Όσοι κυβερνητικοί — επηρεασμένοι από την… κολυμβήθρα φιλίας των ”ήρεμων νερών” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις (επιστέγασμα της οποίας ήταν η ”Διακήρυξη των Αθηνών”, 7/12/23) — υποτιμούν τις φιλοδοξίες του Ερντογάν θεωρώντας ότι τα ”παλαιάς κοπής” ξεσπάσματά του κατά της Ελλάδας είναι για εσωτερική κατανάλωση, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Πλανώνται πλάνην οικτράν, γιατί έχουν χάσει το νήμα από την αρχή. Από τα χρόνια της μαθητείας των Νεοτούρκων κοντά στους Γερμανούς ”δασκάλους” τους (1908). Τότε που οι πρώτοι εφάρμοζαν κατά γράμμα στην αρχαία γη της Ιωνίας τις μεθόδους διπλωματικής διπροσωπίας τις οποίες περνούσαν οι δεύτεροι ως… γερμανική ”kultur” στη Δύση.
Μεθόδους που μετεξέλιξαν οι Τούρκοι από υποκρισία σε κυνισμό, ακόρεστη δίψα για ιμπεριαλισμό, εκδικητικότητα και καταστροφική μανία κατά των Ελλήνων, των χριστιανικών Ναών και των αρχαιοτήτων τους. Μεθόδων που κορυφώθηκαν με τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922.
Καταστροφή που επισφραγίστηκε με το άγος της Γενοκτονίας 353.000 Ποντίων της Μ. Ασίας από τους Τούρκους (1914-1923), που άνοιξε τον δρόμο για νέες τουρκικές θηριωδίες (βλ. ”Σεπτεμβριανά”, οργανωμένο πογκρόμ των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 και διπλή τουρκική εισβολή στην Κύπρο το καλοκαίρι του ’74 – Αττίλας 1 & 2).
Σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις των Τούρκων είναι εμφανείς οι αναλογίες τουρκικών-γερμανικών μεθόδων, με πρότυπα για τους Νεότουρκους αυτές που… ”αποθεώθηκαν” στην Μικρά Ασία με τον Κεμάλ (1922) και τις άλλες των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών & εθνικιστών που εφαρμόστηκαν με επιτυχία κατά τον Α’ (1914-’18) και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-’45) με ιθύνοντα νου τον Χίτλερ.
Τις μεθόδους άλλωστε αυτές τις είδαμε, όπως προείπα, να εφαρμόζονται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε βάρος του Ελληνισμού με πρωτοφανές και κλιμακούμενο τουρκικό μένος. Μένος πρόκλησης πανικού στο στρατόπεδο των αντιπάλων και το πλήθος των αμάχων. Ωμότητες και φρικαλεότητες υπό το πνεύμα του γερμανικού κυνισμού…
Την ελληνική παροιμία ”Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις” την επιβεβαίωσαν μέσα απ’ τις μαρτυρίες τους (στην περίπτωση της Μικράς Ασίας) τόσο ο Αμερικανός διπλωμάτης Τζωρτζ Χόρτον (επιφανής φιλέλληνας δημοσιογράφος και διανοούμενος [βλ. George Horton: ”Η κατάρα της Ασίας”], Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη κατά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922), όσο και ο Γάλλος μηχανικός Φελίξ Σαρτιώ.
Ο ερασιτέχνης αρχαιολόγος που δούλευε σε ανασκαφές στην Μικρά Ασία το 1914, όταν εκδηλώθηκαν οι πρώτες ανθελληνικές διώξεις των οθωμανικών αρχών οι οποίες εξελίχθηκαν σε Γενοκτονία σε βάρος των Ελλήνων της Φώκαιας στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου. Γενοκτονία στην οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας ο ίδιος και γι’ αυτό περιγράφει τα γεγονότα συγκλονιστικά (Félix Sartiaux: Creek Asia Minor, μ.τ.φ: ”Η Ελληνική Μικρά Ασία” κλπ):
”Ουρλιαχτά ακούγονται, αλαλιασμένοι άνθρωποι φεύγουν τρέχοντας με τα ρούχα σκισμένα και το πρόσωπο ματωμένο, ενώ οι πληγωμένοι σέρνονται στο κατώφλι. Όσοι επιτιθέμενοι είχαν μπει με τη βία στα σπίτια βγαίνουν με τις αγκαλιές φορτωμένες μπόγους που τους στοιβάζουν βιαστικά σε μεγάλα κοφίνια πάνω στα ζώα τους. […] Το πλήθος ορμάει προς τις προκυμαίες αναζητώντας με το βλέμμα πλεούμενα για να φύγει. Όλα σχεδόν τα πλεούμενα έχουν εξαφανιστεί από την προηγούμενη. Φωνές φρίκης απαντούν στους πυροβολισμούς. Εγκαταλείπω την ιδέα να περιγράψω όλες τις σκηνές που διαδραματίζονται μπροστά μας…”.
Μιλά μάλιστα ο Σαρτιώ για ταύτιση της υποκρισίας και της διπλωματικής διπροσωπίας Τούρκων και Γερμανών στη σφαγή της Φώκαιας με αφετηρία την περιφρόνηση του δικαίου, τη θέση του οποίου πήρε το δίκαιο της πυγμής και το μίσος για τον αντίπαλο.
Συναισθήματα τα οποία, συνδυαζόμενα με τον κυνισμό (”μίγμα αλαζονείας και μετριότητας”) καλλιέργησαν ακραία εθνικιστικό πνεύμα στην Τουρκία (βλ. Νεότουρκοι του Κεμάλ) και τη Γερμανία (Εθνικοσοσιαλιστές=αλαζονικοί πατριώτες στον Α’ ΠΠ, που κατέληξαν Ναζιστές του Χίτλερ στον Β’ ΠΠ).
”Το μίσος του Τούρκου προς τον Χριστιανό”, υποστηρίζει στο έργο του ”Η Ελληνική Μικρασία” ο Φελίξ Σαρτιώ, ”έχει το παράλληλό του στο μίσος του Γερμανού προς τον Λατίνο. Το κάλεσμα προς τον ιερό πόλεμο του Προφήτη ισοδυναμεί με τη μυστικιστική έκκληση του αρχαίου θεού των Γερμανών” (ενν. τον κακόβουλο θεό Λόκι). ”Οι μέθοδοι Τούρκων και Γερμανών είναι ίδιες […]. Η ταυτότητα στα μέσα πρόκλησης των καταστροφών υπάρχει ακόμα και στις λεπτομέρειες […] Ταυτότητα υπάρχει και στον επιδιωκόμενο σκοπό: εξόντωση της ελληνικής φυλής στην Μ. Ασία και μεθοδική καταστροφή της βιομηχανίας των Ελλήνων”…
Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις στο σημείο αυτό, σπεύδω να διευκρινίσω ότι η φιλότουρκη Γερμανία δεν ήταν ο ”κακός λύκος” που ευθυγράμμισε την ”αθώα κοκκινοσκουφίτσα”-Τουρκία στην πολιτική της δύναμης της πυγμής με φερετζέ την υποκρισία και τη διπλωματική διπροσωπία.
Βρήκε γόνιμο έδαφος προς εκμετάλλευση για… παράδοση μαθημάτων ισχύος στη δεύτερη (βλ. win–win αλληλεξάρτηση Γερμανίας-Τουρκίας σε οικονομικό και εξοπλιστικό επίπεδο). Έδρασε ουσιαστικά ανθελληνικά στις αρχές του 20ου αι. η ”δασκάλα” Γερμανία, από κοινού με την ”μαθήτριά” της Τουρκία, εξάπτοντας τα εθνοφυλετικά μίση και πάθη των Τούρκων για τους Έλληνες Μικρασιάτες, στην προσπάθειά της να υπονομεύσει την οικονομική υπεροχή τους προς χάριν των γερμανικών συμφερόντων.
Με άλλα λόγια τα… ”μαθήματα στην γερμανική” τα καλοχώνεψε συνειδητά η Τουρκία και έκτοτε έμαθε να προσαρμόζει τα συμφέροντά της και να αναπροσαρμόζει τις τακτικές της ανάλογα με τις γεωπολιτικές συγκυρίες τις οποίες εκμεταλλευόταν με τις πλάτες της Γερμανίας, αρχικά, μέχρι το 1951 (είσοδος Τουρκίας στο ΝΑΤΟ ταυτόχρονα με την Ελλάδα) και μετά με τις πλάτες και των άλλων ”Μεγάλων” (ΗΠΑ-Βρετανίας) της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Η ”χημεία” ωστόσο Γερμανών-Τούρκων ήταν ολοφάνερη απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, γιατί — μετά τη γερμανική στήριξη της Επανάστασης των Νεοτούρκων του Κεμάλ, που οδήγησε το 1909 στην εκθρόνιση του 35ου (τελευταίου) Τούρκου σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’ — είχαμε συνέργεια Γερμανών-Νεότουρκων για την εξόντωση των Ελλήνων στη Θράκη το 1916 και την εκδίωξη Άγγλων, Γάλλων και Ελλήνων από την Μικρά Ασία πριν την Μικρασιατική Καταστροφή.
Αυτό έκαναν, άλλωστε, και οι Τούρκοι πρόγονοι (πριν εμφανιστούν στον ορίζοντα οι Γερμανοί ”συνεργοί”), όταν ακολούθησαν τον Μωάμεθ τον Κατακτητή στον πόλεμο για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης (1453) και της υπόλοιπης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Αυτό έκαναν και οι Τούρκοι της Νεότερης Ιστορίας, που έσφαξαν τους Βούλγαρους στο Μπατάκ της ΝΔ Βουλγαρίας (σ.σ: 1.200-7.000 τα θύματα των ατάκτων Οθωμανών) το 1876, πέντε χρόνια μετά την ανακήρυξη της Γερμανίας σε Αυτοκρατορία (1871).
Αυτό έκαναν και οι ”εκπολιτισμένοι” απόγονοι εκείνων στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αι., όταν πέταξαν την προβιά του πολιτισμένου και όρμησαν σαν βάρβαροι κατασπαράζοντας την Κύπρο με διπλή εισβολή στο βόρειο έδαφός της (37%) εκμεταλλευόμενοι τα ολέθρια λάθη Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων…
Ο Τζώρτζ Χόρτον έχει, τελικά, δίκιο για τον χαρακτήρα τους. Παραμένει ο ίδιος διαχρονικά. Με το παράδειγμα του Μωάμεθ για οδηγό τους, ο πόθος των Τούρκων για αρπαγή και το πάθος τους για κατάκτηση, επέκταση και λεηλασίες διαιωνίζεται με ή χωρίς την βακτηρία των Γερμανών, απ’ τη στιγμή που παραμένουν αμετακίνητοι στην αναθεωρητική στρατηγική τους.
Τη στρατηγική που υποβοηθείται στην εποχή μας αφενός από τον ”αέρα” του casus belli (βλ. αφορμή πολέμου κατά της Ελλάδας, αν επεκτείνει αυτή τα χωρικά ύδατά της [ΕΧΥ] στα 12 νμ από τα 6 που ισχύουν) και αφετέρου απ’ το αλυτρωτικό δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (Mavi Vatan) των Νεο-Οθωμανών, το οποίο έχει τριπλή στόχευση: Τον μετασχηματισμό της Τουρκίας σε ”ναυτική δύναμη ανοιχτής θαλάσσης” με το μισό Αιγαίο δικό της συμπεριλαμβανομένων και των 152 ”γκριζαρισμένων” ελληνικών νησιών της λίστας EGAYDAAK τα οποία αμφισβητεί. 2. Τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στην ευρύτερη περιφέρεια επιρροής της (το μουσουλμανικό τόξο εκτείνεται από τα Βαλκάνια μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο). Και 3. Την περαιτέρω αναβάθμισή της σε Περιφερειακή δύναμη ισχύος με εξελικτική προοπτική τη στρατιωτική ετοιμότητά της για διεξαγωγή πολέμου διαρκείας με την Ελλάδα (λόγος για τον οποίο εξοπλίζεται σαν να είναι υπερδύναμη )…
Τα δεδομένα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όσο οι ισχυροί της Δύσης (με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Βρετανία) δεν τολμούν να τα βάλουν με την απειλητική για τον Ελληνισμό Τουρκία, αλλά αντίθετα την κανακεύουν για να μην τους φύγει απ’ την ΝΑΤΟϊκή Συμμαχία, η ειρήνη μαζί της θα είναι επισφαλής για μας τους Έλληνες.
Για μας τους ράθυμους Νεοέλληνες που, μαθημένοι να λειτουργούμε ως εξάρτημα των Μεγάλων από τη θέση του πελάτη των πολεμικών βιομηχανιών τους, δεν αξιωθήκαμε ακόμα να εξασφαλίσουμε εξοπλιστική αυτάρκεια στην πατρίδα μας (προς ελάφρυνση και των δυσβάσταχτων χρεών της) παίρνοντας για παράδειγμα την Τουρκία.
Την Τουρκία η οποία οδήγησε από το Ναδίρ στο Ζενίθ την αμυντική βιομηχανία της και μας κουνάει το δάχτυλο καθ’ εκάστην απειλητικά από θέση ισχύος, αφού στον μισό αιώνα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο που εμείς αναμασάμε τις πικροδάφνες της ήττας μας προσπαθώντας να μαντέψουμε ως Πυθίες το μέλλον του Κυπριακού, αυτή πρόλαβε να γίνει χώρα παραγωγός και εξαγωγός όπλων και αμυντικών συστημάτων.
Με τα δεδομένα αυτά που διαιωνίζονται σε βάρος των συμφερόντων μας, θα τελούμε μονίμως σε συνθήκες ασταθούς ειρήνης όσες ”Διακηρύξεις” κι αν υπογράψουμε με την αφερέγγυα γείτονα εξ Ανατολών, γιατί στο βάθος του… κήπου της ”ελληνοτουρκικής συμφιλίωσης” θα υπερίπταται πάντα απειλητικά το casus belli επί της κεφαλής μας.
Κι αυτό ας το έχουν υπόψη τους εκείνοι που απ’ το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισαν την αλλαγή σχεδίων για τα εξοπλιστικά του ΠΝ εγκαταλείποντας το πρόγραμμα για απόκτηση κορβετών, με σκοπό να αντικαταστήσουν τα πεπαλαιωμένα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού μας με ”LCS” περιπολικά ανοικτής θαλάσσης των ΗΠΑ. Με ”αλουμινότρατες”, δηλαδή, τις οποίες είχε κρίνει ακατάλληλες και κοστοβόρες το αμερικανικό Ναυτικό και γι’ αυτό τις απέσυρε πρόωρα από το δυναμικό του, για να τις… πάρουμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου