Γράφει ο Νικόλαος Παναγιωτόπουλος
Καρδιολόγος
(άρθρο: Ο βασιλιάς είναι γυμνός)
Την περίοδο του κορωνοϊού ζήσαμε μια ομαδική παράκρουση. Γεγονότα τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αποδεχθεί σε μια κανονικότητα, όχι απλώς τα δεχτήκαμε, αλλά και πολλές φορές εθελοντικά τα επιδιώξαμε. Αναλύοντας τις συμπεριφορές της εποχής εκείνης, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και το γιατί με τόσο παθητικότητα καθίσαμε και υποστήκαμε πράγματα που αυτή τη στιγμή μας φαίνονται αδιανόητα.
Από τα πιο απλά πράγματα, από το ότι δηλαδή δε μπορούσαμε να βγάλουμε το σκύλο μας βόλτα χωρίς επίσημη άδεια, μέχρι το ότι απαγορευόταν να πάμε από πόλη σε πόλη και να ποτίσουμε τα λουλούδια στο εξοχικό μας σπίτι. Μια κυρία πλήρωσε πρόστιμο και συνελήφθη διότι κολυμπούσε μόνη της στη θάλασσα. Γονείς έσπευδαν τρομοκρατημένοι να εμβολιάσουν τα ανήλικα παιδιά τους, πολλοί δε εξ αυτών περίμεναν με αγωνία πότε θα επιτραπεί ο εμβολιασμός των παιδιών για να το κάνουν.
Κάποιοι εφάρμοσαν πάνω μας μεθόδους, οι οποίες δεν ήταν καθόλου επιστημονικά ελεγμένες, πράγμα το οποίο παραδέχονται πια όσοι τις επέβαλαν και μάλιστα ο κορυφαίος λοιμωξιολόγος της Αμερικής σε κατάθεσή του στο Κογκρέσο δήλωσε ότι ούτε οι μάσκες ούτε τα lockdown ήταν δοκιμασμένες επιστημονικές μέθοδοι και ότι και εκείνοι πειραματίζονταν με σκοπό να δουν εάν είναι αποτελεσματικά.
Η καταστολή κάθε αντίθετης επιστημονικής άποψης και η παθητικότητα της κοινωνίας.
Από την άλλη πλευρά έγινε η αναστολή των δικαιωμάτων, ακόμη και των επιστημόνων, να εκφράζουν την επιστημονική τους άποψη και όλα αυτά χαρακτηρίστηκαν ως διασπορά ψευδών ειδήσεων και ποινικοποιήθηκαν. Και μάλιστα μπροστά σε μια βουβή κοινωνία άνθρωποι τιμωρήθηκαν με την επαγγελματική απαξίωση τους και καταστροφή. Άνθρωποι που ήθελαν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, έχοντας διαφορετική επιστημονική άποψη από αυτή την οποία χωρίς να έχουν τεκμηριώσει παρουσίαζαν διάφοροι που ως άλλοι Πάπες, κατείχαν την απόλυτη αλήθεια.
Από όλα αυτά τα εγκληματικά εκείνο το οποίο πραγματικά κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η παθητική συμπεριφορά της κοινωνίας. Δεν ήταν τυχαίο βέβαια γιατί είχε προηγηθεί η τρομοκράτηση των ανθρώπων. Όλα ξεκίνησαν με εικόνες από τη γειτονική Ιταλία, όπου μεταφερόντουσαν δήθεν φέρετρα με καμιόνια και εικόνες από ΜΕΘ με ανθρώπους να δίνουν μάχη για τη ζωή τους, να ασφυκτιούν για να πεθάνουν και τελικά να οδηγούνται σε ταφή με ερμητικά κλειστά φέρετρα όπου δεν μπορούσεαν ούτε οι οικείοι να παρευρεθούν σε μια αξιοπρεπή ταφή.
Η μαζική σιωπή των ανθρώπων και η σιωπή της πνευματικής ηγεσίας.
Φαίνεται όμως ότι η εμπειρία αυτή αλλά και η γενικότερη στάση αυτών, οι οποίοι κατευθύνουν την κοινή γνώμη, έχει οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια μαζική σιωπή. Συζητώντας πολλές φορές με συνανθρώπους μας, βλέπουμε ότι κατανοούν το πόσο προβληματικές είναι ορισμένες αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται από την κεντρική εξουσία ή ορισμένες πράξεις οι οποίες γίνονται στην καθημερινότητα. Μέχρι εκεί όμως. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να προβάλλουμε αυτήν την αντίρρησή μας προς τα έξω. Μια κλασική φράση είναι ότι «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα» και «δεν θέλω να μπλέξω γιατί νομίζω ότι δεν θα έχω κανένα αποτέλεσμα».
Έτσι λοιπόν, εκείνοι οι οποίοι καθοδηγούν την κοινή γνώμη αλλά και έχουν την εξουσία στα χέρια τους, μπορούν ανεξέλεγκτοι να περνάνε νόμους και να κάνουν πράξεις, τις οποίες ο λαός δέχεται παθητικά και φυσικά μπορεί να βλάπτεται, αλλά δεν θα πει ποτέ κουβέντα. Λίγοι, οι οποίοι αντιδρούν και μιλάνε, θεωρούνται τρελοί και όλοι τους παρακολουθούν με σχετική περιέργεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να τους συμπαρασταθούν.
Με δεδομένο ότι η κοινωνία μας στερείται ηγετών, μετατρέπεται σε ένα κοπάδι από άβουλα πρόβατα, τα οποία οι τσομπάνηδες, οι πιο έξυπνοι δηλαδή, είναι αυτοί οι οποίοι δρουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Δυστυχώς πλέον δεν υπάρχει πνευματική ηγεσία. Κάποτε υπήρχε η Ακαδημία Αθηνών που έβγαζε έναν Σεφέρη που μπορούσε να αντιστέκεται στους δικτάτορες με λόγο σκληρό. Έβγαζε κάποιους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι έγραφαν στις εφημερίδες την αντίθετη γνώμη και ασκούσαν κριτική στην εξουσία. Σήμερα είναι εξαφανισμένοι, δεν έχει ακουστεί ποτέ κάποιος λόγος από τα χείλη όλων εκείνων που βολεμένοι μέσα στην εξουσία της Ακαδημίας φαντασιώνονται δήθεν τους πνευματικούς ταγούς.
Η στάση της Εκκλησίας.
Τα πράγματα δυστυχώς γίνονται ακόμη χειρότερα όταν μιλήσει κανείς για την Εκκλησία, γιατί εκείνη με παράδοση αιώνων και μάλιστα με τις ηρωικές περιόδους των διωγμών που όρθωσε το ανάστημά της στην εξουσία που ήθελε να καταστρατηγήσει τις πνευματικές αλήθειες της πίστης της, αυτή τη στιγμή βολεμένη ακολουθεί τα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας και όχι μόνο αυτό, αλλά δυστυχώς γίνεται πολλές φορές και βασιλικότερη του βασιλέως. Η Εκκλησία του Βασιλείου και του Χρυσοστόμου έγινε ουραγός πολιτικών νάνων.
Αλλά και τα μέλη της εκκλησίας, γιατί Εκκλησία δεν είναι μόνο οι ιεράρχες της, φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή ασκούνται στην παθητική κριτική, χωρίς ποτέ να θελήσουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους. Θεωρούν οι άνθρωποι πιο λογικό να αποστασιοποιηθούν από την Εκκλησία απαξιώνοντας την παρά να πολεμήσουν μέσα σε αυτήν για να προσπαθήσουν να επαναφέρουν τις αρχές Της στην αληθινή τους βάση.
Τι χρειάζεται λοιπόν; Ένα παιδάκι, όπως στο γνωστό παραμύθι. «η καινούρια στολή του Αυτοκράτορα», που να φωνάξει ανάμεσα σε όλους εκείνους οι οποίοι κάνουν ότι δεν βλέπουν μια απλή φράση: «Ο βασιλιάς είναι γυμνός». Παραθέτω τις τελευταίες παραγράφους του παραμυθιού και καλώ όσους θέλουν να το μελετήσουν γιατί νομίζω ότι αποτελεί ένα πολύ σοβαρό ανάγνωσμα για τις ημέρες μας:
Το γνωστό παραμύθι «η καινούρια στολή του Αυτοκράτορα».
Τη μέρα της γιορτής, ο ίδιος ο αυτοκράτορας πήγε μαζί με τους αυλικούς του για να παραλάβουν τα ενδύματα.
Οι δύο απατεώνες σήκωσαν το ένα χέρι τους στον αέρα σα να κρατούσαν κάτι και είπαν:
«Δείτε αυτό είναι το όμορφο παντελόνι, αυτό το πουκάμισο και αυτό το πανωφόρι! Και τι ωραία μπέρτα! Είναι τόσο ελαφριά τα ρούχα, σαν τον ιστό της αράχνης, που θα πίστευε κανείς ότι δεν φοράει τίποτε στο σώμα του, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά του!»
«Ναι, ναι!» απάντησαν όλοι οι υπάλληλοι, φοβισμένοι σαν ποντίκια που δεν έβλεπαν όμως κανένα ρούχο αφού δεν υπήρχε τίποτα.
«Θα ήθελε η μεγαλειότητα σας να βγάλει τα ρούχα της;», ρώτησαν οι απατεώνες. «Τότε θα μπορέσουμε να σας φορέσουμε τα καινούρια εδώ μπροστά στον καθρέφτη!»
Έτσι ο αυτοκράτορας έβγαλε τα ρούχα του, και οι απατεώνες έκαναν ότι του έβαζαν το ένα μετά το άλλο τα ρούχα που υποτίθεται ότι είχαν ράψει.
Ο αυτοκράτορας γυρνούσε μπροστά στον καθρέφτη και έβλεπε τον εαυτό του.
«Τι όμορφα ρούχα και πόσο ωραία που είναι πάνω σας» έλεγαν όλοι οι παρατρεχάμενοι με μια φωνή, «και τι ωραία σχέδια, μία εξαιρετική φορεσιά για τη μεγαλειότητά σας!»
«Έξω σας περιμένει η ακολουθία που θα σας συνοδέψει στην γιορτή» ανακοίνωσε ο τελετάρχης του βασιλείου.
«Κοιτάξτε είμαι σχεδόν έτοιμος» είπε ο αυτοκράτορας. «Δεν μου πάει μια χαρά;» ρώτησε κοιτάζοντας για μια ακόμη φορά τον καθρέφτη καθώς προσποιούνταν ότι παρατηρούσε τα ρούχα του, παρότι ήταν γυμνός!
Οι αυλικοί που είχαν την αρμοδιότητα σηκώνουν την μακριά μπέρτα του αυτοκράτορα, έπιασαν με τα χέρια το πάτωμα και προσποιήθηκαν ότι σήκωσαν και κουβαλούσαν την μπέρτα του. Δεν τολμούσαν ούτε καν να αφήσουν να εννοηθεί ότι δεν έβλεπαν τίποτε.
Έτσι προχωρούσε ο αυτοκράτορας με την ακολουθία του μέσα στο πλήθος.
Από πάνω του ένας βελούδινος ουρανός που τον κουβαλούσαν τέσσερα άτομα και ξοπίσω του οι βαστάζοι που υποτίθεται ότι σήκωναν την μπέρτα.
Όλοι οι άνθρωποι που βρισκόταν στον δρόμο, ή κοιτούσαν από τα παράθυρα έλεγαν:
«Πόσο όμορφα ρούχα φοράει ο αυτοκράτορας. Τι φανταχτερή μπέρτα. Πόσο όμορφα που συνδυάζονται μεταξύ τους!
Κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι δεν έβλεπε τίποτα, καθώς τότε θα σήμαινε ότι ήταν ανίκανος ή εντελώς χαζός!
Έτσι για πρώτη φορά τα ρούχα του αυτοκράτορα άρεσαν σε όλους, παρότι ήταν ψέματα!
«Μα δεν φοράει απολύτως τίποτα!» είπε τελικά ένα μικρό παιδί. «Δώστε βάση στη φωνή της αθωότητας!» είπε ο πατέρας του, και από στόμα σε στόμα διαδόθηκαν τα λόγια του παιδιού!
«Μα δεν φοράει απολύτως τίποτα!», έλεγε ο ένας στον άλλο. «Ο αυτοκράτορας δεν φοράει τίποτα, είναι γυμνός!» φώναζε τελικά όλος ο λαός.
Τα άκουγε ο αυτοκράτορας και του φάνηκε ότι ο λαός είχε δίκιο, αλλά σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να το υπομείνει και να προσποιηθεί ότι δεν συνέβαινε τίποτε.
Έτσι συνέχισε το δρόμο του ήρεμος και οι αυλικοί συνέχισαν να σηκώνουν την ανύπαρκτη μπέρτα…
Μετά από λίγο όμως κατάλαβε ότι το παιδί έχει δίκιο και ότι οι δύο ράφτες τον κορόιδεψαν!
Αμέσως ανέβηκε στο άλογο του και κάλπασε προς το παλάτι ντροπιασμένος, παίρνοντας μαζί και το καημένο αγοράκι.
Από τότε και μετά, ο αυτοκράτορας σταμάτησε να είναι γκρινιάρης και να ασχολείται μόνο με τα ρούχα του και άρχισε να κυβερνά τη χώρα με δικαιοσύνη και σοφία. Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στους κορυφαίους Ιεράρχες που πριν λίγες ημέρες έδωσαν σε ένα βουλευτή και Υπουργό να διαβάσει το Σύμβολο της Πίστεως και την Κυριακή Προσευχή στον κατάμεστο Καθεδρικό Ναό της Αγίας Φωτεινής Νέας Σμύρνης. Ο βουλευτής αυτός περιφρονώντας την πίστη της Εκκλησίας αλλά και τους πιστούς ψηφοφόρους του, πρωτοστάτησε στην ψηφοφορία για το γάμο που οδηγεί στην τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων. Και φαίνεται ότι καλά έκανε αφού η Εκκλησία τον τίμησε και κανείς πιστός δεν αντέδρασε. Και εις ανώτερα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου