Λέγοντας ιδιωτεία οι αρχαίοι εννοούσαν την αχρειότητα. Το να είναι, δηλαδή κάποιος άχρηστος και ανεπίδεκτος βελτιώσεως. Και από τη σκοπιά της κοινωνικής ζωής την παθητική στάση απέναντι στα κοινωνικά δρώμενα. Ένα φαινόμενο που στις μέρες μας φαίνεται να χαρακτηρίζει μεγάλη κοινωνική μερίδα.
Και δεν είναι μόνο αυτοί που απέχουν απ’ τις εκλογικές διαδικασίες. Που, σε τελική ανάλυση, ύστερα από τόσα και τέτοια ρεσιτάλ εξαπάτησης και εμπαιγμού, η αποχή τους φαίνεται δικαιολογημένη. Αφού από πολλές και διάφορες πλευρές αμφισβητήθηκε έντονα η αξιοπιστία του λογισμικού της Singular Logic που μαγειρεύει και μας σερβίρει κάποια προφανέστατα αναξιόπιστα αποτελέσματα. Δεδομένου ότι φαίνονται κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της μνημονιακής αλητείας και των τοκογλύφων πατρώνων της!…
Αλλά και η ένταξη στους διάφορους κομματικούς σχηματισμούς δεν συνεπάγεται και συμμετοχή στα δημόσια πράγματα. Το αντίθετο μάλιστα. Καθώς η κοπαδοποίηση και η τυφλή εξάρτηση από κάποια πρόσωπα ή συμφέροντα, προϋποθέτουν την ιδιωτεία. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν οι οπαδοί δεν μπορούν να απεξαρτηθούν ακόμη και όταν οι αποφάσεις των εκλεκτών τους είναι εγκληματικές και στρέφονται εναντίον τους. Γιατί γι’ αυτούς μπορεί κάτι να είναι απροκάλυπτα εγκληματικό, αλλά, αφού το έκαμαν οι «δικοί» τους, είναι αναντίρρητα αποδεκτό.
Ασφαλώς πέρα απ’ τις κομματικές στρούγκες είναι και οι συνδικαλιστικές, των οποίων κοινός παρονομαστής είναι το συμφέρον. Μπροστά στο οποίο κάθε έννοια δικαιοσύνης εκμηδενίζεται. Αφού μπορούν να υποστηρίζουν και τα πλέον ανήθικα δικά τους προνόμια σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Όπως συμβαίνει με τις διπλές αποδοχές των λειτουργών της Δικαιοσύνης. Ενώ, αν ήσαν διπλάσιοι αριθμητικά, θα είχαμε ξεκολλήσει απ’ το τέλμα των χρονοβόρων καθυστερήσεων. Όμως…
Παράλληλα με τους κοσμικούς υπάρχουν και οι θρησκευτικοί τσελιγγάδες, που θέλουν τις μητροπόλεις τους στρούγκες ιδιωτείας. Κι αλίμονο σ’ αυτούς-ιδιαίτερα κληρικούς-που θα τολμήσουν ν’ αμφισβητήσουν το «αλάθητό» τους και να μιλήσουν για την περιρρέουσα προδοσία. Θα χαρακτηριστούν αιρετικοί και θα εξοστρακιστούν. Ιδιαίτερα αν επισημάνουν τον καταχθόνιο ρόλο σιωνιστών και ναζιστών. Γιατί φαίνεται πως για κάποιους «ορθόδοξους» τσιφλικάδες οι σατανικές α μεθοδεύσεις των προαναφερθέντων θεωρούνται απαραβίαστα δόγματα. Παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση προς το γράμμα και το πνεύμα του Ευαγγελίου.
Εξυπακούεται εξάλλου ότι πίσω απ’ τις φανερές στρούγκες υπάρχουν και κρυφές. Που απ’ το παρασκήνιο κινούν τα νήματα και ρυθμίζουν τα βήματα των διαφόρων πολιτικών και θρησκευτικών μαριονεττών.
Αυτές, λοιπόν, και πάμπολλες άλλες στρούγκες ιδιωτείας αποτελούν συνιστώσες της ιδιωτείας της διαβόητης παγκοσμιοποίησης, της οποίας απόληξη θα είναι ο ζοφερότερος μεσαίωνας της πανανθρώπινης ιστορίας. Μέσα στα πλαίσια του οποίου φυλές, θρησκείες, πολιτισμού θα μεταβληθούν σε έναν άμορφο πολτό, χωρίς κανένα πνευματικό, ηθικό και κοινωνικό προσανατολισμό. Με αποτέλεσμα, όχι μόνο την αποτελμάτωση αλλά και την παντοειδή εξαθλίωση.
Κι όμως απέναντι σ’ αυτόν τον μονόδρομο της παγκοσμιοποιητικής κατάθλιψης στέκονται κάποιες φωτεινές μορφές της πρόσφατης ιστορίας μας. Όπως, για παράδειγμα, ο Πατροκοσμάς και ο Άγιος Παΐσιος. Στους οποίους κατά κόρον στην παρούσα συγκυρία αναφερόμαστε, δεδομένου ότι η ακτινοβολία τους υπήρξε ανεπανάληπτη. Παρότι εκ πρώτης όψεως φαίνονται να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Αφού ο Πατροκοσμάς άφησε τη μοναχική ηρεμία και κατέβηκε να παλέψει μέσα στον κόσμο, ενώ ο Άγιος Παΐσιος έγινε ο μαγνήτης που έφερε τον κόσμο στην ερημιά.
Ωστόσο όμως και οι δυο τους στο βάθος κινούνται στην ίδια συχνότητα. Αφού έχουν αποδράσει από κάθε είδος ιδιωτείας, μπαίνοντας στην υπέρβαση της αγιότητας. Οιστρηλατούμενοι και οι δυο τους από απέραντη αγάπη για την πίστη και την πατρίδα, που σπρώχνει τον ένα στον κόσμο και τον άλλο στην ερημιά. Αγάπη που φωνάζει στον Πατροκοσμά ότι δεν μπορεί να κάθεται στην έρημο, αφού το γένος κινδυνεύει να αφανιστεί απ’ τη βαρβαρότητα. Και η ίδια αγάπη σπρώχνει τον Άγιο Παΐσιο να πολεμήσει απ’ την ερημιά για το γένος που για μια ακόμη φορά κινδυνεύει ν’ αφανιστεί. Και αξίζει να τον ακούσουμε πώς με την προφητική του φωνή μιλάει για την τωρινή πραγματικότητα:
«Όταν όλα καίγονται γύρω σου, λέει, ο πόνος δεν σ’ αφήνει να σωπάσεις. Λένε κάποιοι: Κάνε προσευχή! Τους απαντώ: Η προσευχή, προσευχή και ο λόγος, λόγος. Η σιωπή, μερικές φορές, φέρει μεγάλη ευθύνη. Αν δεν φωνάξουμε, θα σηκωθούν οι πατεράδες μας από τους τάφους και θα μας δείρουν. Εκείνοι υπέμειναν τόσα για πατρίδα και ορθοδοξία! Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν;
Είναι φοβερό και μεγάλο κρίμα, που η Ελλάδα και η Ορθοδοξία πολεμιέται απ’ τους ίδιους τους Έλληνες! (Γι’ αυτό) σήμερα, αφού η πολιτεία τα βάζει με το νόμο του Θεού, όποιος δεν μιλάει (εγκληματεί) και πρέπει να κλείνεται στη φυλακή. Ο, τι και να ψηφιστεί, δεν μπορεί να καταργήσει το νόμο του Θεού και να ησυχάσει τη συνείδηση…
Πίσω από την ΕΟΚ κρύβεται η δικτατορία των Σατανιστών. Τέτοια δικτατορία, που σκέπτονται να κάνουν, μόνο ο διάβολος θα μπορούσε να την είχε σκεφθεί. Όμως…
Ο λαός μας έχει κρυμμένη δύναμη για ώρες ανάγκης. Αλλά και ο Θεός αγαπά την Ελλάδα. Κι αφού δεν χαθήκαμε σε τόσες περασμένες μπόρες, δεν θα χαθούμε και στην τωρινή θύελλα. Γι’ αυτό, ας μην κοιμόμαστε κι ας είμαστε έτοιμοι…».
Που σημαίνει ότι κι εμείς, αν αγαπάμε την πίστη μας και την πατρίδα μας, οφείλουμε να δραπετεύσουμε απ ’τις στρούγκες της ιδιωτείας. Να πάρομε το σταυρό μας και ν’ ακολουθήσουμε τους αγίους μας, Όπως εκείνοι το Χριστό: Για δικαιοσύνη, ελευθερία και καθολική σωτηρία…
ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου