ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ.

Πρόσωπα που αξίζουν

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

Η διατήρηση της απόστασης από τα τρέχοντα πολιτικά δρώμενα επιτρέπει την σκιαγραφία ανθρώπων ενεργών στην μείζονα πολιτική σκηνή, πέραν και έξω από τις όποιες κομματικές γραμμές, με το σκεπτικό ότι η αναβάθμιση του κοινοβουλευτικού μας συστήματος θα επιτευχθεί μόνο με την ανάδειξη άξιων εκπροσώπων του λαού μας. Η πρόθεσή μου δεν είναι συμβουλευτική, πάντα πίστευα και πιστεύω ότι είμαι πολύ μεγάλος για να δέχομαι συμβουλές και πολύ μικρός για να δίνω. Η πρόθεσή μου είναι να εξωτερικεύσω την βιωματική γνωριμία μου με ανθρώπους που συνάντησα κατά την πρόσφατη «πολιτική» μου (τρόπος του λέγειν) διαδρομή και που κατά την ταπεινή μου γνώμη αξίζει τον κόπο να προβάλει κανείς υπερκομματικά, εν όψει των κρίσιμων εθνικών μας εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015.

Η εθνικιστική μου γωνία θέασης της πολιτικής είναι φυσικό να χρωματίζει τα πρόσωπα, όμως η ακαδημαϊκή μου παιδεία ελπίζω ότι είναι αρκετά βαθειά ώστε να μπορώ να βλέπω, να κρίνω και να αξιολογώ τους ανθρώπους καθεαυτούς, πέραν των όποιων κομματικών τους επιχρισμάτων. Άλλωστε, η πρόσφατη μέχρι πρότινος θητεία μου ως περιφερειακού συμβούλου Αττικής, και η τωρινή μου ως δημοτικού συμβούλου στον Δήμο της Αθήνας, πολλά με δίδαξε και με διδάσκει ως προς την αναγκαιότητα του να μιλά κανείς με όλους για όλα, προϋπόθεση sine qua non (εκ των ων ουκ άνευ) για την εδραίωση πραγματικών και ουσιαστικών δημοκρατικών θεσμών στον τόπο. Εστιάζω λοιπόν στα κατά την γνώμη μου αξιόλογα πρόσωπα, ως πρόσωπα καθεαυτά, ανεξάρτητα της πολιτικής τους τοποθέτησης, με την επιπλέον παρατήρηση ότι ο καλώς νοούμενος εθνικισμός δεν αποτελεί μονοπώλιο ενός κόμματος αλλά είναι διάχυτος σε ποικίλους βαθμούς και με διάφορους τρόπους στο πολιτικό μας περιβάλλον το οποίο εκ των πραγμάτων μορφοποιείται από ανθρώπους, ως φορείς ιδεών και πεποιθήσεων.

Για λόγους παραδοσιακής ευγένειας οφείλει κανείς να αρχίζει με τις πάλαι ποτέ καλούμενες «ερίτιμες» κυρίες. 

Η Λιάνα Κανέλλη στο ΚΚΕ (Α΄ Αθηνών) αποτελεί σίγουρα, αν και παραδοξολογικά, μορφή του ελληνικού εθνικισμού και της χριστιανορθόδοξης παράδοσης, με σημαντική συμβολή στην διαμόρφωσή τους μέσα και από το για πολλά χρόνια εκδιδόμενο από την ίδια ποιοτικό περιοδικό «Νέμεσις». Οι εκρήξεις της, ανεξάρτητα του αν είναι θεατρικής ή γονοτυπικής φύσεως, είναι θέμα ύφους και όχι ουσίας, και κάθε καλοπροαίρετος συνομιλητής μαζί της θα πρέπει, και μπορεί, να τις υπερβαίνει. 

Το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για την Ζωή Κωνσταντοπούλου του Σύριζα (Α΄ Αθηνών), την οποία ουδόλως γνωρίζω προσωπικά, όμως η όλη παρουσία της, όπως τουλάχιστον την προσλαμβάνω τηλεοπτικά, είναι αξιοπρεπής, σοβαρή, και άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί της, εκφράζεται πάντα με σαφήνεια και τεκμηριώνει τις θέσεις της. Ειλικρινά δεν μπορώ να την φανταστώ να συμπεριφέρεται υστερικά, όπως συνήθως την περιγράφουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι, και υποπτεύομαι ότι οι αντιδράσεις τους οφείλονται στην αδυναμία τους να την αντιμετωπίσουν με την οφειλόμενη πολιτική ψυχραιμία και την  πρέπουσα καλοσύνη και ευγένεια, γεγονός που προκαλεί έναν αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο αντιδράσεων, με πρόθεση ίσως να ακυρώσουν τα λεγόμενά της μέσα από λεκτικά πυροτεχνήματα. 

Στον χώρο της Χρυσής Αυγής, τις μόνες κυρίες, που γνωρίζω προσωπικά (υποψήφιες και οι δυό τους στην Α΄ Αθηνών), και οι οποίες εκπροσωπούν επάξια το εθνικιστικό ιδεώδες, είναι η Δήμητρα Βελέντζα (συνάδελφος δημοτική σύμβουλος με την Ελληνική Αυγή στο Δήμο της Αθήνας, δικηγόρος το επάγγελμα, και πάντα με τεκμηριωμένες απόψεις και σκληρή αλλά ευγενή εκφορά λόγου) και η συμπατριώτισσά μου Μαριάννα Καλαποθαράκου (με σπουδές στην ψυχολογία και την ιστορία της τέχνης στην Σουηδία και μακρόχρονη παραμονή εκεί που δεν επικάλυψε όμως τον μανιάτικο ευθύ λόγο της).

Στους άρρενες τώρα, αρχίζοντας από την Νέα Δημοκρατία, χωρίς να αναφερθώ στον Κώστα Καραμανλή της δωδεκαετούς φιλίας και συνεργασίας μας, λόγω της επιλογής του για προσωρινή – ελπίζω – απόσυρση από την κεντρική πολιτική σκηνή. Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως εγώ τον γνώρισα την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης είναι ένας φύσει ευγενής άνθρωπος με παιδεία, μαχητικότητα και «τσαμπουκά» άμα χρειασθεί – τον είχα πετύχει στα χρόνια του Ευάγγελου Αβέρωφ να συμπλέκεται, ηγούμενος Οννεδιτών, μαζί με τον Βασίλη Μιχαλολιάκο, με πασόκους πρασινοφρουρούς, στον σταθμό της Ομόνοιας! –  και δεν έχω αμφιβολίες για την εθνικιστική του ιδεολογία. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι, την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης, το κόμμα του καταγράφονταν σε γαλλικό περιοδικό ως «ακροδεξιό», σε έρευνα που είχε διεξάγει το περιοδικό για χαρτογράφηση της «ριζοσπαστικής δεξιάς» στην Ευρώπη. Η δραματική κατάσταση στην οποία ο Σαμαράς παρέλαβε τη χώρα, οι αμείλικτες διεθνείς συμπληγάδες από τις οποίες έπρεπε να περάσει για να διασώσει ότι μπορούσε να διασωθεί, και οι υπεράνθρωπες προσωπικές του προσπάθειες με κόστος στην υγεία του, καλό θα ήταν να λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη πριν να εκτοξεύονται όσα εκτοξεύονται εναντίον του «ελαφρά τη καρδία» από δικαίως απογοητευμένους εθνικιστικούς κύκλους. Όμως όλοι μας κρίνουμε και κατακρίνουμε ευρισκόμενοι «έξω από τον χορό της φωτιάς»…

Ο Μάκης Βορίδης (Περιφέρεια Αττικής), με μονίμως συγκροτημένη εκφορά λόγου και ευτολμία στην αποτύπωση της πραγματικότητας, σε συνδυασμό με την επιτυχή άσκηση διοίκησης από τις θέσεις του ως υπουργού, αποτελεί αναμφισβήτητα το ανερχόμενο άστρο στον χώρο της σύγχρονης αστικής δεξιάς, συνεπικουρούμενος από τον χαμηλών τόνων αλλά υψηλών προδιαγραφών Θάνο Πλεύρη (Α΄ Αθηνών) και τον μαχητικό Άδωνι Γεωργιάδη (Β΄ Αθηνών), κάποιες φορές θεατρικά υπερβολικό σε σημείο να αδικεί τον εαυτό του και την παιδεία του, επισκιάζοντας με τις φωνές του την καλή του προαίρεση και τα πάντα ισχυρά επιχειρήματά του. Στον μικρόψυχο μάλιστα κόσμο της μικροπολιτικής, στην περίπτωση του Άδωνι, παρατηρείται το απαράδεκτο φαινόμενο να γίνεται στόχος κριτικής «γιατί συνεχίζει να πουλάει βιβλία» (!) αντί να τον συγχαίρουν τόσο για την ακάματη εργατικότητά του όσο και για την υψηλή ποιότητα και τις χαμηλές τιμές των εθνωφελών βιβλίων που προσφέρει ο παραδοσιακός εκδοτικός οίκος της οικογένειάς του. 

Την Α΄ Αθηνών κοσμεί επίσης με την παρουσία του στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας και ο σεμνός φιλόλογος και σοβαρός δημοσιογράφος, συνάδελφος στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, Δημήτρης Κωνσταντάρας, γιος του αείμνηστου, λαοφιλούς και ανεπανάληπτου ηθοποιού (με κεφαλαίο «ήτα») Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Στον χώρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων, πέραν του συνεργαζόμενου με αυτούς και γνωστού χριστιανοδημοκράτη Νίκου Νικολόπουλου (υποψήφιου στην Αχαΐα), αυτοδημιούργητου πολιτικού, σκληρού μαχητή, και συνειδητοποιημένου «νεοδημοκράτη» (με τον οποίο δώσαμε μακρόχρονους πολιτικούς αγώνες στην Πάτρα), διακρίνονται ο εθνικιστής ιστορικός και υπέρμαχος του κυπριακού αγώνα Σταύρος Καρκαλέτσης (υποψήφιος στην Εύβοια), και, στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ο διακεκριμένος οικονομολόγος και αγνός πατριώτης Καθηγητής Γιώργος Βάμβουκας. 

Στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, του ΛΑΟΣ αυτή την φορά, βρίσκονται ο μαχητικός πατριώτης δημοσιογράφος (και παλιός αξιωματικός) Αντώνης Μυλωνάκης, και ο διακεκριμένος νομικός Φώτης Χαρίτος, όνομα με σίγουρο πολιτικό μέλλον στην ευρύτερη παράταξη της δεξιάς. Στην Α΄ Αθηνων, επίσης με το ΛΑΟΣ, κατεβαίνει υποψήφιος και ο παραδοσιακός εκφραστής των εθνικιστών Γιάννης Γιαννάκενας, διευθυντής των εκδόσεων «Πελασγός», όπως και το μοναδικό μεγάλο όνομα που έμεινε στο ΛΑΟΣ από την παλιά καλή φρουρά, ο τρόπον τινά  «τελευταίος των Μοϊκανών», ο πρέσβης επί τιμή Γιώργος Γεωργίου.

Στον πυρίμαχο χώρο της «αρρενωπής» Χρυσής Αυγής, έγκλειστος άνευ δίκης παραμένει στις φυλακές Κορυδαλλού ο αρχηγός της, Νίκος Μιχαλολιάκος. Οι νεανικές εμμονές του στον αναθεωρητισμό της Ιστορίας, αναφορικά με τον εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που αργότερα ξεκίνησε και από ξένους ιστορικούς με διεθνή απήχηση, χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογία για τον κοινωνικό του αποκλεισμό, και, όταν αυτό απέτυχε, για τον φυσικό εγκλεισμό του στις φυλακές, παρά το ότι η σημερινή φυσιογνωμία του κόμματός του, όπως προκύπτει από το επίσημο καταστατικό του, βάσει του οποίου μετείχε και μετέχει σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες, ουδεμία σχέση έχει με τις ιστορικές ανησυχίες του οιουδήποτε γύρω από θέματα που ούτως ή αλλιώς δεν αφορούν την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. 

Επίσης στις φυλακές εγκλείσθηκε και ο νεαρός χρυσαυγίτης ηγέτης Ηλίας Κασιδιάρης, ο οποίος είχε το πολιτικό αισθητήριο να διευρύνει τα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών και αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου 2014 με καταξιωμένα πρόσωπα του μείζονος εθνικιστικού χώρου, με αποτέλεσμα ο συνδυασμός του της Ελληνικής Αυγής στον Δήμο της Αθήνας να αποσπάσει ένα εντυπωσιακό 16% των Αθηναίων ψηφοφόρων. Ως δικαιολογία για τον άνευ δίκης εγκλεισμό του στις φυλακές, επινοήθηκε η σκοπευτική του «δεινότητα» με ένα φλόμπερ (πρακτικά αεροβόλο, για να μην πω νεροπίστολο) στη Μάνη, με το οποίο τρύπησε μια πινακίδα του χωριού του πατέρα του, κάτι που για τους βαριά οπλισμένους ντόπιους Μανιάτες και τους ακόμα βαρύτερα οπλισμένους αριστεριστές και τους συν αυτοίς ποινικούς εγκληματίες που δεν διστάζουν να κάνουν δολοφονική χρήση των όπλων και των εκρηκτικών τους, προκαλεί ανθυπομειδιάματα.

Στα ψηφοδέλτια τώρα της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.), στην οποία όπως φαίνεται από την επιλογή των υποψηφίων της στις τρέχουσες εθνικές εκλογές, προκαλούν αλλεργία οι πνευματικοί άνθρωποι του υγιώς σκεπτόμενου και αμιγώς ελληνοκεντρικού εθνικιστικού χώρου, συμπεριλαμβάνονται και κάποιες χτυπητές εξαιρέσεις στον κανόνα του εξοστρακισμού των διανοουμένων από τις τάξεις της: οι δύο εκδότες, ο Γιάννης Σχοινάς της «Νέας Θέσης» στην Αργολίδα και ο Γιώργος Δημακόγιαννης της «Αδούλωτης Μάνης» στην Λακωνία, αλλά και ο ιατροδικαστής Γιάννης Αϊβατίδης στην Κέρκυρα.

Πάντως, η εμφανής για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ αδυναμία της Χ.Α. να αναβαθμίσει και να εκσυγχρονίσει το πολιτικό της προφίλ, ώστε να απογειωθεί εκλογικά και να καταστεί ουσιαστικός παράγων μιας εν δυνάμει εξουσίας, δεν έχει καταστεί ακόμα ορατή ευρύτερα, λόγω της καταναγκαστικής σιωπής η οποία της έχει επιβληθεί από την φυλάκιση της ηγετικής της ομάδας, κάτι που αντί για μειονέκτημα θα αποδειχθεί μείζον εκλογικό πλεονέκτημα στην διεκδίκηση της κατάκτησης της τρίτης θέσης. Διότι το επιβληθέν πέπλο σιωπής, δίκην «σιγής ασυρμάτου», εμποδίζει ταυτόχρονα και την αποκάλυψη των αδυναμιών της, αναφορικά με το απαιτούμενο από κόμμα εξουσίας πραγματιστικό πρόγραμμα για διακυβέρνηση της χώρας, κάτι που αποτελεί πλέον το αγωνιώδες ζητούμενο για τους πολίτες της. Ο πολύς κόσμος στον οποίο θα έπρεπε να στοχεύει η Χ.Α. (αποβάλλοντας το σύνδρομο του περίκλειστου «εθνικιστικού ΚΚΕ»), ευρισκόμενος ένα βήμα προ του απόλυτου γκρεμού, δεν θα έμενε σίγουρα ικανοποιημένος εάν άκουγε απλά και μόνον έναν στείρο καταγγελτικό λόγο, όσο παλμό και εθνικό φρόνημα και αν τον διακατείχε. Το ανέμισμα της σημαίας δεν θα ήταν πλέον αρκετό, αν πίσω από αυτήν αποκαλύπτονταν ότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα, κατηρτισμένα και φερέγγυα πρόσωπα που πολλοί πίστευαν ότι θα συναντούσαν, αλλά  μόνον ο αέρας που λυσσομανάει.

Στο Ποτάμι κατεβαίνουν ως υποψήφιοι στην Β΄ Αθηνών οι συμπαθείς Πέτρος Τατσόπουλος και Γρηγόρης Ψαριανός (συνάδελφός μου, μέχρι πρότινος, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής). Ο πρώτος μάλιστα εξ αυτών είναι ιδιαίτερα παρεξηγημένος για το χιούμορ του και αδικημένος με τους χαρακτηρισμούς που του επισυνάπτουν οι ιδεοληπτικοί του εθνικιστικού χώρου για την ενεργό συμμετοχή του ως κύριου αφηγητή στην τηλεοπτική σειρά για την Ελληνική Επανάσταση, του ΣΚΑΪ, που όμως, αν μη τι άλλο, έφερε και πάλι στο προσκήνιο την ληξιαρχική πράξη ανα-γέννησης του ελληνικού έθνους, που κάποιοι προσπαθούσαν να απαλείψουν οριστικά από τη μνήμη μας. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, εν μέρει ή εν όλω, με την προσέγγιση που προβλήθηκε. Σημασία έχει ότι αποτέλεσε τον καταλύτη για να επανέλθει στη μνήμη μας το μέγιστο αυτό γεγονός της σύγχρονης Ιστορίας μας και έδωσε το έναυσμα για την έκθεση και άλλων ωριμότερων απόψεων οι οποίες δεν θα ακούγονταν αλλιώς, και οι οποίες διόρθωσαν λάθη και αποκατέστησαν σε μεγάλο βαθμό την ιστορική αλήθεια, όπου αυτή είχε κακοποιηθεί. Σε κάθε περίπτωση, ο Πέτρος Τατσόπουλος, έστω και αντιρρητικά, συνέβαλε σε αυτήν την αφύπνιση της εθνικής μας μνήμης.

Στο Ποτάμι ανήκει επίσης, ως ευρωβουλευτής πλέον, και ο πανεπιστημιακός συνάδελφος και φίλος Καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης, προσωπικότητα κύρους στο χώρο της επιστήμης και των γραμμάτων, ένας καλόψυχος και ήρεμος ακαδημαϊκός δάσκαλος με απαράμιλλη και υποδειγματική για τα ήθη μας ευγένεια. 

Προσωπικότητα αναλόγου μεγέθους και κύρους στον χώρο των γραμμάτων είναι και ο Βασίλης Βασιλικός, συμπατριώτης μου από τη μεριά της μητέρας μου (Θασίτης), και επίσης δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο της Αθήνας, ηγούμενος του  ψηφοδελτίου επικρατείας της ΔΗΜΑΡ, την στιγμή μάλιστα που η τελευταία δίνει αγώνα για την πολιτική της επιβίωση, γεγονός που καταδεικνύει την ανιδιοτελή ιδεολογική του προσήλωση.

Στην αντίπερα όχθη, όχι του «ποταμιού» αλλά της Νέας Δημοκρατίας, βρίσκεται ο Σύριζα με την πανσπερμία των αριστεριστών του. Κατά την θητεία μου ως περιφερειακός σύμβουλος στην Περιφέρεια Αττικής έτυχε και γνώρισα συναδέλφους του Σύριζα, και λόγοι στοιχειώδους εντιμότητας με υποχρεώνουν να καταθέσω ότι άνθρωποι όπως ο Νίκος Βούτσης (Α΄ Αθηνών), ο Στάθης Παναγούλης (Β΄ Αθηνών), και ο Νάσος Αθανασίου (Περιφέρεια Αττικής), δεν ήσαν απλά συμπαθείς και ευπροσήγοροι, αλλά πλήρως κατηρτισμένοι στα θέματα που έθεταν και εξέθεταν, μετριοπαθείς, διαλλακτικοί, και γενικώς καθ’ όλα άψογοι. Τους δύο τελευταίους μάλιστα δύσκολα θα τους κατέτασσε κανείς σε κάποιο στερεότυπο της αριστεράς από αυτά που εμείς οι δεξιοί έχουμε στο μυαλό μας. 

Το ίδιο ισχύει και για τον Ηλία Λιβάνη (Β΄ Αθηνών), των γνωστών εκδόσεων ΛΙΒΑΝΗ, έναν εξαιρετικό καθόλα άνθρωπο, με τον εκδοτικό οίκο του οποίου συνεργάσθηκα κατά την έκδοση του βιβλίου μου «Εραστές των Άστρων» (2007). Άφησα τελευταίο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον Δήμο της Αθήνας, τον νεαρό συριζαίο Γαβριήλ Σακελλαρίδη (υποψήφιο στην Α΄ Αθηνών). Καθαρά μάτια, συγκροτημένος λόγος, τεκμηριωμένες απόψεις, αίσθηση του μέτρου, ευγενής και πολιτισμένη παρουσία σε όλες τις αντιπαραθέσεις του με τον (θα έλεγα συμπαθή) Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη και με όλες τις παρατάξεις γενικότερα, μέσα σε ένα δημοτικό συμβούλιο που όντως τιμά την πόλη των Αθηνών με την καθολική του ποιότητα. Δεν έχει σημασία αν κάποιες φορές υπάρχει από μέρους μου πλήρης διαφωνία με τις προσεγγίσεις του σε μία σειρά κοινωνικών θεμάτων.

Οι πολιτικές θέσεις και αντιθέσεις είναι ο κανόνας σε μια δημοκρατία. Το ποιός θα πεισθεί από αυτές και ποιός δεν θα πεισθεί, το ποιός θα δικαιωθεί και ποιός θα αποδειχθεί ότι όσα πρότεινε ήταν ανέφικτα, θα το δείξουν σε βάθος χρόνου τα γεγονότα και τα αποτελέσματα. Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, εκείνο που καθιστά στην πορεία του χρόνου τον πολιτικό, ευπατρίδη, είναι η ειλικρίνεια, η καθαρότητα των απόψεων, η εντιμότητα των προθέσεων και η ανιδιοτέλειά του. Και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, αν και νέος ακόμα, τα έχει αυτά τα προσόντα. 

Χρίστος  Γούδης

Δημοτικός Σύμβουλος

της Ελληνικής Αυγής 

στον Δήμο Αθηναίων

Share