Ευρωκλαυθμοί

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου *

 

Κάποτε το ζήσαμε και αυτό, το Ευρωενθουσιαστικό,
ένα όμορφο όνειρο απατηλό.

Παρασυρθήκαμε σε ονειροφαντασίες,

πιστέψαμε σε ανέφικτες προσδοκίες.

 

Ήταν τότε που κάποιοι ηγέτες οραματιστές,

Ευρωπαίοι με πολιτικές κεραίες ανοιχτές,

αποφάσισαν να συγκροτήσουν μια Ευρώπη ενιαία, 

την ονειρόπλαστη Ε.Ε, την μετέπειτα μοιραία.

 

Οι προϋποθέσεις ήταν αρχικά αγνές, αγαθές,

όμως παραθεωρήθηκαν οι ανθρώπινες προδιαγραφές, 

που θέλουν τον άνθρωπο έρμαιο των παθών του, 

αδηφάγο / αχόρταγο, άρπαγα, δούλο των ενστίκτων, των επιθυμιών του.

 

Με τα χρόνια αυξήθηκε /διογκώθηκε ο αριθμός των μελών –κρατών,

αλλά δεν βελτιώθηκε η ποιότητα των λειτουργικών προδιαγραφών.

Δεν διασφαλίστηκε /επιτεύκτηκε ισότητα, αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση, 

φάνηκε πως ήταν δύσκολη η συνοχή, η συνεννόηση. 

 

Οι «Μεγάλοι» φέρονται στους μικρούς … αλαζονικά.

Οι οικονομικά ισχυροί κανόνιζαν τα πάντα …. δημοκρατικοδικτατορικά …. ευρωλυπηρά!.

Δεν υπήρχε ένωση πραγματική, ουσιαστική,

παρά μόνο ένας οικονομικός συνεταιρισμός με ετικέτα … ευρωπαϊκή. 

 

Δεν μπορούσε συνεπώς τίποτα να προχωρήσει, 

ήταν επόμενο η αρχική ιδέα να εξασθενίσει, να ναυαγήσει. 

Δεν γινόταν όμως διαφορετικά, 

αφού είχαν αγνοηθεί / παραθεωρηθεί τα βασικά:

 

Ότι δεν μακροημερεύει η Ε.Ε, μόνον με τα οικονομικά. 

Χωρίς κοινά σύνορα, στρατό, ενιαία φωνή σε ζητήματα εξωτερικά. 

Με υποτίμηση των … «ισότιμων» εταίρων, από τους συνεταίρους τους που αδιαφορούσαν για τα προβλήματά τους.

 

Το ζήσαμε εμείς τα χρόνια τα μνημονιακά, 

τότε που βιώσαμε –έστω και αν φταίξαμε – της εταιρικής αναλγησίας την παγωνιά. 

Λες και είμαστε εχθροί τους, το χάρηκε η ψυχή τους.

Σήμερα (δεκαετίες μετά) οι διαφορές του βιοτικού επιπέδου των χωρών της Ε.Ε αποδεικνύει το έλλειμμα συνοχής τους. 

 

Είναι κρίμα ετούτο το ιστορικό φιάσκο της Ε. Ένωσης.

Χρήζει ασφαλώς μελέτης και μιας ενδελεχούς ανάλυσης.

Το γεγονός δηλαδή να αυτοκαταστρέφεται, να αυτοδιαλύεται 

μια τόσο σπουδαία προσπάθεια, που τόσο υμνήθηκε. 

 

Εμείς (και εγώ) ζήσαμε το προσωπικό μας δράμα.

Ξεκινήσαμε ως Ευρωπαίοι, γίναμε ευρωσκεπτικιστές, και καταλήξαμε /καταντήσαμε: ευρωαρνητές, όλοι αντάμα. 

Τι κρίμα! Τι απογοήτευση, τι αποτυχία.

Να ζήσουμε μια ιστορικά δεινών συγκυρία.

 

Τώρα η Ε.Ε υφίσταται ωσάν μια γηραιά κυρία,

πάλαι ποτέ ωραιότατη, πολλά υποσχόμενη, με ιστορική ευκαιρία.

Πέρασαν τα χρόνια τα πρωτινά, 

έσβησαν τα νιάτα, τα μεγαλεία τα αλλοτινά.

 

Ανύμπορη, καμπουριασμένη, πομπεμένη,

βαδίζει το δρόμο της φθοράς και της ανημποριάς, τη δική της ειμαρμένη.

Αδυνατεί να υψώσει το ανάστημά της,

να κάνει αισθητή την παρουσία της στο πέρασμά της.

 

Ακόμη και τώρα δεν λέει μυαλό να βάλει.

Οι «Ισχυροί/Μεγάλοι» εταίροι της βρίσκονται σε πανικό, σε παραζάλη. 

Καλούν σε σύσκεψη 5-6 χώρες (και το Ηνωμένο Βασίλειο το εκτός πλέον Έ.Ένωσης ) και όχι όλες τις χώρες της Ένωσης.

Γιατί αυτός ο διαχωρισμός, η περιφρόνηση, η πιστοποίηση (αυτό) διάλυσης;. 

 

Εδώ πληρώνονται όλα, έστι δίκης οφθαλμός, 

έστω και φιλικός συμμαχικός /αμερικανικός. 

Έρχεται ο καιρός που εκείνος ο πραγματικά ισχυρός, μεγάλος 

της συμπεριφέρεται ως άφιλος, απαξιωτικός, ωσάν ξένος, άλλος !...

 

Η Ε.Ε απορεί –χωρίς να τολμήσει να υψώσει διαμαρτυρίας φωνή-. 

Τον φίλο Αμερικανό να την προσβάλλει, να την περιφρονεί. 

Να της δίνει μαθήματα δημοκρατικότητας, ισότητας. 

Να την εξευτελίζει, να την υποτιμά, λες και πρόκειται περί ευτελούς οντότητας. 

 

Της είπε σκληρές αλήθειες ο κος Αντιπρόεδρος της Αμερικής.

Κυνικός, επιθετικός, αλαζονικός, αλλά ειλικρινής. 

Αυτή είναι η αλήθεια αγαπητοί. 

Σήμερα η Ευρώπη είναι ανύπαρκτη, ανυπόληπτη, σε …. παρακμή.

 

Δυστυχώς δεν υπάρχουν περιθώρια –χρονικά – ανάκαμψης, ουσιαστικής, 

Επειδή (βλ. τελευταία ολιγάριθμη σύνοδο) είναι ζήτημα νοοτροπίας νοσηρής. 

Έχασε την πρωτοκαθεδρία που της άνηκε « η Ένωση η Ευρωπαϊκή» .

Δεν γίνεται πλέον στην πρώτη θέση των εξελίξεων αποδεκτή.

 

Περιφρονημένη, παραπεταμένη, αγνοημένη, 

ταξιδεύει στην …… σκευοφόρο των εξελίξεων απαξιωμένη. 

Είναι πλέον ολοφάνερα πως είναι για λύπηση.

Αποτυχημένη, θλιβερή, αξιοδάκρυτη /αξιοθρήνητη(!).

 

Ο νέος «Πλανητάρχης» δεν την έχει σε καμιά εκτίμηση, 

την περιφρονεί σε βαθμό ώστε να καταφεύγει σε μια αλλόκοτη προσέγγιση:

Επιλέγει ως συνομιλητή τη … Ρωσία –χώρα παραδοσιακά εχθρική!!!

Υπάρχει άραγε ποιο κραυγαλέα απόδειξη του πόσο η Ε.Ε έχει αυτοαπαξιωθεί;. 

 

Τέλος, όλοι εμείς οι συμπάσχοντες συγγενείς, οι τεθλιμμένοι, 

ας παρηγορηθούμε με την σκέψη πως κάτι, κάποιος άλλος αύριο προστάτης μας αναμένει. 

Όσο για τους «Δημοκράτες» ας αρχίσουν να συνηθίζουν στα … διαφορετικά: 

Έρχονται (αυτοπροστατευτικά) τα έθνη –Κράτη και θα τα βρουν μπροστά. 

 

Η Ανθρωπότητα πισωγυρίζει σταθερά, νομοτελειακά. 

Ο άνθρωπος (πολεμοκάπηλος/πολεμοσκυταλοδρόμος) δεν αλλάζει μυαλά!.  

Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει, 

αναπνέει ειρηνικά /αναζωογονείται και ξαναπολεμά, μέχρι που ….. πεθαίνει!.

 

*Ιατρού

Share