Αυτές οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του Ταγίπ Ερντογάν σε διεθνές επίπεδο, θα πρέπει να παραδεχτούμε, είναι το ίδιο απρόβλεπτες με την ασταθή στάση προσέγγισης που κρατά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις χρόνια τώρα.
Τελευταία αφορμή γι’ αυτές τις μεταμορφώσεις, που φανερώνουν παράλληλα και την ετοιμότητά του να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες, του έδωσε η θλιβερή εικόνα της Ευρώπης η οποία επιστρέφει σε προπολεμικές πολιτικές καταστάσεις.
Καταστάσεις που τις σαρώνει η άνοδος ακροδεξιών δυνάμεων στις εκλογές, επακόλουθο της απώλειας δυνάμεων των φιλελεύθερων δημοκρατικών κομμάτων στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Η κρίση είναι ολοφάνερη. Κρίση δημοκρατίας και δυτικών αξιών ταυτόχρονα, που κάνουν τον Τούρκο Πρόεδρο να τρίβει τα χέρια του προβάλλοντας το ψευδεπίγραφο δίλημμα:
Ή θα αφεθεί η Ευρώπη στη μοίρα της έχοντας χάσει διεθνώς τη δύναμη, το κύρος και την επιρροή της (κάτι που διεφάνη, άλλωστε, από την απαξία του Τραμπ απέναντί της) ή θα δεχτεί στους κόλπους της την Τουρκία, η οποία – κατά τον Ερντογάν – είναι γι’ αυτήν το διέξοδο στο αδιέξοδο που περιήλθε. Διέξοδο που θα τη βοηθήσει να ανακτήσει την απώλεια της υπόληψης και της αξιοπιστίας της…
Φευ! Θα βοηθήσει η διαχρονικά αναξιόπιστη Τουρκία την υποτιμημένη Ευρώπη να γίνει αξιόπιστη… Ποιος να το πιστέψει!!! Ο κουτοπόνηρος Ερντογάν φόρεσε το φιλοευρωπαϊκό προσωπείο του πάλι παριστάνοντας (αν και ισλαμιστής) τον φιλοδυτικό ηγέτη υποψήφιας για ένταξη στην Ε.Ε χώρας.
Ηγέτη με ”διαβατήριο” πρόθυμου διαμεσολαβητή για φλέγοντα γεωπολιτικά θέματα (βλ. Ουκρανικό-Γάζα), αν και δεν είναι ανιδιοτελής η προθυμία του, δεδομένου ότι στοχεύει στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση επί τη βάση του ”καζάν-καζάν” οφέλους και σεβασμού αμφοτέρων. Και όχι μόνο…
Και όχι μόνο γιατί ο εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας κρύβει από πίσω κάτι βαθύτερο και υποχθόνιο: Το σχέδιο των ισλαμιστών-φονταμενταλιστών για εξισλαμισμό της Ευρώπης. Εξισλαμισμό και εκτουρκισμό, που εκπέμπουν συστηματικά τα ηγετικά κλιμάκια της Τουρκίας εντός και εκτός των τειχών της: Το AKP του ισλαμιστή Ερντογάν και το ΜΗΡ του εθνικιστή Μπαχτσελί (”συγκυβερνήτη” του, ο οποίος ηγείται του κοινοβουλευτικού βραχίονα των ”Γκρίζων Λύκων).
Μέχρι στιγμής, τις περιοδικές προκλήσεις, ύβρεις και απειλές αμφοτέρων κατά των κρατών-μελών της Ελλάδας και Κύπρου, τις παρακολουθεί η Δύση (προεξάρχουσας της Ευρώπης) με ψυχραιμία, δεδομένης της αλληλεξάρτησης με την Τουρκία σε στρατιωτικό, οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Υπερβάλλουσα φυσικά ψυχραιμία επιδεικνύει η Ελλάδα, προσπαθώντας να διασφαλίσει με νύχια και με δόντια τα ”ήρεμα νερά” στο Αιγαίο.
Νερά που τα τάραζαν ”χθες” οι βουλιμικές διαθέσεις του Ντεβλέτ Μπαχτσελί για νησιά, Δυτική Θράκη και Θεσσαλονίκη (με ωμή ομολογία των τουρκικών μελλοντικών σχεδίων – ”Δε θα υπάρχει ‘αύριο’ Οικουμενικός Πατριάρχης, όπως δεν υπάρχει σήμερα πόλη στην Τουρκία που να λέγεται Κωνσταντινούπολη” [Ιούνιος ’24]) – και στον τρέχοντα χρόνο τα ταράζουν οι ”χρησμοί” Ερντογάν περί σωτηρίας της Ευρώπης απ’ την Τουρκία, με αφορμή τη ζοφερή εικόνα της μετά την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στις εκλογές.
”Χρησμοί που κρύβουν τη διαχρονική ιδιοτέλεια και μεροληπτικότητά της (κι ας κατηγορεί την Ευρώπη ως μεροληπτική), δεδομένου ότι προτάσσει μονίμως τα δικά της συμφέροντα τα οποία βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τα ευρωπαϊκά και τροχοδρομούν – ακόμα και σε ανθρωπιστικά θέματα – στην πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Απόδειξη, το έκδηλο ενδιαφέρον της σήμερα για την τύχη των αμάχων Παλαιστινίων της Γάζας (τους οποίους θεωρεί θύματα γενοκτονίας του Ισραήλ), ενώ αδιαφορεί επιδεικτικά (51 χρόνια τώρα) απέναντι στις εκκλήσεις των Ελληνοκυπρίων για τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το ’74 και δε θέλει ν’ ακούσει για τις δικές της θηριωδίες σε βάρος μειονοτικών πληθυσμών της, μία από τις οποίες ήταν η Γενοκτονία 353.000 Ελλήνων Ποντίων κατά την περίοδο 1914-1922/’23 (απ’ την αρχή του Α’ ΠΠ μέχρι το τέλος της Μικρασιατικής Καταστροφής και τη Συνθήκη της Λωζάνης).
Όσο για την ιδιοτέλεια και μεροληπτικότητα της Τουρκίας στον ιστορικό χωροχρόνο, ενδεικτική είναι η επιτήδεια ουδετερότητά της. Ουδετερότητα που κρύβει τη διαρκώς μεταβαλλόμενη και επαμφοτερίζουσα στάση της απέναντι σε αντίπαλους συνασπισμούς, ώστε να μη βγαίνει ποτέ χαμένη.
Τα δείγματα αυτά, φυσικά, δεν είναι τα μόνα τα οποία καθιστούν την Τουρκία αναξιόπιστη και επικίνδυνη ως υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ χώρα. Αν ανατρέξουμε στην ιστορία, θα δούμε ότι για τους ίδιους λόγους με τώρα (που την καθιστούν αναγκαίο σύμμαχο στο ΝΑΤΟ και στρατηγικό εταίρο της Ενωμένης Ευρώπης) η οθωμανική Τουρκία του 19ου αι. απολάμβανε την προστασία της Δύσης.
Τη θεωρούσαν και τότε οι Δυτικοί εμπόδιο στα σχέδια της Ρωσίας για κάθοδό της στην Ανατολική Μεσόγειο. Και γι’ αυτό – κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο – οι Αγγλογάλλοι έσπευσαν να τη σώσουν προ του κινδύνου διαμελισμού της από τους Ρώσους.
Ωστόσο, αντί για ”ευχαριστώ”, η Τουρκία – στα τέλη του προπερασμένου αιώνα – γύρισε την πλάτη στη Δύση κλείνοντας εμπορικές συμφωνίες με τη Γερμανία. Κάτι που έκανε τους Συμμάχους να τη διώξουν απ’ την Ευρώπη στις αρχές του 20ου στηρίζοντας – το 1913 – τη Βαλκανική Συμμαχία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Την ίδια (φιλογερμανική) στάση κράτησε η Τουρκία και κατά τον Α’ ΠΠ (1914-’18). Συνέπεια αυτής ήταν ο διαμελισμός της – ως τιμωρία γιατί συντάχθηκε με τις κεντρικές αυτοκρατορίες κατά της Δύσης – πράγμα που άναψε πράσινο φως για την ελληνική στρατιωτική απόβαση στη Σμύρνη (1η Μεραρχία) με απόφαση του ”Ανώτατου Συμμαχικού Συμβουλίου” (18 Μαῒου 1919). Των νικητών, δηλαδή, συμμάχων μας της ΑΝΤΆΝΤ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και τότε ακόμα, όμως – αν και ηττημένη – η Τουρκία δε δίστασε να παίξει το διαχρονικό διπλωματικό της παιχνίδι με ηγέτη τον Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ). Έκλεισε εμπορικές συμφωνίες με τη Δύση εκβιάζοντας ταυτόχρονα τους Σοβιετικούς (Μπολσεβίκους) ότι θα ξεσήκωνε εναντίον τους τους τουρκόφωνους πληθυσμούς του Καυκάσου, αν δεν την συνέτρεχαν στρατιωτικά και πολιτικά. Όπως και έγινε.
Με τον τρόπο αυτό ο Κεμάλ, από αρχηγός των ατάκτων Νεότουρκων, έγινε ”Πατέρας των Τούρκων” βάζοντας τέλος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και κλείνοντας φυλακή στη Θεσσαλονίκη τον διεφθαρμένο σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ.
Αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919 και έδωσε το σινιάλο για την έναρξη της δεύτερης και πιο άγριας φάσης της Ποντιακής Γενοκτονίας (353.000 τα θύματα από το 1914-1923), ενώ στα πεδία της μάχης συντελείτο η Μικρασιατική Καταστροφή του ελληνικού στρατού και ο βίαιος εκτοπισμός από τις εστίες τους των Ελλήνων της Μ. Ασίας.
Ο εθισμός όμως της Τουρκίας στην πολιτική του ”Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ” δεν είχε τέλος. Έτσι, μπορεί να συντάχθηκε με τους Συμμάχους υπογράφοντας ”Σύμφωνο Αλληλοβοήθειας με Βρετανία-Γαλλία” (πριν τον Β’ ΠΠ. 1939) για λόγους προστασίας απ’ τη γερμανική και ρωσική επιθετικότητα, αλλά δε δίστασε να υπογράψει δυο χρόνια αργότερα ”Γερμανο-τουρκική Συνθήκη Φιλίας με τη Ναζιστική Γερμανία, ενώ κήρυξε πόλεμο στη Γερμανία μόλις είδε πως έχασε ολοκληρωτικά το παιχνίδι ο Χίτλερ και οι Σύμμαχοι ήταν οι νικητές σε όλα τα μέτωπα…
Το διπλό πρόσωπο της Τουρκίας το είδαμε και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου (1947-1991), όταν – αν και ήταν μέλος του ΝΑΤΟ απ’ το 1952 (μαζί με την Ελλάδα) – συνέβαλε γεωπολιτικά στην αποσταθεροποίησή του μάλλον, παρά στην εξυπηρέτηση των αμερικανικών έναντι των ρωσικών συμφερόντων…
Από το 1974, μάλιστα (έτος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο) η Τουρκία εκτόξευσε τις συγκρουσιακές της σχέσεις με τη σύμμαχό της στη Συμμαχία Ελλάδα και όχι μόνο. Γιατί δεν άφησε στο απυρόβλητο και τη χωρισμένη στα δύο Κύπρο (με τουρκικό στρατό κατοχής στο βόρειο, κατακτημένο τμήμα της), ειδικά όταν έγινε η Μεγαλόνησος πλήρες κράτος-μέλος της ΕΕ (1η Μαῒου 2004).
Σημειωτέον ότι η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα την Κυπριακή Δημοκρατία, με τη δικαιολογία ότι έπαψε να υφίσταται το Σύνταγμα του 1960 (1η Οκτωβρίου η μέρα ανεξαρτησίας της), μετά τη στρατιωτική επιχείρηση της Εθνικής Φρουράς υπό τον στρατηγό Γρίβα λόγω διακοινοτικών ταραχών που προκάλεσε η τουρκοανταρσία στα χωριά Κοφίνου και Άγιος Θεόδωρος καθιστώντας το πρώτο ισχυρό στρατιωτικό προπύργιο των Τουρκοκυπρίων.
Σημειωτέον, επίσης, ότι – από το 2000 ακόμα – η τουρκική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία είχε θέσει – στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) – ζήτημα μη αναγνώρισης του κυπριακού κράτους και διακοπής του διαλόγου της Κύπρου με την Ευρωπαϊκή Ένωση… Κάτι που δεν πέτυχε τελικά και γι’ αυτό ενέτεινε τις πιέσεις της στην ΕΕ, για να καταστεί ”συγκυρίαρχος και συνδιαμορφωτής των πραγμάτων της ευρωπαϊκής πραγματικότητας”.
Από 22ετίας μάλιστα, επί διακυβέρνησης Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία κοιτάζει πώς θα αναδειχθεί αναθεωρητικά ως κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου σε βάρος των εθνικών συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου, έχοντας πετύχει εντωμεταξύ να κλείσει ”διπλωματικά” το εσωτερικό μέτωπο με τους Κούρδους, μετά την παρέμβαση του φυλακισμένου ηγέτη του PKK, ο οποίος ζήτησε από την μαχητική οργάνωση (την οποία αποκαλεί ”τρομοκρατική” ο Τούρκος Πρόεδρος) να διαλυθεί καταθέτοντας τα όπλα.
Τα δεδομένα αυτά (στα οποία έχουν προστεθεί, εντωμεταξύ, η ”αποστασία” της Τουρκίας από την ΝΑΤΟϊκή ”ορθοδοξία”, η στρατηγική συμμαχία της με τη Ρωσία, η σύγκρουσή της με τις ΗΠΑ και η επαναπροσέγγισή τους λόγω Ουκρανικού), γίνεται οφθαλμοφανές ότι κακό κάνει μάλλον παρά καλό σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση με την γεωπολιτική της αστάθεια, την επαμφοτερίζουσα στάση μεταξύ Δύσης-Ρωσίας και την ουδετερότητα ως φερετζέ της καιροσκοπικής της ιδιοτέλειας.
Ιδιότητες οι οποίες προοιωνίζονται δυσάρεστα επακόλουθα για Ελλάδα και Κύπρο, απ’ τη στιγμή που οι δυνάμεις της Δύσης δε δείχνουν διάθεση να ασκήσουν πίεση στην Τουρκία σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, ώστε να άρει το εκφοβιστικό casus belli κατά της πρώτης (προ του ενδεχομένου δικαιωματικής επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 νμ) και να απομακρύνει το στρατό κατοχής από το έδαφος της δεύτερης, αντί να επιζητεί την διχοτόμησή της…
.jpeg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου