ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΜΙΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ....ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΤΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ....( ΑΥΤΑ ΔΙΔΑΧΘΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ...ΦΕΥ!)

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάς

Πρόλογος.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΙΟΣ 1822.

Ακολουθεί πιο κάτω παράλληλο συνταρακτικό ηρωικό γεγονός με ένα μικρό 7χρονο ήρωα, κατά την διάρκεια του αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959

Ο Μέγας φιλέλληνας Βίκτωρ Ουγκώ (1802- 1885), γράφει συμβολικά για την εγκατάλειψη της Χίου από τις Μεγάλες Δυνάμεις , αλλά και από αδελφούς Χριστιανούς και την σφαγή όλου του άμαχου πληθυσμού, στο συγκινητικό, αλλά και επικό ποίημα του, το «Ελληνόπουλο» στην αρχή… (Σφαγή Χίου, Καρά Αλής, Απρίλιος 1822} 

(23)« Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα…. Η Χίο, τ΄ολόμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα…. Ερμιά παντού… Με κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο, στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο. Κάθεται σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι….» (Απόσπασμα) 

Ο Ουγκώ, ποιητικά και λυρικά περιγράφει το ανείπωτο δράμα της Χίου…., που αντιπροσωπεύει επίσης δράματα και γενοκτονίες σε όλη την Ελλάδα και Κύπρο. 

Εκτός από τον Ουγκώ πολλοί λόγιοι, ποιητές, αλλά και ζωγράφοι όπως ο *Ντελακρουά, αποτύπωσαν την σφαγή της Χίου, σε πίνακες, σε ποιήματα, δραματικά ιστορικά κείμενα κ.ά. 

ΣΤΟ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΟΥΓΚΩ ….. ρωτάει στο τέλος το πονεμένο ορφανό ξεκληρισμένο Χιώτικο Ελληνόπουλο, (Μεταφορικά είναι και Κυπριόπουλο, ή Κρητικόπουλο ή……), που, «‘Ερημο κάθεται στις ράχες και λυπητερά κλαίει…. Φτωχό παιδί που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες, για να μην κλαίς λυπητερά τ΄ηθελες τάχα να΄χες, για να τα δω τα θαλασσά ματάκια σου να ξαστερώσουν πάλι….; Τι θέλεις, άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω;… Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι; » 

Δεν ζήτησε το ξυπόλυτο ρακένδυτο Ελληνόπουλο, ρούχα, παπούτσια, ούτε χρήματα , ούτε νερό να πιεί, ούτε φαϊ να φάει… Τις σπίθες για την λευτεριά στα θαλασσά τα ματιά του, τα δάκρυα δεν σβήσαν…. Παλληκαρίσια ορθώνετα, πνιγμένο στους λυγμούς του….. «Διαβάτη, μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι …. Βόλια, μπαρούτι θέλω, να!» 

Εκτός από τον μεγάλο φιλέλληνα Ουγκώ και άλλες εκατοντάδες φιλέλληνες με την πένα τους και το πινέλο τους ακόμη και με άρματα, με ηθική και υλική βοήθεια στην Επανάσταση πολέμησαν τους κατακτητές, π.χ. η Δούκισσα της Πλακεντίας, Σοφί ντε Μαρμπουά – Λεμπρέν, Σαντόρε ντι Σανταρόζα, ο Ευγένιος Ντελακρουά κ.ά. (αναφορά σε άλλο κεφάλαιο). Μεταξύ αυτών ο Ρώσσος Αλέξανδρος Πούσκιν ( Στον Οβίδιο - Στην Ελληνίδα - Ξεσηκώσου Ελλάς, κ.ά.) Γράφει ο Πούσκιν… «Εμπρός στηλώσου Ελλάδα επαναστάτισσα, βάστα γερά στο χέρι τ΄άρματα σου…..»….. 

Μετά την ολοκληρωτική σφαγή της Χίου όλοι οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες, αλλά και διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού συνασπίσθηκαν. Με άρθρα τους, ποιήματα, τραγικούς πίνακες, περιγραφές κ.ά. αφύπνισαν όλη την Ευρώπη και ένα κύμα φιλελληνισμού απλώθηκε παντού. 

Στις 6 Ιουνίου 1822 οι Τούρκοι γιόρταζαν το Μπαϊράμι τους και ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στα πλοία τους. Ο αρχισφαγέας Καρά Αλής είχε καλέσει όλους τους ανώτερους αξιωματικούς στη ναυαρχίδα για γλέντια και πανηγύρια… Οι μπορλοτιέρηδες Κανάρης μαζί και ο Πιπίνος, εισέρχονται κρυφά στο λιμάνι και με τα πυρπολικά τους και πυρπολούν την ναυαρχίδα και τα άλλα τουρκικά πλοία…. 2000 Τούρκοι βρήκαν οικτρό θάνατο. Μεταξύ αυτών και ο αρχηγός του στόλου Καρά Αλής, ο οποίος μισοκαμένος προσπάθησε να διαφύγει ο ναύαρχος με μια μικρή ψαρόβαρκα…. Ο δυνατός άνεμος στα βράχια της ακτής τον έσπρωξε όπου και τραγικό θάνατο βρήκε…… Η είδηση του θανάτου του αλλά και το κατόρθωμα της καταστροφής του στόλου του από τον Κανάρη και Πιπίνο και την Ελλάδα αναπτέρωσε και την Ευρώπη αφύπνισε……

Στη συνέχεια μια επική παρόμοια ιστορία, που έμμεση σχέση έχει με το ηρωικό Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι…Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να! 

Δεν συνέβη τον Απρίλιο του 1822, αλλά τον Μάρτιο του 1956 κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου…134 χρόνια μετά… 

Ο ήρωας ποιητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ρωτά ένα μικρούλη εφτάχρονο στην Λάρνακα, στις 14 Μαρτίου 1956, που βλέπει λυπημένο, στον δρόμο καθισμένο «Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς μικρούλη;» και του απαντά «Όπλο δεν έχω Καπετάνιο…» του λέει ο Ευαγόρας… «Να τις κοτρόνες…Αρκετές για σένα τον μικρούλη…» και αρπάζει…..

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1955-1959.

Ο μικρότερος ήρωας του Απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου 55-59. 

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο φλογερός ποιητής και ηρωομάρτυρας της ΕΟΚΑ, γράφει για τον 7χρονο μικρότερο Κύπριο ήρωα, τον Δημητράκη Δημητριάδη από τη Λάρνακα, που εκτέλεσαν Άγγλοι και Τούρκοι επικουρικοί αστυνομικοί, σε μαχητική διαδήλωση, μικρών και μεγάλων μαθητών γιατί, κοτρόνες τους πετούσε και ηρωικά επολεμούσε και οι θρασύδειλοι τον πολυβόλησαν… στις 14 Μαρτίου το 1956, όταν η σπίθα δυνατά πλέον άναψε, για την Λευτεριά. Οι μικροί Δαυίδες, κατά των πάνοπλων Άγγλων και των πραιτωριανών τους Τούρκων επικουρικών.. 

Πραγματικά είναι αδύνατη όποια επική περιγραφή, για τους μικρούς Δαυίδες, που με ξύλα, κοτρόνες και σφενδόνες πολεμούσαν εναντίο του Γολιάθ και τον έτρεπαν σε φυγή. 

Ούτε σε ζωγραφικό πίνακα, παρ΄ όλον ότι προσπάθησα σαν ερασιτέχνης ζωγράφος πολλές φορές, δεν μπόρεσα να αποδώσω το μεγαλείο αυτό…. Ένα μεγαλείο που σου παραλύει το χέρι και όταν γράφεις και όταν ζωγραφίζεις…! 

Λέει ο Μεγάλος Παλληκαρίδης, στον μικρούλη 7χρονο ήρωα Δημητράκη.. 

«Και εσύ σκλαβόπουλο, 
γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς; 
Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς; 
Όπλο δεν έχω καπετάνιο… 
Να τις κοτρόνες! 
Αρκετές για σένα τον μικρούλη… 
Και αρπάζει ο ήρωας ο μικρός, 
ο πιο μικρότερος απ΄όλους, κοτρόνες, 
για να φέρει την Λευτεριά…..» 

«Συνταρακτικά επικό! Αθάνατε Ευαγόρα Παλληκαρίδη, αθάνατε μικρέ μας ήρωα Δημητράκη, από την ηρωική μας Λάρνακα. 

Ίσως είναι από τα μικρότερα σε κείμενο ποιήματα, του Παλληκαρίδη, αλλά μεγάλο σε πνεύμα, νόημα και θυσία. Αφιερωμένο, από τον θρυλικό ήρωα, στον μικρότερο, μεγάλο ήρωα!» 

26) Κύπρος αθάνατη ψυχή. 
«Η μικρή Κύπρος είν΄ ο μικρούλης ήρωας, 
που αν και μόνη κι΄ αβοήθητη, δεν θα λυγίσει, 
ακόμη και με *ρότσες, θα πολεμήσει…» 
Του Α. Αντωνά 

*Κοτρώνες.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - www.ledrastory.com
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΒΙΒΛΙΟ ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ.

Share