Ἐν Πειραιεῖ τῇ 26ῃ Σεπτεμβρίου 2019
Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν
Ὅπως ἤδη ἔχουμε ἀναλύσει σὲ προηγούμενες ἀνακοινώσεις μας, οἱ βάρβαροι καὶ αἱρετικοὶ Φράγκοι, χρησιμοποίησαν πέρα ἀπὸ τοὺς κατακτητικούς τους πολέμους καὶ τὴν Ἐκκλησία ὡς ἐργαλεῖο γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν τὰ ἰμπεριαλιστικά τους σχέδια, νὰ ὑποτάξουν δηλαδὴ τὴν ρωμαλέα τότε καὶ ἔνδοξη αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας καὶ νὰ σφετεριστοῦν τὸν πολιτιστικό της πλοῦτο. Μεταχειρίστηκαν κάθε τρόπο καὶ μέσο γιὰ νὰ θεωρηθοῦν ἐκεῖνοι ὡς οἱ «νόμιμοι» διάδοχοι τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς κληρονομιᾶς, ἀλλὰ καὶ τῆς χριστιανικῆς πίστης, τὴν ὁποία φρόντισαν νὰ μεταλλάξουν υἱοθετώντας αἱρετικὲς καὶ κακόδοξες θεωρίες.
Ἡ κατάληψη τοῦ παπικοῦ θρόνου ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα καὶ ἡ κατάληψη τῆς ἀνατολῆς ἡ συνέχεια μὲ τὶς λυσσαλέες στρατιωτικές τους ἐπιθέσεις καὶ τὶς φρικτὲς σταυροφορίες. Σύντομα ὅμως κατάλαβαν ὅτι ἦταν ἀδύνατον νὰ ξεριζώσουν τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, παρὰ τὶς συντονισμένες προσπάθειες ποὺ κατέβαλαν κατὰ τὴν περίοδο τῆς Φραγκοκρατίας. Τότε συνέλαβαν ἕνα νέο σατανικὸ σχέδιο ἁλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, χρησιμοποιώντας αὐτὴ τὴ φορὰ δόλια καὶ ὕπουλα μέσα.
Ἐπενόησαν τὴν διαβόητη καὶ ἐπάρατη Οὐνία, ἡ ὁποία ἱδρύθηκε καὶ θεσπίστηκε συνοδικὰ στὴν Δ΄ παπικὴ «Σύνοδο» τοῦ Λατερανοῦ, (1215). Ἡ σχετικὴ «βούλα» τοῦ «Πάπα» Ἰννοκεντίου τοῦ Γ΄ στὴ «Σύνοδο» αὐτὴ προέβλεπε ὅτι, «ἐὰν σὲ κάποια περιοχὴ ζοῦν διάφορα ἔθνη μὲ διαφορετικὲς γλῶσσες καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ρυθμούς, ὁ Ἐπίσκοπος νὰ ἐκλέξει ἄξιους ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι θὰ τελοῦν γιὰ κάθε μία ἐθνότητα τὴ θεία λατρεία στὴ γλώσσα καὶ τὸν ρυθμό της». Στὴ συνέχεια, ἐπὶ ὀκτὼ αἰῶνες μέχρι σήμερα, ἡ Οὐνία θὰ ἀναπτύξει μία πρωτοφανῆ ἐγκληματικὴ δραστηριότητα, τὴν ὁποία θὰ παρουσιάζει πρὸς τὰ ἔξω ὡς δῆθεν «ἱεραποστολική», πρὸς παραπλάνηση βέβαια τῶν ἀφελῶν, μὲ δόλιο προσηλυτισμό, μὲ ἀνείπωτα βασανιστήρια καὶ θανατώσεις ἑκατομμυρίων ἀθώων ἀνθρώπων, μὲ βανδαλισμούς, ἁρπαγὲς ναῶν κ.λ.π. ἰδίως στὶς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης.
Στοὺς νεωτέρους χρόνους, μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ ἐπισήμου Διαχριστιανικοῦ Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, (1980), τὸ θέμα τῆς Οὐνίας ὑπῆρξε ἕνα ἀπὸ τὰ ἀντικείμενα τοῦ Διαλόγου. Κατὰ τὴν ΣΤ΄ Γενικὴ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς στὸ Freising τοῦ Μονάχου, (1990), ἡ Οὐνία καταδικάστηκε ὡς μέθοδος ἑνώσεως Παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας: «Ἡ Οὐνία ὡς μέθοδος ὅ,που ἐφηρμόσθη, ἀπέτυχε νὰ ὑπηρετήση τὸν σκοπὸν τῆς προσεγγίσεως τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀντιθέτως προεκάλεσε νέας διαιρέσεις. Ἡ οὐτωσὶ δημιουργηθεῖσα κατάστασις ἐγένετο ἀφορμὴ συγκρούσεων καὶ δεινῶν, τὰ ὁποία ἐσφράγισαν τὴν συλλογικὴν μνήμην καὶ συνείδησιν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν». Δύο χρόνια ἀργότερα, τὸ 1992, οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μὲ «Μήνυμα» τῶν Προκαθημένων των, καταδίκασαν καὶ πάλι ρητὰ τὴν Οὐνία καὶ τὸν προσηλυτισμό, καὶ ἀποφάσισαν, «ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ προχωρήσει ὁ Θεολογικὸς Διάλογος μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, ἂν δὲν ἐπέλθει συμφωνία ἐπὶ τοῦ ζητήματος τῆς Οὐνίας».
Ὡστόσο ἡ διπλωματία τοῦ Βατικανοῦ ἐθριάμβευσε καὶ πάλι, διότι ἡ Οὐνία ἀθωώθηκε ἐκ νέου κατὰ τὴν Ζ΄ Γενικὴ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία συνῆλθε τὸν Ἰούλιο τοῦ 1993 στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου. Στὴν περαιτέρω πορεία τοῦ Διαλόγου οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἐπέμεναν γιὰ μιὰ ἐπανεξέταση τοῦ θέματος τῆς Οὐνίας. Νέα συζήτησις ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ στὴ Βαλτιμόρη τῶν Η.Π.Α. τὸ 2000, κατέληξε σὲ ναυάγιο, χάρη στὴν πεισματώδη ἐπιμονὴ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Τὸ Βατικανὸ ἔκανε τὸ πᾶν γιὰ νὰ περισώσει τὴν Οὐνία, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα νὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἄλυτο πρόβλημα, ἕνα ἀγκάθι στὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις.
Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ δημοσίευμα τῆς πρόσφατης συνάντησης τοῦ παν. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου μὲ τὸν οὐνίτη «ἀρχιεπίσκοπο» τῆς λεγομένης «Ἑλληνοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας» Σβιατοσλάβ, στὴ Ρώμη στὶς 16 Σεπτεμβρίου 2019. Ὅπως ἀποκάλυψε τὸ ἰστολόγιο «Ρομφαία»: «οἱ δύο πλευρὲς συζήτησαν τὴν κατάσταση στὴν Οὐκρανία καὶ τὶς Οἰκουμενικὲς σχέσεις μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ συνάντηση ξεκίνησε μὲ ἀνταλλαγὴ δώρων ὅπου ὁ κ. Σβιατοσλάβ, προσέφερε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ἕνα ἀντίγραφο τοῦ ἀρχαιότερου σλαβικοῦ χειρόγραφου Εὐαγγελίου τοῦ 1144. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ του ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης προσέφερε στὸν Μακαριώτατο μία ἔκδοση γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου, καὶ ἕνα ἱστορικὸ μετάλλιο ποὺ ἐκδόθηκε σὲ ἀνάμνηση τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα Βενέδικτου στὸ Φανάρι τὸ 2006».
Ὁ οὐνίτης «ἀρχιεπίσκοπος», μεταξὺ ἄλλων εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικά: «Μὲ τὴν ἐκχώρηση τῆς Αὐτοκεφαλίας ὁ οἰκουμενικὸς διάλογος μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας θὰ αὐξηθεῖ σὲ ποιοτικὰ ὑψηλότερο ἐπίπεδο. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ στιγμὴ ἡ διακήρυξη τῆς Αὐτοκεφαλίας ὡς κύριος συνομιλητὴς στὸν οἰκουμενικὸ διάλογο γιὰ τὴν Ἑλληνοκαθολικὴ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας δὲν εἶναι πλέον ἡ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἡ τοπικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Οὐκρανία». Μὲ τὴν ἐπαινετικὴ ἀναφορά του στὴν «ἐκχώρηση τῆς Αὐτοκεφαλίας», δὲν μπορεῖ νὰ κρύψει τὴ χαρά του, γιὰ τὸ ὀλέθριο αὐτὸ γεγονὸς στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Πανηγυρίζει, διότι τὸ Αὐτοκέφαλο τῆς Οὐκρανίας ἔρχεται «βούτυρο στὸ ψωμί του», τοῦ «λύνει» κυριολεκτικὰ «τὰ χέρια», ἀφοῦ ἡ κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Ὀνούφριο, περιθωριοποιεῖται καὶ ἑπομένως τώρα θὰ μπορεῖ, (μὲ τὶς «πλάτες» βέβαια καὶ τῆς τοπικῆς κυβέρνησης), νὰ «ἁλωνίζει» πολὺ πιὸ εὔκολα καὶ νὰ ἀσκεῖ τὸ δόλιο προσηλυτιστικό του ἔργο.
Ἐξ’ ἄλλου ὅπως δήλωσε πρόσφατα σὲ συνέντευξή του ὁ σχισματικὸς «Μητροπολίτης Κιέβου καὶ πάσης Ουκρανιας» κ. Ἐπιφάνιος σὲ συνέντευξή του στην Espreso. TV.: «ἡ [σχισματικὴ] «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας – OCU» καὶ ἡ [οὐνιτικὴ] «Οὐκρανικὴ Ἑλληνόρυθμη Καθολικὴ Ἐκκλησία- UGCC», ἡ ὁποία εἶναι ἡ ‘πατριωτικὴ Ἐκκλησία’, βρίσκονται σὲ στενὴ συνεργασία, ὑλοποιοῦν ὁρισμένα προγράμματα καὶ συμμετέχουν σὲ κοινὲς ἐκδηλώσεις».
Μετὰ ἀπὸ συνάντηση ποὺ εἶχε μὲ τὸν κ. Σβιατόσλαβ δήλωσε: «Στὴν συνάντηση μὲ τὸν Μακαριότατο Σβιατόσλαβ μιλήσαμε γιὰ τὴν περαιτέρω ἐμβάθυνση τῆς συνεργασίας μας. Σὲ αὐτὴν τὴ συνεργασία θὰ μποῦμε σὲ διάλογο καὶ ὁ διάλογος θὰ καθορίσει ἐὰν μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε. Θεωρητικὰ αὐτὸ εἶναι ἐφικτὸ στὸ μέλλον. Ἐξαρτᾶται ὅμως ἀπὸ τὸ πῶς θὰ συνεργαστοῦμε, πὼς θὰ διατηρήσουμε αὐτὲς τὶς φιλικὲς σχέσεις καὶ πὼς θὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ αὐτὴν τὴν ἑνότητα. Στὸ μέλλον ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ πρέπει νὰ ἑνωθοῦν σὲ μία ἑνιαία Ἐκκλησία». Πῶς νὰ μὴν χαίρονται οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ αἰῶνες τώρα ἐργάζονται μὲ κάθε τρόπο γιὰ τὸν διαμελισμό της καὶ ἐν τέλει τὴν πλήρη διάλυση καὶ ἀφομοίωσή της στὸν Παπισμό; Πῶς νὰ μὴν χαίρονται γιὰ τὸ «δῶρο» αὐτὸ πού τοὺς ἦρθε τόσο ἀπροσδόκητα;
Ἰσχυρίζεται ὁ Οὐνίτης ψευδεπίσκοπος μὲ πολλὴ ὑποκρισία ὅτι δῆθεν «ὁ οἰκουμενικὸς διάλογος μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας θὰ αὐξηθεῖ σὲ ποιοτικὰ ὑψηλότερο ἐπίπεδο». Ὁ Διαχριστιανικὸς Οἰκουμενικὸς Διάλογος μὲ τὸν Παπισμὸ ἦταν ἤδη «βαλτωμένος» καὶ τώρα, μετὰ τὴν χορήγηση τῆς Αὐτοκεφαλίας, εἶναι ὑπερβέβαιο ὅτι ὄχι μόνο δὲν «θὰ αὐξηθεῖ σὲ ποιοτικὰ ὑψηλότερο ἐπίπεδο», ἀλλὰ θὰ «βαλτώσει» ἀκόμη περισσότερο, δεδομένης τῆς διακοπῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξὺ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπισημανθῆ ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας δὲν εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ ἀφορᾶ μόνον τὸ λαὸ τῆς Οὐκρανίας, ἀλλὰ ἕνα γενικότερο, παγκοσμίων διαστάσεων πρόβλημα, ποὺ ἔχει ἱστορία πολλῶν ἐτῶν στὸν Οἰκουμενικὸ Διαχριστιανικὸ Διάλογο μεταξὺ Παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας.
Ἕνα πρόβλημα τὸ ὁποῖο μέχρι στιγμῆς παραμένει ἄλυτο καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ ἕνα «μεγάλο ἀγκάθι» στὶς σχέσεις μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. Στὴν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος αὐτοῦ ἡ ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ νὰ πεταχθεῖ στὸ περιθώριο τοῦ Διαλόγου, ἀλλὰ ἀντίθετα μάλιστα ἔχει οὐσιαστικὴ θέση καὶ ρόλο, ὄχι μόνο σὲ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ καὶ σὲ τοπικό, διότι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Οὐκρανίας ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη κ. Ὀνούφριο ἀνήκει στὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Θὰ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἐπισημανθοῦν τὰ ἀνείπωτα ἐγκλήματα τῶν Οὐνιτῶν καὶ ὁ ἁγιασμὸς τῶν μαρτύρων Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Λιθουανοῦ, τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Κρπαθορώσου καὶ τῶν 880.000 Σέρβων Νεομαρτύρων καὶ τόσων ἄλλων.
Ὁ θρασὺς «ἀρχιεπίσκοπος» ἀποπειράθηκε νὰ τὸ «παίξει» καὶ «δάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας», προκειμένου νὰ μᾶς διαφωτίσει γύρω ἀπὸ τὸ παπικὸ πρωτεῖο σὲ σχέση μὲ τὴν συνοδικότητα. Εἶπε: «Ὅσον ἀφορᾶ τὸν οἰκουμενικὸ διάλογο μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οἱ Ἀνατολικὲς Καθολικὲς Ἐκκλησίες προσφέρουν νέα στοιχεῖα γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ πρωτείου τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ρώμης καὶ τῆς συνοδικότητας. Ταυτόχρονα, οἱ Ἀνατολικὲς Καθολικὲς Ἐκκλησίες, προτείνουν στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία νέες μορφὲς τῆς διακονίας τοῦ Πέτρου»! Θέλει νὰ μᾶς προσφέρει «νέα στοιχεῖα», (ποιὰ εἶναι ἄραγε αὐτά;), γιὰ νὰ κατανοήσουμε, ἐπὶ τέλους (!!!), τὸ παπικὸ πρωτεῖο, λὲς καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες μας οἱ ὁποῖοι τὸ κατεδίκασαν σὲ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους, δὲν τὸ κατενόησαν σωστά. Κατὰ τὴν γνώμη του, ἐμεῖς, (καὶ κατ’ ἐπέκταση οἱ ἅγιοι Πατέρες μας), εἴμαστε ἐκεῖνοι ποὺ πλανηθήκαμε, ποὺ βρισκόμαστε σὲ λάθος δρόμο καὶ ἑπομένως ἔχουμε ἀνάγκη ἐπιστροφῆς καὶ ὄχι ὁ Παπισμός, γι’ αὐτὸ καὶ ὁμιλεῖ περὶ κατανοήσεως καὶ ὄχι καταργήσεως τοῦ παπικοῦ πρωτείου.
Ἀπέναντι στὶς παρὰ πάνω προκλητικὲς δηλώσεις τοῦ ψευδοεπισκόπου θὰ ἔπρεπε νὰ τονιστοῦν τὰ ἑξῆς: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὰ περὶ πρωτείου διαφωτιστικὰ στοιχεῖα, ποὺ ἔχει στὴ διάθεσή του, διότι οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ποὺ εἶχαν φθάσει σὲ κατάσταση θείου φωτισμοῦ καὶ θεώσεως, κατενόησαν πλήρως καὶ σαφῶς, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον, τὸ θέμα τοῦ πρωτείου. Ἑπομένως τὸ θέμα αὐτὸ δὲν ἔχει ἀνάγκη περαιτέρω κατανοήσεως, ἀλλὰ καταργήσεως. Ἐπὶ πλέον ἡ Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν ἡ ὁποία στὴν παροῦσα φάση τοῦ Διαχριστιανικοῦ Διαλόγου συζητάει τὸ θέμα τοῦ πρωτείου, δὲν ἔχει καταλήξει σὲ κοινῶς ἀποδεκτὴ λύση, πράγμα ποὺ δείχνει τὸ ἀδιέξοδο στὸ ὁποῖο ἔχουν φθάσει οἱ δύο πλευρές. Ἀσφαλῶς οἱ παπικοὶ ἐκπρόσωποι στὴν ἐν λόγω Ἐπιτροπὴ ἔχουν ὑπ’ ὄψη τους καὶ δὲν ἀγνοοῦν τὰ «νέα» διαφωτιστικὰ «στοιχεῖα» τῶν οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας.
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
ΠΗΓΗ: orthodoxia-ellinismos.gr
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου