Ο (θ)εσμός του προέδρου της δημοκρατίας αποτελεί αναμφισβήτητα τον καθρέφτη του έθνους. Η αναζήτηση του καταλλήλου προσώπου έχει απόλυτη προτεραιότητα στις σκέψεις, τις ανησυχίες και τους στοχασμούς μας. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε, όσοι δεν ξαγρυπνούμε συνεχώς, με αυτήν την εθνική αγωνία. Όλοι μας οφείλουμε να συμβάλλουμε, με την ιχνηλάτηση, την διαπίστωση και την περιγραφή των προσόντων του, έτσι ώστε να καταλήξουμε στο ενδεδειγμένο πρόσωπο, υπεράνω προκαταλήψεων και μικροκομματικών τεχνασμάτων. Μπορούμε να το κάνουμε. Podemos!
Η παντελής έλλειψη θεσμικών αρμοδιοτήτων του προέδρου στο πολιτικό γίγνεσθαι προδιαγράφει και τα απαιτούμενα προσόντα αυτού που θα καταλάβει τον προεδρικό θώκο ή ακριβέστερα το εθνικό κέλυφος της πολιτικής κενότητας που εμπεριέχει. Διότι ο πρόεδρος της δημοκρατίας με πραγματιστικούς πολιτικούς όρους δεν είναι παρά
ο Μέγας Πολιτικός Ευνούχος της δύσμοιρης χώρας μας.
Μία ευθυτενής πολιτική πλαστελίνη, το πασπαρτού που πάει παντού, χωρίς την οποιαδήποτε ιδεολογία, ένας γλοιώδης πολιτικός σαλίγκαρος που φτάνει στην κορυφή με το σύρσιμο, το γλείψιμο και τα ευθυτενή υπερυψωμένα και υπερμεγέθη, δίκην ταράνδου, κέρατά του, ένας αληθινός χαμαιλέων με την «λούφα και παραλλαγή» των χρωμάτων του, θα ήτανε το ιδεώδες πολιτικό ζώο το οποίο θα πρέπει να αναζητηθεί επειγόντως, για να επικαλυφθεί με την υφέρπουσα υπαρξιακή του κενότητα, το πολιτικό κενό της υψηλής αυτής, περίοπτης, άχρωμης, άγευστης, άοσμης, αλλά παρά ταύτα διαλάμπουσας, πολιτικής φούσκας.
Θα πρέπει φυσικά να διαθέτει και κάποια επιπρόσθετα γονοτυπικά ή επίκτητα χαρακτηριστικά, απαραίτητα για την εκπροσώπησή μας σε διεθνές επίπεδο. Πολυγλωσσία, ή τουλάχιστον δημιουργία εντύπωσης πολυγλωσσίας, με την ικανότητα τού περί ου ο λόγος όντος για συχνή χρήση εμβληματικών διεθνών εκφράσεων («γιες σερ», «φίλεν ντάνκεν μάϊνε γκναίντιγκε φράου», «ζαμάν φου», «βα φανκούλο φινόκιο», «νο πασαράν», «σαουντάδες ντου λουγκάρ», «άϊ κατιούσα, κατιούσα μαγιά», «γιαβάς-γιαβάς, ντερίν-ντερίν, γκιουλέ-γκιουλέ», «αλλάχ-ου-άκμπαρ», «χάβα ναγκίλα» και πάνω απ’ όλα «γιερουσαλάημ σελ ζαχάβ»), αλλά και ροπή για χρήση της γλώσσας υπερβαίνουσας τις λειτουργίες της στην εκφορά ήχων και την διαμόρφωση λέξεων και φράσεων, νοητών ή ανοήτων, κατά οργανικό ή και οργασμικό τρόπο (όπως η ταβανόβουρτσα ως πολυεργαλείο πολλών χρήσεων).
Επιπρόσθετα, θα πρέπει να διαθέτει ευκαμψία πνεύματος και πρωτίστως σώματος, για λόγους ευγενείας και επίδειξης του απαιτούμενου σεβασμού σε μεγάλες μορφές και θυσίες μεγάλων χωρών κατά την διάρκεια των επισκέψεων και περιπλανήσεών του σε αυτές, και των καταθέσεων στεφάνων εις μνήμην των (Κεμάλ Ατατούρκ, Γκότσε Ντέλτσεφ, Τσένγκις Χαν, Χο-Τσι Μινχ, Γιαντ Βασέμ – Μνημείο Ολοκαυτώματος, Τείχος των Δακρύων, Σινικό Τείχος, Γουόλ Στρήτ, Ντίζνεϋλαντ, Βατικανό, Λουμούμπα, Σάχα-Ζουλού, και των συναφών τσάρων πασών των Ρωσιών, φυλών, συναγωγών, και φατριών του πεπλανημένου πλανήτη μας).
Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε έναν «χαριτοδιπλωμένο» διπλωμάτη, που θα καταπλήσσει όλον τον κόσμο και τον ντουνιά με την πολυδύναμη παρουσία του μέσα από το χαμόγελό του, την χαμέρπειά του έναντι των ισχυρών της γης και την δεσποτική του συμπεριφορά έναντι των αδυνάμων, ταπεινών, και καταφρονεμένων, την άψογη και συνεχώς εναλλασσόμενη ενδυματολογική του επικάλυψη και την συμπαρομαρτούσα κατά περίπτωση ψυχολογική του υποδομή («πότε Βούδας, πότε Κούδας»), ένα μαλάκιο και ασπόνδυλο της πολιτικής με επίπλαστη και εικονική κορμοστασιά, έναν επιφανή της επιφάνειας (τον λούστρο της ντουλάπας), μ’ έναν καθρέφτη ανά χείρας και μια τσατσάρα για να χτενίζεται συνεχώς, αυτός και το είδωλό του, είδωλο των ειδώλων, το κατ’ εξοχήν είδωλο της εικονολατρίας των ειδωλολατρών και εικόνα της ειδωλολατρίας των ιθαγενών μας, που συνεχώς θα αυξάνονται και θα πληθύνονται για να κατακυριεύσουν την Ελλάδα με την απλόχερη και απλόχερα υποσχεθείσα παραχώρηση ιθαγένειας σε όλες τις φυλές του Ισραήλ και όλες τις πληγές του Φαραώ που ενέσκηψαν ως ακρίδες στην χώρα μας.
Ένα καράβι δηλαδή θέλουμε, έστω και σαπιοκάραβο αλλά φρεσκοβαμμένο, για να υψώσει τη σημαία μας και να διαπλέει τις θάλασσες ακυβέρνητο όπως η «ναυκρατούσα» Ελλάδα, ανάλαφρο οπερετικό «φτερό στον άνεμο», και όσα πάνε κι όσα έρθουν κι «όσα παίρνει ο άνεμος». Μία φλεγόμενη βάτο θέλουμε, ένα ορθωμένο ξυλάγγουρο που θα γυαλίζει πόμολα, θα χτενίζει καταΐφια, και θα φυσάει τον κουραμπιέ, μια κολοκύθα διεθνών προδιαγραφών, έναν «κολυνό», την παλιά καλή οδοντόπαστα, με το σήμα εμπιστοσύνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα φάσιοναμπλ τρολ, έναν αρχοντοχωριάτη που θα δείχνει τα δόντια του και θα θαλασσώνει την θάλασσα,
μια πραγματική ΝΑΥαρχίδα του ΕΘΝΟΥΣ!
Θα τον βρούμε άραγε; Ψάχνουνε στο σκοτάδι οι αρμόδιοι (και αριστογείτονες), έχοντας ως φάρο την ευχή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος και την συμπαρομαρτούσα χριστιανική οδηγία του: «ο ζητών ευρίσκει». Κάτι μου λέει πως το κυνήγι του θησαυρού θα έχει αίσιον τέλος, και το ζητούμενο κενό, όπως και ο άνθραξ, θα διαλάμψει δια της εκκενώσεώς του!
Υπάρχει κάρβουνο πρόθυμο να καεί. Και καρβουνόσαυροι με μέγεθος εγκεφάλου συμβατό με τις προδιαγραφές της κεφαλής του κράτους. Υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα έρχεται. Αβάντι πόπολο. Παντιέρα ρόσ(ζ)α!
Po(r)demos σύντροφοι! (Μ)πορ(δ)ούμε!
Χρίστος Γούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου