ΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ: “Η εξυπνάδα στον πόλεμο δεν χρειάζεται παρά μόνο για το τεχνητό μέρος. Αυτό που χρειάζεται είναι η ψυχή”, έγραφε ο Σπύρος Μελάς το 1940 στην εφημερίδα ”Εστία”. Και ψυχή υπήρχε περίσσια τότε που τα ελληνικά νιάτα πήραν στους ώμους τους την τύχη της Ελλάδας.
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Πήραν στους ώμους τους την ελευθερία, την τιμή, την εθνική τους ύπαρξη και, ξεπερνώντας την αριθμητική και εξοπλιστική υπεροχή του εχθρού, εξάντλησαν τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα των δυνάμεών τους στις γραμμές του μετώπου, όπου αποθεώθηκε ο ηρωισμός στα όρια της εποποιῒας και η αδάμαστη θέλησή τους για νίκη.
Αποθεώθηκε το ”Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος” στην ψυχή και του πιο αγράμματου φαντάρου, ο οποίος – με το ένστικτο της ιστορίας – δήλωσε έτοιμος για εθελοθυσία στα βουνά της Αλβανίας τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου. Έτοιμος να ρίξει τους Ιταλούς στη θάλασσα.
Αποθεώθηκε ουσιαστικά το μυστικό του ηρωισμού των Ελλήνων της εποχής εκείνης. Μυστικό που απαιτούσε πρόταγμα του ”εμείς” έναντι του ”εγώ”, επιμονή, αντοχή και αυταπάρνηση, ώστε να δώσουν ουσία στη συνέχεια της ένδοξης ιστορίας μας και να μην την κουβαλούν σαν ”κρύα” γνώση όπως πολλοί σπουδαγμένοι στις μέρες μας.
Χάρη σ’ αυτό το μυστικό ηρωισμού των Πατέρων μας, φτάσαμε στη δόξα του ’40, όπου – μέσα από την κραυγή ”Αέρα” που έσμιγε με εκείνην των σαλπίγγων επίθεσης – αναδείχθηκε ο θησαυρός της παλικαροσύνης τους επί των στρατευμάτων του Μουσολίνι.
Ένας θησαυρός γεμάτος από τα κλέη των αρχαιοελληνικών αξιών τις οποίες ανέδειξαν διαχρονικά οι ημερομηνίες-ορόσημα στη ζωή του ελληνικού έθνους. Των αξιών που αποτελούν φωτεινά μετέωρα ηρωισμού και εθελοθυσίας, τα οποία δυστυχώς προσπερνάμε στον σύγχρονο εθνικό βίο μας σκυθρωποί είτε από πάθη και ιδιωτικά συμφέροντα είτε από το βάρος της καθημερινής βιοπάλης και συγκυριακών τραγωδιών μας.
Αυτές τις αρχαιοελληνικές αξίες που διαιωνίζονται με την ιστορία μας κλήθηκαν να υπερασπιστούν οι Έλληνες στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη γερμανική Κατοχή. Για χάρη τους τσάκισαν χέρια και πόδια, μάτωσαν κορμιά και ψυχές, πέθαναν απ’ την πείνα και είδαν χαλάσματα τις περιουσίες τους, κουρσεμένα τα χωριά και ρημαγμένα τα σπίτια τους.
Τα θυσίασαν όλα γι’ αυτές, ώστε να μπορεί να σταθεί η Ελλάδα όρθια με το σπαθί της τιμής στα χέρια. Της τιμής του μεγάλου ”ΟΧΙ” που εκστομήθηκε εν ονόματι των Ελλήνων απ’ τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, για να επιβεβαιωθεί στη συνέχεια στα πεδία των μαχών ο λόγος του Θουκυδίδη (”Περικλέους Ἐπιτάφιος Λόγος”, 430 π Χ): ”Τὸ Εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ’ ἐλεύθερον τὸ Εὔψυχον” (”Ευτυχισμένοι είναι οι Ελεύθεροι και Ελεύθεροι είναι οι Γενναίοι”).
Λόγος μεστός από ουσία για την αξία της ελευθερίας την οποία αναζητάμε και σήμερα στην προσπάθειά μας να κάνουμε συνείδηση το πνεύμα της Φυλής μας μέσα από αγώνες υπεράσπισης της ατομικής, κοινωνικής και εθνικής ελευθερίας μας σε μια εποχή ”αρματωμένης” ανελευθερίας και υποδούλωσης του ανθρώπου στα δεσμά του υλικού ευδαιμονισμού.
Το 1940- ’41 ο ελληνικός λαός έπαιξε με τη Ζωή και το Θάνατο. Στην πρώτη απάντησε με ένα μεγάλο ”Ναι” και στον δεύτερο με ένα μεγάλο ”Όχι”. Είπε ”Ναι” στο κάλεσμα της πατρίδας την 28η Οκτωβρίου. Κάλεσμα το οποίο μετουσίωσε σε θυσία καταπληκτική και αντίσταση καταπληκτικότερη, με κύριο χαρακτηριστικό της την καρτερία.
Είπε ”Όχι” στον χορό ο οποίος στήθηκε από τον Άξονα στα αλώνια του θανάτου. ”Όχι” στον δισταγμό, τη μικροψυχία, το παζάρεμα της προσφοράς και τον υπολογισμό του ”εγώ” έναντι του ”εμείς”, παγίδες που έστησαν η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι και η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ για την Ελλάδα, με βακτηρία τη βουλγαρική βουλιμία για την Μακεδονία.
Ήταν η μάχη του Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ. Μάχη κατά του Άξονα, που έδωσε δύναμη στην πανανθρώπινη ψυχή της αντίστασης φωτίζοντας τον δρόμο της αρετής, της λευτεριάς και της περηφάνιας για τους λαούς που τον πολεμούσαν.
Η νικητήρια κλαγγή των ελληνικών όπλων εμψύχωσε την έντρομη Οικουμένη και έκανε ολοζώντανη και χειροπιαστή την προοπτική της νίκης των Συμμάχων στα θέατρα των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά το ”ΟΧΙ” της Ελλάδας στο τελεσίγραφο που ενεχείρισε ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι στον Έλληνα πρωθυπουργό, η ηχώ της μεγαλειώδους νίκης του 1940 τιμάται επετειακά με αποφορτισμένο όμως τον διονυσιακό παλμό της.
Αποφορτισμένο από την αχλύ του χρόνου που ξεθώριασε στην ψυχή των σύγχρονων Ελλήνων την πίστη τους στις εν λόγω αξίες. Ένα ξεθώριασμα που οφείλουμε να απαλείψουμε το γρηγορότερο, για να υπενθυμίζουν ες αεί αυτές στις νέες γενιές Ελλήνων τις ηρωικές πράξεις εκείνων οι οποίοι θυσίασαν τη ζωή τους πολεμώντας τον Φασισμό και τον Ναζισμό με απαρχή την 28η Οκτωβρίου.
Απαρχή της δόξας του 1940, που την εκκόλαψαν οι Μηδικοί πόλεμοι, η Επανάσταση του 1821 και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-’13, μέχρι να φτάσουμε στο αθάνατο ελληνικό έπος του Β’ ΠΠ. Το έπος που έγραψαν οι Έλληνες στα βουνά της Πίνδου διατρανώνοντας την αγάπη προς την πατρίδα και την ελευθερία, προς επιβεβαίωση του λόγου του Κάλβου ”Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία!”.
Προτάγματα ασφαλούς εθνικής πορείας αμφότερα, πολύτιμες παρακαταθήκες και οδοδείκτες υπεράσπισης των κεκτημένων του Ελληνισμού μέσα και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου