- Νοιώθω την ανάγκη εγώ και πιστεύω απόλυτα, κάθε νοήμων Έλλην, να συγχαρώ τον Πρωθυπουργό της χώρας και την Υπουργό Παιδείας, για την σπουδαιότατη και μεγάλης σημασίας απόφαση, της κατάργησης του αντισυνταγματικού νόμου, “Περί ασύλου των Πανεπιστημίων μας”. Έχει μεγάλη αξία η απόφαση αυτή και ΕΥΓΕ στον Πρωθυπουργό, διότι και άλλοι Πρωθυπουργοί, ενώ εγνώριζαν το κακό που γινόταν στα Πανεπιστήμια, δεν είχαν το ψυχικό σθένος ή φοβούμενοι το απαράδεκτα λεγόμενο πολιτικό κόστος, να τολμήσουν την κατάργηση του.
- Είναι όντως απορίας άξιον, πως είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο στα Πανεπιστήμια της Ελλάδος και μάλιστα σε μια χώρα Ευρωπαϊκή, Δημοκρατική και πολιτισμένη, νόμος ο οποίος να κατοχυρώνει, την ελευθέρα διακίνηση ιδεών, το περιβόητο «Πανεπιστημιακό Άσυλο», όταν η ελευθέρα διακίνηση ιδεών, σήμερα γίνεται παντού στον Ελλαδικό χώρο, στα Μ.Μ.Ε., στις δημόσιες ομιλίες, στην έκφραση απόψεων σε κάθε κοινωνική εκδήλωση κ.λπ.
- Ήταν λοιπόν ουτοπία η ύπαρξη αυτού του νόμου και σ’ αυτό ακόμη να έχουμε την μοναδικότητα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποτέλεσμα της διατήρησης του «Πανεπιστημιακού Ασύλου» ήταν τελικά το αντίθετο, να είμαστε και πάλι η μοναδική χώρα στην οποία, κάποιες πολιτικές παρατάξεις δεν επέτρεπαν την ελευθέρα διακίνηση ιδεών μέσα στα Πανεπιστήμια.
Κατά καιρούς είδαν το φως της δημοσιότητας αξιολογότατες για το περιβόητο «Άσυλο» προτάσεις και σκέψεις, πανεπιστημιακών Καθηγητών, πλην όμως δεν υπάρχει και προ παντός δεν υπήρξαν στο εγγύς παρελθόν ηγεσίες, που να μπορέσουν ν’ απαλλάξουν την λειτουργία των Πανεπιστημίων μας από την γάγγραινα του «Πανεπιστημιακού Ασύλου» και τα συμπαραμαρτούντα αυτό.
Ο Νόμος αυτός περί «Ασύλου», που ψηφίστηκε σε κάποιες άλλες εποχές, για να υπάρχει τουλάχιστον μέσα στα Πανεπιστήμια, η Ελευθερία του λόγου, που έπρεπε προ πολλού να καταργηθεί, κατάντησε ο πιο ζημιογόνος νόμος που ίσχυε, για την λειτουργία των Πανεπιστημίων. Επ’ αυτού! επισημαίνω συνοπτικά, τα απαράδεκτα προβλήματα που δημιουργούσε στην λειτουργία των Πανεπιστημίων μας:
ΠΡΩΤΟΝ: Εγκαθιστούσε στον πανεπιστημιακό χώρο, ένα καθεστώς ανομίας, αντί δηλαδή να προστατεύσει την Ελευθερία του λόγου και της σκέψης, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Σαν χώρος γενικής ασυλίας το Πανεπιστήμιο, προσέλκυε ένα πλήθος ατόμων ημεδαπών και αλλοδαπών με παρεμβατικές συμπεριφορές, όπως λόγω χάριν: εμπόρους ναρκωτικών, κλέφτες, αναρχικούς, παρασκευαστές βομβών μολότοφ κ.ά.
ΤΡΙΤΟΝ: Η ανεξέλεγκτη ύπαρξη χώρων εντός των Πανεπιστημίων με περιθωριακά άτομα, έδινε την δυνατότητα σ’ αυτούς ανά πάσα στιγμή να διακόπτουν βασικές λειτουργίες του Πανεπιστημίου όπως είναι: η διεξαγωγή μαθημάτων, προγραμματισμένων εξετάσεων, πρυτανικών συσκέψεων και μάλιστα πολλές φορές με επικίνδυνα βίαιες συμπεριφορές, ξυλοδαρμούς καθηγητών και Πρυτάνεων, με ομηρία αυτών και ακόμη με κίνδυνο της ίδιας της ζωής των, εάν οι ιδέες, οι απόψεις ή ακόμη και οι αποφάσεις ήταν αντίθετες, με τις επιθυμίες των αναρχικών ομάδων.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η ύπαρξη και η ανεξέλεγκτη είσοδος στους πανεπιστημιακούς χώρους περιθωριακών ατόμων λόγω «Ασύλου», διατάρασσε την ομαλή λειτουργία αυτών, δημιουργούσε ανασφάλεια με επικίνδυνες συνέπειες για τους εργαζομένους και στη συνέχεια να διαχέετο εξ αυτών των χώρων η παρανομία, η βία και οι καταστροφές περιουσιών αθώων πολιτών στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία.
ΠΕΜΠΤΟΝ: Ο Νόμος αυτός περί «Ασύλου» συμπαρομαρτούντων και κάποιων άλλων αψυχολόγητων νόμων που ψηφίστηκαν στο παρελθόν δημιούργησαν την περιβόητη «Συνδιοίκηση» των Πανεπιστημιακών αρχών με τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις λόγω της «φοιτητικής ψήφου», ελληνική εφεύρεση και αυτή. Αποτέλεσμα! Η Υποβάθμιση και η μείωση γοήτρου των Πανεπιστημιακών καθηγητών, από την άθλια συναλλαγή μεταξύ εκλεγομένων για Πανεπιστημιακές Αρχές και των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων.
Υπήρχε τελικά όπως πληροφορούμεθα, με την κατάσταση αυτή μια ακυβερνησία στα Πανεπιστήμια, η οποία στην ουσία εξασφαλίζει την ασυδοσία στην δράση και την επικυριαρχία των κομματικών παρατάξεων και την ανεξέλεγκτη διείσδυση μέσα σ’ αυτά αναρχικών ομάδων. Με αποτέλεσμα, κάθε απόφαση της Πανεπιστημιακής ηγεσίας, που δεν είναι αρεστή στις κομματικές παρατάξεις και όχι μόνο, να μην εφαρμόζεται. Δυστυχώς εδώ και οι ηγεσίες γνωρίζουν ότι, τα διοικητικά όργανα μπορούν να λειτουργήσουν, μόνον όταν νομιμοποιούν τις επιθυμίες των πολιτικών παρατάξεων.
Σήμερα, με τις πολιτικοοικονομικές αντιπαραθέσεις των κομμάτων,που δεν λένε κάποτε να ομονοήσουν, σ’ όλα τα μέτωπα, την οικονομική κατάσταση της χώρας και τις συνθήκες που επικρατούν στα Πανεπιστήμια, αν όχι αδύνατον, είναι οπωσδήποτε πολύ δύσκολη, θα χρειαστεί χρόνος μετά την ψήφιση του νόμου, η πλήρη κατάργηση των συνεπειών στα Πανεπιστήμια μας, από το περίφημο «Άσυλο». Θα πει κάποιος νοήμων Έλλην, γιατί τόσα χρόνια το περίφημο “Άσυλο”, που δημιουργούσε τόσα προβλήματα στα Πανεπιστήμια μας, δεν καταργείτο; Δυστυχώς! Υπάρχει απάντηση:
α. Πρωταρχική δυνατότητα κατάργησης του Πανεπιστημιακού «Ασύλου» ήταν η λεγόμενη «πολιτική βούληση». Αυτή παρά τα όσα υπέστησαν τα Πανεπιστήμιά μας, τον διασυρμό και την υποβάθμιση, ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, δεν υπήρχε μέχρι σήμερα δυστυχώς ανάλογη βούληση στην ατζέντα των Κυβερνήσεων σκόπιμα ή λόγω αδυναμίας.
β. Είναι αλήθεια, εάν κάποιος Πρύτανης έθετε θέμα Πανεπιστημιακού “Ασύλου” στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου για να πάρει απόφαση, θα είχε αμέσως έναντι του όχι μόνο τις κομματικές φοιτητικές οργανώσεις, αλλά και ξένα ακόμη προς το Πανεπιστήμιο αναρχικά στοιχεία, τα οποία δια της βίας δεν θα επέτρεπαν να ληφθούν αποφάσεις, που είναι αντίθετες με τις επιθυμίες των.
- Είναι αδήριτη ανάγκη, είναι καημός του Ελληνικού Λαού, τα Πανεπιστήμιά μας ν’ αποκτήσουν μια θέση που την δικαιούνται, συναγωνιζόμενα τα αντίστοιχα της Ευρώπης και γιατί όχι παγκοσμίως, διότι είναι βασικό και απαραίτητο στοιχείο για την οικονομική και την εθνική μας επιβίωση. Είναι κρίμα διότι το ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει και εδώ και στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού.
“Η ΑΡΕΤΗ ΘΕΛΕΙ ΤΟΛΜΗ”
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε. α.
Επίτιμος Δκτης της Σ. Σ. Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου