Ἀριθ. Πρωτ.: 57
ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
(ὑπ’ ἀριθ. 245/2025)
Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον και τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων
«Τὸν τῆς Νηστείας καιρόν, φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα, πρὸς ἀγῶνας πνευματικοὺς ἑαυτοὺς ὑποβάλλοντες· ἁγνίσωμεν τὴν ψυχήν, τὴν σάρκα καθάρωμεν· νηστεύσωμεν ὥσπερ ἐν τοῖς βρώμασιν ἐκ παντὸς πάθους, τὰς ἀρετὰς τρυφῶντες τοῦ Πνεύματος· ἐν αἷς διατελοῦντες πόθῳ, ἀξιωθείημεν πάντες, κατιδεῖν τὸ πάνσεπτον Πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ ἅγιον Πάσχα, πνευματικῶς ἐναγαλλιώμενοι» (Προσόμοιον Κυριακῆς Τυρινῆς ἑσπέρας)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά!
Εὐλογημένη, εἰρηνική, κατανυκτική καί ἀγλαόκαρπη πνευματικά ἄς εἶναι ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας, ὡς ἐμπνευσμένος σαλπιγκτής, σαλπίζει τά θεοδίδακτα μηνύματα τῆς ἱερᾶς αὐτῆς περιόδου. «Ἄς ἀρχίσωμεν τόν καιρόν τῆς Νηστείας μέ ἱλαρό καί χαρούμενο πρόσωπο, μᾶς λέγει εἰς τό προσόμοιο τροπάριο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, τό ὁποῖο προτάξαμε. Καί θά κάμωμε τήν θεάρεστη αὐτή ἀρχή τοῦ καιροῦ τῆς Νηστείας μέ τό νά ὑποβάλλωμε τούς ἑαυτούς μας εἰς ἀγῶνας πνευματικούς. Ἄς ἁγνίσωμεν τήν ψυχήν μας· τήν σάρκα ἄς καθαρίσωμεν ἀπό τόν μολυσμόν τῆς ἁμαρτίας. Ἄς νηστεύσωμεν, ὅπως ἀκριβῶς ἀπό τά ἀρτύσιμα φαγητά, ἀπό κάθε πάθος, ἐνῶ θά ἐντρυφῶμεν εἰς τάς ἀρετάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ αὐτάς τάς ἀρετάς διαβιοῦντες μέ πόθο ψυχῆς, εἴθε νά ἀξιωθῶμεν ὅλοι νά ἴδωμεν καί νά προσκυνήσωμεν τό πάνσεπτον Πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί τό Ἅγιον Πάσχα νά ὑποδεχθῶμεν μέ πνευματικήν ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην».
Εἰς πνευματικούς ἀγῶνας καί εἰς πνευματικήν ἐν Χριστῷ Σταυρωθέντι καί Ἀναστάντι ζωήν μᾶς προτρέπει καί παρακινεῖ ὁ Ἱερός Ὑμνῳδός. Αὐτά τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἁγίας αὐτῆς νηστίμου περιόδου προβάλλει καί συμβουλεύει νά ἐνστερνισθοῦν καί νά ἀγαπήσουν οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί τούς πνευματικούς ἀγῶνες καί τήν ἐνάρετη ἐν Χριστῷ ζωή.
Ὁ χρυσοῦς τήν γλῶσσαν καί τήν καρδίαν χρυσορρήμων Ἰωάννης, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, σημειώνει τά ἀκόλουθα διά τόν πνευματικόν ἀγῶνα τοῦ πιστοῦ. «Τό εἶδος τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος δέν ἀνέχεται ἄοπλον ἀγωνιστήν. Τότε σταματᾶ ἡ προετοιμασία τοῦ ἀγῶνος, ὅταν κλείνῃ ἡ αὐλαία τῆς παρούσης ζωῆς. Καί κλείνει ἡ αὐλαία, ὅταν ἡ ψυχή ἐξέρχεται ἀπό τό σῶμα. Ὅσο, λοιπόν, εὑρισκόμεθα ἐδῶ, εἶναι ἀνάγκη νά πυγμαχῶμεν, καί ὅταν εἴμεθα εἰς τήν οἰκίαν μας καί ὅταν εὑρισκώμεθα ἔξω εἰς τήν ἀγοράν» (Ε.Π.Ε. 5, 240).
«Πολλοί ἐθυσίασαν καί χρήματα καί τρυφηλήν ζωήν καί δόξαν. Ἐλύγισαν ὅμως πρό τοῦ θανάτου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: Θέλω τόν ἀγωνιστήν νά παλεύῃ μέχρις αἵματος· οἱ ἀγῶνες νά φθάνουν μέχρι θυσίας, μέχρι σφαγῆς. Καί ἐάν χρειασθῇ νά ὑπομείνωμεν θάνατον, εἴτε ἀτιμωτικόν, εἴτε ἐπικατάρατον, εἴτε νά διασύρεται ἡ ὑπόληψίς μας, πρέπει ὅλα νά τά ὑποφέρωμεν μέ γενναιότητα. Καί ἀντί νά θλιβώμεθα, νά χαιρώμεθα μᾶλλον διά τά μαρτύρια» (Ε.Π.Ε. 11, 214).
«Σεῖς, λέγει ὁ Κύριος (πρός τούς μαθητάς Του) ὁμιλεῖτε διά τιμήν καί στεφάνους. Ἐγώ, ὅμως, σᾶς ὁμιλῶ δι’ ἀγῶνας καί ἱδρῶτας. Τώρα, ἡ παροῦσα ζωή, δέν εἶναι διά βραβεῖα, οὔτε τώρα θά φανῇ ἐκείνη ἡ δόξα. Τά παρόντα ἔχουν σχέσιν μέ θυσίες, μέ κινδύνους, μέ πολεμική» (Ε.Π.Ε. 11, 556).
Καί διά τήν πνευματικήν ἐν Χριστῷ ζωήν λέγει τά ἑξῆς περισπούδαστα ὁ Ἱερός Χρυσόστομος : «Ἡ ζωή αὐτή εἶναι στάδιο ἀγώνων. Θά φθάσωμεν εἰς τήν ἀνάστασιν, εἰς τήν αἰώνιον ζωήν, ἄν περάσωμεν ἀπό ὅλα τά ἀγωνίσματα καί ὑποφέρωμεν ὅλους τούς κόπους … Ἀκόμη, λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, εὑρίσκομαι εἰς ἀγῶνα καί ἀγωνίαν. Ἀκόμη εὑρίσκομαι μακράν τοῦ τέλους. Ἀκόμη ἀπέχω ἀπό τά βραβεῖα. Ἀκόμη τρέχω καί ἐπιδιώκω» (Ε.Π.Ε. 21, 666).
«Κάθε ἀνθρώπινο εἶναι παροδικό. Φεύγει ὅπως ἡ σκιά καί τό ὄνειρο. Τίποτε τό ἀληθινό, τίποτε τό βέβαιον. Δέν καταλαβαίνεις, πῶς μεταβάλλονται, πῶς εἶναι ἀβέβαια; Γιατί ὅλα αὐτά δέν τά παρατρέχεις καί δέν μεταφέρεις τόν πόθο σου εἰς τά ἄλλα, εἰς ἐκεῖνα, τά ὁποῖα παραμένουν εἰς τόν αἰῶνα καί εἶναι ἀμετακίνητα καί βέβαια καί δέν ἐπιδέχονται καμμία μεταβολή;» (Ε.Π.Ε. 3, 492).
«Διά τοῦτο ἤλθαμε εἰς τόν κόσμον, ὄχι διά νά φάγωμεν καί νά πίωμεν καί νά ἐνδυώμεθα πολυτελῶς, ἀλλά διά νά ἀποφύγωμεν τήν κακίαν, νά ἐπιλέξωμεν τήν ἀρετήν καί νά βαδίσωμεν τόν θεϊκόν δρόμον τῆς κατά Θεόν φιλοσοφίας» (Ε.Π.Ε. 8α, 484).
«Γι’ αὐτό μᾶς ἔφερε ὁ Θεός εἰς τόν παρόντα βίον καί μᾶς ἔβαλε ψυχήν, ὄχι μόνο διά νά χρησιμοποιήσωμεν καλῶς τόν παρόντα κόσμο, ἀλλά καί διά νά κάμωμε τό πᾶν διά τήν μέλλουσα ζωή» (Ε.Π.Ε. 13, 254).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἀγώνας πνευματικός καί πνευματική ἐν Χριστῷ ζωή μᾶς χρειάζονται πάντοτε, καί ἰδιαίτερα κατ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο καιρό τῶν φωτοποιῶν Νηστειῶν.
Ἀγώνας κατά τῆς ἁμαρτίας καί κατά τοῦ κακοῦ. Ἀγώνας κατά τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί κατά τῶν παθῶν καί ἀδυναμιῶν μας, πού ὑποβόσκουν εἰς τόν καθημερινό μας βίο. Ἀγώνας διά τήν διπλῆν νηστείαν, τήν σωματικήν καί τήν πνευματικήν. Ἀγώνας διά «τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Πόσον ἀπαραίτητη μᾶς εἶναι, ἰδιαίτερα εἰς τούς δυσχειμέρους καί δυσκόλους καιρούς μας, ἡ Ἁγιοπνευματική ἑνότητα καί κοινωνία μεταξύ μας καί μετά τῶν κατά τόπους Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν! Τοιουτοτρόπως, μέ τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς Οἰκουμένης, ἑνωμένη ἐν τῇ Θείᾳ Ἀγάπῃ τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, δύναται νά ἀντιμετωπίσῃ αἱρετικούς καί κακοδόξους, ἀκοινωνήτους καί σχισματικούς καί νά νικήσῃ τούς ἀοράτους καί ὁρατούς ἐχθρούς Της εἰς δόξαν καί τιμήν τοῦ Τρισαγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «τοῦ Εὐλογητοῦ Θεοῦ, τοῦ τῶν πάντων Ποιητοῦ».
Προετοιμαζόμεθα σύν Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν νά ἑορτάσωμεν τήν μεγάλην καί ἱστορικήν ἐπέτειον τῶν 1700 χρόνων ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας Πρώτης (Α’) ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325-2025).
Ἕνας βαρυσήμαντος πνευματικός σταθμός διά τήν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν μας. Καιρός νά ἀναλογισθῶμεν διαχρονικῶς τάς πνευματικάς μάχας καί τάς νίκας τῆς Ὀρθοδοξίας μας κατά τοῦ ἀρχεκάκου διαβόλου καί τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί ὀργάνων τοῦ σκότους. Κατά τῶν ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων ποικιλωνύμων αἱρετικῶν καί αἱρέσεων, κακοδόξων καί κακοδοξιῶν. Καιρός νά ἀναμνησθῶμεν τήν λαμπράν περίοδον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἱστορίας ἀπό τοῦ 4ου αἰῶνος, τοῦ χρυσοῦ αἰῶνος τοῦ Χριστιανισμοῦ, μέχρι τῆς ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ὑπερχιλιετοῦς ἐκείνης ἐνδόξου ἱστορίας τῆς Ρωμηοσύνης. Μέ τήν ἱεράν φάλαγγα τῶν διαλαμψάντων εὐσεβῶν Βασιλέων, Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, ἁγίων Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Ἱερομονάχων, Μοναχῶν, Μονασασῶν, Μαρτύρων, Ἀσκητῶν, Ἐρημιτῶν, Ὁσίων καί Δικαίων καί πάντων τῶν Ἁγίων. Μέ τάς Ἁγίας καί Ἱεράς Συνόδους, Οἰκουμενικάς καί Τοπικάς. Μέ τούς περικαλλεῖς Ἱερούς Ναούς, τά Ἱερά Μοναστήρια, τά Ἱερά Προσκυνήματα, τάς Ἱεράς Σκήτας καί τά ἀσκητήρια βυζαντινῆς περιόδου. Μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τά ἱερά συγγράμματα τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τήν Ἱεράν Ὑμνογραφίαν καί τήν Ὀρθόδοξον βυζαντινήν Εἰκονογραφίαν.
Ὅλα τά ἀνωτέρω ἄς ἀποτελοῦν ἀφορμάς ἀενάου δοξολογίας καί ἐγκαρδίων εὐχαριστιῶν πρός τόν Θεῖον Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας «διά τάς φανεράς καί ἀφανεῖς εὐεργεσίας τάς εἰς ἡμᾶς γεγενημένας». Ἄς εἶναι τά ἀγαθά ἐναύσματα διά τήν ἐπίτευξιν τῆς ἀρραγοῦς ἑνότητος πάντων τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς Οἰκουμένης. «Τοῖς ὄπισθεν ἐπιλανθανόμενοι», παραθεωροῦντες καί διδασκόμενοι ἀπό τυχόν ἱστορικά σφάλματα τοῦ παρελθόντος, καί «τοῖς ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενοι», ἐμπνεόμενοι καί ἐνδυναμούμενοι ἀπό τά ἁγνά πρότυπα καί ὑποδείγματα, τόσον τοῦ Θείου Διδασκάλου, ὅσον καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς ἀγωνιζώμεθα πάντοτε διά τήν θεοδίδακτον ἑνότητα τῆς Χριστιανικῆς μας Πίστεως καί τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κοινωνίαν μας καί τήν ἕνωσίν μας ἐν τῷ Χριστῷ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Θεία Κεφαλή τοῦ Ἁγίου Σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς Μεγάλης Μητρός μας καί πνευματικῆς τροφοῦ.
«Ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις πανηγύρεων» θά εἶναι ὁ ὑπό τούς ὡς ἄνω ὅρους ἑορτασμός τῆς συμπληρώσεως 1700 χρόνων ἀπό τῆς συναθροίσεως τῶν 318 Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Πηγή θείων εὐλογιῶν καί ἐμπνεύσεως πνευματικῆς θά εἶναι ἡ παγχαρμόσυνη αὐτή ἐπετειακή ἑορτή. Πολύτιμος καί μοναδική εὐκαιρία πνευματικοῦ ἀναβαπτισμοῦ εἰς τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Παραδόσεως καί Κληρονομίας, ὄχι μόνον τῆς Πρώτης, ἀλλά καί τῶν λοιπῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Ἱερῶν Συνόδων.
Μέ τοιαῦτα πνευματικά βιώματα θά ἑορτάσωμεν πανηγυρικῶς καί πανευφροσύνως τήν μεγάλην αὐτήν καί περίτρανον ἐπέτειον τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἀλλά, διά νά εἴμεθα ἀκριβεῖς καί ἀληθεῖς, πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ὅτι αὐτό προαπαιτεῖ καί προϋποθέτει κοινήν ὀρθόδοξον Πίστιν, Ὁμολογίαν καί Παράδοσιν. Συμπροσευχαί, συγχρωτισμοί καί συνεορτασμοί μετά ἀκοινωνήτων, ἑτεροδόξων, αἱρετικῶν, καί πολλῷ μᾶλλον μετά ἀλλοθρήσκων, ἀπαγορεύονται αὐστηρῶς ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὄχι μόνον δέν παράγουν ἀγαθόν ἀποτέλεσμα, ἀλλά καί ἐπισύρουν βαρέα ἐπιτίμια ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων.
«Τό καλόν, οὐκ ἐστι καλόν, ἐάν μή καλῶς γένηται», κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν. Καλή ἡ ἑνότης καί ἡ ἕνωσις τῶν χριστιανῶν, ἀλλά δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη. Προϋποθέτει, ὅπως εἴπαμε, ἀπαλλαγήν ἀπό τήν πλάνην, τήν αἵρεσιν καί τάς καινοτομίας εἰς τά θέματα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως.
Ὅμως, ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν μας τά λεγόμενα καί τά πραττόμενα ἐν ὄψει τοῦ μεγάλου καί ἱστορικοῦ αὐτοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 1700 ἐτῶν διερωτώμεθα καί ἐρωτῶμεν: Θά συμπανηγυρίσῃ ἱερῶς καί θεοφιλῶς σύμπασα ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τήν ἐπετειακήν αὐτήν μεγάλην ἑορτήν «ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς», δοξάζουσα καί ἀνυμνοῦσα τόν Πανάγιον Τριαδικόν ἡμῶν Θεόν διά τήν παρέλευσιν καί συμπλήρωσιν 17 αἰώνων Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ζωῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως ἤ θά προβάλλωνται ἑτεροδιδασκαλίαι καί κενοφωνίαι καί «ἀγαπολογίαι», αἱ ὁποῖαι ἐπιχειροῦν νά ἀποσυντονίσουν καί ἀποπροσανατολίσουν τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα ἀπό «τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου», τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος, ἀπό τήν Ἀποστολικήν καί Ἁγιοπατερικήν Διδαχήν καί Παράδοσιν, τήν Δογματικήν Διδασκαλίαν καί τάς Ἱεροκανονικάς διατάξεις καί ἐπιταγάς τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀποτρέψουν ἀπό τήν κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον Παῦλον «ὑγιαίνουσαν διδασκαλίαν» (πρβλ. Α’ Τιμ. 1,10, Β’ Τιμ. 4, 3, Τιτ. 1, 9.2,1);
Ἀδελφοί μου,
Ἐπανερχόμενοι εἰς τό Κύριον θέμα τῆς παρούσης Ἐγκυκλίου μας, δηλαδή εἰς τούς πνευματικούς ἀγῶνας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί τήν ἐν γένει πνευματικήν ζωήν τῶν πιστῶν χριστιανῶν, καί εὐχόμενοι ἐκ μέσης καρδίας νά χαρίσῃ ὁ Κύριος καί Θεός μας εἰς ὅλους μας «προκοπήν βίου καί Πίστεως καί συνέσεως πνευματικῆς», ἀγωνιστικόν φρόνημα καί ἀντοχήν εἰς τούς πνευματικούς ἀγῶνες, καί μάλιστα τήν κατά Θεόν Ἁγιοπνευματικήν ζωήν καί πᾶν ἀπό Θεοῦ ἀγαθόν, πνευματικόν καί ὑλικόν, διατελοῦμεν,
Ὁ Μητροπολίτης
†Ὁ Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Σεραφείμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου