Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)
(Πηγή Φωτό: TVXS)
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το αποτέλεσμα των ιταλικών
εκλογών του Φεβρουαρίου του 2013 ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στους ευρατλαντιστές,
κυρίως στην ευρωπαϊκή πτέρυγα αυτού του ύπουλου ιμπεριαλισμού που επιχειρεί να
ανδρωθεί καταπίνοντας έθνη.
Ο εκλεκτός των ευρατλαντιστών, ο Mario Monti, ο δοτός πρωθυπουργός που τοποθετήθηκε για να ηγηθεί μιας κυβέρνησης «τεχνοκρατών» που μας θύμισε την εποχή Σημίτη μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση από τα διεθνή κέντρα εξουσίας του «βρώμικου» Sylvio, o Super Mario όπως τον προέβαλαν συστηματικά τα διεθνή μήντια, o άνθρωπος που έσωσε την Ιταλία από χρεοκοπία όπως και ο Παπανδρέου έσωσε την Ελλάδα βουλιάζοντας την στα σκατά, ο Monti ο υπερατλαντικός, ο Μοnti της Goldman Sachs (γιατί άραγε πάλι θυμήθηκα τον Σημίτη;), της Moodys, της Coca Cola, της Τριμερούς επιτροπής του Rockfeller, μιας ναυαρχίδας του ευρωατλαντισμού που μας έδωσε στην Ελλάδα τον επίσης δοτό Παπαδήμο, καλεσμένο όπως και ο Monti της Λέσχης Bildenberg, ο Monti, το ιδρυτικό στέλεχος του εξόχως ευρατλαντικού Spinelli Group που στόχο του έχει την δημιουργία των ΗΠΕ, τν Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, αυτός ο Monti, ο άνθρωπος των διεθνών κέντρων εξουσίας, συντρίφτηκε. Ούτε 10% δε μάζεψε, γεγονός που αποτελεί ένα ηχηρό και σαφές μήνυμα:
Μπορεί να σε θέλουν οι «ηγέτες» των κρατών και τα διεθνή κέντρα εξουσίας αλλά το δαχτυλίδι δε θα το πάρεις αν δε σε θέλει ο λαός. Και ο λαός δεν είναι μαζί σου γιατί δεν είσαι εσύ μαζί του. Γιατί είσαι από αυτούς που του κλέβουν τη ζωή, την κοινωνία και τη δημοκρατία για να πετύχουν μακιαβελικά έναν «ανώτερο στόχο». Στις πλάτες των λαών της Ευρώπης να επιτύχουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που πλέον δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ξεκάθαρος ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός.
Οι Ιταλοί προτίμησαν ανάμεσα σε άλλους και έναν κωμικό, τον Μπέπε Γκρίλο και του ανέθεσαν κεντρικό πολιτικό ρόλο. Βαρέθηκαν τους ηθοποιούς που παίζουν τους σοβαρούς ρόλους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επέλεξαν ένα κωμικό που δεν προσποιήθηκε ότι είναι πολιτικός.
Κανείς δε γελάει σήμερα όμως με τον Γκρίλο, όσο και αν προσπαθούν να τον γελοιοποιήσουν.
Ο ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός μέσω μιας προκατασκευασμένης οικονομικής κρίσης αναχαιτίζεται στην Ιταλία.
Σε αυτό το άρθρο δε θα μιλήσουμε τόσο για τον κωμικό Γκρίλο, αλλά για κάτι κωμικοτραγικό, από τα πολλά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα.
Ο εκλεκτός των ευρατλαντιστών, ο Mario Monti, ο δοτός πρωθυπουργός που τοποθετήθηκε για να ηγηθεί μιας κυβέρνησης «τεχνοκρατών» που μας θύμισε την εποχή Σημίτη μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση από τα διεθνή κέντρα εξουσίας του «βρώμικου» Sylvio, o Super Mario όπως τον προέβαλαν συστηματικά τα διεθνή μήντια, o άνθρωπος που έσωσε την Ιταλία από χρεοκοπία όπως και ο Παπανδρέου έσωσε την Ελλάδα βουλιάζοντας την στα σκατά, ο Monti ο υπερατλαντικός, ο Μοnti της Goldman Sachs (γιατί άραγε πάλι θυμήθηκα τον Σημίτη;), της Moodys, της Coca Cola, της Τριμερούς επιτροπής του Rockfeller, μιας ναυαρχίδας του ευρωατλαντισμού που μας έδωσε στην Ελλάδα τον επίσης δοτό Παπαδήμο, καλεσμένο όπως και ο Monti της Λέσχης Bildenberg, ο Monti, το ιδρυτικό στέλεχος του εξόχως ευρατλαντικού Spinelli Group που στόχο του έχει την δημιουργία των ΗΠΕ, τν Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, αυτός ο Monti, ο άνθρωπος των διεθνών κέντρων εξουσίας, συντρίφτηκε. Ούτε 10% δε μάζεψε, γεγονός που αποτελεί ένα ηχηρό και σαφές μήνυμα:
Μπορεί να σε θέλουν οι «ηγέτες» των κρατών και τα διεθνή κέντρα εξουσίας αλλά το δαχτυλίδι δε θα το πάρεις αν δε σε θέλει ο λαός. Και ο λαός δεν είναι μαζί σου γιατί δεν είσαι εσύ μαζί του. Γιατί είσαι από αυτούς που του κλέβουν τη ζωή, την κοινωνία και τη δημοκρατία για να πετύχουν μακιαβελικά έναν «ανώτερο στόχο». Στις πλάτες των λαών της Ευρώπης να επιτύχουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που πλέον δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ξεκάθαρος ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός.
Οι Ιταλοί προτίμησαν ανάμεσα σε άλλους και έναν κωμικό, τον Μπέπε Γκρίλο και του ανέθεσαν κεντρικό πολιτικό ρόλο. Βαρέθηκαν τους ηθοποιούς που παίζουν τους σοβαρούς ρόλους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επέλεξαν ένα κωμικό που δεν προσποιήθηκε ότι είναι πολιτικός.
Κανείς δε γελάει σήμερα όμως με τον Γκρίλο, όσο και αν προσπαθούν να τον γελοιοποιήσουν.
Ο ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός μέσω μιας προκατασκευασμένης οικονομικής κρίσης αναχαιτίζεται στην Ιταλία.
Σε αυτό το άρθρο δε θα μιλήσουμε τόσο για τον κωμικό Γκρίλο, αλλά για κάτι κωμικοτραγικό, από τα πολλά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα.
Για τη Γκριλο-γοκρισία.
Ο ίδιος ο Γκρίλο για χρόνια είχε γνωρίσει αποκλεισμό από τα Ιταλικά μήντια καθώς ήταν σκληρά επικριτικός της διαφθοράς στην Ιταλική κεντρική πολιτική σκηνή, επικριτικός δηλαδή της άρχουσας τάξης πραγμάτων.
Στην Ελλάδα ένας άλλος καλλιτέχνης έχει καταγγείλει επανειλημμένα συστηματικό αποκλεισμό του από τα μήντια και λογοκρισία. Το όνομα αυτού είναι Μίκης Θεοδωράκης.
Πάντα έκρινα τις δηλώσεις Θεοδωράκη για λογοκρισία και αποκλεισμό του κάπως υπερβολικές καθώς ο Μίκης είχε κάποια πρόσβαση στα μήντια σε αντίθεση με πολλούς άλλους αλλά και το σύνολο του ελληνικού λαού που γνωρίζει πλήρη αποκλεισμό από τα μήντια.
Δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο από τα μήντια καθώς πρόκειται για μια κατάληψη ενός δημόσιου χώρου που χρηματοδοτείται κυρίως με βρώμικα δάνεια από τις τράπεζες τα οποία στο τέλος καλείται εν αγνοία του να τα πληρώσει ο λαός. Άλλος πίνει, άλλος σπάει πιάτα και ο λαός πληρώνει τα σπασμένα.
Μην έχετε καμιά αμφιβολία. Τα ραδιοκύματα εκπέμπονται σε δημόσιο χώρο τον οποίο και καταχρώνται μέσω νομότυπων αδειών.
Πρόκειται σαφώς για μια κατάληψη της νοόσφαιρας. Τα μήντια διαστρεβλώνουν, παραμορφώνουν, αποκρύπτουν, συγκαλύπτουν με στόχο τη δημιουργία στην αντίληψη των μαζών μιας εικονικής πραγματικότητας ευνοϊκής για τα συμφέροντα τον ανά τον κόσμο ολιγαρχιών. Πρόκειται για ψυχονοητικές σιδερούς παρθένες, για νευροχειρούργους που κάνουν τηλελοβοτομές, για μια προηγμένη αντιληπτική μηχανική, για μια μηχανή κατασκευής πραγματικοτήτων, για ένα θεαματικό κελί που προσομοιάζει την πραγματικότητα.
Δεν πιστεύουμε στα μήντια. Συχνά κάνουμε όμως το λάθος να πιστεύουμε πως κάποιοι άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν να δουλεύουν σε αυτά, επιμένουν να διατηρούν την αξιοπρέπεια και την ηθική τους ακεραιότητα.
Για μένα και για πολλούς άλλους ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν ο Στέλιος Κούλογλου. Επιτρέψτε μου πλέον να αμφισβητώ την κρίση μου καθώς σε αυτήν έχουν υπεισέλθει νέα δεδομένα που έχει κατασκευάσει ο ίδιος ο κος Κούλογλου.
Ήδη υπάρχει περιστατικό όπου το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνέθεσε αντί να αποτυπώσει πραγματικότητα, μιλάμε για άλλα λόγια για «στημένο» ρεπορτάζ το οποίο ανάμεσα σε άλλα προωθούσε και την υποψηφιότητα του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νάσου Αλευρά, μιλάμε για μια συγκαλυμμένη προεκλογική καμπάνια. Επρόκειτο για το ρεπορτάζ «30 μέρες στη ζωή της Ελλάδας» ( δείτε αν μπορείτε να εντοπίσετε το ρεπορτάζ και συγκρίνετε τα συμπεράσματά σας με τα δικά μου στο: http://agriazwa.blogspot.gr/2012/05/blog-post_31.html)
Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Στέλιος ο Κούλογλου. Αλλά ας αφήσουμε το μακρινό παρελθόν. Ο Κούλογλου, ο άνθρωπος που εντόπισε και κατήγγειλε το 2001 στημένη «παγκόσμια αποκλειστικότητα» του τότε Tempo που ενώ γυρίστηκε στο Πακιστάν παρουσιάστηκε ως ανταπόκριση από το Αφγανιστάν (http://www.iospress.gr/megalo2001/megalo20011020.htm), ο άνθρωπος ο οποίος λογοκρίθηκε για ρεπορτάζ του μέσω της απομάκρυνσης του από την κρατική τηλεόραση το 2008, είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος το 2013 βάζει την τζίφρα του σε κραυγαλέο περιστατικό λογοκρισίας.
Που κολλάν λοιπόν ο Γκρίλο, ο Κούλογλου και ο Θεοδωράκης;
Μετά τις ιταλικές εκλογές ο Στέλιος ο Κούλογλου παίρνει συνέντευξη από το μεγάλο πρωταγωνιστή τους, τον Μπέπε Γκρίλο ο οποίος στο μήνυμα του προς τους Έλληνες όχι μόνο κάνει δύο φορές μνεία στον Μική Θεοδωράκη αλλά ουσιαστικά τον αναφέρει ως πρότυπο ή έστω παράδειγμα ικανό να εμπνεύσει κινηματικές δράσεις. Στο τέλος μάλιστα της συνέντευξης ο Γκρίλο δεν παραλείπει να ευχαριστήσει όλους και τον Θεοδωράκη: Λέει λοιπόν χαρακτηριστικά ο Γκρίλο (δεν γνωρίζω ιταλικά οπότε δεν μπορώ να επαληθεύσω πλήρως τη μετάφραση που μου ήρθε από τη Σπίθα):
«… να βρείτε κάποιον στην Ελλάδα σαν κ εμένα, έναν Θεοδωράκη και μπορείτε να ξεκινήσετε ένα κίνημα μέσω διαδικτύου…» για να κλείσει με τη φράση «Ευχαριστίες/χαιρετισμούς προς όλους και τον Μίκη Θεοδωράκη».
Στον υποτιτλιτισμό της συνέντευξης που προβλήθηκε από την ΝΕΤ (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RvMbtgfJQJ4 εναλλακτικά http://www.youtube.com/watch?v=b5mL2dCCLJY), οι αναφορές στο Θεοδωράκη έχουν εξαφανιστεί.
Ο Θεοδωράκης σβήστηκε από τις δηλώσεις Γκρίλο.
Η ΝΕΤ λογόκρινε το μεγάλο πρωταγωνιστή των ιταλικών εκλογών για να μην γίνει αναφορά στο Θεοδωράκη; Εντάξει, έχουμε λογοκρισία, έχουμε φάει παραπληροφόρηση με το κουτάλι, αλλά τόσο εξόφθαλμη και αυτοδιαψευδόμενη λογοκρισία δεν έχουμε ξαναδεί.
Ο ίδιος ο Γκρίλο για χρόνια είχε γνωρίσει αποκλεισμό από τα Ιταλικά μήντια καθώς ήταν σκληρά επικριτικός της διαφθοράς στην Ιταλική κεντρική πολιτική σκηνή, επικριτικός δηλαδή της άρχουσας τάξης πραγμάτων.
Στην Ελλάδα ένας άλλος καλλιτέχνης έχει καταγγείλει επανειλημμένα συστηματικό αποκλεισμό του από τα μήντια και λογοκρισία. Το όνομα αυτού είναι Μίκης Θεοδωράκης.
Πάντα έκρινα τις δηλώσεις Θεοδωράκη για λογοκρισία και αποκλεισμό του κάπως υπερβολικές καθώς ο Μίκης είχε κάποια πρόσβαση στα μήντια σε αντίθεση με πολλούς άλλους αλλά και το σύνολο του ελληνικού λαού που γνωρίζει πλήρη αποκλεισμό από τα μήντια.
Δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο από τα μήντια καθώς πρόκειται για μια κατάληψη ενός δημόσιου χώρου που χρηματοδοτείται κυρίως με βρώμικα δάνεια από τις τράπεζες τα οποία στο τέλος καλείται εν αγνοία του να τα πληρώσει ο λαός. Άλλος πίνει, άλλος σπάει πιάτα και ο λαός πληρώνει τα σπασμένα.
Μην έχετε καμιά αμφιβολία. Τα ραδιοκύματα εκπέμπονται σε δημόσιο χώρο τον οποίο και καταχρώνται μέσω νομότυπων αδειών.
Πρόκειται σαφώς για μια κατάληψη της νοόσφαιρας. Τα μήντια διαστρεβλώνουν, παραμορφώνουν, αποκρύπτουν, συγκαλύπτουν με στόχο τη δημιουργία στην αντίληψη των μαζών μιας εικονικής πραγματικότητας ευνοϊκής για τα συμφέροντα τον ανά τον κόσμο ολιγαρχιών. Πρόκειται για ψυχονοητικές σιδερούς παρθένες, για νευροχειρούργους που κάνουν τηλελοβοτομές, για μια προηγμένη αντιληπτική μηχανική, για μια μηχανή κατασκευής πραγματικοτήτων, για ένα θεαματικό κελί που προσομοιάζει την πραγματικότητα.
Δεν πιστεύουμε στα μήντια. Συχνά κάνουμε όμως το λάθος να πιστεύουμε πως κάποιοι άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν να δουλεύουν σε αυτά, επιμένουν να διατηρούν την αξιοπρέπεια και την ηθική τους ακεραιότητα.
Για μένα και για πολλούς άλλους ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν ο Στέλιος Κούλογλου. Επιτρέψτε μου πλέον να αμφισβητώ την κρίση μου καθώς σε αυτήν έχουν υπεισέλθει νέα δεδομένα που έχει κατασκευάσει ο ίδιος ο κος Κούλογλου.
Ήδη υπάρχει περιστατικό όπου το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνέθεσε αντί να αποτυπώσει πραγματικότητα, μιλάμε για άλλα λόγια για «στημένο» ρεπορτάζ το οποίο ανάμεσα σε άλλα προωθούσε και την υποψηφιότητα του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νάσου Αλευρά, μιλάμε για μια συγκαλυμμένη προεκλογική καμπάνια. Επρόκειτο για το ρεπορτάζ «30 μέρες στη ζωή της Ελλάδας» ( δείτε αν μπορείτε να εντοπίσετε το ρεπορτάζ και συγκρίνετε τα συμπεράσματά σας με τα δικά μου στο: http://agriazwa.blogspot.gr/2012/05/blog-post_31.html)
Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Στέλιος ο Κούλογλου. Αλλά ας αφήσουμε το μακρινό παρελθόν. Ο Κούλογλου, ο άνθρωπος που εντόπισε και κατήγγειλε το 2001 στημένη «παγκόσμια αποκλειστικότητα» του τότε Tempo που ενώ γυρίστηκε στο Πακιστάν παρουσιάστηκε ως ανταπόκριση από το Αφγανιστάν (http://www.iospress.gr/megalo2001/megalo20011020.htm), ο άνθρωπος ο οποίος λογοκρίθηκε για ρεπορτάζ του μέσω της απομάκρυνσης του από την κρατική τηλεόραση το 2008, είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος το 2013 βάζει την τζίφρα του σε κραυγαλέο περιστατικό λογοκρισίας.
Που κολλάν λοιπόν ο Γκρίλο, ο Κούλογλου και ο Θεοδωράκης;
Μετά τις ιταλικές εκλογές ο Στέλιος ο Κούλογλου παίρνει συνέντευξη από το μεγάλο πρωταγωνιστή τους, τον Μπέπε Γκρίλο ο οποίος στο μήνυμα του προς τους Έλληνες όχι μόνο κάνει δύο φορές μνεία στον Μική Θεοδωράκη αλλά ουσιαστικά τον αναφέρει ως πρότυπο ή έστω παράδειγμα ικανό να εμπνεύσει κινηματικές δράσεις. Στο τέλος μάλιστα της συνέντευξης ο Γκρίλο δεν παραλείπει να ευχαριστήσει όλους και τον Θεοδωράκη: Λέει λοιπόν χαρακτηριστικά ο Γκρίλο (δεν γνωρίζω ιταλικά οπότε δεν μπορώ να επαληθεύσω πλήρως τη μετάφραση που μου ήρθε από τη Σπίθα):
«… να βρείτε κάποιον στην Ελλάδα σαν κ εμένα, έναν Θεοδωράκη και μπορείτε να ξεκινήσετε ένα κίνημα μέσω διαδικτύου…» για να κλείσει με τη φράση «Ευχαριστίες/χαιρετισμούς προς όλους και τον Μίκη Θεοδωράκη».
Στον υποτιτλιτισμό της συνέντευξης που προβλήθηκε από την ΝΕΤ (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RvMbtgfJQJ4 εναλλακτικά http://www.youtube.com/watch?v=b5mL2dCCLJY), οι αναφορές στο Θεοδωράκη έχουν εξαφανιστεί.
Ο Θεοδωράκης σβήστηκε από τις δηλώσεις Γκρίλο.
Η ΝΕΤ λογόκρινε το μεγάλο πρωταγωνιστή των ιταλικών εκλογών για να μην γίνει αναφορά στο Θεοδωράκη; Εντάξει, έχουμε λογοκρισία, έχουμε φάει παραπληροφόρηση με το κουτάλι, αλλά τόσο εξόφθαλμη και αυτοδιαψευδόμενη λογοκρισία δεν έχουμε ξαναδεί.
Και ευθύνη φέρει ο Κούλογλου. Αυτός υπέγραψε τη συνέντευξη.
Αν δεν είναι ο ίδιος ο επινοητής αυτής της απίστευτης λογοκρισίας, κάτι που θα
τον κατέτασσε αυτόματα στο πάνθεον της παραπληροφόρησης δίπλα στον Πρετεντέρη,
τον Κανέλη και τον Μανδραβέλη, τότε ο ίδιος οφείλει να ανακαλύψει και να
εκθέσει τόσο τον εντολέα όσο και το δράστη αυτής της απίστευτης, χυδαίας
λογοκρισίας.
Όποιος και αν εμπνεύστηκε, συνέβαλε και εκτέλεσε αυτή τη χυδαιότητα εις βάρος της δημοσιογραφίας, του ελληνικού λαού, του Γκρίλο και του Θεοδωράκη, ας ακούσει αυτό: Το βρώμικο και διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο σύστημα εξουσίας πνέει τα λοίσθια. Τέτοιες σκευωρίες απλά επιταχύνουν τη διάλυσή του. Η μέρα των ευθυνών πλησιάζει, όπως άλλωστε δηλώνουν και οι εξελίξεις. Εξελίξεις τις οποίες μπορείτε να τις λογοκρίνετε, συγκαλύψετε, αποκρύψετε. Δεν μπορείτε όμως να τις αποτρέψετε.
Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να κάνετε ένα βήμα πιο κοντά ή πιο μακριά από το ικρίωμα των μεγάλων πολιτικών-οικονομικών-δημοσιογραφικών ευθυνών.
Τόσα χρόνια μας μάθατε την κίτρινη δημοσιογραφία. Τώρα μας μαθαίνετε και την Γκρι Λογοκρισία, την Γκριλο-γοκρισία.
Αίσχος. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
πηγή
Όποιος και αν εμπνεύστηκε, συνέβαλε και εκτέλεσε αυτή τη χυδαιότητα εις βάρος της δημοσιογραφίας, του ελληνικού λαού, του Γκρίλο και του Θεοδωράκη, ας ακούσει αυτό: Το βρώμικο και διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο σύστημα εξουσίας πνέει τα λοίσθια. Τέτοιες σκευωρίες απλά επιταχύνουν τη διάλυσή του. Η μέρα των ευθυνών πλησιάζει, όπως άλλωστε δηλώνουν και οι εξελίξεις. Εξελίξεις τις οποίες μπορείτε να τις λογοκρίνετε, συγκαλύψετε, αποκρύψετε. Δεν μπορείτε όμως να τις αποτρέψετε.
Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να κάνετε ένα βήμα πιο κοντά ή πιο μακριά από το ικρίωμα των μεγάλων πολιτικών-οικονομικών-δημοσιογραφικών ευθυνών.
Τόσα χρόνια μας μάθατε την κίτρινη δημοσιογραφία. Τώρα μας μαθαίνετε και την Γκρι Λογοκρισία, την Γκριλο-γοκρισία.
Αίσχος. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
πηγή
ΣΧΟΛΙΟ
Πολλοί από εμάς μπορεί να έχουμε σοβαρές διαφωνίες με τον Μίκη Θεοδωράκη σε πολλά πολιτικά και μη θέματα.
Παρόλα αυτά πρέπει να ομολογήσουμε ότι πρόκειται για κορυφαίο μουσικοσυνθέτη της σύγχρονης Ελλάδας κι ένα φημισμένο Ελληνα.
Ευτυχώς για τον ίδιο στην σημερινή περίοδο έχει λάβει αντιμνημονιακή στάση....
Το θέμα λοιπόν είναι πως ερμηνεύεται η λογοκρισία που έγινε στον Ιταλό κωμικό που θριάμβευσε στις ιταλικές εκλογές....
Είναι μια καθαρά νεοταξίτικη ενέργεια από έναν εκπρόσωπο της νέα τάξης πραγμάτων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης... τον Κούλογλου.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου