Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
«Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει και δεν είναι πυρηνικός. Ενώ εσείς χαλαρώνετε, ενώ καταναλώνετε, ενώ απολαμβάνετε τη διασκέδαση που σας προσφέρει το σύστημα, ένας αόρατος στρατός προσπαθεί να κυριαρχήσει στη σκέψη σας, στη συμπεριφορά και στα συναισθήματα σας, ληστεύοντας σας.
Χωρίς να το παίρνετε καθόλου είδηση, χωρίς να το νοιώθετε ή να το συνειδητοποιείτε, η θέληση σας καταλαμβάνεται από αόρατες κατοχικές δυνάμεις. Οι μάχες δεν διεξάγονται σε μακρινούς τόπους, αλλά μέσα στο ίδιο σας το κεφάλι. Δεν πρόκειται πλέον για έναν πόλεμο με στόχο τη στρατιωτική κατάκτηση κάποιων περιοχών, αλλά για έναν πόλεμο που έχει αντικείμενο την κατάκτηση του εγκεφάλου σας – για μάχες που εσείς οι ίδιοι ως άτομα, όπου και αν βρίσκεσθε, αποτελείτε τον κύριο στόχο.
Ο στόχος δεν είναι πλέον ο θάνατος του εχθρού, αλλά ο έλεγχος του. Οι σφαίρες δεν κατευθύνονται πια στο κεφάλι σου, αλλά στις αντιφάσεις, στους ενδόμυχους φόβους και στις ψυχολογικές σου ευπάθειες – στα κρυφά και ευάλωτα σημεία σου. Η συμπεριφορά σου θα ερευνάται συνεχώς από ειδικούς, θα καθοδηγείται και θα ελέγχεται. Η σκέψη και η ψυχή σου θα υποβάλλονται στις ακραίες δοκιμασίες του πολέμου της 4ης γενιάς.
Ενός πολέμου χωρίς στρατιωτικά μέτωπα, χωρίς δυνατότητες υποχώρησης, χωρίς τεθωρακισμένα και χωρίς όπλα – ενός πολέμου στον οποίο εσύ θα είσαι ταυτόχρονα θύμα όσον αφορά τον εαυτό σου και δράστης σε σχέση με το περιβάλλον σου» (M. Freytas με παρεμβάσεις).
Άρθρο
Η ονομασία «Πόλεμος της 4ης γενιάς» (Fourth Generation Warfare – 4GW) είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται κυρίως από αναλυτές και στρατιωτικούς αξιωματούχους, για να περιγράψουν την τελευταία φάση του πολέμου στην εποχή της πληροφορικής και των παγκοσμιοποιημένων μέσων επικοινωνίας. Η θεωρία εμφανίσθηκε για πρώτη φορά το 1989, όταν ο κ. W. Lind μαζί με τέσσερις ακόμη αξιωματικούς του αμερικανικού στρατού δημοσίευσε το ντοκουμέντο «Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του πολέμου: στην 4η γενιά» (The Changing Face of War: Into the 4th Generation). Σύμφωνα με το έγγραφο, το οποίο έχουν φυσικά αντικρούσει αρκετοί, οι τέσσερις γενιές του πολέμου είναι οι εξής:
(α) Πρώτη γενιά: Εμφάνιση των πυροβόλων όπλων, συγκρούσεις των στρατών με τακτικές «σε γραμμές και σε στήλες» (Ναπολέων). Ξεκίνησε μετά την ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, όπου έληξε ο τριακονταετής πόλεμος.
(β) Δεύτερη γενιά: Είσοδος στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, όπου υπήρχε η δυνατότητα μεταφοράς μεγάλων ποσοτήτων στρατιωτικού εξοπλισμού και ανθρώπων, καθώς επίσης το βαρύ πυροβολικό (1ος Παγκόσμιος Πόλεμος).
(γ) Τρίτη γενιά: Εξουδετέρωση του εχθρού μέσω της εκμετάλλευσης των αδυναμιών του, χωρίς τη φυσική του καταστροφή (2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, Αστραπιαίος πόλεμος του γερμανικού στρατού – Blitzkrieg).
(δ) Τέταρτη γενιά: Η εξέλιξη της τεχνολογίας και της πληροφορικής, η παγκοσμιοποίηση των «ειδησεογραφικών μηνυμάτων», καθώς επίσης οι τρόποι επηρεασμού της κοινής γνώμης (χειραγώγηση κλπ.), έχουν καταστήσει τον ψυχολογικό πόλεμο μέσω των πάσης φύσεως ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στο στρατηγικό όπλο του πολέμου της 4ης γενιάς.
Εν προκειμένω η χρήση των στρατιωτικών μονάδων αντικαθίσταται από τη χρήση των ΜΜΕ – ενώ η ψυχολογική δράση της τρομοκρατίας, αντικαθιστά τα όπλα στο σενάριο του πολέμου. Στο συγκεκριμένο πόλεμο το πεδίο της μάχης δεν είναι πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά στο εσωτερικό του – στο μυαλό και στα συναισθήματα του. Εκτός αυτού, οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν λειτουργούν πλέον μέσω του στρατιωτικού αποικισμού με στόχο τον έλεγχο μίας περιοχής, την κατοχή της δηλαδή, αλλά μέσω του διανοητικού αποικισμού για τον έλεγχο μίας κοινωνίας. Ο συνδυασμός της νέας πολεμικής τακτικής με τη στρατιωτική χρησιμοποιήθηκε κυρίως στο Ιράκ – ενώ έγινε γνωστή ως «στρατηγική σοκ και δέους», όπου πριν την εισβολή τα ΜΜΕ μετέδιδαν καταστροφικές εικόνες τεράστιων βομβών που τρομοκράτησαν στο έπακρο τον πληθυσμό.
Περαιτέρω, οι στρατιώτες του πολέμου της 4ης γενιάς δεν είναι πια στρατιωτικοί, αλλά ειδικοί της επικοινωνίας και της πληροφορικής στον τομέα των εξεγέρσεων – είτε για την ανατροπή ενός καθεστώτος μέσω της πυροδότησης λαϊκών εξεγέρσεων (όπως για παράδειγμα στην Ουκρανία), είτε για την καταπολέμηση υφισταμένων εξεγέρσεων, έτσι ώστε να παραμείνει το καθεστώς ως έχει (όπως στην Ελλάδα – MARFIN). Με απλά λόγια, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις αντικαθίστανται από τις ψυχολογικές – στις οποίες χρησιμοποιείται ο λαός (οι ιθαγενείς), χειραγωγούμενος κατά το δοκούν.
Ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός μέσω των ΜΜΕ δεν λειτουργεί δια μέσου της λογικής των ανθρώπων, αλλά μέσω της ψυχολογίας τους. Με απλά λόγια δεν χειραγωγείται το συνειδητό, αλλά οι επιθυμίες και οι μη συνειδητοί φόβοι τους – με έναν τρόπο που είναι σχεδόν αδύνατον να αμυνθούν οι περισσότεροι, ειδικά οι λιγότερο μορφωμένοι.
Στα πλαίσια αυτά κάθε ημέρα, 24 ώρες το 24ωρο, ένας αόρατος στρατός τοποθετεί ως στόχο τον εσωτερικό κόσμο των θυμάτων του – χωρίς να χρησιμοποιεί αεροπλάνα ή υποβρύχια, αλλά μόνο εικόνες και μηνύματα (σλόγκαν) «στοχευόμενα» χειραγωγημένων πληροφοριών. Οι ψυχολογικοί πολεμιστές δεν θέλουν ασφαλώς να σκέφτονται και να αναλύουν οι άνθρωποι τις «πληροφορίες» που τους δίνουν – αλλά να τις καταναλώνουν «ωμές», χωρίς να τις συνδέουν (συνδυάζουν) μεταξύ τους.
Τέλος, τα μηνύματα και οι εικόνες είναι ουσιαστικά οι πύραυλοι του πολέμου της τέταρτης γενιάς, οι οποίοι εκτοξεύονται από τα συνδεδεμένα μεταξύ τους μεγάλα ΜΜΕ, με στόχο τον ανθρώπινο εγκέφαλο που αποτελεί το σύγχρονο πεδίο μάχης – συνήθως με μία εντυπωσιακή ακρίβεια ενώ, όλοι όσοι τυχόν δεν «προσβάλλονται», περιθωριοποιούνται ως οπαδοί θεωριών συνωμοσίας, φαντασιόπληκτοι, ανόητοι κοκ. Εκτός αυτού όταν αντιδρούν ενεργητικά και θέλουν να ενημερώσουν τους συνανθρώπους τους, γίνονται στόχος επιθέσεων – όπως για παράδειγμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αγενή σχόλια, με βρώμικες εκφράσεις, με προσβλητικές κριτικές κοκ. Όσον αφορά δε τις «επαναστάσεις», αντικαθίστανται από αυτές του πληκτρολογίου – μέσω των οποίων οι μάζες εκτονώνονται, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα στη «νέα τάξη πραγμάτων».
Ο οικονομικός πόλεμος
Περαιτέρω, όλοι γνωρίζουμε πως η Ελλάδα δέχθηκε μία μαζική οικονομική επίθεση – ότι αποτέλεσε το στόχο ενός οικονομικού πολέμου, με όπλα της τρίτης και της τέταρτης γενιάς, σύμφωνα με τα παραπάνω. Υπενθυμίζουμε δε τα εξής, όσον αφορά τη διαφορά ενός στρατιωτικού, από έναν οικονομικό πόλεμο:
«Σε γενικές γραμμές, κατά τη διάρκεια ενός στρατιωτικού πολέμου η ηττημένη χώρα έχει οικονομικές απώλειες, έμψυχες, καθώς επίσης υλικές – αφού το κόστος διεξαγωγής είναι μεγάλο, σκοτώνονται άνθρωποι, ενώ καταστρέφονται τα κτίρια και οι λοιπές υποδομές της. Στη συνέχεια εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής, ορίζεται μία κυβέρνηση δωσίλογων, λεηλατούνται οι πόροι της, φορολογείται από τους εισβολείς, βασανίζονται οι Πολίτες της, επικρατούν συνθήκες υπογεννητικότητας, μετανάστευσης κοκ.
Κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού πολέμου τώρα, το κόστος είναι επίσης μεγάλο, οι άνθρωποι στην ηττημένη χώρα πεθαίνουν χωρίς να χρειαστεί να σκοτωθούν (μείωση του προσδόκιμου ζωής, ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεργία, εξαθλίωση κλπ.), τα κτίρια ερημώνουν λόγω των μαζικών χρεοκοπιών, καθώς επίσης της οικονομικής αδυναμίας του πληθυσμού, ενώ οι υποδομές καταστρέφονται σταδιακά εξαιτίας της μη συντήρησης τους. Επίσης, εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής στο εσωτερικό της, λιγότερες και με πολύ χαμηλότερο κόστος, η κυβέρνηση της «αναγκάζεται» να λειτουργεί ενδοτικά, λεηλατείται η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της, φορολογείται, βασανίζονται οικονομικά οι Πολίτες της, υπάρχει υπογεννητικότητα, κλιμακώνεται η μετανάστευση κοκ.
Σε αντίθεση όμως με την οικονομική ήττα και την κατοχή της, όταν η χώρα χάνει έναν στρατιωτικό πόλεμο, όλα συμβαίνουν χωρίς τη συμφωνία των Πολιτών της. Παράλληλα, δημιουργούνται ομάδες αντίστασης στο εσωτερικό της, με στόχο την ανάκτηση της ελευθερίας, καθώς επίσης της εθνικής τους κυριαρχίας.
Η οικονομικά ηττημένη χώρα όμως αναγκάζεται να συμφωνεί με την κατοχή της, η υφαρπαγή και η εξαθλίωση της διενεργούνται σταδιακά (κυλιόμενη πτώχευση), ενώ όλα όσα υπογράφουν οι πολιτικοί της είναι δεσμευτικά και εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου – οπότε δεν θεωρείται κατακτημένη, αλλά ότι πληρώνει δίκαια τα λάθη και τις παραλείψεις της, αφού με δική της επιλογή χρεώθηκε.
Φυσικά ο δανειστής προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους – ενώ τυπικά δεν υφαρπάζει, αλλά είτε κατάσχει ότι είναι χρεωμένο για να εξοφληθεί, είτε εξαγοράζει άλλα περιουσιακά στοιχεία του ηττημένου, ελεύθερα χρεών, στις εξευτελιστικές τιμές βέβαια που έχει ως αποτέλεσμα ένας χαμένος πόλεμος.
Τα παραπάνω αποτελούν τις σημαντικότερες ίσως διαφορές μεταξύ των δύο μορφών πολέμου – σημειώνοντας ότι, η συμπεριφορά του στρατιωτικού κατακτητή ευρίσκεται εκτός των κανόνων του διεθνούς Δικαίου. Όταν δε κάποια στιγμή χάνει τον πόλεμο από τις συμμαχικές δυνάμεις που δημιουργούνται και επιτίθενται εναντίον του, η ηττημένη χώρα ανακτά όλα όσα έχασε αυτόματα – απαιτώντας ταυτόχρονα αποζημιώσεις για τις ζημίες που της προκλήθηκαν (κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει στην οικονομική μορφή του πολέμου)«.
Στην Ελλάδα προφανώς τα γνωρίζουμε όλα αυτά, αφού έχουμε μετατραπεί στην πρώτη δυτική αποικία της Δύσης, με τη χρήση οικονομικών όπλων (ανάλυση) – χωρίς όμως να το έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι, αφού οι περισσότεροι ισχυρίζονται (ακούσια ή ακούσια, από ιδιοτέλεια ή από απλή ανοησία), πως πρόκειται για μία θεωρία συνωμοσίας. Ότι κανένας δηλαδή δεν θέλει να μας υφαρπάξει τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, παρά το ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει – ενώ αρκετοί επιμένουν πως πρέπει να ευγνωμονούμε την καγκελάριο, επειδή μας δάνεισε αφιλοκερδώς, από αλληλεγγύη και καλοσύνη.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, εάν συνδέσει κανείς τα δύο διαφορετικά κείμενα μαζί με την εισαγωγή, θα κατανοήσει εύκολα τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα – γιατί σιωπούν τα πρόβατα παρά το ότι οδηγούνται στη σφαγή, τους φόβους που έχουν πλημμυρίσει το υποσυνείδητο τους, την πλήρη ανυπαρξία διαμαρτυριών και εξεγέρσεων απέναντι σε μία πολιτική που οδηγεί στην πλήρη απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας στο διηνεκές, την αδιαφορία για τα παιδιά τους κοκ.
Πρέπει βέβαια να κάνει τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά και να σκεφτεί σοβαρά μόνος του, κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά του για να αποφύγει τον εχθρικό επικοινωνιακό βομβαρδισμό που δέχεται σε καθημερινή βάση, άμεσα και έμμεσα – τον οποίο, στην προσπάθεια τους να ερμηνεύουν οι Έλληνες, εφεύραν την ανόητη έννοια του «ψεκασμού», η οποία φυσικά τους γελοιοποίησε και τους εξευτέλισε. Τέλος, ο έμμεσος επικοινωνιακός βομβαρδισμός είναι αυτός που ασκείται από ΜΜΕ, από κόμματα και Θεσμούς, οι οποίοι χρησιμοποιούνται από τους ξένους χωρίς καν να το καταλαβαίνουν – υποστηρίζοντας ως εκ τούτου ακούσια ή/και ιδιοτελώς τους επιτιθέμενους.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου