Πριν από λίγες ημέρες, ο Υπουργός Παιδείας Κυρ. Πιερρακάκης είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος. Επομένως, η Ελλάδα μοιάζει με μια εγκυμονούσα ή, κατ’ εφαμοργήν του φασιστικού κώδικα της πολιτικής ορθότητας: με έναν εγκυμονούντα γονέα 1 ή γονέα 2 που, επειδή κοιλοπονά, ο γυναικολόγος-γονεολόγος θα πρέπει να την/τον ξεγεννήσει άρον-άρον, ακόμη και πολύ πριν από την ώρα της/του, αποδεχόμενος τις παράπλευρες απώλειες.
Από αυτήν την απαράδεκτη δήλωση, που υποτιμά την νοημοσύνη του μέσου Έλληνα πολίτη, προκύπτει ξεκάθαρα πόσο επικίνδυνη είναι η παρούσα ψευτοδημοκρατική κυβέρνηση, η οποία γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της το πολιτικό ευαγγέλιο της χώρας, δηλ. το ελληνικό Σύνταγμα, που πλέον είναι ένα τίποτα, ιεραρχώντας ως υπερσυνταγματική αξία την ανυπομονησία των πολιτών της. Άραγε, με ποιον τεκμηριωμένο τρόπο αποδεικνύεται αυτή η ανυπομονησία;
Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στην κοινοβουλευτική ιστορία της Ελλάδος να είχε υπάρξει άλλη κυβέρνηση, η οποία να φέρνει στην Βουλή προς ψήφιση το ένα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο μετά το άλλο και να μη νιώθει τον παραμικρό φόβο απέναντι στην κατακραυγή της κοινωνίας.
Μια τέτοια κυβέρνηση είναι προφανές ότι διακατέχεται από ύψιστη αλαζονεία, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι οι παραδοσιακοί της αντίπαλοι κάθονται προσχηματικά στα έδρανα της αντιπολίτευσης, ενώ στην πραγματικότητα ανήκουν στο ίδιο προδοτικό και ανθελληνικό στρατόπεδο από το οποίο εκτοξεύονται κάθε τρεις και λίγο τόνοι δηλητηρίου κατά των εθνικών, θρησκευτικών και οικογενειακών παραδόσεων και αξιών.
Μετά την παρά φύσιν θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, η οποία κηλίδωσε ανεπανόρθωτα την Ελλάδα μας ως πρώτη ορθόδοξη χώρα που νομιμοποίησε τον παραλογισμό, αλλά και μετά τις δρακόντειες, λαϊκιστικές και αντισυνταγματικές παρεμβάσεις στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, ήρθε η σειρά της αντισυνταγματικής νομιμοποίησης των ιδιωτικών ψευτοπανεπιστημίων.
Βεβαίως, όποιος διαβάσει τα άρθρα 133 επόμενα του ψηφισθέντος νομοσχεδίου θα διαπιστώσει ότι συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο: στην προπαγανδιστική γλώσσα του νομοθέτη, οι όροι «ιδιωτικά» ή, σε πιο στρογγυλεμένη διατύπωση, τα «μη-κρατικά πανεπιστήμια» είναι άγνωστες λέξεις.
Για την ακρίβεια, δεν είναι απλώς άγνωστες αλλά απαγορευμένες λέξεις, αφού η κυβέρνηση, παρά τα όσα διαλαλεί, γνωρίζει άριστα ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποκλείονται από το άρθρο 16 του Συντάγματός μας.
Στην παράγραφο 5 του Συντάγματος διαβάζουμε ότι:
«H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση».
Στην παράγραφο 6 διαβάζουμε ότι:
«Oι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί».
Στην παράγραφο 8 διαβάζουμε ότι:
«H σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».
Για να θολώσει, λοιπόν, τα αντισυνταγματικά νερά και να υπερβεί με πονηρό τρόπο τα συνταγματικά απαγορευτικά, που δεν μπορούν να παρακαμφθούν από το ενωσιακό δίκαιο, η κυβέρνηση έπρεπε, με την βοήθεια της προπαγάνδας, να σκαρφιστεί άλλες λέξεις, μέσω των οποίων θα επιχειρούσε ταχυδακτυλουργικά να κάνει το μαύρο άσπρο, όπως έπραξε και με τον γάμο των ομοφυλόφιλων που προπαγανδιστικά τους βάφτισε ομόφυλους.
Έτσι, από το άρθρο 133 του ψηφισθέντος νομοσχεδίου μαθαίνουμε ότι τα ιδιωτικά ψευτοπανεπιστήμια προπαγανδίζονται πονηρά ως «παραρτήματα νομικών προσώπων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης», ενώ από το άρθρο 134 πληροφορούμαστε ότι αυτά τα παραρτήματα αποτελούν «νομικά πρόσωπα ειδικού σκοπού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα».
Εντύπωση προκαλεί, επίσης, το γεγονός ότι τα παραρτήματα αυτά δεν θα απονέμουν πτυχία, όπως απονέμουν μέχρι σήμερα τα κρατικά πανεπιστήμια, αλλά τίτλους σπουδών, που θα αναγνωρίζονται από το ελληνικό κράτος, υπό την προϋπόθεση ότι περιλαμβάνονται στο Εθνικό Μητρώο Τύπων Τίτλων σπουδών Αναγνωρισμένων Ιδρυμάτων της Αλλοδαπής!
Αν το άρτι ψηφισθέν νομοσχέδιο ήταν εναρμονισμένο με το Σύνταγμα, δεν θα χρειαζόταν να γίνουν αυτοί οι γλωσσικοί ελιγμοί που αποτελούν πιστή αντιγραφή της προπαγανδιστικής μεθόδου την οποία περιέγραφε ο Όργουελ στα μυθιστορήματά του για να μας δείξει πώς ενεργούν οι έξυπνες δικτατορίες, που ως πρώτιστο όπλο τους χρησιμοποιούν την τέχνη της προπαγάνδας, μέσω της οποίας επιχειρούν να αλώσουν το μυαλό των πολιτών.
Το παιχνίδι της προπαγάνδας για τα ιδιωτικά ψευτοπανεπιστήμια, που παίζεται με παραπλανητικές-ανάποδες λέξεις της μεταοργουελικής Νεογλώσσας, φαίνεται και από τον αγγλικό όρο που επιλέχθηκε, δηλ. το «University Legal Entity», ο οποίος παραπέμπει σε νομικό-εταιρικό μόρφωμα.
Η επιλογή αυτή δείχνει ότι, εμμέσως πλην σαφώς, η κυβέρνηση αναγνωρίζει το μεγάλο νομικό πρόβλημα που ανακύπτει από την αναγνώριση των ιδιωτικών ψευτοπανεπιστημίων και καταφεύγει σε ερμαφρόδιτες λύσεις. Είναι άλλωστε η εποχή των ερμαφρόδιτων, ή, με βάση τον φασιστικό κώδικα της πολιτικής ορθότητας: η εποχή των μεσοφυλικών, οπότε τουλάχιστον η κυβέρνηση είναι μέσα στην μόδα.
Η κυβέρνηση, επομένως, δεν βρήκε την δύναμη να πει στον ελληνικό λαό ότι έχει φορέσει τις αυταρχικές καλογυαλισμένες μπότες της και επελαύνει ρυθμικά και συντονισμένα εναντίον του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Πρόκειται για ένα Σύνταγμα, το οποίο έχει καταντήσει μια τραγική κου(λη)ρελού, διαψεύδοντας φυσικά τις νεοταξίτικες μπαρούφες περί ανθεκτικότητας, τις οποίες η κυβέρνηση αναμασά πληκτικά νυχθημερόν, εφαρμόζοντας την συνταγή του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου.
Και είναι ανάποδος ο κόσμος μέσα στον οποίο προσπαθεί να μας εγκλωβίσει, αφού το έχει σύστημα να χαϊδεύει τα αφτιά των πολιτών με φαντεζί ετικέτες που τις κολλά πάνω σε έννοιες οι οποίες έχουν χάσει προ πολλού τον σημασιολογικό τους πυρήνα.
Όποιος διαβάσει με προσοχή το νέο νομοθετικό τερατούργημα, πέρα από την παραπλανητική ετικέτα της ανθεκτικότητας, με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει το ακριβώς αντίθετό της, δηλαδή την ευαλωτότητα, θα βρει και άλλους όρους που προπαγανδίζονται συστηματικά από τους οπαδούς της Νέας Τάξης Πραγμάτων:
Στην παράγραφο 1 περίπτωση ε΄ του άρθρου 133, διαβάζουμε ότι αποστολή των παραρτημάτων είναι η:
«προσήλωση στις αρχές της βιώσιμης και αειφόρου ανάπτυξης, της κοινωνικής συνοχής και της συμπερίληψης».
Οι λέξεις που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση δεν της επιτρέπουν να κρυφτεί:
Το τρίπτυχο της ανθεκτικότητας, της βιωσιμότητας και της συμπεριληπτικότητας είναι το γλωσσικό φετίχ των βουλευτών και υπουργών της Νέας Δικτατορίας, που το αναπαράγουν αυτάρεσκα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, για να θαμπώνουν τους πολίτες με το περισπούδαστο ύφος τους, κρύβοντας από αυτούς την πικρή και ανάποδη αλήθεια.
Η βιώσιμη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, στην πραγματικότητα θα είναι αβίωτη, ενώ η κοινωνική συνοχή και η συμπερίληψη υπηρετούν την κοινωνική διάλυση και τον διχασμό.
Όποιος διαβάσει το εγχειρίδιο του Κλάους Σβαμπ για την Μεγάλη Επανεκκίνηση, το οποίο μας μόστραρε ο κ. Μητσοτάκης στο πρωθυπουργικό του γραφείο στην αρχή της πανδημίας, ώστε να μας προϊδεάσει για όλα αυτά που είχαν σχεδιαστεί εναντίον των πολιτών, θα ανακαλύψει την μεγάλη προδοσία:
Όλες αυτές οι γλωσσικές φούσκες περί ψευτο-ανθεκτικότητας, ψευτο-βιωσιμότητας και περί ψευτοσυμπεριληπτικότητας περιέχονται επακριβώς μέσα σε αυτό το διεστραμμένο βιβλίο, που δείχνει ποιος κάνει παγκοσμίως κουμάντο και πόσο πιστός υπηρέτης του νεοταξίτικου αφεντικού του είναι ο Κυρ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας.
Από την στιγμή, λοιπόν, που αυτοί οι νεοταξίτικοι όροι περιέχονται στο άρθρο 133 του εκτρωματικού νομοσχεδίου, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι τα ιδιωτικά ψευτοπανεπιστήμια που οραματίσθηκε η κυβέρνηση θα είναι και αυτά κάστρα της Νέας Τάξης Πραγμάτων που θα βγάζουν στην παραγωγή συστημικά στρατιωτάκια.
Το θράσος αυτής της κυβέρνησης να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα, χρησιμοποιώντας ρητορικά-προπαγανδιστικά τεχνάσματα, προκύπτει αναμφίβολα και από το εξής:
Ενώ για μία ακόμη φορά δεν διστάζει να φέρει στην Βουλή για ψήφιση έναν αντισυνταγματικό νόμο, προσπαθεί να ρίξει συνταγματική στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού, προσποιούμενη ξεδιάντροπα την δήθεν προσήλωσή της στις εγγυήσεις του Συντάγματος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διακήρυξη του αντισυνταγματικού και απατεώνα νομοθέτη στα άρθρα 130 και 131.
Στον μεν άρθρο 130 μας αναφέρεται ότι:
«σκοπός του παρόντος είναι η ρύθμιση της αδειοδότησης της εγκατάστασης και λειτουργίας στην Ελλάδα παραρτημάτων μητρικών ιδρυμάτων υπό την μορφή Νομικών Προσώπων Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης κατά τρόπο σύμφωνο με τον συνταγματικό προορισμό της ανώτατης εκπαίδευσης».
Στο δε άρθρο 131 αναφέρεται ότι αντικείμενο του υπό ψήφισιν νόμου είναι:
«α) ο καθορισμός ενός ενιαίου πλαισίου αδειοδότησης της εγκατάστασης και λειτουργίας παραρτήματος μητρικού ιδρύματος υπό τη μορφή Νομικού Προσώπου Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, β) η διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας των υπό ρύθμιση παραρτημάτων και γ) η υπαγωγή του παραρτήματος σε καθεστώς αδειοδότησης κατόπιν αξιολόγησης, πιστοποίησης και αδιάλειπτης εποπτείας των δομών, των Σχολών και των προγραμμάτων σπουδών τους από τα αρμόδια όργανα της Ελληνικής Πολιτείας με γνώμονα το γενικό συμφέρον και τις επιταγές του Συντάγματος».
Όποιος έχει μελετήσει εγχειρίδια προπαγάνδας, μπορεί εύκολα να καταλάβει το κόλπο της Νέας Δικτατορίας:
Επικαλείται το όνομα του Συντάγματος για να συγκαλύψει τον βιασμό του περιεχομένου του!
Φυσικά, η ανάποδη γλώσσα που χρησιμοποιεί δεν περιορίζεται μόνο στις μεγαλόσχημες εξαγγελίες περί προσηλώσεως στις επιταγές του Συντάγματος και στους στόχους της βιωσιμότητας και της συμπεριληπτικότητας. Επεκτείνεται και σε άλλες παραπλανητικές έννοιες, όπως είναι ο μη-κερδοσκοπικός χαρακτήρας των κυοφορούμενων παραρτημάτων αλλά και η περίφημη ακαδημαϊκή ελευθερία.
Σε ό,τι αφορά την ετικέτα «μη-κερδοσκοπικός», όλοι γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιείται απλώς για να είναι η κυβέρνηση τυπικώς εντάξει, ενώ στην πραγματικότητα είναι κοινό μυστικό ότι:
Κανένας ιδιώτης δεν θα δεχόταν να επενδύσει τα χρήματά του στην ίδρυση ενός πανεπιστημίου δίνοντας μάλιστα, σύμφωνα με το άρθρο 138 του ψηφισθέντος νομοσχεδίου, μια εγγυητική επιταγή 2.000.000 ευρώ, αν δεν στόχευε στην αποκόμιση περιουσιακού οφέλους.
Σε ό,τι αφορά την ετικέτα «ακαδημαϊκή ελευθερία», η οποία, ούτως ή άλλως, κατοχυρώνεται στην πρώτη παράγραφο του άρθρου 16 του Συντάγματος, είναι κι αυτή απολύτως προσχηματική, αφού το 2021, μέσω της ΔΑΠ ΝΔΦΚ, η Νέα Δικτατορία δεν είχε την παραμικρή αναστολή να στοχοποιήσει αναπληρωτή καθηγητή Ποινικού Δικαίου στην Νομική Σχολή της Κομοτηνής, επειδή αυτός τολμούσε να αμφισβητεί την νομιμότητα και την ορθότητα των αντισυνταγματικών υγειονομικών μέτρων που μας είχαν επιβάλει οι φωστήρες και, προπάντων, αμερόληπτοι και αδέκαστοι ειδικοί της κυβέρνησης.
Από το 1974 μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν η πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση που, χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση και με πλήρη αφωνία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τόλμησε να κουρελιάσει την ακαδημαϊκή ελευθερία, προσπαθώντας να διώξει πειθαρχικά καθηγητή Νομικής Σχολής, ο οποίος εν τέλει παραιτήθηκε1.
Τέλος, απαιτείται η προσοχή μας σε τέσσερεις κρίσιμες σκέψεις:
Πρώτον, στο άρθρο 153 του νομοσχεδίου, για την πρόσληψη διδακτικού προσωπικού προβλέπεται ότι:
«δεν είναι απαραίτητη η κατοχή διδακτορικού διπλώματος για μέλη διδακτικού ερευνητικού προσωπικού, αν η προς πλήρωση θέση αφορά σε γνωστικό αντικείμενο εξαιρετικής και αδιαμφισβήτητης ιδιαιτερότητας, για τα οποία δεν είναι δυνατή ή συνήθης η εκπόνηση διδακτορικής διατριβής κατά τους κανόνες της οικείας τέχνης ή επιστήμης».
Πολύ φοβούμαι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κρυπτοφωτογραφική διάταξη, μέσω της οποίας επιχειρείται ενδεχομένως να ευεργετηθεί κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο που δεν είναι μεν κάτοχος διδακτορικού διπλώματος, αλλά είχε την… φαεινή ιδέα να ασχοληθεί με κάτι που κανείς άλλος δεν το είχε σκεφτεί.
Επιπλέον, η εξαίρεση της μη υποχρεωτικής κατοχής διδακτορικού διπλώματος δεν αποκλείεται να ερμηνευθεί σε κάποιες περιπτώσεις με ευρύ πνεύμα, προκειμένου να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.
Δεύτερον, αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά να έχει η χώρα μας πανεπιστήμια υψηλής ποιότητος που, όπως αναφέρεται στο άρθρο 133 του άρτι ψηφισθέντος νομοσχεδίου «θα παράγουν και θα μεταδίδουν την γνώση μέσω της διδασκαλίας και της έρευνας, θα προετοιμάζουν τους φοιτητές για την εφαρμογή της στο επαγγελματικό και κοινωνικό πεδίο, θα αναπτύσσουν τις δεξιότητες και την κριτική σκέψη των φοιτητών» κ.λπ., τότε θα είχε φροντίσει για την υλοποίηση όλων αυτών των στόχων εδώ και πολλά χρόνια.
Αλλ’ αντ’ αυτού, το μόνο που την ένοιαζε μέχρι σήμερα ήταν να διαθέτει η Ελλάδα διαλυμένα κρατικά πανεπιστήμια, έρμαια του συνδικαλισμού, που θα λειτουργούν ως φυτώρια κομματικής πειθαρχίας από τα οποία θα αντλεί τους αυριανούς στρατιώτες του συστήματος, για να αναπαράγουν την νοοτροπία της πολιτικής και κοινωνικής σήψης.
Το τέχνασμα του νεοταξίτικου τσελεμεντέ που εφαρμόζεται ως τυφλοσούρτης κάθε φορά που πρέπει να σπάσουν τα ταμπού και να αποδεχθεί ο ελληνικός λαός έναν νέο, μέχρι πρότινος απωθητικό, θεσμό είναι πλέον πασίγνωστο:
Η κυβέρνηση διογκώνει ένα πρόβλημα μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και μετά αυτοπροβάλλεται ως ψευδοσωτήρας, λανσάροντας την ρηξικέλευθη λύση που φυσικά βολεύει πάνω απ’ όλα την ίδια και τα λόμπι που την χρηματοδοτούν.
Τρίτον, όπως έγινε με τον γάμο των ομοφυλόφιλων, του οποίου η νομιμοποίηση δεν υλοποιήθηκε από την μια ημέρα στην άλλη, αλλά ολίγον κατ’ ολίγον (πρώτα ο πολιτικός γάμος, μετά η ελεύθερη συμβίωση, για να έρθει τελικά η στιγμή του παρά φύσιν γάμου), παρόμοια γραμμή σταδιακής εξοικείωσης της κοινωνίας με τον νέο θεσμό ακολουθήθηκε και για την νομιμοποίηση των ιδιωτικών ψευτοπανεπιστημίων:
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, που, με κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις, έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει για να προστατεύει τον πολίτη από την κρατική αυθαιρεσία αλλά για να ντύνει την κρατική αυθαιρεσία με ένα ψευδονομιμοποιητικό πέπλο, είχε αποφανθεί εν Ολομελεία, με την υπ’ αριθμόν 2411/2012 απόφασή του, ότι είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα η εισαγωγή διδάκτρων για τα μεταπτυχιακά, παρά την ρητή πρόβλεψη της παραγράφου 3 του άρθρου 16 ότι «όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της».
Φαίνεται ότι αυτή η απόφαση λειτούργησε ως ένα «μασάζ» της κοινής γνώμης για την στιγμή που ένας ακόμη αντισυνταγματικός νόμος, αυτήν την φορά για την παιδεία, θα γινόταν «νόμος του κράτους» 12 χρόνια αργότερα.
Προσοχή: Ο όρος «νόμος του κράτους» δεν επιλέγεται καθόλου τυχαία από την κυβέρνηση και τα προπαγαδιστικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Αντιθέτως, ο όρος αυτός, ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί και για τον νόμο που θέσπισε τον παρά φύσιν γάμο των ομοφυλόφιλων, αποσκοπεί στον «εμβολιασμό» του υποσυνειδήτου των πολιτών με την αυταρχική επιβολή της κρατικής αυθαιρεσίας, η οποία δεν επιτρέπεται να αμφισβητείται ποτέ από τους υπάκοους υπηκόους.
Τέταρτη και τελευταία σκέψη: Όλα τα προηγούμενα χρόνια κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει το θέμα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων χωρίς να θέτει ζήτημα αναθεώρησης του Συντάγματος.
Σήμερα, άραγε, πώς είναι δυνατόν να το τόλμησε η Νέα Δημοκρατία, επικαλούμενη μάλιστα την συμπλέουσα γνώμη κάποιων ειδικών-συνταγματολόγων, οι οποίοι, όλως τυχαίως, είναι εκείνοι που συνηθίζουν να καθαγιάζουν υπερκομματικά όλες τις νεοταξίτικες εμπνεύσεις που θίγουν την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια (τώρα και την παιδεία);
Η απάντηση είναι απλή:
Γιατί, παρότι η κυβέρνηση αυτή λέγεται Νέα Δημοκρατία, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια Νέα Δικτατορία, αφού μέχρι σήμερα έχει αποδείξει ότι γι’ αυτήν το Σύνταγμα, εκτός από τραγική Κου(λη)ρελού, είναι κι ένα άδειο μπιμπελό:
Ωραίο για να μας το δείχνει, αλλά ακόμη πιο ωραίο όταν γεμίζει το εσωτερικό του με ό,τι την συμφέρει.
Σε ορολογία Βασίλη Βασιλικού στο Καφενείον «Εμιγκρέκ» (Ο Άγιος Κλαύδιος)2:
Το ελληνικό Σύνταγμα μετετράπη σε Ασύνταγμα και κανείς τους δεν εντράπη!
Όποιος θέλει να εμβαθύνει περισσότερο στο φοβερά επικίνδυνο πολιτειολογικό μοντέλο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αξίζει να διαβάσει το βιβλίο των Rémi Noyon / Philippe Vion-Dury «Οι νέες ιδέες», οι οποίοι δίδουν τον ορισμό της δημοκρατορίας, μιας μορφής ψευτοδημοκρατίας που γνωρίζει ιδιαίτερη άνθιση κατά τον τρέχοντα 21ο (απατ)αιώνα:3
Οι δημοκρατορίες είναι «αυταρχικά καθεστώτα που δεν δανείζονται από την δημοκρατία παρά μόνο ορισμένες από τις επιφανειακές όψεις της».
Για τον γράφοντα, λοιπόν, δεν χωρεί η παραμικρή αμφιβολία ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που πλέον και από πολλούς άλλους αποκαλείται περιπαικτικά «Νέα Δικτατορία», είναι αυτό ακριβώς:
μια δημοκρατορία, δηλ. μια, κατά τον φαινότυπό της, δημοκρατία, που, όμως, κατά τον γονότυπό της, αποτελεί δικτατορία.
Χάριν πληρότητος, ας την λέμε εφεξής: Νέα Δημοκρατορία!
Σημειώσεις
2 Εκδ. Πλειάς, Αθήνα 1973, σελ. 63.
3 Μτφ.: Βάλια Καϊμάκη, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2021, σελ. 65.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου