνσταντινούπολης» του Ερμπακάν, ο νυν πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον κατέκτησε με τον πιο εμφατικό τρόπο.
2018, η 'Γαλάζια Πατρίδα' του Γιαϊτζί
Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι επιδιώξεις της Τουρκίας ήταν εμφανείς και αποσκοπούσαν αφενός στην γκριζοποίηση νησίδων και βραχονησίδων, που δεν αναφέρονταν ονομαστικά στη συνθήκη της Λωζάνης και στη διχοτόμηση του Αιγαίου στον 25ο μεσημβρινό. Όμως πρόσφατα προέκυψε και ένας νέος όρος, με περισσότερες εδαφικές διεκδικήσεις.
Τα πάντα στα μισά διεκδικεί ουσιαστικά η Τουρκία
Είναι η «Γαλάζια Πατρίδα», που ακούμε συνεχώς τελευταία από την γείτονα χώρα. Η παράνομη και εξωφρενική για το Διεθνές Δίκαιο θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας» δημιουργός της οποίας είναι ο ναύαρχος Τζιχάτ Γιαϊτζί. Την εν λόγω θεωρία προτάσσει τώρα η Άγκυρα προκειμένου να αμφισβητήσει τα δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Αναφερόμαστε σε μια θαλάσσια έκταση περίπου 465.000 τετραγωνικών ΚΜ, όπου η Τουρκία, αδιαφορώντας για το Διεθνές Δίκαιο και τη Συνθήκη UNCLOS του 1982 (Θαλάσσιο Δίκαιο), στηρίζει τις διεκδικήσεις της σε μια παγκόσμια νομική αυθαιρεσία. Θεωρεί ότι τα νησιά του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου δεν έχουν υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ.
Έτσι η Τουρκία καλεί τα χερσαία κράτη, που είναι απέναντί της, την Αίγυπτο και την Λιβύη και κατ’ επέκταση και την Ελλάδα, να χωρίσουν στη μέση τον θαλάσσιο χώρο που τους χωρίζει. Στην ουσία έχουμε μια γεωπολιτική επιχωμάτωση της Τουρκίας στο μισό της θαλάσσιας έκτασης της Ανατολική Μεσογείου και του Αιγαίου. Θέλει δηλαδή, στη μέση το Αιγαίο (25ος μεσημβρινός) και στη μέση και την Ανατολική Μεσόγειος.
Φυσικά, όλα τα κράτη απέρριψαν την νεόκοπη και παράνομη θεωρία της Τουρκίας, καθόσον δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να γίνει αποδεκτό από την διεθνή κοινότητα και φυσικά από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Δηλαδή η Αγγλία, η Σαρδηνία, η Κορσική και τόσα νησιά και θαλάσσια κράτη δεν έχουν υφαλοκρηπίδα ή ΑΟΖ;
Παράλογες θεωρίες για την παγκόσμια κοινότητα και το Διεθνές Δίκαιο, που όμως η Τουρκία θέτει στο τραπέζι των διεκδικήσεων, προσπαθώντας συσσωρεύσει διεκδικήσεις, ώστε να υποχωρήσει μερικώς σε κάποιες διεκδικήσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όταν συρθούμε αναγκαστικά μετά από κάποιες εξελίξεις.
2001, τo 'Στρατηγικό Βάθος' του Νταβούτογλου
Η ολοκληρωμένη γεωστρατηγική αντίληψη της νεοοθωμανικής Τουρκίας αποκαλύπτεται εντυπωσιακά, διαβάζοντας το βιβλίο του καθηγητή και πρώην πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου. Εκεί, αναλύεται η γεωπολιτική κατάσταση στο σύμπλοκο Βαλκάνια-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος, που αφορά ουσιαστικά τα δύο ελληνικά κράτη (Ελλάδα και Κύπρος) και τον σημαντικό ρόλο που πρέπει η Τουρκία να αναλάβει. Διαβάζουμε: «Μέσα σε αυτόν τον σχεδιασμό, το ζήτημα της Κύπρου, θα έλθει στο προσκήνιο με πιο ενεργό τρόπο».
Ξεκαθαρίζει την τουρκική πολιτική απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο, τονίζοντας ότι «η Κύπρος πρέπει να βγει από την τουρκο-ελληνική εξίσωση». Και παρακάτω: «Η Κύπρος γίνεται με αυξανόμενη ταχύτητα ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής–Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Αν. Ευρώπης». Και ακόμη δεν είχαν ανακοινωθεί τα ενεργειακά αποθέματα νοτίως της Κύπρου, οι ενεργειακές συμμαχίες και άξονες, που αλλάζουν τα γεωπολιτικά δεδομένα του προαναφερθέντος συμπλόκου.
Σε ότι αφορά την ισλαμοτουρκική πολιτική με τα βαλκανικά κράτη αναφέρει χαρακτηριστικά: «…Μια αδυναμία της Τουρκίας που θα φανερωθεί στο θέμα της ασφάλειας και της προστασίας της τουρκικής κοινότητας στην Κύπρο, μπορεί να εξαπλωθεί σαν κύμα στην Δυτική Θράκη και την Βουλγαρία και ακόμη στο Αζερμπαϊτζάν και την Βοσνία». Μόνο από τα μικρά αυτά αποσπάσματα του περίφημου βιβλίου του μέντορα του Ερντογάν για την Νέο-οθωμανική πολιτική του Τούρκου προέδρου.
Η Ελλάδα, με την πολιτική του κατευνασμού (Appeasment) τις τελευταίες δεκαετίες, θεωρεί ότι θα κατευνάσει το αδηφάγο θηρίο «χαϊδεύοντας το κατά την φορά του πέλους», οδηγώντας όμως σταδιακά την πατρίδα στην 'φινλανδοποίηση', παραχωρώντας εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα χωρίς πόλεμο. Διατρέχουμε κίνδυνο αφανισμού ως έθνος αν συνδυαστεί η επιθετική αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας με την ελληνική πολιτική κατευνασμού, καθώς και με άλλους εθνοκτόνους παράγοντες.
Αναφερόμαστε φυσικά στην υπογεννητικότητα, τη μετανάστευση των καλυτέρων και πολύ καλά εκπαιδευμένων νέων μας, όπως ήδη συμβαίνει σήμερα. Μόνη ελπίδα μας η διαμόρφωση νέας εθνικής στρατηγικής με κυρίαρχη την πολιτική αποτροπής (Containment), μαζί με ισχυρές συμμαχίες. Και για να είμαστε σαφείς, αποτροπή σημαίνει ισχύς, με δεδομένη την πολιτική εφαρμογή της, αν απαιτηθεί, για την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
SLPress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου