Είμαστε μια κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη. Τι θαρρείς; ”Μια μικρή χώρα, αλλά μεγάλο έθνος”, όπως είχε αποκαλέσει την Ελλάδα ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το 2017 (Πρόεδρος της Κομισιόν) στην ομιλία αγόρευσής του ως επιτίμου διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, παρουσία του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Ένα έθνος που έχει στιγματίσει τον κόσμο, γιατί τον έμαθε να σκέφτεται, να δημιουργεί και να ξεχωρίζει σε κάθε ευκαιρία. Μια μικρή χώρα που γεννήθηκε μέσα στο φως λόγω της γεωγραφικής θέσης και της μορφολογίας της.
Μια μικρή χώρα η οποία ξύπνησε στο νου των κατοίκων της (των αρχαίων Ελλήνων) κάτι που έμελλε να αποτυπωθεί στην μορφή του κόσμου: τη δύναμη να σβήσει η σκιά της άγνοιας που πλανιόταν στη γη (όταν χάθηκαν παλιοί και ισχυροί πολιτισμοί) με τη μετατροπή της σε εστία πνευματική σε μια εποχή, άγρια, βάρβαρη και σκοτεινή.
Εστία που γέννησε έναν πρωτόφαντο πολιτισμό, ο οποίος σπίθισε από την πόλη των Αθηνών στα τετραπέρατα της γης αποκαλύπτοντας – μέσα από τα χαλάσματα του παλιού – έναν καινούργιο κόσμο. Το φλούδι της ζωής άλλαξε μυριάδες φορές έκτοτε, αλλά η ουσία έμεινε ίδια.
Έμεινε ίδια σαν απόσταγμα της γνώσης των αρχαίων Πατέρων μας, με τις ”πλάτες”, τις αξίες και τις εμπειρίες των οποίων προσπαθήσαμε να ισορροπήσουμε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες. Κάτι ιδιαίτερα δύσκολο να εφαρμοστεί, δεδομένου του διαφορετικού χαρακτήρα μας από τους άλλους λαούς και κυρίως τους γείτονές μας.
Ενός χαρακτήρα που φορτίζει τον λαό μας διαχρονικά με αντικρουόμενα συναισθήματα και ροπές, καθώς προσπαθεί να συνταιριάξει τη σύνθετη προέλευσή του με τη γεωγραφική εξάπλωση του Ελληνισμού (παρουσία Ελλήνων στα τετραπέρατα της γης) και τα κοσμοπολίτικα ένστικτα του.
Να συνταιριάξει το ”όμαιμον”, το ”ομόγλωσσον” και τα ομότροπα ήθη των αρχαίων προγόνων με το ”ομόθρησκο” της χριστιανικής πίστης και όλα αυτά μαζί με τον ζήλο του ελληνικού λαού να αφομοιώσει και άλλες φυλές, να κάνει ελληνικούς λογής λογής πληθυσμούς ”νεο-βαρβάρων”, να τους ενσωματώσει στον δικό του πολιτισμό και την παράδοσή του.
Να συνταιριάξει το αγνό πατριωτικό του συναίσθημα με τον κομματικό πατριωτισμό που υπερβαίνει τον ορθολογισμό του και τον μετατρέπει σε προπαγανδιστή θέσεων ή… υποψηφιοτήτων. Προπαγανδιστή είτε ακραία εθνικιστικών αποχρώσεων που προσιδιάζουν τον φασισμό-νεοναζισμό είτε εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων τα οποία ”χτυπούν” ανελέητα όχι μόνο τις έννοιες ”πατριωτισμός” και ”έθνος”, αλλά και ”εθνική συνείδηση” και ”ταυτότητα”.
Έννοιες που βρήκαν θερμή ανταπόκριση και σε ιδεολόγους αριστερούς πατριώτες (όπως οι έννοιες ”δημοκρατία” και ”κοινωνικός ανθρωπισμός”, ”συμφιλίωση, ανεκτικότητα και διαφορετικότητα” σε δεξιούς αντιφασίστες).
Η Ιστορία, άλλωστε, απέδειξε ότι οι αριστεροδεξιοί πατριώτες – εκπρόσωποι των αντιπάλων ιδεολογιών (Αριστερά-Δεξιά) κατά τον Β’ ΠΠ – δεν κουβαλούσαν τη σαθρή φαρέτρα των κομματικών ιδεοληψιών και των στερεοτύπων τους την ώρα της θυσίας (βλ. Εθνική Αντίσταση, 1941-’44) ή της διεκδίκησης ελευθερίας (βλ. αγώνας αριστεροδεξιών φοιτητών στο Πολυτεχνείο κατά της Χούντας το 1973 με αίτημα το “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”).
Εμβληματικές μορφές της Αριστεράς του παρελθόντος, έτοιμες για εθελοθυσία στο όνομα της πατρίδας κατά τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης επί γερμανικής Κατοχής, ήταν ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, οι οποίοι κατέβασαν τη γερμανική σημαία (τη σβάστικα) απ’ τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941.
Εμβληματική μορφή της σύγχρονης Ελλάδας με αριστερό πρόσημο, ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης (γνωστός για τη συμμετοχή του στους αγώνες της Αριστεράς, αλλά και του ελληνικού λαού για τη δημοκρατία και την πατρίδα).
Γι’ αυτήν την τελευταία και για το έθνος των Ελλήνων, μάλιστα, δε δίστασε να εκφράσει δημόσια και με περηφάνια τα αισθήματά του, διαφοροποιούμενος απ’ τους εθνομηδενιστές ομοϊδεάτες του στο συλλαλητήριο του 2018 για την Μακεδονία)
Να βροντοφωνάξει το ”παραμένω πιστός στις ιερές σκιές των προγόνων μας που μας δίδαξαν την αγάπη για την πατρίδα και το έθνος. […] Μάχομαι τον φασισμό σε όλες τις μορφές του και, προπαντός, στην πιο επικίνδυνη, την αριστερόστροφη”, εννοώντας τον εθνομηδενισμό προφανώς,
”Άλλες εποχές, άλλα μυαλά, άλλες αξίες”, σας ακούω να λέτε αποκαρδιωμένοι, κι ας έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια από το θάνατο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη.
Η υποσυνείδητη διαδικασία των συνειρμών είναι πράγματι αδυσώπητη στη σύγκριση των ”χθεσινών” που ακούγαμε και των ”τωρινών” που ακούμε. Και τα ακούμε από εκπροσώπους της πρώην Κυβερνώσας Αριστεράς οι οποίοι επαίρονταν μέχρι πρότινος για τη δημοκρατικότητά τους, τουλάχιστον.
Γιατί – κατά τα άλλα – οι πιο πολλοί απ’ τους βουλευτές της έχουν κηρύξει… ανένδοτο σημαδεύοντας την πίστη και τη φιλοπατρία, κι ας είναι αποδεδειγμένη ιστορικά η παρουσία του πατριωτισμού διακομματικά.
Κι αυτό περί ”ανενδότου” μόνο υπερβολή δεν είναι, αν αναλογιστεί κανείς το πόσο συμπλεγματικά αντιμετώπισαν πολλοί απ’ τους βουλευτές και πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ το εορταστικό μήνυμα Τσίπρα τον Δεκαπενταύγουστο του ’18 (”Δεκαπενταύγουστος, το μικρό Πάσχα της Ορθοδοξίας, σπουδαία μέρα για την παράδοση του λαού μας. Η δύναμη της πίστης, όπως κι αν την βιώνει ο καθένας μας, είναι κινητήρια δύναμη για να αντιμετωπίζουμε τις προσωπικές και συλλογικές δυσκολίες”), στην ιδέα ότι είχε αποστεί από την εικόνα του άθεου πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Αν αναλογιστεί κανείς και το πόσο συμπλεγματικά, καγχαστικά και περιφρονητικά αντιμετώπισε η πλειονότητα των Ευρωπαϊστών της Αριστεράς τη δήλωση καρδιάς του εκλεγμένου από τον λαό του ΣΥΡΙΖΑ Προέδρου τους Στέφανου Κασσελάκη για τη θρησκεία, την πατρίδα και την ανάγκη ”να σταματήσει η καπηλεία του πατριωτισμού, της πίστης και της οικογένειας από τη Δεξιά”, γιατί και ”οι προοδευτικοί άνθρωποι έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα”.
Αυτονόητα, λογικά και επιβεβαιωμένα ιστορικά όλα αυτά, αλλά κακόηχα στα αυτιά των αριστερών συντρόφων του. Των πρώην πλέον συντρόφων του στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι πέτυχαν την έκπτωσή του δια της ανορθόδοξης και αντιδημοκρατικής πλαγίας οδού και για τον λόγο ότι πρέσβευε αυτά που απεχθάνονταν. Μιλούσε ενωτικά κόντρα στα διχαστικά κηρύγματά τους.
Προσπάθησε να αποκαταστήσει έννοιες ξεχασμένες και παραποιημένες απ’ την Αριστερά, για να την κάνει ελκυστική και σε κεντρώα, κεντροαριστερά και κεντροδεξιά ακροατήρια αποκαθιστώντας ταυτόχρονα μια διαχρονική αδικία. Αδικία που διευκόλυνε την χουντικών προδιαγραφών Άκρα Δεξιά να οικειοποιηθεί πατριδοκαπηλικά τις έννοιες αυτές μιαίνοντας την παραδοσιακή, ιερή τους σημασία.
Την επικύρωση όλων αυτών ήρθε να επιβεβαιώσει η ”χθεσινή” τηλεοπτική μαρτυρία περί ρηχότητας της ”αριστερής” σκέψης στο πρόσωπο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη, ο οποίος ”έφριξε” – όπως ομολόγησε σε πάνελ εκπομπής – με το προεκλογικό… ”πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” του (αντιδημοκρατικά αποκλεισμένου απ’ την προεδρική κούρσα και έκπτωτου στη συνέχεια από τους 87 της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) πρώην Προέδρου του, ενώ έκανε… ”γαργάρα” – ”σαν αριστερός άνθρωπος” που ήταν – τις ”αηδίες” του ανεξάρτητου, πλέον, πρώην συντρόφου του στο κόμμα Πέτρου Παππά υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων (Οκτώβριος ’24)…
Φευ! Και να σκεφτεί κανείς ότι, εν μέσω γενικής θυμηδίας, ο επιτάφιος θρήνος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κοπάσει ακόμα εν αναμονή νέων αποχωρήσεων βουλευτών και στελεχών του και προσχώρησής τους στο υπό σύσταση ”Κόμμα Κασσελάκη”.
Στο κόμμα του φερέλπιδος προ έτους νεο-αριστερού ομογενούς εξ Αμερικής τον οποίο έκριναν ”λίγο” (συγκριτικά με τα… κυβικά των ίδιων και του πρώην ”ακραίου” συγκυβερνήτη τους Πάνου Καμμένου) οι ”νικητές” του συνεδρίου-παρωδία στο μπουζουξίδικο ”Gazi Live”, όπου η Κυβερνώσα Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα εξέπνευσε λοιδορούμενη.
Λοιδορούμενη πρωτίστως από τους ψηφοφόρους της για την ιδιοτέλεια, την αναξιοπρέπεια, την αναξιοπιστία και τις αντιδημοκρατικές πράξεις μελών της, τα οποία πρωταγωνίστησαν στις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις της ντροπής με στόχο τον πολιτικό εξοστρακισμό του δραματικά ”φλύαρου” (βλ, αποκαλύψεις για ”Μαύρα ταμεία” στον ΣΥΡΙΖΑ) και ”σκληρού” (βλ. αριστερές απολύσεις) Στέφανου Κασσελάκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου