Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, ο Σουηδός Sture Linner, στο βιβλίο του «Οδύσσεια μου», γράφει:
Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της Ελληνικής Επιτροπής, Emil Santrom, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με τράβηξε στην άκρη σε μια γωνία, μακριά από τα γέλια και φωνές, οπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας.
Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: Οι Γερμανοί εσφαζαν για τρεις ημερες τον πληθυσμό του Διστόμου στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες, θα είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας.
Το Δίστομο ήταν μέσα στην περιοχή ευθύνης μου για την προμήθεια τροφίμων και φαρμάκων. Εδωσα το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει. Εκείνη μου έγνεψε και αμέσως αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μία ώρα αργότερα ήμασταν στο δρόμο μας στο σκοτάδι της νύχτας. Χρειάστηκαν αρκετές αγωνιώδης ώρες να διασχίσουμε τους ρημαγμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε χαράματα πια στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο.
Γύπες ανασηκώνονταν αργά και απρόθυμα και σε χαμηλό ύψος από τις άκρες του δρόμου, όταν μας άκουγαν να πλησιάζουμε. Για εκατοντάδες μέτρα κατά μήκος του δρόμου, ανθρώπινα σώματα κρέμοντουσαν σε κάθε δέντρο, τρυπημένα με τις ξιφολόγχες - κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμα ζωντανά.
Αυτοί ήταν οι χωρικοί, που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο επειδή θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας προς τους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των SS.
Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.
Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαϊδια των σπιτιών. Εκατοντάδες νεκρά σώματα ανθρώπων όλων των ηλικιών, από ηλικιωμένους εως νεογέννητα κείτονταν διασκορπισμένα γύρω στο χώμα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό τους. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς...
Να! ενας γέρος στην ακρη του χωριού! Ως εκ θαύματος είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από τον τρόμο γύρω του, με ένα άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της καταστροφής και φωναξαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε! "
Από μακριά μας πλησίασε μια γυναίκα διστακτικά. Μας αφηγήθηκε ότι μόνο ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει πριν αρχίσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να ψάχνουμε για αυτούς. Αφου ξεκινήσαμε οι τρεις μας διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Την χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ.
Ήταν το ταξίδι του μέλιτος μας!!!!
Λίγο καιρό αργότερα η Επαφή μας με το Δίστομο θα αποκτούσε και ένα αξιοσημείωτο επίλογο.
Όταν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην ίδια περιοχή, του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για μια αιματηρή εκδίκηση, ιδίως εάν ληφθεί υπόψη ότι η περιοχή ειχε αποκοπεί απο καιρό από κάθε παροχή βοηθείας τροφίμων. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξη μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για αλλη μια φορά, η Κλειώ κι εγώ.
Όταν φτάσαμε στα περίχωρα του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με επικεφαλής τον ηλικιωμένο ιερέα. Εναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτηση. Ο ιερέας μίλησε πρώτα και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων, που ήρθαμε με τρόφιμα. Στη συνέχεια πρόσθεσε: ''Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εαν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από τη πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, διοτι έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους''.
Σε αυτήν την φράση Κλειώ γύρισε το βλέμμα της και με κύτταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά εγώ δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα.
Ο ανθρωπισμος των Ελληνων
Ο διάσημος Γερμανός συγγραφέας Erhard Kerstner έκανε την ακόλουθη ομολογία:
Το 1952 επήγα στην Αθήνα για πρώτη φορα μετα τον πολεμο. Οταν επληροφορήθη την πρόθεσιν μου να πάω στην Κρήτη η Γερμανική Πρεσβεία μου συνέστησε να λέγω οτι είμαι Ελβετός λόγω του οτι οι πληγές απο την Γερμανική Κατοχή δεν είχαν ακόμη επουλωθεί. Αλλά εγώ εγνώριζα τους Κρήτες. Τους είπα πως ήμουν Γερμανός από την πρώτη στιγμή και όχι μόνον δεν τους ενόχλησε, αλλά απεναντίας, εγνώρισα την ίδια Κρητική φιλοξενία παντού.
Οταν ένα βράδυ, όπως ο Ηλιος έδυε, πλησίασα το Γερμανικό νεκροταφείο, το οποίον ήτο έρημο, εκτός από τις τελευταίες Ηλιακές αχτίδες. Εκανα όμως λάθος. Υπήρχε όμως άλλη μια ζωντανή ύπαρξη παρούσα, μια μαυροντυμένη γυναίκα. Προς μεγάλη μου έκπληξη.
Την είδα να κινείται συστηματικά απο μνήμα σε μνημα και να ανάβει κεριά στα μνήματα των Γερμανών που ειχαν πεθάνει εκεί στον πόλεμο.
Την πλησίασα και την ρώτησα:
- "Εισθε απο εδω;
- Ναι, μου απαντησε.
- "Τοτε γιατι το κανεις αυτο; Αυτοι οι ανθρωποι σκότωσαν τους Κρητες".
Και ο Kerstner γράφει; "Μονον στην Ελλαδα θα μπορούσε να δωθεί τέτοια απάντηση".
Και η γυναίκα μου απαντά: "Υιε μου, η προφορά σου μου δείχνει πως εισαι ξένος και δεν γνωρίζεις τι συνέβη εδώ απο το 41 εως το 44. Ο σύζυγος μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης αφήνοντας με με τον μονάκριβο υιο μου. Οι Γερμανοί τον συνελαβαν το 1943 και πέθανε σε ενα στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Sachsenhausen. Ετσι δεν γνωριζω που ειναι θαμμένο το παιδί μου. Γνωρίζω ομως πως ολοι αυτοι [οι αντρες] ησαν τα παιδια μιας μάνας σαν και μένα. Και ανάβω κεράκια εις μνήμην τους, διοτι οι μητερες τους δεν μπορούν να έλθουν εδω κάτω. Βέβαια κάποια μητέρα κάπου θα ανάβει ένα κεράκι εις μνήμην του υιοὐ μου".
Αυτο που έγραψε ο Γερμανός ητο σωστό.
Και η συμβουλή,[του Ευαγγελιου]:
"Γύρισε και το άλλο μάγουλο"
Η επιλογή των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμόν ήλθε ως μια φυσική συνέπεια της προετοιμασίας την οποίαν εδιδάχθησαν από τους ικανούς και αξίους προγόνους των, τους προ Χριστού, Χριστιανούς. Οι Ελληνες δεν χρειάστηκαν προσυλιτισμό διοτι προσήλθον στον Χριστιανισμόν απο ένστικτο. Ακομα και ο αντι-Χριστιανός Κελσο παρατηρει οτι, ολες οι ηθικές διδασκαλίες που ειχαν διδαχθεί, ακόμη και η συμβουλή "γύρισε και το άλλο μάγουλο" υπάρχει εις τον Πλάτωνα, ενω ο Μπετόβεν, μουσουργός,.."Σωκρατης και Ιησούς" τα πρότυπα μου, ως και ο Νίτσε (Γερμανός φιλόσοφος) είπε δια τον Πλάτωνα,.."Ο προ Χριστού Χριστιανός".
Ο Βρετανός Ιστορικός Arnold J. Toynbee, γράφει εις το έργον του, “Η Σπουδή της Ιστοριας” (British historian Arnold J.Toynbee, A Study of History).
“Μαθαίνουμε περισσότερα για τον Χριστιανισμό μελετώντας την Θρησκεία των Ελλήνων, απ’ όσο αν τον μελετούσαμε αγνοώντας την.
Γράφει ο Θεολόγος W.R.Inge, Πρύτανης του Βρετανικού Πανεπιστημίου του Αγίου Παύλου για τους Ιουδαίους:
“Οι συμπατριώτες του απέρριψαν τον Χριστό μόλις τον κατενόησαν. τους ήταν ξένος. Ενώ, αντιθέτως, ο Ελληνικός και ό εξελληνισμένος κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του, διότι ήταν προετοιμασμένος από την Ελληνική παιδεία φιλοσοφία, από την διδαχή περί “φιλοσοφικού βίου” και γενικώς από τον ανθρωπιστικό πολιτισμό των Ελλήνων.
Ο μεγαλύτερος των διδασκάλων της Δυτικής Εκκλησίας, Αυγουστίνος στις "Εξομολογήσεις" παρατηρεί οτι η Πλατωνική Φιλοσοφία και η Χριστιανική Θεολογία συμπίπτουν "οχι λέξιν προς λέξιν αλλά κατά πνεύμα". Ο ιδιος εις το αλλο εργον του "Η Πολιτεία Του Θεού" μας λέγει; Οι οπαδοί του Πλάτωνος είναι πλησιέστεροι προς το Χριστιανισμό όσον αφορά την λογική και την Ηθική. Η αντιλήψεις του Χριστιανισμού έρχονται εις πλήρη αντίθεσιν και μετωπικήν σύγκρουσην με τις Ιουδαικές ιδέες, ενω αντιθέτως έρχονται εις πλήρην αρμονίαν με τις Ελληνικές τοιαύτες του Πλάτωνος, του Πυθαγόρα και των Ορφικών και δεν επιδέχονται ουδεμίαν παρερμηνίαν απο οποιονδήποτε.
Το Δίστομο ήταν μέσα στην περιοχή ευθύνης μου για την προμήθεια τροφίμων και φαρμάκων. Εδωσα το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει. Εκείνη μου έγνεψε και αμέσως αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μία ώρα αργότερα ήμασταν στο δρόμο μας στο σκοτάδι της νύχτας. Χρειάστηκαν αρκετές αγωνιώδης ώρες να διασχίσουμε τους ρημαγμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε χαράματα πια στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο.
Γύπες ανασηκώνονταν αργά και απρόθυμα και σε χαμηλό ύψος από τις άκρες του δρόμου, όταν μας άκουγαν να πλησιάζουμε. Για εκατοντάδες μέτρα κατά μήκος του δρόμου, ανθρώπινα σώματα κρέμοντουσαν σε κάθε δέντρο, τρυπημένα με τις ξιφολόγχες - κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμα ζωντανά.
Αυτοί ήταν οι χωρικοί, που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο επειδή θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας προς τους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των SS.
Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.
Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαϊδια των σπιτιών. Εκατοντάδες νεκρά σώματα ανθρώπων όλων των ηλικιών, από ηλικιωμένους εως νεογέννητα κείτονταν διασκορπισμένα γύρω στο χώμα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό τους. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς...
Να! ενας γέρος στην ακρη του χωριού! Ως εκ θαύματος είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από τον τρόμο γύρω του, με ένα άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της καταστροφής και φωναξαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε! "
Από μακριά μας πλησίασε μια γυναίκα διστακτικά. Μας αφηγήθηκε ότι μόνο ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει πριν αρχίσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να ψάχνουμε για αυτούς. Αφου ξεκινήσαμε οι τρεις μας διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Την χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ.
Ήταν το ταξίδι του μέλιτος μας!!!!
Λίγο καιρό αργότερα η Επαφή μας με το Δίστομο θα αποκτούσε και ένα αξιοσημείωτο επίλογο.
Όταν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην ίδια περιοχή, του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για μια αιματηρή εκδίκηση, ιδίως εάν ληφθεί υπόψη ότι η περιοχή ειχε αποκοπεί απο καιρό από κάθε παροχή βοηθείας τροφίμων. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξη μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για αλλη μια φορά, η Κλειώ κι εγώ.
Όταν φτάσαμε στα περίχωρα του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με επικεφαλής τον ηλικιωμένο ιερέα. Εναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτηση. Ο ιερέας μίλησε πρώτα και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων, που ήρθαμε με τρόφιμα. Στη συνέχεια πρόσθεσε: ''Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εαν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από τη πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, διοτι έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους''.
Σε αυτήν την φράση Κλειώ γύρισε το βλέμμα της και με κύτταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά εγώ δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα.
Ο ανθρωπισμος των Ελληνων
Ο διάσημος Γερμανός συγγραφέας Erhard Kerstner έκανε την ακόλουθη ομολογία:
Το 1952 επήγα στην Αθήνα για πρώτη φορα μετα τον πολεμο. Οταν επληροφορήθη την πρόθεσιν μου να πάω στην Κρήτη η Γερμανική Πρεσβεία μου συνέστησε να λέγω οτι είμαι Ελβετός λόγω του οτι οι πληγές απο την Γερμανική Κατοχή δεν είχαν ακόμη επουλωθεί. Αλλά εγώ εγνώριζα τους Κρήτες. Τους είπα πως ήμουν Γερμανός από την πρώτη στιγμή και όχι μόνον δεν τους ενόχλησε, αλλά απεναντίας, εγνώρισα την ίδια Κρητική φιλοξενία παντού.
Οταν ένα βράδυ, όπως ο Ηλιος έδυε, πλησίασα το Γερμανικό νεκροταφείο, το οποίον ήτο έρημο, εκτός από τις τελευταίες Ηλιακές αχτίδες. Εκανα όμως λάθος. Υπήρχε όμως άλλη μια ζωντανή ύπαρξη παρούσα, μια μαυροντυμένη γυναίκα. Προς μεγάλη μου έκπληξη.
Την είδα να κινείται συστηματικά απο μνήμα σε μνημα και να ανάβει κεριά στα μνήματα των Γερμανών που ειχαν πεθάνει εκεί στον πόλεμο.
Την πλησίασα και την ρώτησα:
- "Εισθε απο εδω;
- Ναι, μου απαντησε.
- "Τοτε γιατι το κανεις αυτο; Αυτοι οι ανθρωποι σκότωσαν τους Κρητες".
Και ο Kerstner γράφει; "Μονον στην Ελλαδα θα μπορούσε να δωθεί τέτοια απάντηση".
Και η γυναίκα μου απαντά: "Υιε μου, η προφορά σου μου δείχνει πως εισαι ξένος και δεν γνωρίζεις τι συνέβη εδώ απο το 41 εως το 44. Ο σύζυγος μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης αφήνοντας με με τον μονάκριβο υιο μου. Οι Γερμανοί τον συνελαβαν το 1943 και πέθανε σε ενα στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Sachsenhausen. Ετσι δεν γνωριζω που ειναι θαμμένο το παιδί μου. Γνωρίζω ομως πως ολοι αυτοι [οι αντρες] ησαν τα παιδια μιας μάνας σαν και μένα. Και ανάβω κεράκια εις μνήμην τους, διοτι οι μητερες τους δεν μπορούν να έλθουν εδω κάτω. Βέβαια κάποια μητέρα κάπου θα ανάβει ένα κεράκι εις μνήμην του υιοὐ μου".
Αυτο που έγραψε ο Γερμανός ητο σωστό.
Και η συμβουλή,[του Ευαγγελιου]:
"Γύρισε και το άλλο μάγουλο"
Η επιλογή των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμόν ήλθε ως μια φυσική συνέπεια της προετοιμασίας την οποίαν εδιδάχθησαν από τους ικανούς και αξίους προγόνους των, τους προ Χριστού, Χριστιανούς. Οι Ελληνες δεν χρειάστηκαν προσυλιτισμό διοτι προσήλθον στον Χριστιανισμόν απο ένστικτο. Ακομα και ο αντι-Χριστιανός Κελσο παρατηρει οτι, ολες οι ηθικές διδασκαλίες που ειχαν διδαχθεί, ακόμη και η συμβουλή "γύρισε και το άλλο μάγουλο" υπάρχει εις τον Πλάτωνα, ενω ο Μπετόβεν, μουσουργός,.."Σωκρατης και Ιησούς" τα πρότυπα μου, ως και ο Νίτσε (Γερμανός φιλόσοφος) είπε δια τον Πλάτωνα,.."Ο προ Χριστού Χριστιανός".
Ο Βρετανός Ιστορικός Arnold J. Toynbee, γράφει εις το έργον του, “Η Σπουδή της Ιστοριας” (British historian Arnold J.Toynbee, A Study of History).
“Μαθαίνουμε περισσότερα για τον Χριστιανισμό μελετώντας την Θρησκεία των Ελλήνων, απ’ όσο αν τον μελετούσαμε αγνοώντας την.
Γράφει ο Θεολόγος W.R.Inge, Πρύτανης του Βρετανικού Πανεπιστημίου του Αγίου Παύλου για τους Ιουδαίους:
“Οι συμπατριώτες του απέρριψαν τον Χριστό μόλις τον κατενόησαν. τους ήταν ξένος. Ενώ, αντιθέτως, ο Ελληνικός και ό εξελληνισμένος κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του, διότι ήταν προετοιμασμένος από την Ελληνική παιδεία φιλοσοφία, από την διδαχή περί “φιλοσοφικού βίου” και γενικώς από τον ανθρωπιστικό πολιτισμό των Ελλήνων.
Ο μεγαλύτερος των διδασκάλων της Δυτικής Εκκλησίας, Αυγουστίνος στις "Εξομολογήσεις" παρατηρεί οτι η Πλατωνική Φιλοσοφία και η Χριστιανική Θεολογία συμπίπτουν "οχι λέξιν προς λέξιν αλλά κατά πνεύμα". Ο ιδιος εις το αλλο εργον του "Η Πολιτεία Του Θεού" μας λέγει; Οι οπαδοί του Πλάτωνος είναι πλησιέστεροι προς το Χριστιανισμό όσον αφορά την λογική και την Ηθική. Η αντιλήψεις του Χριστιανισμού έρχονται εις πλήρη αντίθεσιν και μετωπικήν σύγκρουσην με τις Ιουδαικές ιδέες, ενω αντιθέτως έρχονται εις πλήρην αρμονίαν με τις Ελληνικές τοιαύτες του Πλάτωνος, του Πυθαγόρα και των Ορφικών και δεν επιδέχονται ουδεμίαν παρερμηνίαν απο οποιονδήποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου