Το πρώην καθεστώς Άσαντ διαλύεται από τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές, ομάδες ανταρτών και ξένες δυνάμεις που χωρίζουν το έδαφος σε σφαίρες επιρροής: το Ιράν υποστηρίζει την εξέγερση των Αλαουιτών, η Τουρκία διατηρεί την κατοχή της στο βορρά, το Ισραήλ ενισχύει τον έλεγχό του στο Γκολάν και οι Κούρδοι κινούνται αυτόνομα.
Έχει πέσει η Συρία σε φυλετικό και τζιχαντιστικό χάος όπως η Λιβύη; Μάλλον ναι.
Τρεις μήνες μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, πολλά συμπτώματα υποδηλώνουν ένα σκοτεινό μέλλον.
Η σφαγή χιλίων χριστιανών και αλαουιτών αμάχων τις τελευταίες ημέρες στη Λατάκεια και στο Ταρτούς καταδεικνύει ότι η πορεία που ακολουθήθηκε είναι πολύ παρόμοια με τη Λιβυκή και ότι οι ψευδαισθήσεις ότι δεν συνέβαινε αυτό κράτησαν μόνο ένα πρωί.
Υπάρχουν δύο λόγοι για την απογοήτευση:
Πρώτα απ’ όλα η εξαπολυμένη αγριότητα των ενόπλων δυνάμεων της κυβέρνησης, που αποτελούνται ουσιαστικά από άνδρες των πολιτοφυλακών της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ και πολιτοφύλακες της Τσετσενίας και άλλων ισλαμικών εθνών.
Υπάρχουν χίλια θύματα των αδιάκριτων σφαγών τους – αλλά σύμφωνα με τον ανταποκριτή της Corriere, Αντρέα Νικάστο θα μπορούσαν να είναι έως και εννέα χιλιάδες – σφαγιάστηκαν αδιάκριτα στα βορειοδυτικά της χώρας.
Σε αυτό προστίθεται η δίωξη των Αλαουιτών, των απλών ανθρώπων που στη Δαμασκό και παντού στη Συρία έχουν πεταχτεί από τις δουλειές και τα σπίτια τους, πάντα από κυβερνητικές πολιτοφυλακές.
Έτσι, ο Αχμέντ αλ Τζουλάνι ή αλ Σαράα όπως αυτοαποκαλείται τώρα, δεν τήρησε τις υποσχέσεις του για πλήρη σεβασμό προς τις μειονότητες: ο νόμος δεν βασιλεύει στη χώρα, αλλά η κακοποίηση των τζιχαντιστών.
Το δεύτερο στοιχείο που υποδηλώνει ένα σενάριο της Λιβύης είναι η βέβαιη βοήθεια που παρέχεται από το Ιράν στους νέους σχηματισμούς ανταρτών Αλαουιτών: το Στρατιωτικό Συμβούλιο για την Απελευθέρωση της Συρίας, με διοικητή τον στρατηγό Γκιάθ Ντάλα, πρώην επικεφαλής της διαβόητης Τέταρτης Μεραρχίας που έχει προκαλέσει τόσες σφαγές από το 2015 υπό τις διαταγές του Μπασάρ αλ Άσαντ την παράκτια ασπίδα, με επικεφαλής τον πρώην στρατηγό του Άσαντ, Μουκτντάντ Φάθια, και τις νέες πολιτοφυλακές του στρατηγού Σουχάιλ αλ Χασάν, πρώην αρχηγού των διαβόητων Δυνάμεων Τίγρης.
Αυτές οι μυστικές ομάδες ήταν οι πρώτες που επιτέθηκαν σε κυβερνητικές πολιτοφυλακές στο Ταρτούς και τη Λαττάκεια τις τελευταίες εβδομάδες και κατέλαβαν στρατιωτικά μερικά χωριά των Αλαουιτών στα βουνά, προκαλώντας έτσι τα ανελέητα αντίποινα της νέας κυβέρνησης κατά χριστιανών και αλαουιτών αμάχων.
Ακριβώς όπως η Λιβύη, σήμερα το έδαφος της Συρίας υπόκειται στην πολιτική-στρατιωτική διοίκηση άλλων εθνών και η χώρα διχάζεται από μια κεντρική κυβέρνηση που ελέγχει μόνο τις μεγάλες πόλεις: στα βορειοδυτικά, το Ιράν υποδαυλίζει την εξέγερση των Αλαουιτών. Στο βορρά, η Τουρκία καταλαμβάνει στρατιωτικά μια μεγάλη έκταση εδάφους και στη συνέχεια παίζει καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση του Αχμέντ αλ Τζουλάνι στην κυβέρνηση.
Ακόμα στα βόρεια και βορειοανατολικά, οι Κούρδοι είναι ηγεμονικοί και αυτόνομοι από πολιτική και στρατιωτική άποψη στο μικρό τους κρατίδιο της Ροζάβα, ακόμα κι αν έχουν μόλις υπογράψει συμφωνία με τη νέα κυβέρνηση στη Δαμασκό, η οποία σέβεται την αυτονομία τους.
Στην Αλ Ράκα, το Ισλαμικό Χαλιφάτο συνεχίζει να ελέγχει την πόλη και τα περίχωρά της, και το Ισραήλ καταλαμβάνει ολόκληρο το Υψίπεδο του Γκολάν και το όρος Ερμόν, μαζί με πολιτοφυλακές Δρούζων.
Το Ισραήλ έχει προσαρτήσει στρατιωτικά αρκετές εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα συριακού εδάφους και σαφώς συνεργάζεται με την κοινότητα των Δρούζων για να καταστήσει το νότιο και νοτιοδυτικό τμήμα της Συρίας μόνιμα αυτόνομο από την κυβέρνηση της Δαμασκού, φτάνοντας ακόμη και στην απόσχιση των μεγάλων θύλακων των Δρούζων.
Η ΕΕ περί άλλα τυρβάζει
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, απασχολημένη αυτή τη στιγμή με άλλα ζητήματα, δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτό το χάος και την αναξιοπιστία της κυβέρνησης αλ Τζουλάνι/αλ Σαράα, η οποία έχει τώρα εμφανιστεί με τέτοια σκληρότητα στη σφαγή των χριστιανών και των Αλαουιτών.
Στις 24 Φεβρουαρίου, οι Βρυξέλλες αποφάσισαν να άρουν τις κυρώσεις κατά της Συρίας, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει εγγυήσεις ορθότητας, τουλάχιστον όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, αυτή η άτακτη και χαοτική αποσύνθεση της Συρίας δικαιώνει την απόφαση του Τζορτζ Μπους το 2003 να εισβάλει στο Ιράκ και να ανατρέψει το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, το οποίο για δεκαετίες ήταν αντικείμενο γενικής αποδοκιμασίας, αλλά θα έπρεπε να ανακτηθεί ως κατάλληλη επιλογή.
Αυτή η στρατηγική απόφαση, αν και με τεράστιο στρατιωτικό κόστος και με τίμημα περισσότερων από τεσσάρων χιλιάδων Αμερικανών και Ευρωπαίων στρατιωτών που σκοτώθηκαν (τριάντα εννέα από αυτούς Ιταλοί), επέτρεψε τη σταθεροποίηση του Ιράκ που σήμερα σίγουρα δεν είναι υπέρμαχος της δημοκρατίας, αλλά είναι ωστόσο μια ειρηνική χώρα με βαθιά ριζωμένη και σεβαστή αυτονομία των Κούρδων.
Στη Συρία, από την άλλη πλευρά, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που θα συνέβαινε ούτως ή άλλως στο Ιράκ με το Μπααθικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν ακόμα κι αν δεν είχε ανατραπεί: η κατάρρευση του καθεστώτος που προκλήθηκε από την εγγενή του ευθραυστότητα και από την εξέγερση των τζιχαντιστών που ριζώνει στον καταπιεσμένο πληθυσμό – ας μην ξεχνάμε ότι το Ισλαμικό Κράτος γεννήθηκε στη Συρία.
Με μεγάλο κόστος, το Ιράκ επανήλθε στην κανονικότητα. Η Μπααθική Συρία, από την άλλη, όπου ο Μπαράκ Ομπάμα αρνήθηκε να στείλει στρατιωτικές μπότες το 2013, παρά το γεγονός ότι ο Μπασάρ αλ Άσαντ είχε ξεπεράσει κάθε κόκκινη γραμμή με τους χημικούς βομβαρδισμούς αμάχων στη Γούτα και το Χαλέπι, είχε τότε πεντακόσιες χιλιάδες θανάτους στον εμφύλιο πόλεμο, πεντέμισι εκατομμύρια πρόσφυγες Στην πραγματικότητα, ήταν πάντα τζιχαντιστές.
Carlo Panella- linkiesta.it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου